Οι Blackmail (πλέον BLML) δε φημίζονται για τον πλούσιο συναυλιακό τους βίο. Καταρχάς, έχουμε ως δεδομένο την παντελή τους αδράνεια στα '00s. Ακόμα όμως και την περίοδο που οι μηχανές δούλευαν στο φουλ και κυκλοφορούσαν τα “Life After Death” και “Overexposed”, οι ζωντανές τους εμφανίσεις μετρώνταν στα δάχτυλα του χεριού. Έχοντας γνώση των παραπάνω, η ευκαιρία να τους παρακολουθήσω επί σκηνής το περασμένο Σάββατο, δε θα μπορούσε επ' ουδενί να περάσει ανεκμετάλλευτη.
|
|
 |
Η βραδιά άνοιξε με τους Rita Mosss, μόλις δυο άτομα σε μπάσο/φωνή και ντραμς, που με την ενεργητικότητα τους ωστόσο γέμιζαν τη σκηνή. Ομολογώ ότι το χύμα punk τους, με τις noise απολήξεις και τις αραιές mid tempo ενέσεις, με άφησε λίγο μπερδεμένο τελικά. Ενώ φαίνονται να το έχουν γενικά, υπήρχαν στιγμές που τους “έχανα”, ενδεχομένως τα κομμάτια τους να μην στέκονται όλα στο ίδιο επίπεδο ή απλά εγώ να μην ήμουν στο σωστό mindset. Σίγουρα πάντως έκλεισαν αποστομωτικά, προσθέτοντας και τρίτο στην παρέα τους, κιθάριστα of all things, για ένα οργιαστικό φινάλε.
 |
 |
 |
Οι Nasty Beach που ακολούθησαν πάντως, δε με παίδεψαν καθόλου. Αντιθέτως, μου άρεσαν με την πρώτη αυτιά. Άξιες απόγονοι των riot grrrls του παρελθόντος, οι τρεις πιτσιρίκες μας ταρακούνησαν με το δυναμικό punk rock τους και παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα, που προς στιγμήν έδειχναν να τους κόβουν τη φόρα, στο τέλος αποδείχθηκαν το καλύτερο lead in για το κυρίως πιάτο...
 |
 |
...που ήταν φυσικά οι BLML. Το Αν πλέον κατάμεστο και η αρχή της εμφάνισης τους ιδανική με το “Blackmail Chain” το οποίο πέρασε τη σκυτάλη στο “Godless” και ουσιαστικά σε ένα setlist βασισμένο στο πρόσφατο “The Gift”. Η απόδοση των κομματιών υπήρξε αντάξια του εξαιρετικού αυτού δίσκου, μιας και την βασική τριάδα κιθάρα/φωνή-μπάσο-ντραμς συμπλήρωναν πλήκτρα, percussions και ενίοτε βιόλα, επιτρέποντας έτσι στις συνθέσεις να ξεδιπλωθούν ζωντανά σε όλο τους το μεγαλείο, με κορύφωση τα εκπληκτικά “Death Ray” που παίχτηκε “ντούμπλεξ” -όπως λέει κι ο θεός Γιώργος Μαργαρίτης- και “Hermione's Sleep Code” το οποίο έκλεισε το κυρίως σετ.
 |
 |
Ενδιάμεσα, είχαμε βουτιές στο παρελθόν με “Showdown” και “Mouth” από το “Life After Death”, “Blackroom” και “Reflecting Skin” από το “Overexposed”, ενώ δεν ξέχασαν ούτε το “7” με το “The Two Faces Of Tomorrow” να στέκεται ως ένα ακόμα highlight της βραδιάς. Και επειδή η μεγάλη μπάντα φαίνεται και από τις διασκευές που επιλέγει, βάλτε επίσης στο καζάνι τα εξής: Το “Magic Doors” από το “Third” των Portishead, το “Days Of Pearly Spencer” του αδικημένου David McWilliams και το “Lucifer Sam” των πρώιμων Floyd, όλα δοσμένα δυνατά και blackmail-ικά.
 |
 |
Με απλά και λίγα λόγια: Συναυλιάρα.
Για το Rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
