Βραδιά των νιάτων μας μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη συγκεκριμένη, καθώς ο καθένας είχε στο μυαλό του διάφορα που ίσχυαν όταν είδε για τελευταία φορά τους Βραζιλιάνους Angra και τους Ολλανδούς Elegy. Εγώ ας πούμε θυμάμαι ότι ειδικά στους Elegy το ’97 είχα ακόμα μαλλιά,σχεδόν το μισό βάρος από σήμερα και ήμουν μόλις 16 χρονών, άλλος θυμάται ότι τότε παντρεύτηκε, άλλος ότι ήταν η πρώτη του συναυλία και γενικώς πολλά σημεία που καθόρισαν ζωές. Ο ερχομός και των δυο και μάλιστα συνδυαστικός, προμήνυε μία στιγμή από εκείνη την σαρωτική ποιοτικά εποχή, που ότι δίσκο ή συναυλία ακούγαμε και βλέπαμε αντίστοιχα, ο κανόνας ήταν να αποτελεί κορυφή και η εξαίρεση ήταν μια στο τόσο να μην ανταποκρίνονται στις προσδοκίες. Ειδικά η 1η εμφάνιση των Angra το ’97, και ο ερχομός λίγο μετά και των Elegy ακόμα και τώρα που ξαναήρθαν, θα μνημονεύονται για πάντα. Τελικά τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα όπως λένε και παρόλα αυτά, πιστεύω πως έπρεπε ακόμα περισσότερος κόσμος από τα περίπου 400 άτομα που δώσανε το παρόν στο Κύτταρο να στηρίξει δυο συγκροτήματα που έχουν το δικαίωμα να λένε ότι δεν κυκλοφόρησαν ποτέ κακό δίσκο και που το καθένα με τον τρόπο του αποτέλεσε σύντροφο ζωής σε παλιές μεταλλικές αναζητήσεις.
Η βραδιά ανοίγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς το ξεκίνημα έχει The Silent Rage, ιδανική κατάσταση για να ζεσταθεί το κοινό και μάλιστα σε… ιδιαίτερης φύσης εμφάνιση, καθώς ο τραγουδιστής Μιχάλης Ρινακάκης δε μπορούσε να δώσει το παρόν σε απρόοπτο της τελευταίας στιγμής. Η λύση όμως ήρθε πρακτικά… εκ των έσω, με τον Steve Venardo, μέλος της οικογένειας των TSR να τον αντικαθιστά και πραγματικά προσπαθούμε όντως να καταλάβουμε αν και που έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια όπως τονίστηκε για τη συναυλία. Ο άνθρωπος ήταν τόσο αβίαστος και στο φυσικό περιβάλλον του που έβγαλε άκοπα το σετ με φοβερή απόδοση, δεν άνοιξε μύτη με την απουσία του Μιχάλη στον οποίο ευχόμαστε αποφυγή ανάλογων απροόπτων μελλοντικά και γενικά οι The Silent Rage κάνανε εμφάνιση μπάντας που θα έπαιζε σε πολύ υψηλότερη θέση υπό συνθήκες από αυτή του support. Τρομερός ήχος, βαρύτατος, πράγμα που ανέκαθεν ήταν το στοιχείο που γούσταρα σε αυτούς, άριστα προετοιμασμένοι για τη συναυλία με πολλή δουλειά που φάνηκε εξ’αρχής, σετ γεμάτο εκπλήξεις με κομμάτια που είχαν να παιχτούν χρόνια ή δεν είχαν παιχτεί ποτέ και στο σύνολο ελπίζω να είναι έναυσμα για συχνότερες εμφανίσεις ανάλογης ποιότητας. Θερμά συγχαρητήρια που κράτησαν τον κόσμο με αδρεναλίνη ενώ ακολουθούσαν δύο βιωματικές μπάντες.
27 λοιπόν χρόνια μετά (ή 26 και μισό αν θέλετε να γίνουμε σπαστικά ακριβείς) μετά την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας και οι Ολλανδοί Elegy, support τότε στους λατρεμένους Stratovarius και τώρα στους επίσης λατρεμένους Angra, μας απέδειξαν με το μπάσιμο γιατί τους περιμέναμε διακαώς όλο αυτό τον καιρό για επιστροφή, ενώ κι εμείς σαν κοινό αποδείξαμε με το πρώτο τραγούδι (μετά την εισαγωγή του “Equinox”) –δηλαδή το “Trust”- ότι δεν τους ξεχάσαμε ποτέ και πως πάντα είχαν ιδιαίτερο γκελ στη χώρα μας. Πρώτα πολύ άμεσα συμπεράσματα, ο ήχος ειδικά στα τύμπανα του ακριβέστατου μετρονόμου Dirk Bruinenberg σκοτώνει. Ο Martin Helmantel στο γνώριμο στυλ που γέρνει προς τα πίσω, ο Ian Parry να πιάνει βεληνεκές θείας ύπαρξης σε κάθε ανάσα και ο νεοφερμένος παλιός Gilbert Pot να αποδεικνύεται βασικό γρανάζι που η επιστροφή τους είναι ποιοτική και λες και δεν πέρασε μια μέρα. Τα βλέμματα όλων όμως πέφτουν μοιραία πάνω στον απαστράπτοντα Henk Van Der Laars τον οποίο πάντα αναφέραμε ως Yngwie Van Der Malmsteen για το τρομερό παίξιμο του και δεδομένων των επιρροών του (το ανέφερε κι ο ίδιος μετά ότι μαζί με τον Eddie Van Halen, ο Yngwie ήταν βασικός του μέντορας). Μιλάμε για κάρφωμα από τρίποντο!
