Για συναυλία πήγαμε στο Κύτταρο βράδυ Κυριακής, σε παρτάρα καταλήξαμε από το πουθενά. Λέγοντας από το πουθενά, όχι ότι δεν περίμενα οι πρωτοεμφανιζόμενοι Σουηδοί Century να μην είναι πραγματικά φοβεροί, άλλωστε το φετινο τους ντεμπούτο “The Conquest Of Time” άφηνε υποσχέσεις για τρελές καταστάσεις πάνω στο σανίδι, αλλά τέτοια ανεμελιά, τέτοια κορυφαία απόδοση και τέτοιο αφαλοκόψιμο από την αρχή, τα οποία ενίσχυσε και ο μόνιμα φοβερός ήχος του Κυττάρου, νομίζω δεν το περίμενε και ο πιο αισιόδοξος. Επίσης δεν περίμενα να έχει και τόσο κόσμο, καθώς είχε αρκετά παραπάνω άτομα από το προσδοκούμενο, έχουμε δει συναυλίες που δεν περιμένουμε αντίστοιχα να έχουν πολύ λιγότερους, ενώ το κρυάκι που βγήκε, δεν πτόησε τον κόσμο και τελικά πάνω από 100 άτομα δώσανε το παρόν, μην ήμασταν και 150. Σε εορταστικό κλίμα κιόλας καθώς τα κορίτσια του Eat Metal ήταν εορτάζοντα και έλαβαν τις ευχές που άξιζαν κερνώντας και γλυκά –τις ευχές μας σε όλες κι από’δω δημοσίως-, η βραδιά έμοιαζε άχαστη και αυτό ακριβώς συνέβη. Αυτό που πολύς κόσμος πέραν των πράγματι ποιοτικών Σουηδών υπολόγισε, ήταν και οι δυο φοβερές μπάντες μας τις οποίες γνωρίζουμε από προηγούμενες φορές που είχαμε δει, έτσι το πακέτο και των τριών συγκροτημάτων στο τέλος κατέστη απαραίτητο.
Οι Crystal Winds έχουν βγάλει ένα από τα καλύτερα και πιο ανέμελα κλασικομεταλάδικα άλμπουμ των τελευταίων ετών, με το προπέρσινο “Return To The Dark Age”, και εφορμούν με ωραίο ήχο και άγνοια κινδύνου, άψογα σαν από καιρό προτετοιμασμένοι για την εμφάνιση και την ευκαιρία αυτή. Πεντακάθαρος ήχος, όμορφες κιθάρες που δε φοβούνται να ριφφάρουν, πάρα πολύ καλός ντράμερ, ειδικά εκεί που ξεσπάει με τα πόδια σε διπλομποτίες και με νευρικές όμορφες αλλαγές στα χέρια και τον Δημήτρη στη φωνή τον συνοδεύει ένα νοσταλγικό και άψογα ταιριαστό echo που κάνει τη διαφορά υπέρ τους. Όσο περνούσε η ώρα και ζεσταινόντουσαν, γίνονταν όλο και καλύτεροι, μέχρι να κορυφωθεί η απόδοση τους στο τέλος και στα περίπου 40’ που παίξανε, φρόντισαν να δείξουν σε όλους που ήταν από την αρχή –και που να τονίσω είναι σύνηθες σε συναυλίες της Eat Metal- ότι είχαν πράξει σοφά. Τα παιδιά χειροκροτήθηκαν όπως άξιζαν και άφησαν υποσχέσεις για το μέλλον, ενώ συναυλιακά να ξέρετε πως όπου τους πετύχετε, θα περάσετε σίγουρα όμορφα. Νομίζω ήδη ήρθε η ώρα να σκέφτονται το δεύτερο άλμπουμ τους και το να εμφανίζονται όσο συχνά γίνεται, αξίζουν και πρέπει να το πιστέψουν και οι ίδιοι, από’κει και μετά όλα γι’αυτούς θα είναι εύκολα.
