Το δελτίο τύπου της ανακοίνωσης της mini περιοδείας των Riot / Riot V (πείτε τους όπως θέλετε), έγραφε για τη σχέση αγάπης που έχει η μπάντα με την Ελλάδα και τους Έλληνες οπαδούς. Κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα τις προηγούμενες ημέρες της συναυλίας στη Θεσσαλονίκη με τα sold out σε Αθήνα και Αγρίνιο και τελικά συνεχίστηκε και το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου στο Eightball.
Τη βραδιά άνοιξαν στις 20:30 ακριβώς (σύμφωνα με το πρόγραμμα) οι Θεσσαλονικείς Stygian Oath. Λίγο το ότι έπαιζαν εντός έδρας, λίγο η βροχή και φυσικά το ότι είναι τρομερή μπάντα, είχε ως αποτέλεσμα να παίζουν σε ένα γεμάτο σχεδόν venue. Έχω δει headlining – μπάντες εξωτερικού – να παίζουν σε πολύ μικρότερο κοινό. Πόσο καλύτερα να ξεκινήσει μία τέτοια βραδιά;
Στο καθαρά συναυλιακό κομμάτι δεν έχω να πω πολλά είναι η αλήθεια. Για ακόμα μία φορά οι Stygian Oath έκαναν αυτό που ξέρουν. Να παίξουν heavy metal και να το κάνουν καλά. Πολύ δεμένη μπάντα με πολύ καλά κομμάτια, δυναμική σκηνική παρουσία και έναν frontman που φωνητικά απλά κάνει ότι θέλει. Όπως ήταν λογικό τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε ήταν από το δίσκο “Midnight Flames” που κυκλοφόρησε το 2022 με τον κόσμο από κάτω να είναι ιδιαίτερα ενεργός. Τα 40 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικά για κάποιον που τυχόν δεν τους ήξερε να τους μάθει. Εμείς απλά περιμένουμε το επόμενο live!
Ολιγόλεπτη αναμονή και οι Αμερικάνοι κάνουν την εμφάνιση τους σε ένα εντελώς γεμάτο πλέον Eightball. Το τι ακολούθησε για την επόμενη 1 ώρα και 40 λεπτά είναι αρκετά δύσκολο να το περιγράψω. Νομίζω αν υπάρχει μία φράση που να συνοψίζει όλη τη βραδιά είναι “heavy metal γιορτή”. Γιατί αυτό ήταν. Οπαδοί κάθε ηλικίας, μερικοί από τους μεγαλύτερους ύμνους της μουσικής μας και μία μπάντα που παρέδωσε σεμινάριο για το πώς κάνεις τον κόσμο να περνάει καλά. Τι και αν δεν υπάρχει κανένα από τα αυθεντικά μέλη της μπάντας; Τι και αν έλειπε ο κανονικός drummer αλλά και ο 2ος κιθαρίστας λόγω υποχρεώσεων; Δε νομίζω να ενόχλησε κανέναν. Ίσως αυτούς που δεν ήρθαν για τους κλασσικούς μίζερους λόγους τους αλλά δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Αυτοί έχασαν. Εμείς είδαμε μία μπάντα να δίνει τα πάντα πάνω στο σανίδι να αποδίδει τα μέγιστα.
Βασικοί πυλώνες της μπάντας οι Don Van Stavern στο μπάσο (και στην τεκίλα καθώς έπινε συνέχεια και σέρβιρε και πολλούς που ήταν στις πρώτες σειρές του κοινού), βασικότατο στέλεχος του θρυλικού “Thundersteel” και του “The Privilege Of Power”, και ο Mike Flyntz στην κιθάρα, μέλος των Riot από το μακρινό 1989. Εξαίρετοι όμως και οι Jonathan Reinheimer (κιθάρα) και Jesse Tudda (drums) οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν φάνηκαν σαν απλοί backup μουσικοί γιατί δεν μπορούσαν οι κανονικοί. Οι προβολείς όμως όπως ήταν φυσικό έπεφταν στον Todd Michael Hall, ο οποίος είναι μάλλον ένας τραγουδιστής που δε γνωρίζει φωνητικά όρια. Η δε σκηνική του παρουσία ήταν απίστευτη.
Και τέλος ο κόσμος. Τι να πω…. Δεν υπήρξε τραγούδι που να μη συμμετείχε. Τα pits έδιναν και έπαιρναν. Δε ξέρω πόσες φορές ακουγόταν το όνομα της μπάντας ανάμεσα στα κομμάτια. Ανάμεσα σε ΚΑΘΕ κομμάτι. Απλά σε όλους το τομείς ήταν όλα όπως έπρεπε!
Όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου πείτε τη μπάντα όπως θέλετε. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ακούσαμε και τραγουδήσαμε κομμάτια με τα οποία μεγαλώσαμε και είδαμε πέντε μουσικούς να δίνουν τα πάντα πάνω στη σκηνή για να περάσουμε όλοι καλά. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο!
Κάπου εκεί πάνω οι Mark Reale, Guy Speranza, Louie Kouvaris και Rhett Forrester θα χαμογελάνε χαρούμενοι!
SHINE ON!!!
Για το RockOverdos,
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Τάσος Αγάπης
Comments
