24 χρόνια απουσίας από την χώρα μας ήταν πάρα πολλά για τους θρυλικούς Cro-Mags, μία από τις σπουδαιότερες hardcore μπάντες εκεί έξω και την ίσως πιο προσιτή στους μεταλλάδες λόγω του ήχου τους. O Harley Flanagan, ιδρυτής/μπασίστας/τραγουδιστής της μπάντας και μία από τις εμβληματικότερες μορφές του σκληρού ήχου στο σύνολο του, τόνισε πάρα πολύ τη χαρά του που βρέθηκε στη χώρα μας και στην Αθήνα συγκεκριμένα. Μπορεί όπως είπε να του θυμίζει τη Νέα Υόρκη διότι είναι χαοτική και μυρίζει κάτουρο σε πολλά σημεία, αλλά τη χαρακτήρισε και πανέμορφη, εξήρε την φιλοξενία των Ελλήνων και μάλιστα μέσα σε όλα, είπε «είστε μία χώρα με ακραία ομορφιά, ακραία κουλτούρα, ακραία ιστορία και ακραίες καταστάσεις να συμβαίνουν καθημερινά», έκλεψε την παράσταση ως φυσικός ηγέτης ενός συγκροτήματος που ανεβαίνει να δώσει το 200% της ενέργειας του επί σκηνής και συν τοις άλλοις, δεν έπαυε να ευχαριστεί πολύ το κοινό ενδιάμεσα και να μας τονίζει πόσο πολύ θέλει να επιστρέψει άκρως πιο σύντομα και όχι να περάσουν άλλα 24 χρόνια, μια και χαρακτηρίστηκε «γέρος» λίγο πριν τα 60 του, αλλά παρ’όλα αυτά όπως είπε, ζει τη ζωή του στο φουλ καθώς αρνείται να κάνει οποιοδήποτε συμβιβασμό πάνω σ’αυτό και πρόταξε να κάνουν όλοι το ίδιο.
Η συναυλία ξεκινάει με τους Γεωργιανούς παρακαλώ XResistanciaX, οι οποίοι από την αρχή έδειξαν πάρα πολύ ευδιάθετοι πάνω στη σκηνή. Σίγουρα θα ήταν λίγο παραπάνω χαρούμενοι καθώς την προηγούμενη μέρα ο Κβαρατσχέλια και η παρέα του οδήγησαν τη χώρα τους για πρώτη φορά σε νοκ-άουτ παιχνίδι σε τελική φάση Euro και μάλιστα στην πρώτη τους παρουσία στο θεσμό, και ξεκίνησαν πολύ ενεργητικά την εμφάνιση τους. Πολύ καλή μπάντα παικτικά, με τον τραγουδιστή τους να δεσπόζει με το πολύ μακρύ ράστα μαλλί και τον ντράμερ τους να κοπανάει δυνατά και αβέρτα. Δε μπορώ να πω ότι είχαν τον καλύτερο δυνατό ήχο σε κιθάρα και μπάσο καθώς σε κάποια σημεία υπήρχε μεγάλη βαβούρα, η οποία μπορεί σε πολλές καταστάσεις να είναι ευπρόσδεκτη, αλλά δεν τους εξυπηρέτησε και πάρα πολύ. Στο τέλος έμεινε η παραπάνω από φιλότιμη προσπάθεια τους, επαναλαμβάνω, καλή μπάντα, αλλά έχουμε δει και καλύτερες σαφώς. Αυτό που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι στο τέλος της εμφάνισης τους, ο τραγουδιστής τους έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και αφού της πέρασε τη βέρα, την αγκάλιασε λέγοντας “She said yes” με την ίδια να τον «πειράζει» λέγοντας «actually I didn’t say yes yet” και τον κόσμο να χειροκροτεί τη γλυκιά στιγμή.
xresistenciax Live @ Arch Club. Athens credits: Maria Melliou
xresistenciax Live @ Arch Club. Athens credits: Maria Melliou
xresistenciax Live @ Arch Club. Athens credits: Maria Melliou
xresistenciax Live @ Arch Club. Athens credits: Maria Melliou
Επόμενοι χωρίς μεγάλη χρονοτριβή οι δικοί μας Black Mamba τους οποίους είδα πρώτη φορά και έχω μόνο τα καλύτερα να πω για τα παλικάρια. Αρχικά να σταθώ στον τρομερά ενεργητικό και τσιτωμένο τραγουδιστή τους, ο τύπος μόνο στο 1ο λεπτό της εμφάνισης τους που τον είδα να πηγαίνει πέρα-δώθε, με είχε κουράσει λες και είχα πάει κάνα δίωρο σε γυμναστήριο, αεικίνητος, μπασκετικός ξεκάθαρα και έξω καρδιά σκηνική παρουσία, κι όλα αυτά πριν καν τραγουδήσει τον πρώτο στίχο. Οι υπόλοιποι δεν πήγαν καθόλου πίσω, πολύ όμορφα και βαριά εύστοχα riffs, μπάσο που τόνιζε τον όγκο, στιβαρός ντράμερ, ειλικρινά με βάση και τις υπόλοιπες μπάντες μας που είδα τις προηγούμενες μέρες στο Arch Club, δεν ήξερα ότι έχουμε τόσο αξιόλογη hardcore σκηνή. Τα παιδιά παίζουν για τη φανέλα του είδους και κάνουν ότι μπορούν να κρατήσουν το κοινό μαζί τους πριν βγουν οι μεγάλοι headliners στη συνέχεια. Το καταφέρνουν με το παραπάνω, καθώς όλοι δίπλα μου τους κοιτάνε με χαμόγελο και σε πηγαδάκια τονίζουν πόσο καλοί είναι, όταν δεν ξέρεις ένα συγκρότημα και οι περισσότεροι αν όχι όλοι έχουν την ίδια αντίδραση, κάτι έχεις κάνει πάρα πολύ σωστά. Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά στα οποία εύχομαι ίδιο υπερβάλλοντα ζήλο και ανάλογη συνέχεια.
