Να την πω βραδιά αναμνήσεων, νοσταλγίας και επιστροφής στο μακρινό παρελθόν; Πάλι θα χάσει την αξία της από αυτό που πραγματικά ήταν, ότι κι αν σήμαινε αυτό για τον καθένα που γέμισε σε –τρίτο σερί παρακαλώ- με sold out το Κύτταρο ύστερα από το ήδη διαπραχθέν… έγκλημα σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα.
Η πρώτη εμφάνιση των Ashes Of Ares στην χώρα μας είχε από καιρό πάρει τον χαρακτήρα του πανηγυριού, καθώς κακά τα ψέματα, όπου Ashes Of Ares όλοι και όλες έβλεπαν, ζούσαν και ανέπνεαν ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Iced Earth είναι η μαγική λέξη που ψάχνετε όσοι δεν ήρθατε και δεν είχατε σκοπό εξ’αρχής, ένα όνομα που δεν έχασε ποτέ την αξία του, ακόμα κι όταν ο δημιουργός τους και κύριος συνθέτης επέλεξε τον πατριωτισμό του έναντι των κόπων μιας καριέρας και που συνέβαλλε στο να μην είναι πλέον ενεργοί. Αυτό δεν εμπόδισε μια στρατιά οπαδών να τιμήσουν το συγκρότημα και ειδικά τον τραγουδιστή αυτού και παιδικό ήρωα ξανά όλων. Ο λόγος για τον αειθαλή, αγέραστο και πάντα βιωματικό Matthew Barlow, ο οποίος στη θωρά του και μόνο λίγο μετά τις 10 που η μπάντα βγαίνει στη σκηνή, είναι ικανός να βάλει φωτιά στο Κύτταρο που σφύζει από ενέργεια.
Οι ΑΟΑ ξεκινάνε με το “I Am The Night” και καπάκι το “Our Last Sunrise”, όπου άμεσα ο Barlow δείχνει ότι δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από το τρισένδοξο παρελθόν. Ναι πλέον τα μαλλιά του δεν πέφτουν κάτω από τον κώλο του και δεν έχει το κλασικό μουστάκι ή μούσι όπως παλιά, οι τρίχες έχουν ασπρίσει στο πρόσωπο, αλλά ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Φ-Ω-Ν-Α-Ρ-Α που θα ζήλευαν πάρα πολλοί και που στα 53 του μοιάζει άνετα 20 χρόνια νεότερος τουλάχιστον ακουστικά. Με μπροστάρη τον έτερο εξ’αρχής συνεργάτη του –κι επίσης πρώην Iced Earth- Freddie Vidales στην κιθάρα, αλλά και τον θρυλικό παιχταρά μπασίστα Kelly Conlon δίπλα του, άνθρωπο που θήτευσε δίπλα στον Chuck στο “Symbolic” αλλά και στους Monstrosity στη συνέχεια και με τους στιβαρούς Dean Sternberg στην κιθάρα και Kyle Taylor στα τύμπανα, οι ΑΟΑ καταφέρνουν να δείξουν πιο συγκρότημα από ποτέ και να μας δείξουν ότι έχουν μεγάλο μέλλον αν συνεχίσουν έτσι. Το μέλλον όμως προς το παρόν δεν παίζει κανένα ρόλο και αρκεί ένα ταξίδι 27 ετών πίσω, σε «μία μπάντα που λέγεται Iced Earth» όπως λέει ο Barlow, για να γεμίσουν οι κραυγές το Κύτταρο και ο ίδιος να αστειευτεί, «σαν να τους ξέρετε».
