Ανταπόκριση: Harakiri for the Sky, Kiva @ Arch club, Αθήνα (26/10/2024)


 

Οι post blacksters Harakiri for the Sky τίμησαν για άλλη μία φορά την χώρα μας. Ήδη μέχρι το 2022 είχαν παίξει 6 φορές στην Ελλάδα, 3 εκ των οποίων στην Αθήνα (2016, 2019 και 2022). Το 2019 τους είχα παρακολουθήσει και ήταν αρκετά καλοί, παρόλα τα τεχνικά προβλήματα (ήχου). Αν και επισήμως το συγκρότημα αποτελείται μόνο από 2 σταθερά μέλη τους: J.J. (γνωστός με το ψευδώνυμο V. Wahntraum (= παραληρηματικό, απατηλό όνειρο), πραγματικό όνομα: Michael Kogler) και M.S. (Matthias Sollak) και τα υπόλοιπα 3 είναι session, αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν αρκετές συναυλίες παγκοσμίως. Τον Νοέμβριο θα περιοδεύσουν στην Αυστραλία, ενώ ήδη έχουν παίξει σε Κίνα (2 φορές), Κιργισία, Καζακστάν, Ισραήλ, Γεωργία, Αρμενία, Μεξικό (3 φορές), Βραζιλία, Κολομβία, Ισημερινό, Χιλή. Όπως καταλαβαίνετε σε κάποιες από αυτές τις χώρες δεν πολύ περιοδεύουν metal συγκροτήματα και δη ευρωπαϊκά.

 

Όσον αφορά τον συναυλιακό χώρο πρόκειται για το πρώην λαϊκό κέντρο διασκέδασης «Γραμμές live» ανακαινισμένο (χωρίς τραπέζια βέβαια) και αν και έχουν γίνει αρκετές συναυλίες τουλάχιστον από το 2023 ήταν η πρώτη φορά που πήγα [ανέσυρα ως μία μακρινή ανάμνηση ότι είχα πάει εκεί και προ εικοσαετίας για το χατίρι ενός φίλου σε κάτι σμυρναίικα, αλλά αυτό δεν μετράει]. Συμπαθής χώρος, με πέτρινη διακόσμηση και με 2 μικρούς εξώστες αριστερά και δεξιά της μακρόστενης και ευρύχωρης σκηνής.

 

Η συναυλία ξεκίνησε σύμφωνα με το πρόγραμμα στις 21:15 με τους έλληνες παρεμφερούς μουσικού ιδιώματος (sludge, post metal) Kiva. Αν και πρόκειται για ένα νέο συγκρότημα, τα μέλη του έχουν εμπειρία καθότι ήδη παίζουν ταυτόχρονα και σε άλλα συγκροτήματα εδώ και χρόνια και συγκεκριμένα αποτελείται από τους: Δημήτρη Νικολή: φωνητικά (Razor's Edge, Spacement, ex-Amniac, ex-Soundkrash), Αντώνη “Ran”: κιθάρα (ex-Amniac), Γιώργο Γαζή: μπάσο (Euphrosyne, Karby, Mind Ripple) και Στέφανο Κλάδη: drums (Allochiria, Valetta Str Project). Έχουν στο ενεργητικό τους μόνο μία κυκλοφορία: το προσφάτως κυκλοφορηθέν (εντός του 2024) LP “An Elegy of Scars and Past Reflections”, το οποίο έπαιξαν ολόκληρο (χωρίς άλλα νέα κομμάτια ή διασκευές). O τραγουδιστής είχε τον δύσκολο ρόλο της εναλλαγής των brutal με τα κανονικά φωνητικά. Συνολικά έπαιξαν ~ 42’ και απέσπασαν εκτός από το χειροκρότημα και την συμπάθεια του κοινού, ακόμη και από αυτούς που δεν τους ήξεραν.

