Έρχονται οι Cathedral. Live. Στην πόλη σου. Για τελευταία φορα. Γίνεται να λείψεις;
Για μένα δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα.
Απ"οτι φαίνεται όμως για αρκετό κόσμο δεν έχουν έτσι τα πράγματα, μιας και με την είσοδο μου στο συναυλιακό χώρο αντίκρυσα ένα μισογεμάτο Gagarin.
Οι Infidel, που άνοιξαν τη βραδιά, δεν παρουσίασαν κάτι διαφορετικό από την τελευταία φορά που τους είχα δει στο απριλιάτικο live των Pentagram. Όταν παίζουν doom metal, το κάνουν με επιτυχία. Όταν δοκιμάζουν να ενσωματώσουν στον πυρήνα της μουσικής τους και άλλα στοιχεία γίνεται λίγο hit n miss η κατάσταση, τουλάχιστον σε ζωντανό περιβάλλον. Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη τους κυκλοφορία βγαίνει εντός των ημερών, οπότε κοντή γιορτή.
Τη σκυτάλη πήραν οι Violet Vortex, οι οποίοι επανασυγκροτήθηκαν με την ιστορική τους σύνθεση ύστερα από παράκληση των διοργανωτών, ειδικά για αυτό το show. Με σύμμαχο τους τον εξαιρετικό ήχο μπήκαν φορτσάτοι και έτσι συνέχισαν καθόλη τη διάρκεια του set τους, που προφανώς βασίστηκε στο “Lure Elegant”, ένα άλμπουμ που παρά τα όποια ψεγάδια του άντεξε στο χρόνο και έβαλε τη σφραγίδα του στην εγχώρια doom σκηνή. Κιθαριστικό δίδυμο από άλλο πλανήτη, drummer μηχανή, μπάσο/φωνή σε φόρμα, τα πάντα φαίνονταν να είναι στη θέση τους, σαν να μη χώρισαν οι δρόμοι τους ποτέ. Από την άλλη, ήταν ξεκάθαρη και η πρόοδος του καθενός ατομικά ως μουσικοί. Πάνω από όλα, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η διάθεση και η πόρωση τους πάνω στη σκηνή, η οποία σε τίποτα δε θύμιζε one off εμφάνιση. Πανάξιοι και μακάρι να συνεχίσουν.
Αρκετά λεπτά μετά τις 11 (οπότε και ήταν προγραμματισμένο να βγουν) έκαναν την εμφάνιση τους οι headliners, για τελευταία φορά επί ελληνικού εδάφους. Δυναμική είσοδος με “Vampire Sun” και άμεση ανταπόκριση από το κοινό, που μπορεί να μην ήταν πολυάριθμο, αλλά όσοι έδωσαν το παρόν ήταν εκεί για να το ευχαριστηθούν με την ψυχή τους.
Ο ήχος, στην αρχή τουλάχιστον, δε φαίνεται να ήθελε να μας κάνει το χατήρι, ενώ και το συγκρότημα έδινε την εντύπωση ότι παίζει αρκετές ταχύτητες πάνω.
Πράγματα που πάντως καθώς κυλούσε η βραδιά έφτιαξαν και τα πάντα συνετέλεσαν σε άλλη μια εξαιρετική παρουσία των Cathedral στη χώρα μας.
Με τον τρελάρα Lee Dorrian να σέρνει το χορό, τον Gaz Jennings στο σεμινάριο doom κιθάρας, τον νεοεισελθέντα στο μπάσο Scott Carlson να είναι όσο ψηλά στη μίξη χρειάζεται και τον Brian Dixon σε κέφια οι Cathedral μας χάρισαν ένα set που βασίστηκε κύριως στα τρία πρώτα κλασικά τους άλμπουμ, χωρίς να παραλείψουν όμως να τιμήσουν και τους δύο πιο πρόσφατους εξαιρετικούς δίσκους τους. Μεγάλες στιγμές στην τριπλέτα “Carnival Bizarre”, “Night Of The Seagulls”, “Ebony Tears”, ενώ φυσικά κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος σε classics όπως τα “Ride”, “Midnight Mountain”, “Soul Sacrifice” ή το “Hopkins (Witchfinder General)” με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους εν μέσω έκδηλου ενθουσιασμού.
Θα μπορούσε ίσως να παιχτεί κανένα ακόμα κομμάτι από το “The Guessing Game”, κάτι από το “Endtyme” που αγνοήθηκε παντελώς και σίγουρα θα προτιμούσα το “North Berwick Witch Trials” αντί του “Upon Azrael"s Wings”, αλλά παράπονο εγώ δεν τους κρατάω.
Αν αυτή ήταν οριστικά και αμετάκλητα η τελευταία φορά που είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε ζωντανά, τότε ήταν η καλύτερη ανάμνηση με την οποία μπορούσαν να μας αφήσουν.
Lee, Garry, Brian,
τους πιο περήφανους χαιρετισμούς. 20 χρόνια πραγματικά well spent.
Για το RockOverdose.gr,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες:
Πέτρος Παπαπέτρος
e-mail: [email protected]
Comments
