Η ανακοίνωση διεξαγωγής του άκρως φιλόδοξου Death Disco Open Air Festival πριν μήνες ενθουσίασε τα απανταχού "νυκτιπλανή πλάσματα", καθώς επιτέλους ένα αμιγώς "σκοτεινό" φεστιβάλ επρόκειτο να επιχειρήσει το τολμηρό - αν μη τι άλλο - βήμα να φιλοξενήσει στην καρδιά του καλοκαιριού, μερικά από τα πιο δημοφιλή ονόματα του "σκοτεινού και ψυχρού" χώρου. Βλέπετε η συγκεκριμένη σκηνή είναι από τις ελάχιστες που έχουν καταφέρει να κρατήσουν τον underground χαρακτήρα τους, με πολλά υπο-είδη της όπως τα: gothic rock, darkwave, cold wave, minimal synth, industrial, dark rock κ.ά, να έχουν συνεισφέρει το καθένα με το δικό του ιδιαίτερο ήχο και άποψη, σε αυτό.
15 εκπρόσωποι λοιπόν, τόσο της διεθνούς όσο και της αξιόλογης εγχώριας σκηνής, παρέλασαν από τις 2 σκηνές που είχαν στηθεί στην Τεχνόπολη του Δ. Αθηναίων, το Σαββατοκύριακο της 22-23 Ιουλίου, το πιο καυτό από άποψη θερμοκρασιών διήμερο του φετινού καλοκαιριού, μαζί με πλήθος κόσμου, γιορτάζοντας τα 10 χρόνια της Death Disco!
Πάμε να δούμε τις εμπειρίες μας από το διήμερο.
DAY 1 - Σάββατο 22 Ιουλίου 2023
Youth Valley (open air stage)
Με το πρόγραμμα να τηρείτε κατά γράμμα, ποδαρικό έκαναν στις 19:00 οι Youth Valley. Η πεντάδα των νεαρών ταλαντούχων μουσικών, απέδωσε τα μέγιστα δυνατά δεδομένου των αντίξοων συνθηκών - λόγω υψηλής θερμοκρασίας στα όρια θερμοπληξίας. Άρτιοι παικτικά και με την σεμνή σκηνική τους παρουσία - που αντικατοπτρίζει το χαρακτήρα της indie shoegaze μουσικής τους αλλά και αισθητικής τους, παρουσίασαν υλικό από το album "Lullabies For Adults".
Τραγούδια όπως τα "I Don't Want To Go Out With You, Veronica" και "Hurricane" έχουν ήδη εδώ και καιρό "τσιμπήσει" τα «ευήκοα ώτα», ενώ για κλείσιμο επέλεξαν το "Pegasus", που το έπαιζαν πρώτη φορά ζωντανά. Οι δροσερές, χαλαρωτικές και ταξιδιάρικες μελωδίες των Youth Valley, κυριολεκτικά μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο τον καύσωνα και όπως μας είχαν υποσχεθεί στην πρόσφατη συνέντευξή μας μαζί τους, μας έκαναν να "κολυμπήσουμε" μέσα στις σκέψεις μας.
Kalte Nacht (Indoor Work Stage)
Η δεύτερη σκηνή του festival είχε στηθεί στον εσωτερικό χώρο του Μηχανουργείου της Τεχνόπολης. Σίγουρα πιο ταιριαστός χώρος για το είδος και ύφος της μουσικής των Kalte Nacht που ακολούθησαν στο πρόγραμμα, στις 19:30.
Το δίδυμο του dark/synth ντουέτου, ήταν για εμένα η έκπληξη της πρώτης μέρας καθώς ήταν πρώτη φορά που τους άκουγα και με κέρδισαν μονομιάς. Τόσο η εκπληκτική ερμηνεία της Μυρτώς, η οποία χρωμάτιζε τη φωνή της με το απαραίτητο συναίσθημα, όσο και οι ήχοι από τα synths και το μπάσο του Νίκου, στοίχειωσαν τα βλέμματά μας παρασέρνοντάς μας στο κάλεσμά τους να ζήσουμε ... στη νύχτα!
Στο συνολικό αποτέλεσμα βοήθησαν σίγουρα όχι μόνο ο ταιριαστός φωτισμός (με μωβ αποχρώσεις) αλλά και η καλή ηχητική, που μεταμόρφωσαν το χώρο σε "φωλιά από νυχτερίδες" που δε φοβούνται τις κρύες νύχτες ...
