«Ο Lemmy θα ήταν τρελά συγχυσμένος» λέει ο Scott, γνωστός κι ως “Nazi Scott”, ένα αξιαγάπητο τομάρι του Sunset Strip [περιοχή του Los Angeles] γνωστός κυρίως ως ο κολλητός του Lemmy Kilmister και κατά καιρούς βοηθός του. Τώρα εργάζεται στο Whisky A Go Go και τη ‘λέει’ στους Barb Wire Dolls για τη διασκευή του “R.A.M.O.N.E.S.” των Motörhead κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων τους [στο Whisky] το Μάιο.
«Δεν ακούγεται σαν των Motörhead, συνέλθετε γαμώτο», είπε ο Scott στον Pyn Doll, έναν ψηλό Έλληνα απ’ την Κρήτη, που γνωρίζει από Βιρμανική bando και άλλες πολεμικές τέχνες. «Είναι για σκότωμα», λέει ο Pyn στα παρασκήνια, μ’ ένα αναμμένο τσιγάρο να κρέμεται απ’ τα χείλη του. Ευλόγως αναρωτιέμαι αν ο Pyn θα ξεριζώσει τα μάτια του Scott, αλλά ούτε καν κουνήθηκε.
«Ο Lemmy τα’ αγαπούσε αυτά τα παιδιά», λέει ο Don, παλιά καραβάνα του Strip, που είδε τον Hendrix να παίζει στο Whisky το 1967. «Γι’ αυτό η δισκογραφική του υπέγραψε μαζί τους».
Από το 2010, που ο KROQ DJ Rodney Bingenheimer άρχισε να προωθεί το demo τους “Rodney On The Roq”, οι Dolls είναι συνέχεια μέρος κάποιας περιοδείας, συμμετέχοντας όσο το δυνατόν πιο οικονομικά μαγειρεύοντας ό,τι τρώνε και μένοντας σε φίλους. Έχουν δώσει 700 συναυλίες σε 22 χώρες, συμπεριλαμβανομένης και μιας συναυλίας το 2011 που παρουσιάστηκε από τον Bingenheimer στο Sunset Room και τους έφερε για πρώτη φορά στο L.A., το οποίο, στις σπάνιες εκείνες στιγμές που δεν περιοδεύουν, έχει γίνει η δεύτερη πατρίδα τους. Άφησαν πίσω τους το Κοινόβιο Καλλιτεχνών ‘Ίκαρος’ στην Κρήτη, μαζί με την οικονομική κρίση και την ‘πολιτική’ κόλαση της Ελλάδας, συστατικά της οργής του πρώτου τους LP, “Slit”, που κυκλοφόρησε το 2012. [Πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα, βέβαια, είχαν δοκιμάσει την τύχη τους και στο ‘Ελλάδα, Έχεις Ταλέντο’.]
Πριν να παίξουν στο Sunset Room, σύμφωνα με το συγκρότημα, μοίρασαν 10000 φυλλάδια σε διάστημα τριών εβδομάδων και η συναυλία στο Roxy – η πρώτη τους στις Η.Π.Α. – το Δεκέμβριο 2010 ήταν sold-out. Το συγκρότημα αποτελείται από την τραγουδίστρια που φέρνει εμφανισιακά στη Barbie ονόματι Isis Queen, που μοιάζει με εκθαμβωτικό μοντέλο και δίνει συναυλία σαν καμιά άξεστη χωρίς φραγμούς. Είναι μια αισθησιακή frontwoman, που θυμίζει και Debbie Harry, αλλά η πιο άμεση εντύπωση που δίνει η Isis είναι η ιδρωμένη, αξιέπαινη παρουσία της επί σκηνής – μια πιο βίαιη Gwen Stefani.
Η Isis άρχισε το τραγούδι το 2008, έχοντας δει σε DVD τους Led Zeppelin να παίζουν το “The Song Remains The Same”. «Με κοίταξε και είπε, ‘Θέλω να γίνω τραγουδίστρια’», λέει ο Pyn. «Έτσι έγραψα το “Street Generation”, το πρώτο μας τραγούδι, που δείχνει το πόσο αηδιασμένος ήμουν με την κατάσταση της punk rock».
Όταν οι μεγάλες δισκογραφικές άρχισαν να πλευρίζουν τους Dolls μερικά χρόνια πριν, ένας τύπος από την A&R προσπάθησε να τους κάνει τους επόμενους Paramore. Οι Dolls αρνήθηκαν. Η Isis το πήρε προσωπικά και πάτησε πόδι. «Δε θα παίξω με τους κανόνες κάποιου άλλου», λέει. «Κι η μουσική βιομηχανία υποφέρει επειδή δεν υπάρχει πλέον κάποιος με αρκετά αρχίδια ή όραμα».
Όταν η Isis έδωσε το πρώτο τους EP, “Fuck The Pussies”, στον Lemmy στο Rainbow, είχε μόνο μια ερώτηση: «Είναι τόσο καλό όσο φαίνεται;»
«Ο Lemmy δε ζήτησε από την Isis να γίνουμε περισσότερο σαν τους Paramore», λέει ο Pyn, που δίνει τα εύσημα για την παλιάς σχολής προσέγγιση του συγκροτήματος στο ντοκιμαντέρ για τη punk/ hardcore σκηνή του L.A. των ‘80s, The Decline of Western Civilization, και τη συνέχεια του, The Metal Years. Οι Dolls πέρασαν τα τελευταία πέντε χρόνια προσπαθώντας να γίνουν γέφυρα στις μέρες δόξας της punk και metal του L.A. Εκπροσωπούνταν, για ένα διάστημα, από τον Tom Zutaut, που ανακάλυψε τους Guns N’ Roses και τους Mötley Crüe, πολιορκήθηκαν στενά από τον Kim Fowley, αναδείχθηκαν με το “Rodney on the Roq”, και υπέγραψαν συμβόλαιο με τη δισκογραφική του Lemmy, τη Motörhead Music.
