Ανταπόκριση: Crimson Fire, Medusa’s Wrath Live @ Temple Athens (07/01/2023)

 

 

Αρχικά να ευχηθώ από την πλευρά μου καλή χρονιά με υγεία και πληρότητα σε κάθε τομέα στους αναγνώστες μας και όλους εκεί έξω γενικά. Πρώτη συναυλία για το 2023 για τον υποφαινόμενο και θεωρώ ότι δε θα γινόταν να ξεκινήσει η χρονιά πιο ανέμελα, διασκεδαστικά και υποσχόμενα.

 

Οι Crimson Fire κατ’εμέ έβγαλαν πριν ενάμιση χρόνο ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της Ελληνικής σκηνής και προφανώς κορυφαίο δικό τους, το “Another Dimension”, όπου πάντρεψαν ιδανικά το heavy metal με την ‘80s αισθητική. Τόσο ‘80s που και το Ευρωμπάσκετ του ’87 επί Γκάλη και Γιαννάκη φαντάζει «μοντέρνο» μπροστά τους. Και φυσικά αυτό ουδόλως κακό είναι, καθώς ο κόσμος –ο πολύς κόσμος για την ακρίβεια- που παραβρέθηκε στο Temple, αγκάλιασε αυτή την εμφάνιση, η οποία για να λέμε και του λόγου το αληθές, είχε εντυπωσιακή προώθηση, και μόνο για την ιδέα να «ντύσουν» το event με τη λεζάντα του “Lies” των Guns ‘n’ Roses έφτανε για να τραβήξει το μάτι και να κινήσει την περιέργεια. Θεωρώ πως ούτε ένας που έδωσε το παρόν δεν το μετάνιωσε και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν είδε δυο συγκροτήματα που έκαναν ότι μπορούσαν για να διασκεδάσουν τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και των Medusa’s Wrath που άνοιξαν τη βραδιά.

 

 

Βγαίνουν λοιπόν οι Medusa’s Wrath με μια μικρή καθυστέρηση και γεμίζουν το χώρο με αγνό, παραδοσιακό και λιτό heavy metal, ‘80s αισθητικής επίσης αλλά όχι παλιακό και δεινοσαυρικό ηχητικά. Πολύ καλή φωνή ο τραγουδιστής, εγκάρδιος ευχαριστώντας τον κόσμο χωρίς να το παίζει evil motherfucker όπως αχρείαστα κάνουν πολλοί λες και είναι rock stars και με πολύ καλό ήχο, παίζουν περίπου 40-45’ τα δέκα αν δε μέτρησα λάθος κομμάτια του σετ τους. Εκ των οποίων υπήρχε και η διασκευή στο “Angelwitch” των Angelwitch, για το οποίο μπορεί οι κακές γλώσσες να λένε ότι είναι το μόνο κομμάτι που ξέρουν από τη μπάντα, αλλά παραμένει ύμνος δεκαετιών και κάθε ακρόαση του δίνει μεγάλη χαρά. Το μόνο που έχω να κάνω ως σύσταση είναι ότι ανάμεσα στον τραγουδιστή και την μπασίστρια, ο έτερος κιθαρίστας έδειχνε να στριμώχνεται λίγο, θεωρώ ότι έπρεπε να στηθούν λίγο πιο απλωμένα –όσο επέτρεπε η σκηνή- για να μπορούν να έχουν ελευθερία κινήσεων. Κατά τ’αλλα ουδέν μεμπτό, φοβερά τα tapping του lead κιθαρίστα σε σημεία, ο οποίος «κάρφωνε» τα σόλο σε κάθε δυνατή ευκαιρία και γενικότερα μια φιλότιμη και μαγκιόρικη εμφάνιση. Τα παιδιά δουλεύουν και φαίνεται, και μελλοντικά σε επόμενη εμφάνιση θα μπορούμε να τους κρίνουμε ακόμα πιο εμπεριστατωμένα.

