Βραδιά – φόρος τιμής στο thrash, το απόλυτο μεταλλικό είδος από καταβολής της μουσικής μας, και φυσικά δε θα γινόταν να λείψουμε, ειδικότερα όταν η ποιότητα και των τριών συγκροτημάτων είναι τέτοια που ο συνδυασμός τους προέβλεπε εκρηκτικό αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Οι Amken ως headliners ήταν πόλος έλξης δεδομένης της φρενήρους πορείας τους, αποτέλεσμα και του δεύτερου υπερ-δίσκου τους “Passive Aggression” που από τη μέρα της κυκλοφορίας του σας είχαμε προϊδεάσει τι θα συμβεί (διαβάστε δισκοκριτική εδώ) και δικαιωθήκαμε πανηγυρικά εκ του αποτελέσματος. Οι Amken όμως δεν ήταν μόνοι τους, καθώς τη βραδιά θα άνοιγαν οι πολλά υποσχόμενοι Sacrificial Death, οι οποίοι όπως μας ανέφεραν στην πρόσφατη συνέντευξη τους, έχουν έρθει για να σπάσουν κεφάλια και φυσικά είχαμε και την επιστροφή των Speedrush, 6 χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία, όπου και μας (απ)έδειξαν για άλλη μια φορά πόσο απαραίτητη μπάντα είναι για την μέση αδρεναλίνη του κοινού αλλά και λόγο κορυφαίων αποδόσεων όποτε ανεβαίνουν στη σκηνή. Με μεγάλη χαρά είδα κόσμο να συρρέει από νωρίς στο ιστορικό An Club και με ακόμα μεγαλύτερη ότι η πλειοψηφία ήταν πιτσιρικαρία ανηλίκων (ειδικά στις πρώτες σειρές) που με τη φλόγα της χαράς και της προσμονής στα μάτια τους, έκαναν τη βραδιά αυτή ακόμα καλύτερη.
Ξεκίνημα με τους φερέλπιδες Sacrificial Death λοιπόν, οι οποίοι με τρομερό ήχο από την αρχή, μπαίνουν γαμιώντας να αποδείξουν ότι έχουν έρθει για να μείνουν και απόλυτα προετοιμασμένοι για αυτή τη βραδιά. Με thrash βάση αλλά και παίξιμο έντονα επηρεασμένο από κλασάτες τεχνικές death metal μπάντες, τα παλικάρια παρά το νεαρό της ηλικίας βγάζουν εμπειρία ετών και ξέρουν απόλυτα πώς να στηθούν επί σκηνής. Ο Αίαντας σε κιθάρα και φωνητικά μοιάζει… Ajax στο κέντρο της σκηνής, δίνοντας το έναυσμα στο κοινό να κουνηθεί και με κινήσεις και στοιχεία σοβαρού frontman που αν τα εξελίξει, θα κάνει άπαντες να παραμιλάνε (και λόγω ύψους, μου θύμιζε αρκετά Mille Petrozza σε σημεία, αν δεν τον έχει μελετήσει απ’εξω, μιλάμε για τρομερή ομοιότητα). Άκουγα υπέροχα το μπάσο όντας δίπλα στον Κώστα, ενώ ατραξιόν της σπουδαίας εμφάνισης τους ήταν η σπουδαία (μιλάμε ολόϊδια) διασκευή στο “Zombie Ritual” των Death, το οποίο προλογίζοντας το ο Αίαντας είπε «ένα κομμάτι που όλοι ξέρετε, αλλιώς τι δουλειά έχετε να βρίσκεστε εδώ»! Μ’αρέσει ΠΟΛΥ ο τρόπος που σκέφτεσαι παίχτη. Άψογοι, δεμένοι, στιβαρά τύμπανα χωρίς υπερβολές, ριφφς σε αφθονία, κοπάνημα όσο κι όπου χρειάζεται, θεωρώ η απαρχή από τα πολύ σπουδαία που θα ακολουθήσουν με το επερχόμενο full length. Εύγε!