Ο νέος τους δίσκος περιέχει ένα τραγούδι με τίτλο “Darby Crash”, κι όπως οι Germs του Crash, οι Dolls δεν έχουν πρόβλημα να γίνουν πιο επιθετικοί. Στο “L.A.”, απ’ το ντεμπούτο τους, οι Dolls χτυπούν μ’ ένα ρόπαλο από αγκαθωτό συρματόπλεγμα την ετοιμοθάνατη rock σκηνή του L.A., επιτιθέμενοι προς αυτούς που οδήγησαν το L.A. από τα Metal Χρόνια στην εποχή του yuppie rock στο Echo Park και την ‘Ασημένια Λίμνη’ και της συναυλίας-επί-πληρωμή στο Strip.
Οι ίδιοι οι Dolls μοιάζουν με κολάζ punk rock μοτίβων, απ’ τα δερμάτινα μπουφάν με καρφιά μέχρι τις σχολικές φουστίτσες με σκισμένα καλσόν. Αλλά η αισθητική τους δεν είναι ενδεικτική του ήχου τους. Το logo και το προσωπικό στυλ των Dolls οφείλονται σε μεγάλο μέρος στους Sex Pistols και το Βρετανικό εργατικό punk κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του ’70, το “Oi!”. Το όνομα τους είναι φόρος τιμής στους New York Dolls. Ωστόσο, ο ήχος τους δεν είναι τόσο κωδικοποιημένος όσο η εμφάνιση τους. Αν και ο Fat Mike της NOFX τους καλόπιανε για ν’ ακολουθήσουν τους Fat Wreck Chords, οι Dolls πότε δεν έκανα πιασάρικη pop-punk ή emo.
Αντίθετα, ο ήχος τους καλεί ωμή δύναμη, όπως αυτός των The Stooges, αναμειγνύοντας metal και grudge στοιχεία με Ευρωπαϊκή street punk. Είναι ένας συνδυασμός που γίνεται βαρύτερος παρά σκληρότερος στον νέο τους δίσκο, με τίτλο “Desperate”, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τη Motörhead Music στις 22 Ιουλίου. Το “Slit”, μια πιο οργισμένη δήλωση δια χειρός Steve Albini, περιλαμβάνει εξώφυλλο που απεικονίζει την Isis να έχει ένα μικρόφωνο ανάμεσα στους μηρούς της και το κομμάτι “Your Escape”, τα τρία λεπτά του πιο ανελέητου punk των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Η Isis περιγράφει το “Desperate” ως έναν «έφηβο που ωριμάζει» ενώ το “Slit” ήταν ένα «μωρό που κλωτσούσε και ούρλιαζε». Το πρώτο single από τον καινούργιο δίσκο, με τίτλο “Drown”, είναι για την εμπειρία που είχε ο Pyn βλέποντας έναν φίλο surfer να πεθαίνει κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα στη South Carolina [πολιτεία των Η.Π.Α.]. Τώρα διδάσκει το μόνο μέλος του συγκροτήματος που δε μεγάλωσε κοντά στη θάλασσα, την μπασίστρια Iriel Blaque, τη grudge μουσικό από το Chicago, πώς να σέβεται τα κύματα. Και τα πέντε μέλη κάνουν surf.
Προσθήκες στη βασική τριάδα των Pyn, Isis και του drummer Krash Doll είναι η Blaque και η κιθαρίστρια ονόματι Remmington, που είχε παίξει για ένα σύντομο διάστημα στο θρυλικό συγκρότημα “Oi!” Sham 69 αλλά επίσης συμβάλλει στην προφανή punk-rock γοητεία του συγκροτήματος, που ξεπερνά φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό και γενιές. Η Remmington είναι queer, ενώ ο Krash είναι ένας μυώδης, straight οπαδός του surf. O Pyn είναι ο μεγαλύτερος ηλικιακά, ένας γκριζαρισμένος βετεράνος που έπαιζε σε CBGB [μαγαζιά με punk μουσική] τη δεκαετία του ’80. Η Isis είναι η ψυχή του συγκροτήματος.
Σύμφωνα με τους Dolls, αυτή θα είναι η πρώτη μη-Motörhead κυκλοφορία τους από τη Motörhead Music, που τους έδωσε όχι μόνο την απόλυτη συγκατάθεση του Lemmy αλά και την υποστήριξη του επί χρόνια ατζέντη των Motörhead, Todd Singerman, και της ομάδας στη UDR, τη μητρική εταιρεία της Motörhead Music. Έως τώρα, η προσέγγιση της δισκογραφικής είναι ν’ αφήσουν τους Dolls να είναι ο εαυτός τους, χωρίς να τους ζητάνε να μετριάσουν τις σεξουαλικά φορτισμένες συναυλίες τους ή να γράψουν mainstream punk-rock ύμνους.
«Δεν μπορούμε να ανοίξουμε συναυλίες για punk συγκροτήματα», λέει ο Pyn. «Τα metal συγκροτήματα, για κάποιο άγνωστο λόγο, μας φοβούνται λιγότερο».
«Εκτιμούν τη δύναμη της μουσικής», λέει η Isis, που πιθανώς είναι η ισχυρότερη performer στο Sunset Strip από εκείνα τα τρελά ‘Metal Χρόνια’.
Για το Rock Overdose,
Μετάφραση: Γκουτσίδης Στέργιος
Πηγή: L.A. Weekly
Comments