Από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Inmost Desire?" με το στοιχειωτικό ρεφρέν και το "Nyxta Skia" σε ελληνικό στίχο. Οι μουσική των Kalte Nacht μπορεί να έχει ψυχρή και σκοτεινή προέλευση, αλλά εκπέμπει σίγουρα ένα ζεστό και λαμπρό φως, για το μέλλον.
Ploho (open air stage)
Δεύτερη μπάντα της ημέρας για την open air σκηνή οι Ρώσοι Ploho. Tο όνομα τους αποδίδεται στα ελληνικά ως “κακός”, αλλά εμφανισιακά τουλάχιστον έμοιαζαν πολύ καλά παιδιά. Χωρίς φυσικά τύμπανα, αλλά ευτυχώς με ζωντανό το πάντα απαραίτητο στο post punk μπάσο του Andrei Smorgonsky, κατάφεραν να δώσουν ρυθμό στο απόγευμα μας, παρά την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας τους Victor Uzhakov μάλιστα, κάποια στιγμή απεκδύθηκε την εξάχορδη, με τα synths του Igor Starshinov να αναλαμβάνουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο και εκείνον πέρα από την ιδιαίτερη και βαθιά χροιά του, να γίνεται πολύ πιο εκφραστικός και κινησιολογικά. Παρά το γεγονός ότι ήρθαν στο προσκήνιο με την υπογραφή τους στην Artoffact και το περσινό εξαιρετικό “Когда душа спит”, δεν έριξαν το βάρος εκεί, αλλά φρόντισαν να καλύψουν ικανοποιητικό μέρος της δισκογραφίας τους, προς τέρψιν όσων τους ακολουθούν χρόνια. Παρά την καταγωγή τους, την πάλεψαν τη ζέστη μια χαρά και απέδειξαν ότι είναι δίκαιος ο ντόρος γύρω από το όνομα τους.
Rue Oberkampf (Indoor Work Stage)
Επιστροφή στην εσωτερική αίθουσα, για το trio των Γερμανών Rue Oberkampf - οι οποίοι στην πρώτη τους ever εμφάνιση στη χώρα μας είχαν σκοπό να μας ξεσηκώσουν με τους άκρως χορευτικούς electro/synth/techno ρυθμούς τους και τα κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία.
Οι Βαυαροί, έχοντας πάρει το όνομά τους από την η συνοικία Oberkampf, του Παρισιού - καρδιά της πάλαι ποτέ βιομηχανικής περιοχής και νυν τόπο συνάντησης των νυχτόβιων πλασμάτων αλλά κι ένα στενό πιο πάνω/κάτω απ' το Bataclan, επιβεβαίωσαν τη φήμη που θέλει τη μουσική τους να βιώνεται ΜΟΝΟ ζωντανά, μετατρέποντας το Μηχανουργείο της Τεχνόπολης σε club! Ακούστηκαν μερικές από τις πιο γνωστές επιτυχίες τους όπως τα "Kalt", "Glycine", "Es Versucht" με το οποίο έκλεισαν το set τους, καθώς και το πιο πρόσφατο single τους "Solitude", με τον κόσμο που είχε κατακλίσει την αίθουσα να βγαίνει έξω ιδρωμένος απ' τον ασταμάτητο χορό, ηλεκτρισμένος απ' τη μουσική και θαμπωμένος απ' τα neon φώτα! Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα - σίγουρα το ευχαριστήθηκαν και οι ίδιοι όσο εμείς!
Lebanon Hanover (open air stage)
Machine Work με Οpen Air μισό τσιγάρο δρόμος, σαν να λέμε Lebanon Hanover ένα πράγμα.
Προσθήκη της τελευταίας στιγμής στη θέση των Τhe Soft Moon, το ελβετοβρετανικό ντουέτο εμφανίστηκε εξωγήινο (“Alien”) πάνω από τα κεφάλια μας, με σκοπό να μας παρασύρει στο μελαγχολικό του κόσμο, γεμάτο από ονειρικές κιθάρες, σκοτεινά synths και μπασογραμμές φουλ στο chorus.
Με κομματάρες τόσο από την πρώιμη εποχή τους (“Albatross”, “Totally Tot”), το αιώνιο anthem τους “Gallowdance”, την επώνυμη δήλωση αγάπης από τον William προς τη σύζυγο του (“Kiss Me Until My Lips Fall Off”), αλλά και χιτάκια από το πρόσφατο παρελθόν (“The Last Thing”, “Babes Of The 80s”) προσέφεραν την καλύτερη μορφή ψυχοθεραπείας για τις ταλαιπωρημένες γοτθικές μας ψυχές.