Επόμενοι στη σκηνή οι γνωστοί σεσημασμένοι Bus, οι οποίοι με το που πατάνε το πόδι επί σκηνής, ανοίγουν τις πόρτες στο λεωφορείο, προσκαλούν όλο το κοινό και όσοι μπαίνουν μέσα, οδηγούνται σε ένα ταξίδι με το πόδι κολλημένο στο γκάζι –μαζί με συμπλέκτη, για έξτρα μπούκωμα- και ξεκινάνε μια εμφάνιση ανάλογη σπασμένου προφυλακτικού εγκυμοσύνης προς το κοινό που δεν έτυχε ακόμα να τους έχει δει, αφήνοντας άπαντες με το στόμα ανοιχτό.
Τα παλικάρια τεκνοποιούν σε κάθε νότα, δε λένε σχεδόν λέξη και παίζουν βαρύτατο μέταλλο που ξεφεύγει από stoner λογικές, αλλά και ορχιδάτη ροκιά που δεν υπηρετεί τα πολλά μεταλλικά κλισέ, σε ένα κράμα αδρεναλίνης που κλιμακώνεται σε κάθε λεπτό της εμφάνισης τους. Βαρύτατος ο ήχος, άψογη απόδοση, ενώ το ταυράκι του Βασίλη με κάνει να σκεφτώ για άλλη μια φορά «όπου βλέπεις ταυράκι ή πορτοκαλί ενισχυτή, μη φοβάσαι τη μπάντα ποτέ».
Είχα να τους δω αρκετό καιρό αλλά οι ίδιοι κάθε φορά συνεχίζουν από κάθε προηγούμενη που έχουν παίξει, ασταμάτητοι, με τα μαλλιά τους να καλύπτουν τα πρόσωπα τους από το κοπάνημα κι αυτή την απόλυτα αρσενική μασχαλίλα μετά από έντονο σεξ να καλύπτει σαν συναίσθημα όσους τους παρακολούθησαν. Μέγιστη εμφάνιση άλλη μια φορά, δε χορτάσαμε, θέλουμε επανάληψη σύντομα.
Κι ανεβαίνουν στη σκηνή οι Century και αρχίζει ΤΟ ΠΑΡΤΥ γιατί αλλιώς δε μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που ακολούθησε τα επόμενα 70’. Ναι, εβδομήντα ολογραφώς λεπτά ΟΙ ΤΙΜΙΟΙ που έχουν μόλις ένα δίσκο 36’ στο παλμαρέ, και πως ξεκινάς αν θες να δείξεις ότι έχεις έρθει να κάνεις τη διαφορά και στα @@ σου όλα; Με ΤΡΙΑ (1, 2, 3, για να το πιστέψουμε) κομμάτια από το demo (!!!!) τους. Σαν κάτι κάφροι grindcore-άδες που περήφανα συζητάνε μεταξύ τους «μόνο τα demo, μετά χάλασαν», οι Century αντίθετα μας φτιάχνουν με τα “Neon Warrior”, “Shadow Of The Hunter” και “Streets In The Dark”, πριν αρχίζουν να παίζουν τα κομμάτια του ντεμπούτου τους. Έχουν βγει με τόση ανεμελιά και κερνάνε τον κόσμο τόσο άμεσα απλή, λιτή ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ από άλλη εποχή («κακή παλιακή λύσσα» που είπε κι ο Γρηγόρης που διοργάνωσε τη συναυλία πριν τους προλογίσει και που αποδείχθηκε προφητικός στο πόσο τους πίστεψε), που τα αρχικά χαμόγελα και ψιλοκοπανήματα καταλήγουν σε μια πύρινη λαίλαπα που καίει το κοινό με κανέναν απολύτως να μην παραπονιέται. Παίζεται αυτούσιο όλο το ντεμπούτο τους με το μόνο που αλλάζει να είναι η σειρά των κομματιών και η διάθεση του κόσμου που εκτοξεύεται όσο περνάει η ώρα.