Έτσι η πρώτη ΜΕΓΑΛΗ στιγμή της βραδιάς δεν είναι άλλη από το “The Hunter”, όπου γίνεται πραγματικός πανζουρλισμός και με την εξαίρεση ότι δεν έχουμε 1999 και δεν είναι οι τότε συνεργάτες του Barlow μαζί του στη σκηνή, δε διαφέρει και πολύ η κατάσταση. Μάλιστα στη συνέχεια, αφού ακούει το όνομα του ρυθμικά –μια από τις δεκάδες φορές στη συναυλία-, ο Barlow πετάει το αμίμητο “Nice to see you so… alive! See what I did there?” όπου με το που λέει “Alive” το κοινό απαντάει άμεσα “IN ATHENS” και ξυπνάνε μνήμες που ποτέ τους δεν κοιμήθηκαν μεταξύ μας. Η μπαλάντα “Gone” και το “The Alien” στο οποίο μας εξιστορεί την αγάπη του για τα κόμικ και ότι όταν τον ρώτησαν αν το κομμάτι μιλάει για τον Ιησού Χριστό, ο ίδιος κάποτε απάντησε «σχεδόν», καθώς μιλάει για τον Superman, τον οποίο οι περισσότεροι comic nerds όπως χαρακτήρισε τον εαυτό του, έχουν όπως οι Χριστιανοί τον Ιησού. Επιστροφή ξανά πίσω, στο πρώτο του άλμπουμ με τους Iced Earth, το οποίο τόνισε ότι του άλλαξε τη ζωή για πάντα, και μέσα από το παντοτινά αξεπέραστο “Burnt Offerings”, ακούμε το “Last December”! Εδώ ένα μπράβο στον Ηλία που ξέρω πόσο πολύ συνέβαλλε να παιχτεί.
Και πάλι το κοινό με το ίδιο συναίσθημα όπως τότε, οι κοντινοί (+/- κάτι λίγα) σε ηλικία με τα μάτια κόκκινα από βαμπιρική δίψα βάσει των στίχων του κομματιού, ουρλιάζουν κάθε στίχο χωρίς αύριο, και δώσ’του ξανά “BARLOW, BARLOW, BARLOW” σαν να μην υπάρχει η υπόλοιπη μπάντα, το ομότιτλο κομμάτι του “Emperors And Fools” είναι απλά το «πέρασμα» σε μια μεγάλη έκπληξη, μια γνώριμη μπασογραμμή από τον Kelly Conlon που έχει κάνει το όργανο κοτσίδες και ο Barlow ξεκινάει και τραγουδάει το αουτσάϊντερ του “Something Wicked This Way Comes” ονόματι “The Reaping Stone” (!!!). Το ότι ΚΑΙ σε αυτό το όχι τόσο γνωστό ΙΕ κομμάτι ο κόσμος τραγουδούσε εν χωρώ καταλαβαίνετε τι δείχνει, το “By My Blade” και το “Transcending” δείχνουν ότι το υλικό των ΑΟΑ γενικότερα αποδίδεται πολύ καλύτερα ζωντανά παρά στα 3 στούντιο άλμπουμ τους, και η μεγαλύτερη ΙΕ έκπληξη αφορά το παίξιμο του “Dragon’s Child” από το “Horror Show”, όπου μας αναφέρει και πάλι ο Barlow πόσο περήφανα… νέρντουλας είναι με τα κόμικ, μέχρι να πάμε πίσω στο “This Is My Hell” και που στο τέλος του μπαίνει πειθήνια και άκρως βαρύτατα το “Throne Of Iniquity”, με τον Barlow να «καρφώνει» αυτά τα κομμάτια λες και είναι 25!
Προσωρινή αποχώρηση με την μπάντα σιγά σιγά να επιστρέφει, τον Vidales να έχει βγάλει την μπλούζα του και να παίζει ένα γνώριμο riff που ακούγεται ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑΑΑΑ… μέχρι να πάρει θέση όλη η μπάντα και να γίνει Ο χαμός της βραδιάς στο Κύτταρο. Που είχαμε μείνει; Α ναι! ΓΚΡΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝ! To “Burning Times” μετατρέπει το Κύτταρο σε γήπεδο (επιεικής ο χαρακτηρισμός αν ήσασταν εκεί) που πάει στην κυριολεξία πάνω-κάτω, κάθε στίχος τραγουδιέται λες και βγαίνει η ψυχή του καθενός και με δάκρυα στα μάτια αρκετών γύρω μου, παρακολουθώ την ΑΠΟΘΕΩΣΗ που γνωρίζει ο άνθρωπος αυτός, που δεν ξεχάστηκε ποτέ και που τόσο μεγάλο χώρο έχει στις καρδιές του κόσμου. Μάλιστα μας λέει ότι αφού τραγουδάμε τόσο καλά, πρέπει οι φωνές μας να ακουστούν, έτσι Ο-Λ-Ο το κοινό στο καπάκι τραγουδάει αρχικά την πρώτη στροφή του “I Died For You” (ένα σκουπιδάκι στο μάτι…) και το ρεφρέν του “Melancholy (Holy Martyr)” (ένα σκουπιδάκι και στο άλλο μάτι…), σε πλήρη συγκίνηση, η οποία κλιμακώνεται όταν ο Barlow δείχνει το μεγαλείο του σαν άνθρωπος στη συνέχεια: «Θέλω 1’ να τονίσω ότι αν χωρίς τους Iced Earth δε θα ήμουν εδώ (σεισμός), δε θα ήταν ο Freddie εδώ (λιμός) και δε θα ήσασταν εσείς εδώ (καταποντισμός)!