Το αναπάντεχο και αντισυμβατικό τέλος με το “Come Kali Come” μπορεί να ξενέρωσε όσους είχαν έρθει αποκλειστικά για να χορέψουν, αλλά αποζημίωσε τους υπόλοιπους, που χαθήκαμε στη ζοφερή του ατμόσφαιρα και απολαύσαμε την απόκοσμη ερμηνεία του William Maybelline.
ΣΕΛΟΦΑΝ (Indoor Work Stage)
Περίμενα πως και πως την εμφάνιση των δικών μας Σελοφάν, των βετεράνων του χώρου με την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία και αισθητική. Η εσωτερική αίθουσα είχε όμως μετατραπεί σε σάουνα ήδη και ούτε τα λιγοστά κλιματιστικά, ούτε η ψυχρή ατμόσφαιρα της μουσικής δεν κατάφεραν να ρίξουν τις θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να μην αντέξω να δω ολόκληρο το σετ τους.
Ωστόσο, η Joanna και ο Δημήτρης δεν έκαναν καμία έκπτωση στην σκηνική τους παρουσία, ερμηνεία και διαδραστικότητα με το κοινό, τουλάχιστον τη μισή ώρα που παρακολούθησα. "Billie Was A Vampire", "Give Me Α Reason", ένα νέο κομμάτι με τίτλο "Sacrifice Me" από τον σχεδόν έτοιμο επόμενο album τους με τον Δημήτρη στα φωνητικά/μπάσο και φυσικά τα αγαπημένα "There Must Be Somebody" - "Auf Deiner Haut" ήταν μερικά από τα τραγούδια που άκουσα. Οι Σελοφάν είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό και το αυθεντικό darkwave τους κατάφερε να θριαμβεύσει έναντι του heatwave που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή. Εύχομαι να τους ξαναδούμε σύντομα σε καλύτερες συνθήκες.
VNV Nation (open air stage)
Επιστροφή στην εξωτερική σκηνή για το μεγάλο όνομα της βραδιάς, το συνθετικό καμάρι της Ιρλανδίας, τους VNV Nation. Μπορεί στο στούντιο να πρόκειται για αποκλειστική υπόθεση του Ronan Harris, πάνω στη σκηνή όμως η οντότητα VNV Nation αποκτά άλλη υπόσταση, χάρη στους εξαιρετικούς μουσικούς, που έχει επιλέξει ο Ηarris να τον πλαισιώνουν. Με ζωντανά τύμπανα και δύο synths -ένα εξ αριστερών κι ένα εκ δεξιών του- να του κρατούν τα μπόσικα ο Ronan ξεκίνησε να αλωνίζει τη σκηνή ήδη από το εναρκτήριο “Βefore The Rain”, κομμάτι από το ολοκαίνουριο “Electric”. Σε καμία περίπτωση πάντως το setlist δεν επικεντρώθηκε στην τελευταία τους δουλειά, αντίθετα έγινε φιλότιμη προσπάθεια να καλυφθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους στα περίπου 75 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους. Η βουτιά στο παρελθόν λοιπόν, ξεκίνησε νωρίς με το “The Farthest Star’ και συνεχίστηκε με το υπερκλασικό “Darkangel”. Για αυτό το τελευταίο μάλιστα ο Ronan Harris ανέφερε ότι από τότε που το ηχογράφησαν, πίσω στο 1999, δεν έχουν σταματήσει να το παίζουν, πολύ απλά γιατί το γουστάρουν.
Έριξαν για λίγο τους τόνους με το “Illusion”, περνώντας παράλληλα και το μήνυμα τους ενάντια στο τέρας της κατάθλιψης, μόνο για να να ανεβάσουν εκθετικά τα BPM με το “Chrome”, να υψώσουν τα μπάσα με το “Artifice” και να συνεχίσουν αναλόγως με “Control”, “When Is The Future” και “Resolution”, στήνοντας ένα ξέφρενο synth pop party στην κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης, κόντρα σε ζέστες και καύσωνες.
Mε συμπληρωμένα 60 λεπτά εμφάνισης, είχε φτάσει η ώρα να μετακινηθούμε για ακόμα μια φορά προς τη Μachine Work Stage, αφήνοντας πίσω μας τους δικαιότατους headliners VNV Nation, ώστε να παρακολουθήσουμε τη special εμφάνιση των ιστορικών Sad Lovers & Giants.