 

 

 

Οι Crimson Fire στήνουν πανηγύρι επί σκηνής, φάνηκε ότι ήθελαν αυτή την εμφάνιση όσο τίποτα. ΟΛΟ το “Another Dimension” παιγμένο από την αρχή ως το τέλος ήταν το κύριο ορεκτικό του σετ τους, που χωρίστηκε σε δυο μέρη, αρχικά την παρουσίαση του δίσκου, όπου ο κόσμος το καταδιασκέδαζε, ενώ η μπάντα έδειχνε πραγματικά on fire, συνώνυμη του ονόματος τους. Φοβερός ήχος, ντράμερ που χτυπούσε δυνατά και οτιδήποτε λες και ξεχάστηκε κάπου στο Bay Area εν έτει ’86 (βαριά), κιθαρίστες που αλληλοσυμπλήρωναν ιδανικά ο ένας τον άλλο, μπασίστας-τοτέμ-image maker-δεύτερος frontman να μοιράζει αντι-κόμπλεξ κι ανεμελιά και με τραγουδιστή σε φοβερή φόρμα, παρακολουθήσαμε μια εμφάνιση χωρίς υπερβολή με Αμερικάνικο αέρα από τις χρυσές εποχές που οι αρένες γέμιζαν με τέτοια ακούσματα. Όχι, το Temple δεν είναι αρένα που γέμισε προφανώς, αλλά τα παιδιά το έζησαν σαν να είναι έτοιμοι μετά για δεύτερο γύρο στη Sunset Strip (ατςςς) και φαίνεται ότι κάνουν το κομμάτι τους με αγάπη και προφανώς έχοντας μελετήσει τις δυναμικές και τα ατού που έχουν σαν μπάντα. Ο ήχος πάρα πολύ καλός, με την απαραίτητη αύρα που έτεμνε το χθες με το σήμερα, δίπλα μου κόσμος και δη αρκετές κυρίες να χορεύουν, όπως κυρίες χόρεψαν και στο πλάϊ της μπάντας.

 

 

Πραγματικό πανηγύρι όπως είπαμε, όπου μετά το διάλειμμα η μπάντα επιστρέφει και μεταξύ άλλων προσφέρει, όχι μία, ούτε δυο, αλλά τρεις διασκευάρες από άλλη εποχή. Πρώτη έκπληξη το “I Come Undone” της Jennifer Rush (υπόκλιση), μετά το “Hysteria” των Def Leppard (τα νιάτα μας σε ένα δίσκο) και λίγο πριν το τέλος το “Live Wire” των Motley Crue (λέγε με και ακάποτη εγκυμοσύνη). Κλείσιμο με το ιστορικό “Metal Is Back” και με τέτοια διάθεση, είναι βέβαιο ότι δε θα φύγει ποτέ από τις ζωές μας. Υπερ-πλήρης εμφάνιση μεγάλης διάρκειας, με 17 (!!!!) κομμάτια συνολικά, με σκέρτσο, κουνημένα κωλαράκια, πέρασμα της ώρας σε χρόνο dt λες και παίξανε μόλις 30’ και γενικότερα ένα ιδανικό σκηνικό Σαββατόβραδου που έβγαινες κάποτε με μοναδικό σκοπό να περάσεις ΟΜΟΡΦΑ και που δυστυχώς στις μέρες μας έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό. Μπράβο στα παιδιά κι από τα δυο συγκροτήματα που μας χάρισαν μια πλήρη βραδιά την οποία θα θυμόμαστε με ξεγνοιασιά και που ευχόμαστε να έχει ανάλογη συνέχεια, όχι μόνο από τους ίδιους αλλά και άλλες εγχώριες μπάντες που πρέπει να πάρουν κι αυτές τις ευκαιρίες τους. Πιστεύω, ελπίζω κι εύχομαι ότι και αυτή η χρονιά θα πάει ιδανικά συναυλιακά και με τέτοια αρχή, δε φοβάμαι τίποτα!

 

 

Για το Rock Overdose,

Άγγελος Κατσούρας

 

* Ευχαριστούμε πολύ την Έλενα Βασιλάκη, για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

 

 

Comments