Τι το ήθελε ο έρμος, το κοινό που φωνάζοντας ρυθμικά “ASHES, ASHES, ASHES” πιο πριν με κάτι “ICED EARTH, ICED EARTH, ICED EARTH” να ξεφεύγουν, πλέον βρίσκει το πάτημα που ψάχνει και μέχρι και τα δοκάρια που στηρίζουν το χώρο φωνάζουν ρυθμικά ICED EARTH, με τον Barlow να αναφέρει χωρίς να κατονομάσει τον στενό του συνεργάτη και ηγέτη της μπάντας –κι αφού δεν το έκανε αυτός δε θα το κάνω ούτε εγώ- ότι «το επόμενο κομμάτι, ο άνθρωπος που το έγραψε, το έγραψε για όλους εσάς, να το ξέρετε», σαν να λέει με τον τρόπο του «έγινε ότι έγινε, αλλά αυτό που έγινε κάποτε δεν αλλάζει». Έτσι το “Blessed Are You” μεγαλώνει τα σκουπίδια στα μάτια όλων που πλέον κλαίγοντας με σπαραγμό το τραγουδάνε με περίσσειο πάθος και είμαι τόσο βέβαιος ότι δεν υπήρξε ψυχή που να μην σκέφτηκε τι θα γινόταν αν ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Το “The One-Eyed King” απλά πιστοποιεί το τέλος μιας βραδιάς με το υπερπλήρες χρονικό όριο των 100’ (δεν υπολόγισα τα πάνε-έλα στο encore) και που όταν πέφτει η αυλαία, δείχνει μπροστά μου ολική, αδιαπραγμάτευτη και αδιαμφισβήτητη πληρότητα στα μάτια όλων, συγκινημένοι οι πιο πολλοί, με το στόμα ανοιχτό αρκετοί επίσης πολλοί παραπέρα.
Η συναυλία όχι απλά κρίνεται ως εκτελεστικά παραπάνω από επιτυχημένη και βάσει προσέλευσης ιδανική (σκεφτείτε πόσο σημαντικότερες μπάντες από τους ΑΟΑ είχαν τον μισό και κάτω κόσμο), αλλά ενδέχεται να αποτελέσει εφαλτήριο ώστε να ξαναδούμε αυτό το πανέμορφο παρεάκι αρκετά πιο σύντομα απ’όσο υπολογίζουμε. Τουλάχιστον και ο Barlow και ο Vidales –που όπως και όλη η μπάντα, υπέγραψαν τα πάντα στον κόσμο- τόνισαν ότι σύντομα ξανά θα είναι κοντά μας, ενώ αυτό που τράβηξε την προσοχή είναι ότι όλοι σχεδόν είχαν ένα αντίτυπο του “Symbolic” των Death για τον Kelly Conlon, που μιλώντας με τον κόσμο, συγκινήθηκε όταν του εξηγούσαν γιατί χαίρονται που τον βλέπουν και που το περίμεναν 28 χρόνια. Τρομερή βραδιά πραγματικά που έδειξε ότι υπάρχει μια φωτιά που όχι απλά σιγοκαίει αλλά με το σωστό χειρισμό γίνεται πύρινη λαίλαπα πάνω στην παγωμένη γη (see what I did there?) και που αποδεικνύει ότι όχι απλά το αίμα νερό δε γίνεται, αλλά κι ότι ο κόσμος δε μπορεί, δε θέλει και δε γίνεται να ξεχάσει πρόσωπα και καταστάσεις που συνδέθηκαν ως κάτι παραπάνω από βίωμα μαζί του. 15 χρόνια είχαμε να τον δούμε, μας έλειψε τρομερά, το κατάλαβε κι ο ίδιος με το παραπάνω και υποσχέθηκε επανάληψη λίαν συντόμως.
Επόμενη στάση κλάματος, οι Helloween το Σάββατο στην Πλατεία Νερού.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός ( John Metalman Photography - Light & Motion Photography)
Comments