Sad Lovers And Giants (Indoor Work Stage)
Το κυρίως μενού, η καθ’ ολοκληρίαν δηλαδή απόδοση του “Feeding The Flame” πρέπει να άφησε και τον πιο αυστηρό κριτή του γκρουπ ικανοποιημένο. Η εκλεκτική post punk υφή του δίσκου ξεδιπλώθηκε στο πλήρες φάσμα της μπροστά μας, είτε με την αμεσότητα κομματιών όπως το “Μan Of Straw” ή το “Βig Tracks Little Tracks”, είτε με την ονειρική ατμόσφαιρα συνθέσεων όπως το “Οn Another Day” ή το “Sleep (Is For Everyone). Σε κάθε περίπτωση το πρώτο αυτό σκέλος του live έκλεισε ιδανικά, όταν η αθάνατη μπασογραμμή δια χειρός Ιan Gibson μας έδειξε το δρόμο προς το μονάκριβο κειμήλιο, που ακούει στο όνομα “In Flux”.
Εξίσου ιδανική υπήρξε και η συνέχεια με κομμάτια σχεδόν αποκλειστικά από την εποχή του “Epic Garden Music” και αποκορύφωμα το encore με τα “Things We Never Did” και “50:50”, με το σαξόφωνο να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο και το κοινό απο κάτω να ξεδίνει, παρά την αφόρητη ζέστη, αλλά και την κούραση της ημέρας.
Σε εκείνο το σημείο πολύς κόσμος αποχώρησε έχοντας την εντύπωση ότι η εμφάνιση τους έλαβε τέλος, όσοι πάντως είχαν υπομονή ανταμείφθηκαν με ακόμα ένα -μάλλον απρογραμμάτιστο- encore, αφού ο Garce Allard και η παρέα του ξαναβγήκαν για τρεις υποδειγματικές εκτελέσεις των “Landslide”, “Echoplay” και “Imagination” κλείνοντας την πρώτη ημέρα του Death Disco Athens Open Air Festival πανηγυρικά.
Η πρεμιέρα του Death Disco Festival άφησε χαμόγελα ικανοποίησης και ενθουσιασμού κι εμείς κατάκοποι μετά από ένα ακόμη συναυλιακό "μαραθώνιο", αντλώντας δύναμη από την προσμονή της επόμενης μέρας γυρίσαμε σπίτια μας, για να "γεμίσουμε τις μπαταρίες μας".
DAY 2 - Κυριακή 23 Ιουλίου 2023
Έχοντας βρει πλέον τα πατήματά μας στο χώρο, ξεκινήσαμε από νωρίς και τη δεύτερη μέρα του festival για να αποχαιρετίσουμε το συναυλιακό καλοκαίρι με τον πιο ιδανικό τρόπο.
Data Fragments (open air stage)
Οι Αθηναίοι εκπρόσωποι της post punk εγχώριας σκηνής Data Fragments ανέβηκαν ακριβώς στις 19:00 στην open air σκηνή της Τεχνόπολης παρουσιάζοντας αντιπροσωπευτικά κομμάτια από το αξιόλογο υλικό τους.
Τα καθαρόαιμα τραγούδια του ιδιώματος με επιρροές ακόμη κι από την garage σκηνή, σίγουρα κέρδισαν την προσοχή ακόμη και όσων δε γνώριζαν το συγκρότημα από πριν, καθώς έβγαζαν μια νοσταλγική αίσθηση προερχόμενη κατευθείαν απ΄τις δεκαετίες άνθησης του είδους.
Έπαιξαν παλιότερο αλλά και υλικό από το νέο τους album που έρχεται σύντομα, ενώ δεν έλειψαν και τα πιο γνωστά τους τραγούδια "Falsifies The Fact" και "Walking In The Rain" (το οποίο έχει ένα εξαιρετικό video clip με πλάνα απ' το κοιμητήριο Père-Lachaise στο Παρίσι), και το μακρόσυρτο "Nothing There" που έκλεισε ιδανικά το set τους, δίνοντας σκυτάλη στο κλειστό stage.
Mechanimal (Indoor Work Stage)
Οι επόμενοι εκπρόσωποι της εγχώριας σκηνής Mechanimal πήραν θέση στην κλειστή αίθουσα, που ευτυχώς σε σύγκριση με την 1η μέρα είχε ενισχυθεί με μεγάλους ανεμιστήρες που βοήθησαν τις συνθήκες ώστε να απολαύσουμε τα σχήματα που θα εμφανιζόταν εκεί, πολύ πιο άνετα!
