Οι σποραδικές βροχές της ημέρας ήταν ο,τι έπρεπε για να μας βάλουν στο κλίμα της βραδιάς.
Όχι μόνο οι γνωστές φάτσες που δίνουν το παρόν σε κάθε συναυλία σκληρού ήχου αλλά και νεότερα πρόσωπα goth αισθητικής, μαζεύτηκαν από νωρίς στο Temple.
Στην ώρα τους πήραν θέση οι The Keening της Rebecca Vernon (SubRosa).
Full band με κιθάρα, μπάσο, ντραμς, βιολί και την ίδια σε φωνή, πλήκτρα και κιθάρα.
Μας καλωσόρισε και μας ενημέρωσε πως είναι λίγο άρρωστη αλλά θα βάλει τα δυνατά της.
Ατμοσφαιρικό doom με κέλτικα στοιχεία και συμμετοχή στα φωνητικά από όλους που μας ταξίδεψε από τις πρώτες νότες.
Όλα τα μέλη είχαν το χώρο τους στις συνθέσεις με το βιολί να ξεχωρίζει με τον πολύ ωραίο ήχο και σκηνική παρουσία. Δεν το βλέπουμε και συχνά σε συναυλίες του είδους.
Αφιέρωσαν το Little Bird στην Παλαιστίνη και έδωσαν ξεκάθαρα το μήνυμα “Free Palestine”.
Ο μπασίστας μας αποκάλυψε πως η Rebecca είχε τα γενέθλιά της και της τραγουδήσαμε όλοι μαζί (και ο Dylan Desmond των Bell Witch) χρόνια πολλά.
Τούρτα δεν υπήρξε αλλά έφαγε μέλι επί σκηνής για να ανοίξει ο λαιμός της λέγοντας μας «Αλήθεια, η φωνή μου συνήθως δε σπάει τόσο πολύ».
Κάτι το οποίο βέβαια δεν ήταν τόσο αισθητό, πέρα από το τελευταίο κομμάτι. Σε κάθε περίπτωση τα χαλαρά κομμάτια αποδίδονταν καλύτερα από το σχήμα σε σχέση με τα πιο δυνατά τους.
Στην ώρα τους (22:15) και το δίδυμο από το Σιάτλ, ανέβηκαν στην σκηνή για τις τελευταίες δοκιμές στον ήχο, με το video να ξεκινά να παίζει στον προτζέκτορα.
Δέκα λεπτά αργότερα το πένθιμο προηχογραφημένο organ ξεκίνησε.
Μινιμαλιστικό παίξιμο από τα ντραμς το οποίο συνεχίστηκε για όλη τη διάρκεια, με συγκεκριμένα χτυπήματα και διαφοροποιήσεις στις δυναμικές.
Το μπάσο ξεκινάει παίζοντας ψηλές νότες, επαναλαμβάνοντας κάποια μοτίβα και κάνοντας μερικά λαθάκια.
Πάνω που νομίζαμε πως καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται, ο Dylan ξεκινάει το double tapping στο 7χορδο μπάσο του και γίνεται σεισμός.
Κάθε χαμηλή του νότα δονεί όλο το -γεμάτο- Temple και τη νιώθουμε να μας διαπερνά σε όλο μας το σώμα.
Αντιληφθήκαμε κατευθείαν πως πρόκειται για μια εμπειρία που σίγουρα θα είναι δύσκολο να την περιγράψουμε σε κάποιον που δεν έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο -sunn o))) πχ- και σίγουρα δε μεταφέρεται μέσα από βίντεο.
Μακρόσυρτα μοτίβα διαδέχονται αργά το ένα το άλλο με drone ήχους και καταθλιπτικές συγχορδίες, αποκαλύπτοντας μεγαλύτερα μουσικά θέματα.
Ο ρυθμός μοιάζει να διαστέλλεται και να συστέλλεται. Ντραμς και μπάσο “έρχονται” κοντά και απομακρύνονται με μεγάλη υπομονή και ακρίβεια. Μόνο μου παράπονο πως τα ντραμς ίσως να χτυπούσαν πιο δυνατά από ότι χρειαζόταν αλλά σε ελάχιστα σημεία.
Το video wall παίζει και αυτό συνεχόμενα ασπρόμαυρα κλιπ από δάση, ερήμους και μάγους, ρίχνοντάς μας ακόμη περισσότερο στη μαυρίλα της μπάντας. Ξεκίνησε όμως φαίνεται να παίζει νωρίτερα και κάποιες σκηνές τις είδαμε από δύο φορές.
Πέρα από το μπάσο και τα πλούσια ντραμς (gong και tubular bell) είχαμε κάποια προηχογραφημένα organ αλλά και φωνητικά. Ο μπασίστας με απόκοσμα vocals από το υπέρ πέραν και ο drummer με growl.
Με μαεστρία δεν κάνουν πουθενά παύσεις και η μυσταγωγία συνεχίζει μέχρι τις 23:32 όπου επιστρέφουμε στο αρχικό θέμα για να λήξει 4 λεπτά αργότερα, παίζοντας ουσιαστικά ένα μόνο κομμάτι, το The Clandestine Gate σε λίγο πιο μικρή έκδοση, από το πρόσφατο Future’s Shadow Part 1. Δέχονται το θερμό χειροκρότημα και χάνονται πίσω από την σκηνή.
Η ετυμηγορία:
Σε μια περίοδο που οι καλλιτέχνες παράγουν υλικό για τον αλγόριθμο και όχι για τον εαυτό τους, που ο μέσος ακροατής πάσχει από διάσπαση προσοχής, οι Bell Witch απαντούν με την κυκλοφορία ενός κομματιού διαρκείας πάνω από μία ώρα και χωρίς παύσεις. Το αν θα καταφέρεις να το παρακολουθήσεις -όρθιος κιόλας- εξαρτάται από σένα.
Με έναν εξαιρετικό in your face ήχο οι Αμερικανοί μας μαύρισαν την ψυχή αποδίδοντας την ουσία του doom σε μία εμπειρία που δε μεταφέρεται στο χαρτί ή την οθόνη.
Για το RockOverdose,
Νίκος Χήναρης
Comments
