Τα πάντα προμηνύονταν θετικά για αυτή τη βραδιά. Είχα σχολάσει νωρίς από τη δουλειά, η θρυλάρα είχε μόλις νικήσει εκτός έδρας στο Europa και με την είσοδο μου στο μαγαζί, ένα βινύλιο του “Night Raider” με περίμενε ζεστό ζεστό για να συμπληρώσει τη δισκοθήκη μου.
Λίγο πριν τις 10 το Κύτταρο ήταν ήδη κατάμεστο, και αν κάποιος αναλογιστεί ότι στην προ τριετίας εμφάνιση τους στον ίδιο χώρο, δεν ήταν ούτε ο μισός κόσμος και σε εκείνη την πρώτη συναυλία τους ζήτημα να είχαν κοπεί πενήντα εισιτήρια, είναι μια επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί στη μπάντα, που αποδεικνύει με το ασταμάτητο ως στιγμής σερί κορυφαίων κυκλοφοριών, πως αν έχεις ταλέντο και συνέπεια, δύσκολα δε θα σε προσέξει το μουσικό κοινό, αργά ή γρήγορα.
Από το τελευταίο αυτό live των Crippled Black Phoenix πολλά έχουν αλλάξει, μιας και από εκείνη τη σύνθεση παραμένουν μόνο ο Justin Greaves και ο wingman του στην έτερη κιθάρα Karl Demata, με πιο πρόσφατη την αποχώρηση του μέχρι πρότινος τραγουδιστή Joe Volk, λίγες μόλις ημέρες μετά την κυκλοφορία του φρέσκου τους άλμπουμ “(Mankind) The Crafty Ape”.
Οπότε φυσιολογικά τα βλέμματα θα έπεφταν προτίστως στον νέο τύπο πίσω από το μικρόφωνο, τον μέχρι πρότινος άγνωστο Matt Simpkin και στο κατά πόσο μπορεί να σταθεί στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.
Η αλήθεια είναι πως η φωνή του μου προκάλεσε ένα αρχικό μούδιασμα, όχι διότι είναι κακή, ίσα ίσα που έχει μεγαλύτερο εύρος από του Volk, όμως ο τρόπος που είχε επιλέξει να ερμηνεύσει ορισμένα τραγούδια ήταν ριζικά διαφορετικός, σε σημείο που κάποια δυσκολεύτηκα να τα αναγνωρίσω, ενώ από την άλλη η πιο ζεστή και μελαγχολική χροιά του προκατόχου του έδενε πολύ καλύτερα με το ύφος του συγκροτήματος. Καθώς κυλούσε η συναυλία όμως, θες επειδή τα κομμάτια που παίζονταν αργότερα στο σετ, του ήταν πιο ταιριαστά, θες επειδή ο άνθρωπος φαινόταν ότι τα έδινε όλα και γούσταρε πραγματικά που ήταν εδώ, θες επειδή απλά τον συνήθισα, τον αποδέχθηκα ως μέρος του όλου που λέγεται Crippled Black Phoenix.
Ήταν και αυτοί οι υπόλοιποι εξαιρετικότατοι κιόλας, σχεδόν τρεις ώρες μείναν στο σανίδι για πάρτη μας. Απλά δε γινόταν να μείνεις αμέτοχος σε αυτή την πανδαισία ήχων, και ακόμα περισσότερο να τους εκτιμήσεις ως καλλιτέχνες και ανθρώπους. Το σχεδον τρίωρο σετ βασίστηκε στα πιο πρόσφατα “(Mankind)…” και “I, Vigilante”, για το οποίο άλλωστε δεν είχαν περάσει από τα μέρη μας, πράγματα που όμως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, όταν μιλάμε για τέτοια εμφάνιση και για αυτή τη συναυλία. Αυτό που μετράει είναι οι στιγμές, οι ξεχωριστές στιγμές που ζήσαμε όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του απρόσμενου “When You’re Gone”, ο μαζικός ξεσηκωμός στα “Laying Traps” και στo “Rise Up And Fight” (που όπως μας εξομολογήθηκαν και οι ίδιοι δεν παίχθηκε διόλου τυχαία) ή στο αθάνατο “Of A Lifetime” των Journey (αν και η φωνή της Miriam Wolf έσπασε λίγο σε σχέση με τη studio απόδοση).
Στο “You Take The Devil Out Of Me” μας εξύψωσαν και όταν πια είχε φτάσει η ώρα του “Burnt Reynolds” κοινό και Φοίνικας ήταν ένα. Ένα στόμα, μια φωνή και η ιαχή του χοροδιακού «ωωωωωωωω» να αντηχεί απ΄ άκρη σ’άκρη του Κυττάρου ασταμάτητα. Σκηνές λατρείας με τον Justin Greaves να παραδίνεται στα χέρια του κοινού και τη μπάντα να επιστρέφει μετά το encore να ξαναπαίξει δύο ακόμα λεπτά από το κομμάτι, καθώς κανείς δεν είχε πάψει να τραγουδά ούτε δευτερόλεπτο. All time συναυλιακό highlight, απερίγραπτες στιγμές.
Η διασταύρωση των πολυδιασκευασμένων αντιστασιακών “Bella Ciao” και “El Pueblo Unido, Jamás Será Vencido!” διατήρησε το momentum και τις ζωντανές αντιδράσεις και σα να μην έφτανε αυτό το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όπως και την περασμένη φορά με το εικοσάλεπτο “Time Of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm Of Narcoleptic Empire”, με το παίξιμο του Karl Demata στη lead κιθάρα να αποδεικνύεται και πάλι καταλυτικό. Ο Justin Greaves μπορεί να είναι ο αδιαμφισβήτητος τιμονιέρης και οραματιστής του Φοίνικα, αλλά χωρίς τον μουσάτο με το σκουφί δε θα ήταν το ίδιο εύκολο να το πραγματώσει. Αποχώρησαν δικαίως καταχειροκροτούμενοι, αφήνοντας κάθε φίλο του σχήματος γεμάτο από αυτό που είχε την τύχη να παρακολουθήσει.
Ναι, τον πήραν το διάολο από μέσα μας.
Μάλλον για καλή μας τύχη, καθώς την επόμενη ημέρα ένας ηλικιωμένος κύριος, με παράξενα ρούχα και μασκαρεμένο πρόσωπο, κάποια μέτρα μακρύτερα, απειλούσε να κάψει τους αμαρτωλούς στο πυρ το εξώτερον…
Για το rockoverdose.gr,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
