Όταν ανακοινώθηκε πως οι Candlemass θα ξανάρθουν Ελλάδα, μου ήρθε κεραμίδα. Δεν είχα καταφέρει να τους δω, λόγω προσωπικών θεμάτων, οπότε είχαν μείνει σαν απωθημένο, χρόνια τώρα... Ύστερα, που άρχισαν να ανακοινώνονται και οι υπόλοιποι, κοίταζα συνεχώς μήπως και μας κάνουν κάποια πλάκα ή μήπως είναι για την ""metal μέρα"" του επόμενου RockWave! Για αρχή, λοιπόν, ένα μεγάλο ""Ευχαριστώ"" στους διοργανωτές για το φοβερό πακέτο που μας προσέφεραν απλόχερα (?) κι ένα δεύτερο για τα συγκροτήματα και για το γεγονός πως ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που όλοι περιμέναμε.
Μετά από την απαιτούμενη (πλέον περνάει σαν δεδομένο) καθυστέρηση με τις ώρες, ξεκίνησαν οι Lord Vicar. Ομολογώ πως μόνο σαν όνομα τους είχα ακουστά αλλά με έπεισαν να ασχοληθώ. Ο όγκος στις συνθέσεις τους, η δύναμη που έβγαζε το συγκρότημα, ο μπασίστας ""low-profile""-Amon Amarth και τα κομμάτια αυτά καθ" αυτά, απέδειξαν πως είναι ένα συγκρότημα που έχει να πει πολλά στον χώρο του Doom. Το καλύτερο ορεκτικό για να ξεκινήσει η βραδιά...
Επόμενο συγκρότημα, οι Hell. Έχω ασχοληθεί αρκετά με δαύτους, το ""Human Remains"" είχε γίνει το μοναδικό album που ήταν ολόκληρο και με την σειρά στο playlist μου για τον Ιούνιο. Και πάλι καλά, δε με διέψευσαν. Μορφές όλοι τους, riff-άρες βγαλμένες από τo big bang της Metal, φοβεροί μουσικοί. Σε σημεία βέβαια, μου θύμισαν Addams Family αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Θεατρικοί, με έναν καταπληκτικό τραγουδιστή (David Bower) που δεν περίμενα να μπορεί να πει αυτά τα κομμάτια live αλλά... Ήταν ακόμα καλύτερος. Η φωνή του πρέπει απαραιτήτως να μπει στις top των υψίφωνων metal τραγουδιστών. Αυτά τα χορευτικά να έλειπαν... Όποιος ήταν εκεί, με καταλαβαίνει...
Να και μια μπάντα που δεν περιμέναμε να έρθει Ελλάδα. Κι όμως. Με ένα ΚΟΡΥΦΑΙΟ album στις αποσκευές τους, οι γνωστοί-άγνωστοι Ghost κατέλαβαν τη σκηνή εν μέσω ψαλμωδιών, χειροκροτημάτων, θυμιάματος και βλέμματα απορίας σε όσους δεν είχαν ασχοληθεί μαζί τους.Ο καλύτερος ήχος της ημέρας, τα τέλεια ανεβαστικά κομμάτια και η τέλεια θεατρική σκηνική παρουσία. Το τελευταίο ""Ritual"" ήταν τα 4 κορυφαία λεπτά που βιώσαμε ενώ η διασκευή στους The Beatles με το ""Here comes the sun"", που ήταν bonus στο άλμπουμ, μας καθήλωσε live. Φοβεροί.
Συνέχεια με Trouble. Άλλο ένα (δικό μου και άλλων 5, απ" ότι φάνηκε) αγαπημένο συγκρότημα. Ο κλώνος του Uli Jon Roth με τον κλώνο του David Lee Roth βγήκαν στην σκηνή με τον αγαπημένο (από Warrior Soul) Kory Clarke. Γεμάτος και πολύ καλός ήχος, οι φοβερές συνθέσεις τους διαδέχονταν η μία την άλλη αλλά δυστυχώς, όσο κι αν αγαπώ τον Clarke, πιστεύω ότι δεν ταιριάζει καθόλου με την μπάντα. Οι άνθρωποι θέλουν να παίξουν Doom και αυτός προσπαθεί να τους διασταυρώσει με τους Skid Row. Βέβαια, γούστα είναι αυτά... Δεν λέω όχι, απλώς εμένα με ξύνισε λίγο... Φωνάρα όμως. Και ο νέος μπασίστας είναι μορφή. Στεγνά. Come touch the sky, το μέχρι-κι-οι-πέτρες-νόμιζα-ότι-το-ξεραν-αλλά-έκανα-λάθος End of my Daze και... Ρε παιδιά, λίγος ενθουσιασμός και ΣΕΒΑΣΜΟΣ σε μια μπάντα με τόσα χρόνια πορείας. Μας κάνουν την τιμή (ναι, περί αυτού πρόκειται) να έρθουν να παίξουν στο Ελλαδιστάν και υπάρχει από το 99,9% του κοινού μια αντίδραση σε στυλ: ""καλά, ποιοι είναι αυτοί τώρα??"". Γι αυτό κι έκατσαν 40 λεπτά όλα κι όλα, λογικά... Αν ξανάρθουν (για full set), σκίζω το μαγιό μου.
Και κάπου εδώ, ήρθε κι η ώρα για τους headliners της βραδιάς σε ένα μοναδικό set για μικρούς και μεγάλους. ""Mirror Mirror"", ""If I ever die"", ""At the Gallows End"" και... Αξιότιμε κύριε Lowe, σας ακούω από την πρώτη γυμνασίου και έχω στην κατοχή μου ότι έχετε βγάλει με Solitude Aeturnus, Concept of God και Candlemass. Σας είδα για πρώτη φορά live και μου φάνηκε σαν να βαριέστε, ξεχνούσατε στίχους, μουρμουράγατε αντί να τραγουδάτε, στάσιμος στην σκηνή... Ένα μεγάλο ""ΓΙΑΤΙ?"". ΑΝ παραβλέψουμε αυτό, η μπάντα ήταν σε κέφια. Και μετά από λίγη ώρα, εμφανίστηκε ο Johan για να πάρει μια ""φοβερή συναυλία"" και να την φτάσει σε επίπεδο ""αξέχαστη συναυλία"". Ολόκληρο το κλασσικό ""Epicus Doomicus Metallicus"", μπροστά μας. Απίστευτη εμφάνιση και... please, let me die in solitude... Εντάξει, νοιώθω λίγος να το περιγράψω. Δυο λέξεις μόνο: ""Sorcerer"s Pledge"". Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Συνοπτικά, πέρα από κάτι παρατράγουδα, η συγκεκριμένη συναυλία θα μείνει αξέχαστη. Κι όχι μόνο για τις διαθέσεις των συγκροτημάτων. Ούτε για το τι μεγέθη έπαιξαν για ένα 7ωρο στο Fuzz. Αλλά γιατί, γενικά, το live άγγιξε κόσμο.
"Όποιος δεν ήρθε, έχασε... Τόσο απλά είναι τα πράγματα!
"Till next time... Doom Rules Eternally..
Για το RockOverdose.gr,
Δημήτρης Κεχρής
Comments