Έμπειροι στο χώρο, το τριμελές σχήμα των Mechanimal, στα 30' που είχαν στη διάθεσή τους παρουσίασαν με άνεση το βιομηχανικό coldwave ήχο τους, που κούμπωνε άριστα με την αισθητική του χώρου (παλιό μηχανουργείο του εργοστασίου φωταερίου της Τεχνόπολης), σε συνδυασμό με ενδιαφέρουσες δυστοπικές σκηνές στο background.
Εντύπωση επίσης μου έκανε το ιδιαίτερο όργανο "μουσικό προϊονι" - που έπαιζε με δεξιοτεχνία η κοπέλα στα δεξιά της σκηνής, το οποίο μπορούσες να πεις πως “τραγουδούσε" μαζί με τον frontman Freddie F., ο οποίος εκτός από τις εξαιρετικές ερμηνευτικές του ικανότητες υπήρξε αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό, το οποίο μαγεύτηκε από την συνολική απόδοση της τριάδας. Ήταν η πρώτη επαφή με τους Mechanimal για μένα και σίγουρα όχι η τελευταία.
Actors (open air stage)
Από τα κρύα του Vancouver, στο λιοπύρι της Αθήνας βρέθηκαν οι Καναδοί Actors, που πάντως δε φάνηκαν να πτοούνται ιδιαίτερα. Με σαφέστατα τον πιο rock ήχο της ημέρας, με μπάσο που groove-αρε κολασμένα, δυνατές κιθάρες, synths με λόγο ύπαρξης και διάθεση για παιχνίδι με τον κόσμο οι Αctors εκπλήρωσαν πλήρως και μάλλον ξεπέρασαν τις οποίες προσδοκίες είχαμε από αυτούς. “We Don’t Have To Dance” λέει ένα τραγούδι τους, αλλά πως γίνεται να μη θέλεις να χορέψεις με όλη αυτή την ενέργεια που βγάζουν, ή να μην τραγουδήσεις κάποιο από τα φοβερά hooks που διαθέτουν.
Mecano Un-Ltd (Indoor Work Stage)
Η μετάβαση στους Μecano Un-Ltd στην εσωτερική σκηνή, έμοιαζε κάπως απότομη. Από την άμεση rock n roll ενέργεια που είχαμε μόλις βιώσει, σε μια σαφώς πιο art προσέγγιση, που υιοθετεί η κολεκτίβα του Dirk Polak. O μόνος κοινός γνώμονας θα μπορούσε να πει κανείς, η ένταση που έβγαζαν και οι δυο μπάντες ηχητικά, με τους Μecano Un-Ltd “γλείφουν” οριακά το metal.
Οι ερμηνείες του Dirk Polak επιβλητικές και ταυτόχρονα ψυχωμένες, κρατούσαν τους πάντες στην τσίτα, ενώ οι σύντροφοι του από πίσω έπαιζαν σταθερά “στα κόκκινα”. Είτε ακούγαμε συνθέσεις από την πιο πρόσφατη περίοδο τους (“Statement Of The Artist As An Old Man, “Spurs Of Byron”), είτε κομμάτια σταθμούς από τη χρυσή εποχή τους (“Permanent Revolt”, “Note Of A Stroll In Spring”, “In Still Life”) το δέος παρέμενε ίδιο.
Οκ, στο “Links” χορέψαμε και λίγο (για την ακρίβεια ΠΟΛΥ), άνθρωποι είμαστε.
She Past Away (open air stage)
Στους She Past Away χορέψαμε ακόμα περισσότερο. Το σκοτάδι είχε πέσει, ο κόσμος ήταν ψημένος και η μουσική που σκαρώνουν ο Volcan Caner με τον Doruk Öztürkcan είναι έτσι κι αλλιώς φτιαγμένη για αυτό το πράγμα: Για Αποκάλυψη στο dancefloor. Οκ, dancefloor δεν υπήρχε ακριβώς, αλλά για τις ανάγκες του Death Disco Open Air, βολευόμαστε και με τα τσιμέντα της Τεχνόπολης.