 

Kiva setlist

1) In Silence       

2) Woe, Is Me   

3) Delusion        

4) From the Ego of Our Ancestors

5) Voracious Soul


 


Ακολούθησε ένα διάλλειμα ~ 20’ και κατά τις 22:20 έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής οι Harakiri for the Sky, υπό τους ήχους της εισαγωγής τουI, Pallbearer”. Χαμός! Κάθε τους τραγούδι ήταν ένα ηχητικό χαρακίρι σε μουντό μελαγχολικό τοπίο. Εκτελεστικά ήταν άψογοι σε όλα τα τραγούδια, με frontman τον J.J. ο οποίος ξεχωρίζει για τον χαρακτηριστικό «καταγγελτικό» τρόπο με τον οποίο τραγουδάει κάνοντας κατά περιόδους και brutal ξεσπάσματα διασχίζοντας την σκηνή πάνω – κάτω. Όμως και τα υπόλοιπα μέλη  ήταν ιδιαιτέρως κινητικά κάνοντας άφθονο headbanging, ακόμη και ο πληθωρικός M.S. παρόλο που έχει τον όγκο αυστριακού αλπικού βουνού δεν παρέμεινε στατικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ήδη από την μέση του σετ να ρέει άφθονος ιδρώτας όχι μόνο από τα πρόσωπα των μουσικών, αλλά και από τις κιθάρες ή το μπάσο!

 

Στο τελευταίο τραγούδι: “Song to Say Goodbye” (διασκευή Placebo) ο J.J. έγινε πιο «θεατρικός» (με την καλή έννοια). Άλλοτε ξάπλωνε στην σκηνή και τραγουδούσε ξαπλωμένος, ενώ προς το τέλος κατέβηκε από την σκηνή και τραγουδούσε μέσα στο κοινό.

Παρόλο που η μουσική τους είναι ηχητικά ακραία, το κοινό δεν προέβην σε αντίστοιχες ακραίες εκδηλώσεις ενθουσιασμού, όπως moshing, crowd surfing κτλ. Ίσως αυτό σχετίζεται με την υποβόσκουσα εσωτερική καταθλιπτικότητα που αποπνέουν τα συγκροτήματα αυτού του είδους.



Συνολικά έπαιξαν 8 τραγούδια σε περίπου 70’. Ίσως ακούγεται ως μη επαρκές και να αποτελεί λαβή αρνητικής κριτικής το γεγονός ότι το σετ τους διαρκεί σχετικά λίγο, δεδομένου ότι υπάρχουν πολλά αξιόλογα κομμάτια στο ρεπερτόριο τους, ενώ άλλα συγκροτήματα ηλικιακά μεγαλύτερα τους παίζουν πολύ περισσότερο χρόνο. Όμως, όταν αφενός τα τραγούδια τους έχουν μεγάλη διάρκεια (μέση διάρκεια στο συγκεκριμένο σετ 8,5’) και αφετέρου παίζουν με «τέρμα τα γκάζια» κατά την μεγαλύτερη διάρκεια των κομματιών, τότε πρωτίστως το συγκρότημα και δευτερευόντως μερίδα του κοινού δεν αντέχει για πολύ περισσότερο. Αναφορικά με το setlist, το δελτίο τύπου που διαφήμιζε την συναυλία έγραφε επί λέξει: «θα ερμηνεύσουν τα highlights από τα "Mære" και "III: Trauma" album τους», υπονοώντας ότι θα παίξουν κομμάτια μόνο από αυτά τα 2 albums. Ευτυχώς δεν συνέβη αυτό, καθώς ερμήνευσαν και 2 τραγούδια από το Arson (“Fire, Walk With Me”, “Heroin Waltz”) καθώς και το “Homecoming: Denied!” (από το Aokigahara). Επίσης κάποιοι περίμεναν να παίξουν το νέο τους τραγούδι “With Autumn I'll Surrender” (το μόνο που διαρρεύσαν μέσω videoclip) από τον επερχόμενο δίσκο “Scorched Earth”, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 16-1-2025, αλλά εις μάτην! Ενδεχομένως σε επόμενη συναυλία.



