Λίγο μετά τις οχτώμιση -τυπικότατοι- βρεγμένοι αλλά με το ηθικό ακμαίο, ήμαστε έξω από το 6 D.O.G.S., έτοιμοι να καταστούμε κοινωνοί της παρθενικής εμφάνισης στην Αθήνα των βρετανών ογκόλιθων ονόματι Conan.
Παρθένικη, οπωσδήποτε δεν ήταν η χθεσινή εμφάνιση των Omega Monolith, που άνοιξαν το live λίγο μετά τις 9, ήταν όμως η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να τους δω. Γεννημένοι από τις στάχτες των αδικοχαμένων Tenderness Of Wolves και με τέτοιο όνομα, υπήρχε η θετική προδιάθεση, που εν τέλει επιβεβαιώθηκε και πάνω στη σκηνή. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται απλά ως “heavy rock ντουέτο”. Στην πράξη, με τις αμιγώς instrumental συνθέσεις τους να είναι ατμοσφαιρικές, υποβλητικές, προφανώς και με αναφορές σε αυτό που αποκαλούμε post metal, αποτέλεσαν για εμένα την έκπληξη της βραδιάς. Κυκλοφορούν από μέρα σε μέρα την πρώτη τους κασέτα τιτλοφορούμενη “Black Campaign”, με το τσεκάρισμα να είναι δεδομένο.
Οι Agnes Vein που ακολούθησαν χωρίς πολλές καθυστερήσεις, είναι μπάντα που δεν κρύβω ότι εκτιμώ πολύ. Αυτό το επικό feeling που βγάζουν, αν και σίγουρα διαφορετικό στην ηχητική προσέγγιση του σε σχέση με τους Conan, στο μυαλό μου τους καθιστούσε ιδανικούς να συνοδεύσουν αυτή τους την εμφάνιση. Τρίο άλλωστε και αυτοί. Μια ολιγόλεπτη διακοπή, λόγω ατυχήματος με την πτώση μιας κεφαλής ενισχυτή, όχι μόνο δεν τους πτόησε, αλλά τα έφερε έτσι ώστε να έχουμε ένα συντριπτικό ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ –των Agnes λόγια, όχι δικά μου- τελείωμα, ενσαρκωμένο στα τριάμιση λεπτά του “Duality”. Δύναμις. Αναμένουμε το δεύτερο full length που ετοιμάζεται, με ανυπομονησία.
Οι Conan έχουν κάνει δυναμική είσοδο στο doom προσκήνιο με την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Horseback Battle Hammer” και του κάπως κατώτερου κατά την άποψη μου, αλλά εξίσου αγαπητού σε πολύ κόσμο “Monnos”. Έτσι περίπου κύλησε και το live για μένα. Τα κομμάτια του “Horseback…” δεν μονοπώλησαν, αλλά κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό τις κορυφώσεις, ενώ υπήρξαν και κανά δυο στιγμές από το “Monnos” που πέρασαν αλλά δεν πολυακούμπησαν. Όσοι πάντως είχαν έρθει συνειδητοποιημένα για να δουν Conan, σίγουρα δεν έχασαν. Κανονική πολεμική μηχανή επι σκηνής, με τις εναλλαγές καθαρών και μη, φωνητικών μεταξύ Jon Davis (κιθάρα) και John McNulty (μπάσο) να λειτουργούν άψογα και τον Paul O’ Neill, drummer πραγματική ραχοκοκκαλιά, να δίνει στις συνθέσεις το απαραίτητο drive και χρώμα που χρειάζονταν. Τα riffs ήταν όπως φαντάζεστε υπέρβαρα, ο ήχος όχι όσο εκκωφαντικός αναμέναμε, αλλά δε νομίζω να χαλάστηκε και κανείς.
Ήσαν μερακλήδες, μιας και στο set τους χώρεσαν μέχρι και το “Retaliator” από το split με τους Slomatics, αλλά κυρίως ήσαν Βάρβαροι. Εύγε.
Για το Rockοverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