Ο πυρήνας των Staffan Tengnér και Leo Ekström Sollenmo σε φωνητικά/κιθάρες και τύμπανα αμφότεροι, ενισχύεται με τον μπασίστα Edvin Aftonfalk ο οποίος έμαθα μάλιστα ότι είναι και ετεροθαλής αδελφός του Nicke Andersson (έτσι εξηγείται γιατί κοπανιόταν σαν σέϊκερ ο ήρωας) και τον κιθαρίστα/δεύτερα φωνητικά παλίκαρο Isak Koskinen Rosemarin και οι Century πραγματικά μοιάζουν κι ακούγονται σαν την εθνική Σουηδίας το 1994 που πήρε την 3η θέση παγκοσμίως, με τους τέσσερις μουσικούς να μοιάζουν σαν Brolin/Dahlin/Andersson/Larsson της εποχής και να φιλοδωρούν τους αντιπάλους με πολλά γκολ, 3-0 ημίχρονο το λιγότερο και χωρίς διάθεση fair play. Εκπληκτικό το πώς ακούστηκαν ακόμα βαρύτεροι και πιο σπιντάτοι από το δίσκο και το demo, ειδικά η καθαρότητα των κιθαρών με συγκίνησε σε βαθμό σχεδόν δακρύων, ενώ έχοντας παίξει τα πάντα –στην κυριολεξία- μας πετάνε στα ουράνια με το “The Fighting Eagle” kai κερνάνε στο τέλος και τη διασκευάρα που έχουν κάνει στους Witch με το “Still Alive” να κλείνει μια υπέροχη βραδιά. Να τονίσω την χαρά τους που φαινόταν στα μάτια τους και την έκπληξη τους όταν άρχισαν τα stagediving και crowdsurfing, με τον Staffan να γελάει σε φάση «που στο διάολο ήρθαμε μ’αυτούς», δεν ξέρει όμως πόσο ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ μπορεί να γίνει ο Ελληνάρας.
Ειλικρινά άξιοι συγχαρητηρίων και με πολύ λαμπρό μέλλον μπροστά τους, άφησαν άπαντες τρισχαρούμενους και δείχνουν ότι είναι σε τρομερό οίστρο να βγάλουν το δεύτερο άλμπουμ που ετοιμάζουν όπως μας είπαν σε σχετική συνέντευξη. Απέριττο άκουσμα, λύσσα επί σκηνής, ο Leo στα τύμπανα έτοιμος να χτίσει νέο ΙΚΕΑ στην καθισιά του και θεωρώ ότι η εμφάνιση αυτή ξεκινάει μια σχέση Ελλήνων και Century που θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον και μακάρι να έρχονται συχνά να τους βλέπετε να παίρνετε χρόνια ζωής, για τέτοιο αντίκτυπο μιλάμε. Προφανώς άξια συγχαρητηρίων και η διοργάνωση που τους πίστεψε και τους πρόσφερε φόρα παρτίδα στο κοινό, δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος και της ανέλπιστης προσέλευσης, θεωρώ πως ούτε ένας που τους είδε δε θα είναι παρών αν ξανάρθουν μελλοντικά, ενώ ήδη μιλάμε για το πώς θα φέρουμε μαζί μας μελλοντικά και όποιον δεν τους είδε για να βιώσουν αυτή την ενέργεια από κοντά. Σχολίαζαν όλοι με ποικίλους τρόπους την έκπληξη τους, αλλά άμα βλέπεις κόσμο Κυριακή βράδυ με όλη την ένταση της εβδομάδας να έχει φύγει και να αντικαθίσταται από λαμπερά χαμόγελα, κάτι πήγε πραγματικά ΣΟΥΠΕΡ. Οι Heavy Load, οι Candlemass, ο Quorthon κι ο L.G. Petrov νιώθουν ήδη περήφανοι γι’αυτούς, όπου κι αν βρίσκονται νοερά.
Tak som fan ρε αλάνια, μας κάνατε αλοιφές για κάλους.
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παναγιώτου
Comments