Οι Elegy συνεχίζουν ακάθεκτοι, “The Grand Change”, “Visual Vortex” να μας θυμίζει το ξεκίνημα τους το ’97, επιστροφή στις μέρες του Edward Hovinga με το “Take My Love” και στη συνέχεια που έχουν ζεσταθεί, αρχίζει να απογειώνεται η απόδοση τους. Το instrumental “1998 (The Prophecy)” δίνει τη θέση του στο κορυφαίο “Spirits”, αμφότερα από το δαιδαλώδες “Lost” για το οποίο ο Van Der Laars μας έδειξε την αγάπη του και συμφωνούσαμε ότι εκεί άρχισε να ξεφεύγει το παικτικό τους επίπεδο, πόσο μου είχε λείψει αυτό το μπρος – πίσω που έκανε με το κεφάλι του και το θυμόμασταν όλοι σαν χθες. Εδώ να τονίσουμε ότι παίζανε χωρίς τις δικές τους κιθάρες και φρόντισαν οι The Silent Rage να τους προμηθεύσουν με όργανα, άρα ναι, αυτό το ΘΑΥΜΑ που είδαμε επί σκηνής, γιατί δεν ήταν τίποτα λιγότερο, έγινε χωρίς δικά τους όργανα, φανταστείτε τι θα βλέπαμε δηλαδή ακόμα. O Ian Parry μας αναφέρει πριν παιχτεί το θαυμάσιο instrumental “Anouk” ότι είχε γραφτεί τότε για την κόρη του Van Der Laars, που τώρα είναι 30 χρονών και έχει δυο παιδιά 8 και 5 ετών αντίστοιχα, ενώ το ότι μπαίνει στο καπάκι το “Circles In The Sand” προκαλεί αμόκ στους οπαδούς των πρώτων δίσκων.
Η εμφάνιση τους κορυφώνει όσο περνάει η ώρα, ο Gilbert Pot που ήταν ο μόνος που δεν είχε έρθει στη χώρα μας προσπαθεί να πιστέψει τι βλέπει από τον κόσμο που αρκετές φορές θα φωνάξει ρυθμικά το όνομα τους, ο Ian Parry που όλο κι ανεβάζει εύρος δεν κουράζεται με τίποτα όπως και δεν κουράζεται συνεχώς να μας ευχαριστεί, ο Helmantel ένα βήμα πριν συγκινηθεί πλήρως με το χαμόγελο του να τα λέει όλα κι ο Van Der Laars το βιολί του, να μη σταματάει να κατεβάζει τα σαγόνια του κόσμου με την παρουσία του. Το “Frenzy” και το “Manifestation Of Fear” κλείνουν το κύριο σετ, ο κόσμος φωνάζει να επιστρέψουν ζητώντας παραπάω, ο Parry αναφέρει ότι έχουν άλλο ένα, ουρλιάζουμε για δυο και τρία και το “I’m No Fool” αποτελεί άδοξο μεν, τρισυπόστατο φινάλε δε, τσιρίζουμε για άλλο ένα, ο χρόνος δυστυχώς έχει τελειώσει και οι Elegy αποχωρούν θριαμβευτές της βραδιάς και σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1997, με απόδοση θεάρεστη, με τρομερή κατάρτιση, τιμώντας τα θρυλικά άλμπουμ τους και κάνοντας μας ήδη να ορεγόμαστε νέο δίσκο και επιστροφή, κατά προτίμηση όχι σε άλλα 27 χρόνια γιατί θα είμαστε 70 τότε. Αν τότε δε μπορούσαμε να τους ξεχάσουμε, αυτή τη φορά θα θυμόμαστε πάντα τι έκαναν στους δύσμοιρους Angra που ακολούθησαν καταϊδρωμένοι μπροστά σε αυτό που είχε προηγηθεί.
