Τρίτη και όχι φαρμακερή ελπίζουμε εμφάνιση για τους πολυπράγμονες Algiers στη χώρα μας και στον πάντα γνώριμο χώρο του «εγκλήματος», στο Temple στο Γκάζι.
Θυμάμαι ότι τις άλλες φορές τους έχασα στις λεπτομέρειες που μου διαφεύγουν (καλύτερα για να μη σπάω και το κεφάλι μου), αλλά αυτή τη φορά το είχα κυκλώσει από καιρό, σε βαθμό να μη γίνει καν debate μήπως τυχόν επέλεγα τους Blind Guardian (που έχω να τους δω από την πρώτη φορά το 1995 αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο). Οι τύποι είναι τόσο ψυχασθενείς μουσικά που τους παραδέχομαι έστω κι αν δεν είναι αυτό που μπορώ να ισχυριστώ ότι είναι στα ακούσματα μου, το αντίθετο θα έλεγα. Από την άλλη, είναι και πως σου κάθεται το κάθε τι και σίγουρα έχουν αυτό το κάτι που δεν το βρίσκεις σε τέτοιο βαθμό σε άλλες μπάντες. Δε θα πω ψέματα ότι με ώθησαν να ψάξω παρόμοια ακούσματα, αλλά τα 4 άλμπουμ τους ήταν το καθένα με τον τρόπο τους ικανό να με κάνουν να τους συμπαθήσω πολύ και εκ των προτέρων θεωρούσα αυτό που άκουγα ότι μπορεί να αποδοθεί ζωντανά ακόμα καλύτερα. Προφανώς και με επιβεβαίωσαν με το παραπάνω, ωστόσο δεν έχω μέτρο σύγκρισης με τις άλλες φορές.
Την αρχή κάνουν οι λιτοί, απέριττοι και αρκούντως πανέμορφοι Diesel Cindy, τους οποίους απολογούμαι ότι δεν γνώριζα πριν, αλλά η εμφάνιση αυτή –έστω και μικρή, μόλις 34’- με έκανε να θέλω να τους ξαναδώ όπου τους πετύχω μελλοντικά. Αρχικά θέλω να τονίσω τον πανέμορφο ήχο που είχαν, έχω να ακούσω τόσο όμορφα τύμπανα ειδικά και δη σε support συγκρότημα εδώ και πάρα πολύ καιρό, μάλλον σε ότι αφορά το Temple ειδικότερα ίσως και να ήταν ο καλύτερος ήχος μπάντας που κόσμησε το κλαμπ, με την επιφύλαξη εκατοντάδων πλέον ονομάτων που έχω δει εκεί. Βγήκανε ανέμελοι και με πολύ ωραίο garage συναίσθημα και απενοχοποιημένοι από κάθε πιθανή ταμπέλα που μπορεί να τους δοθεί, ροκάρανε το κοινό με το παραπάνω, χωρίς να λένε πολλά λόγια και χωρίς να γεμίσουν την εμφάνιση τους με αχρείαστο μπλα μπλα. To μόνο που αρκέστηκαν να πουν ήταν ότι θέλανε να «χορέψουμε» όταν παίχτηκε η διασκευή του πολυθρύλητου “I Wanna Be Your Dog” των Stooges, κομμάτι 54 πλέον ετών αλλά που κακά τα ψέματα, όσες φορές και να το ακούσεις, δεν παλιώνει ποτέ. Κλείσανε με αυτό μια μεστότατη εμφάνιση ζεσταίνοντας το κοινό για το κυρίως πιάτο και κάλλιστα θα πω ότι είναι στα καλύτερα support που έχω δει.
Οι Algiers κάνουν την εμφάνιση τους στις 22:26, 10’ και κάτι από το προγραμματισμένο (πταίσμα τόσο μικρή καθυστέρηση) και από την αρχή με το δίδυμο των καινούργιων “Irreversible Damage”/”73%” από το αρκούντως ποιοτικό κι ενδιαφέρον φετινό τους άλμπουμ “Shook”, δείχνουν τις διαθέσεις τους με το έμπα της συναυλίας. Οι τρομερές περσόνες του Franklin James Fisher (φωνή), Ryan Mahan (μπάσο, πλήκτρα, χωρός, πέρα-δώθε), Lee Tesche (κιθάρες, φέτες και δε συμμαζεύεται) και Matt Tong (τύμπανα, Δαφνί, Λέρος, Σινούρη) συναντιούνται σε ένα μονοπάτι δίχως όρια και απογειώνουν την έννοια της ανοιχτομυαλίας, του πειραματισμού και της έντασης σε κάθε δευτερόλεπτο. Μέχρι να το καταλάβουμε έχουν κάνει πέρασμα από κάθε δίσκο τους με τα “Void”, “But She Was Not Flying”, “Walk Like A Panther” και κάπου εκεί η συναυλία αρχίζει να απογειώνεται με καπάκια τα “There Is No Year”, “Blood”, “Irony. Utility. Pretext” (πως λέμε «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε») πριν μπούμε στην τελική ευθεία με την κομματάρα “Bite Back” να δίνει τη θέση της στα “Out Of Style Tragedy” και “Black Eunuch”. Ο Fisher και ο Tesche θεωρητικά είναι οι δυο πιο «ήσυχοι», αλλά ο Mahan και ακόμα περισσότερο ο ψυχασθενής Tong στα τύμπανα κάνουν το κοινό να ξεφύγει με το πώς το ζούνε έντονα.
Ο μεν παράγοντας κάθε πιθανό κι απίθανο ρυθμό με τα πλήκτρα ή το μπάσο του και μη διστάζοντας να κοιτάει το σετ και να το πετάει με απέχθεια, ο δε χτυπώντας τα πάντα σε κάθε δυνατό κι αδύνατο τέμπο, με ένταση, με συναίσθημα, με τρέλα και κορδέλα. Καταπληκτική απόδοση από όλους με ήχο αρκούντως καθαρά βρώμικο και όχι γυαλισμένο και με το τελευταίο τρίο των “Cold World”, “The Underside Of Power”, “Death March” να κλείνει ιδανικά τη συναυλία που θα διαρκέσει 75’ και παρότι είχαν ήδη φροντίσει να μας χαιρετήσουν πριν το τέλος, το κοινό περίμενε μήπως γίνει η έκπληξη για κάνα πεντάλεπτο, χωρίς αυτή να έρθει τελικά με κάποιο encore. Ωστόσο ακόμα κι έτσι η εμφάνιση των Algiers ήταν πληρέστατη, πολυδιάστατη και σίγουρα πολύ έντονη σε κάθε της αποτύπωμα. Τα παλικάρια μπορούν να υπερηφανεύονται για τη διαφορετικότητα τους και ειδικά στο “Shook” φέτος είναι πιο πειραματικοί και «μπλιμπλικάτοι» από ποτέ. Δημιουργεί ένα μικρό κι ωραίο χάος αυτό στον ήχο τους, αλλά το κάνουν με τέτοιο τρόπο που όχι απλά είναι καλοδεχούμενος, αλλά ίσως και απαραίτητος για να σπάει και λίγο η καφρίλα στην οποία δίνουμε περισσότερο χώρο και χρόνο καθημερινά. Ήδη περιμένω να ξανάρθουν με ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες μελλοντικά!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παναγιώτου
Comments