Επόμενη στη σειρά οι Speedrush. O Nir Beer έρχεται και με πιάνει πριν τη συναυλία λέγοντας μου «δεν πιστεύω να μείνετε ήρεμοι όπως τώρα», ενδεικτικό των προθέσεων του για τη συνέχεια. Μπορεί να έχουν περάσει 8 χρόνια από το σπουδαίο ντεμπούτο “Εndless War”, αλλά επιτέλους το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Division Mortality” όπως μας εκμυστηρεύτηκαν σε επίσης πρόσφατη συνέντευξη τους. Αν κρίνω από το αποτέλεσμα που άκουσα από τα τρία νέα κομμάτια που παίχτηκαν, μιλάμε για ήδη καλύτερο άλμπουμ από το “Endless War” (δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα αυτό) και με την τρομερή τους όρεξη και το συνδυασμό των τριών νέων κομματιών τους με τα παλιότερα, η εμφάνιση τους έχοντας και το χαρακτήρα και της τρόπον τινά επιστροφής στα δρώμενα, χαρακτηρίζεται από άψογη ως και κορυφαία, δεδομένου ότι παίξανε λίγο κουτσουρεμένο σετ όπως μας είπαν λόγω και του session ντράμερ. Δεν φάνηκε να πτοούνται καθόλου, οι έγχορδοι τα σπάσανε, ο ντράμερ κάρφωσε και με τρομερή όρεξη αλλά και χιούμορ (τα λέγαμε με τον Ratman στα διαλείμματα των κομματιών και ήταν σε πλήρη διάθεση για όργια), έδειξαν γιατί είναι απαραίτητο να τους έχουμε γύρω μας όσο πιο συχνά γίνεται. Ο δίσκος θα κλείσει σπίτια. Αναμένουμε στωικά!
Τα φώτα κλείνουν και στη σκηνή εμφανίζονται οι Amken. Οι παιχταράδες Amken όπως πάντα λέω απ’όταν τους γνώρισα και θα συνεχίσω να λέω σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Για τα του δίσκου τα είπα παραπάνω, για τις εμφανίσεις τους έχω εκφραστεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως, κι όμως κάθε φορά έχουν τον τρόπο και κυρίως τη μεταδοτικότητα να με αφήνουν μαλάκα, όπως και όλους όσους τους βλέπουν. Αυτό που αλλάζει είναι το σετ και οι εκπλήξεις, καλή ώρα όπως το ξεκίνημα με το “Obedient Dogs” το οποίο έδειξε από νωρίς τι θα ακολουθήσει. Τo “Passive Aggression” παιχτηκε σχεδόν όλο με την εξαίρεση του “We Came From Nothing” αν μπορώ να βρω μία «ατέλεια» στην όλη βραδιά, 13 συνολικά κομμάτια με σχεδόν 70’ εμφάνισης και που το κεφάλι που δεν κοπανιόταν χτυπήθηκε στα όρια του από όλους. Απίστευτα βαρύς ήχος, με τα μπάσα του Διονύση και πάλι στο προσκήνιο να σιγοντάρουν τον Χάρη στα τύμπανα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται παικτικό τέρας και δεν ξέρω τι θα κάνει στα επόμενα άλμπουμ και με τον Γιάννη και τον Βάνια να μας προσφέρουν τα ριφφ των ριφφ, αλλάζοντας κι όπου χρειάστηκε τα κύρια φωνητικά, όλα ήταν βούτυρο στο ψωμί τους.
Εκεί που είδα το κοινό να ξεφεύγει λίγο περισσότερο ήταν στα κομμάτια που έχουν γυρίσει ως βίντεο, αρχικά με το “I Am The One”, στη συνέχεια με το “No Man’s Land”, και εκεί που προσπαθώ πάντα να καταλάβω τι έμπνευση είχαν και γράψανε κάτι τόσο 100 χρόνια μπροστά σαν το “Somewhere Past The Burning Sun”, έκλεισαν με το “The Li(f)e We Lead” και μόνο οι κολώνες στο An Club δεν πήγαν πέρα δώθε από αυτό που συνέβη. Με μεγάλη χαρά είδα και το πρώτο αγαπημένο άλμπουμ να εκπροσωπείται με 5 κομμάτια (μπράβο που δεν ξεχνάνε πως ξεκίνησαν), ενώ το “Zombie Pets” από το ιστορικό πλέον ΕΡ “Adrenaline Shot” 10 χρόνια πριν, έκανε την καρδιά των παλιότερων (και γηραιότερων σαν και μένα, ας μην το κρύβουμε) οπαδών να χτυπήσει πιο δυνατά. Ειλικρινά πέραν του αν και πόσο γουστάρω εγώ ή ο καθένας, οι Amken είναι σε κατάσταση που δεν τους χωράνε τα Ελληνικά σύνορα, παίζουν υπεράνω του μέσου όρου συγκροτημάτων, έχουν το κεφάλι χαμηλά και τη διάθεση για δουλειά πολύ ψηλά και ο τρίτος δίσκος που θα έρθει –σύντομα ελπίζω- θα τους εκτοξεύσει πλέον σε επίπεδο που δεν ξέρω αν θα είναι δυνατό να τους βλέπουμε τόσο συχνά και σε ανάλογο χώρο.
Τα καλύτερα έρχονται και για τις τρείς μπάντες μας, στις οποίες αξίζουν ξεχωριστά συγχαρητήρια και ευχόμαστε από τη μεριά μας να κατακτήσουν όσα προδίδει το ατομικό τους επίπεδο ότι αξίζουν. Εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε να γίνονται πραγματικότητα.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αποστόλης Ανδριώτης
Comments