Θα έγραφα για εθνική Ολλανδίας άλλης εποχής παρομοιάζοντας την εμφάνιση, αλλά οι Elegy παίξανε λες κι έβλεπες στο ίδιο γήπεδο τον Άγιαξ, την Αϊντχόφεν και τη Φέγενορντ μαζί εναντίον του ανυποψίαστου αντιπάλου. Πολλά με λίγα και όβερ από ημίχρονο.
Μέτρησα περίπου 19 λεπτά καθυστέρησης μέχρι να ανέβουν οι Angra στη σκηνή. Όσα και τα χρόνια που είχαν να εμφανιστούν στην Αθήνα. Τότε ήταν το “Temple of Shadows”, τώρα το “Cycles Of Pain” που τους έφερε στη χώρα μας. Η πάντα συμπαθητική φυσιογνωμία του μόνου αυθεντικού μέλους πλέον, Rafael Bittencourt, παίρνει θέση κεντρικά της σκηνής και μετά το εισαγωγικό “Crossing”, η μπάντα μπαίνει με κάτι από το λατρεμένο “Holy Land” και το γρήγορο power metal του “Nothing To Say” σκορπά δικαίως ενθουσιασμό. Ψαχνόμαστε με τον ήχο αρχικά, ο μεγάλος Fabio Lione, με 11 χρόνια πια στο συγκρότημα, στέκεται άψογα και ο κόσμος συμμετέχει στο ρεφρέν.
Το πράμα πάει όλο και καλύτερα στα του ήχου και γυρνάμε 10 χρόνια πίσω στο power/progressive/heavy metal του “Final Light”. Οι Angra φαίνεται πως έχουν βρει τα πατήματά τους και ήρθε η ώρα για την πρώτη παρουσίαση ολοκαίνουργιων συνθέσεων. Η δυάδα των “Tide Of Changes” αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα μέσα από το “Cycles Of Pain”, με τον Fabio σε εξαιρετική ερμηνεία. Έπειτα έρχεται σεισμός από το παρελθόν και το 1993. “Angels Cry” κύριοι, περιττό να σας πω βέβαια τι γίνεται. Προσωπικά μιλώντας, το βιώνω ξεχωριστά, καθώς το ΕΡ “Evil Warning” ήταν πρώτη κυκλοφορία των Βραζιλιάνων που απέκτησα και το λάτρεψα μονομιάς.
Η συνέχεια ήταν ένα ταξίδι στην πιο πρόσφατη δισκογραφία των Angra, με 4 κομμάτια μέσα από το νέο, πολύ καλό άλμπουμ, με το “Vida Seca” vα κλέβει την παράσταση. Οδεύουμε προς το τέλος του κυρίως μέρους, το “Bleeding Heart” είναι ΦΟΒΕΡΟ, αλλά προηγουμένως είχαμε και κάτι από “Rebirth”, με το ομώνυμο κομμάτι και πέρασμα από αριστουργηματικό “Temple Of Shadows” και το “Morning Star”. To κλείσιμο ήρθε με το “Waiting Silence”, ακολουθεί μικρή παύση και επιστροφή με “Carry On”. Όλο το Κύτταρο στο πόδι τραγουδάει και σαν φυσική συνέχεια μπαίνει το “Nova Era”. Νομίζω καλύτερα θα ήταν να παίζονταν ολόκληρα και τα δύο από την αρχή ως το τέλος ξεχωριστά, θα χάριζε άλλη μαγεία σε μια ούτως ή άλλως ξεχωριστή βραδιά.
Angra, Elegy και Τhe Silent Rage απέδωσαν ποιοτική μουσική, η εμφάνιση των Ολλανδών (παρά τα απρόοπτα) συζητήθηκε από πάρα πολλούς ενώ και οι Βραζιλιάνοι άφησαν τους περισσότερους ικανοποιημένους στην -κάτι λιγότερο από- μιάμιση ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή. Το τωρινό τους line up δείχνει εξαιρετικό, ο Felipe Andreoli μην ξεχνάμε ότι είναι από το 2001 στη μπάντα, ενώ εντύπωση μου έκανε και το παίξιμο του Bruno Valverde στα ντραμς. Οι Marcelo Barbosa και Bittencourt κάνουν ωραιότατο κιθαριστικό δίδυμο, ενώ και ο Fabio Lione μπορεί να αποδώσει εξίσου καλά τις συνθέσεις εποχής Matos (εντάξει, παραμένει μια κατηγορία μόνος του) και Falaschi. Θέλω να πιστεύω πως σύντομα θα ξαναδούμε την μπάντα και σε μεγαλύτερη σκηνή, διότι η αγάπη όλων αυτών που την ακολουθούν από παλιά δεν ξεθωριάζει ποτέ.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος (Angra)
Άγγελος Κατσούρας (Elegy, The Silent Rage)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