Με το που πάει να αρχίσει το σετ των Cro-Mags, βλέπουμε τον Harley Flanagan να φοράει μία αρχαία Ελληνική περικεφαλαία στο κεφάλι και να ετοιμάζεται να ξεκινήσει το σετ τους. Και πως ξεκινάει; Με το ιστορικό, παγκόσμιο, βιωματικό “We Gotta Know”. Άρα ακούω το κομμάτι που ανοίγει το μνημειώδες ντεμπούτο τους “The Age Of Quarrel” να ανοίγει και τη συναυλία τους στη χώρα μου με μία απίστευτη μορφή να φοράει αρχαία Ελληνική περικεφαλαία. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ζούσα τόσο σουρεαλισμό κι όμως εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας, με τον κόσμο να μην πιστεύει τι βλέπει και άμεσα τους πολύ σκληροτράχηλους να χώνονται στο pit και να αρχίζουν τον «χορό», ο ήχος είναι φοβερός, έχει γίνει τρομερή δουλειά στο Arch Club πάνω σ’αυτό το κομμάτι το οποίο από συναυλία σε συναυλία βελτιώνεται συνεχώς. Ακούμε ιστορικά κομμάτια τύπου “World Peace”, “Street Justice”, “Days Of Confusion”, “Drowned But Not Out”, η μπάντα πραγματικά είναι σε φρενήρη κατάσταση και ο Christian Lawrence στα τύμπανα κάνει τρομερή δουλειά προσδίδοντας απίστευτο όγκο στη μουσική τους. Οι δυο κιθαρίστες Dom DiBenedetto και Dave Sharpe έχουν ένα αιχμηρό και άκρως τσαμπουκαλεμένο ήχο και κάνουν παρέα τη βραδιά όλων μας άκρως πιο υπέροχη, όσο και προφανώς πιο ξυλάτη.
Ο Flanagan από την άλλη, είναι τόσο ηγετική προσωπικότητα που τον βλέπεις και νιώθεις ότι βλέπεις όλη τη μουσική και την πεμπτουσία της επί σκηνής. Πάλλεται με κάθε εκατοστό του σώματος του, νομίζεις ότι πραγματικά θα κατέβει κάτω και θ’αρχίσει να τους δέρνει ολους, φοβερός στη φωνή, τον ήχο του στο μπάσο τον έχουν πάρει, ξεπατικώσει και προσκυνήσει μπάντες σαν τους Biohazard ειδικά και δεν υπάρχει και τίποτα κακό σ’αυτό κιόλας, ενώ μοιάζει τόσο ακούραστος που τα μόλις 50’ που παίξανε πέρασαν νερό και δεν κατάλαβε κανείς τι συνέβη. Σίγουρα δεν καλύπτουν μία πορεία τεσσάρων και βάλε δεκαετιών, αλλά αρκεί και μόνο να ανακοινώσει ότι κλείνει η συναυλία και θέλουν να μας ξαναδούν πολύ, παίζοντας το “Hard Times” με τον κόσμο να το περιμένει διακαώς και να γίνεται ο κακός χαμός. Προσωπικά περίμενα αρκετά περισσότερο κόσμο και μάλιστα συζητούσαμε ότι μάλλον για φέτος οι Terror ήταν οι τυχεροί της υπόθεσης που μάζεψαν όλο τον κόσμο καυλωμένο και χωρίς σωρεία συναυλιών στο κεφάλι του. Οι Cro-Mags ωστόσο τίμησαν με το παραπάνω τα γαλόνια τους και την τεράστια ιστορία τους με την απόδοση τους και τη στάση τους απέναντι στο κοινό, που είναι παράδειγμα προς μίμηση το δίχως άλλο. Ένα μεγάλο μπράβο!
Ας ελπίσουμε να μην περάσουν πολλά ακόμα χρόνια για να ξανάρθουν και ο κόσμος να είναι πολύ περισσότερος την επόμενη φορά.
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μαρία Μέλλιου - MyMlivestories Photography
Comments