 

Η ποιότητα του ήχου, γενικά στα θορυβώδη συγκροτήματα είναι ένα πρόβλημα και αποτελεί  σπαζοκεφαλιά για τους ηχολήπτες το πως θα ρυθμίσουν την κονσόλα ώστε να ακουστεί όσο το δυνατό ποιοτικότερα και δυνατότερα. Στην συγκεκριμένη συναυλία ο ήχος ήταν γενικά καλός, τα drums όμως ακούγονταν λίγο «κουβαδιαστά». Πάντως σε σχέση με το 2019 ο ήχος ήταν πολύ καλύτερος. Επίσης ένα έλασσον θέμα είναι τα προηχογραφημένα πλήκτρα, τα οποία τους περιορίζουν την δυνατότητα αυτοσχεδιασμών. Ίσως στο μέλλον να αποκτήσουν session πληκτρά και ευελπιστώ να κάνουν κάποιους μικρούς αυτοσχεδιασμούς.



Εκτός από τον ήχο, αίσθηση έκανε και ο λιτός, μουντός φωτισμός επί σκηνής (προσήκων με τις εναλλαγές ακραίων ηχητικά ξεσπασμάτων με την γλυκιά καταθλιπτική μουσική τους), μωβ ως επί τω πλείστον, αλλά κατά καιρούς κόκκινος, μπλε ή (ακόμη πιο σπάνια) πράσινος καθιστώντας τους έτσι ίσως είναι ένα από τα πιο δυσκολο-φωτογραφίσιμα συγκροτήματα. Πάω στοίχημα ότι αυτός ο χαμηλός φωτισμός σε συνδυασμό με την κινητικότητα του συγκροτήματος είναι ένα δυνατό puzzle για τους απανταχού φωτογράφους των συναυλιών τους σε κλειστούς χώρους. Πρέπει να «στήσουν καρτέρι» πότε ο φωτισμός θα γίνει λίγο πιο φωτεινός για να πάρουν κάποια φωτογραφία της προκοπής.

 

Με αφορμή τo T-shirt του J.J. που είχε τους στίχους: “I want a pistol, I want a gun“ από το "Big Exit" της PJ Harvey θα αναφερθώ στις επιρροές τους. Μέχρι στιγμής έχουν διασκευάσει τα: “Song to Say Goodbye” (Placebo) και “Mad World” (Tears for Fears), το οποίο ακούστηκε και ως outro. Το δεύτερο είναι ένα ωραίο, ρυθμικό τραγούδι, αλλά ο μέσος μεταλάς το θεωρεί «φλώρικο»). Τα 3 προαναφερθέντα τραγούδια είναι ενδεικτικά αφενός των επιρροών του συγκροτήματος, οι οποίες ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια του “Metal” με όλα τα παρακλάδια του και αφετέρου της ανοικτόμυαλης προσέγγισης για την μουσική που έχουν. Ίσως και για αυτόν το λόγο να θεωρούνται (και δικαιολογημένα) από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους. Οι διασκευές έτσι όπως τις έχουν κάνει είναι συγκλονιστικές (και πολύ δημιουργικές), πήραν τα 2 προαναφερθέντα τραγούδια και τους έδωσαν κυριολεκτικά άλλη διάσταση, υπό το δικό τους (post black) μουσικό πρίσμα.

Κοντολογίς, οι Harakiri for the Sky συναυλιακά ήταν για άλλη μία φορά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αναμένουμε να τους δούμε την επόμενη φορά ευελπιστώντας να παίξουν κάπως περισσότερο, ερμηνεύοντας και τις επιτυχίες από το επερχόμενο “Scorched Earth”.

 

 

 

Harakiri for the Sky setlist

01) I, Pallbearer

02) Fire, Walk with Me

03) Homecoming: Denied!

04) Funeral Dreams

05) Sing for the Damage We've Done

06) Calling the Rain

07) Heroin Waltz

08) Song to Say Goodbye (Placebo cover)

Outro: Mad World 

 

 

Για το RockOverdose,

Παναγιώτης Παπανδρεόπουλος

Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography 

Comments