Τα synths και τα beats του Doruk Öztürkcan έκοβαν, τα αρπίσματα του Volcan Caner έραβαν και κομμάτια όπως τα “Ruh”, “Kasvetli Kutlama, “Izole”, “Disko Anksiyete”, “Durdu Dunya” κρατούσαν τα κορμιά μας απασχολημένα. Ελπίζω να με συγχωρήσουν που δεν έκατσα μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους, αλλά τα έχουμε πει άπειρες φορές στο παρελθόν και θα τα ξαναπούμε σίγουρα στο μέλλον.
Absolute Body Control (Indoor Work Stage)
Αντίθετα, Αbsolute Body Control δε βλέπεις κάθε μέρα. Για την ακρίβεια αυτή θα ήταν η παρθενική τους φορά στην Αθήνα και οι δυο Βέλγοι θα έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να μας μείνει αξέχαστη.
Τεράστια τα γυαλιά, τεράστια τα ακουστικά, τεράστιοι και οι βιομηχανικοί ρυθμοί που μας κερνούσε ο Eric Van Wonterghem πίσω από την κονσόλα, ενώ ταυτόχρονα στο βάθος αλλεπάλληλες προβολές βομβάρδιζαν τις αισθήσεις μας.
Επικαθήμενη επί του ΕΒΜ industrial σκληρού υπογαστρίου η χαρακτηριστική φωνή του αστείρευτου Dirk Ivens, ο οποίος αλώνιζε τη σκηνή ασταμάτητα και έφτυνε ορθά κοφτά μινιμαλιστικές ελεγείες, προς τέρψιν του μικρού, αλλά φανατικού πυρήνα, που είχε σπεύσει στη Μachine Work Stage.
Αδρές industrial κομματάρες όπως τα “Waving Goodbye”, “Earth Takes A Break”, “Is There An Exit?”, “Figures”, “Automatic” και τόσα ακόμα πολιορκούσαν τα αυτιά μας και συντονίζονταν εκστατικά με τα σώματα μας. Tο κλείσιμο με τον ΕBM δυναμίτη “So Obvious” αποδείχθηκε προσωρινό, με μνημειώδες encore στις καθυστερήσεις αποτελούμενο από τη δική τους εκδοχή του “Warm Leatherette” (Τhe Normal) και το “Love At First Sight” να βάζει φωτιά στην πίστα.
Σαράντα γεμάτα λεπτά από σκληρά synths, εκκωφαντικά μπάσα και ποτάμια ιδρώτα. Ωραία πράματα.
Sisters Of Mercy (open air stage)
Για τους Sisters of Mercy κρατούσα μικρό καλάθι είναι η αλήθεια. Δε με τράβηξαν ως headliners τόσο πολύ οι ίδιοι καθ' αυτοί όσο τα υπόλοιπα σχήματα του φεστιβάλ. Ίσως επειδή τους έχω δει στο παρελθόν όχι σε καλή στιγμή (βέβαια τότε είχα μεγάλες προσδοκίες και απογοητεύτηκα), οπότε η παρουσία τους μου ήταν μπορώ να πω από αδιάφορη ως αναγκαίο "κακό". Ωστόσο δεν αμφισβητώ το γεγονός πως όφειλαν σε αυτό το φεστιβάλ να είναι επίτιμοι headliners για την ιστορία και μόνο, ως αρχιερείς του ιδιώματος που πρεσβεύουν.
Πρωτοπόροι του είδους, οι Sisters of Mercy "άνοιξαν" τους ήχους του post - punk σαν τις βεντάλιες που κρατούσε το κοινό, ενώ έκαναν εμπορικό το industrial στρώνοντας το δρόμο σε καλλιτέχνες που ακολούθησαν στην πορεία. Η ... ζημιά έχει γίνει ήδη από το 1980 ("The Damage Done" - το πιάσατε το λογοπαίγνιο;) και ο Eldritch 4 δεκαετίες μετά συνεχίζει την πορεία των Sisters of Mercy περιοδεύοντας με διάφορους μουσικούς, όντας πλήρης εμπειριών και επαναπαυμένος στις δάφνες του παρελθόντος ... (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε).
Η αρένα της Τεχνόπολης μετατράπηκε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο dance floor, με εμφανώς πολύ περισσότερο κόσμο από την πρώτη μέρα, ο οποίος λικνίστηκε στους ρυθμούς ενός best of setlist με κομμάτια όπως΄τα : "Ribbons", "Dominion/Mother Russia", "Marian", "More", "Doctor Jeep" και φυσικά την τριπλέτα των "Lucretia My Reflection", "Temple of Love", "This Corrosion" στο κλείσιμο. Στους πιο απαιτητικούς ίσως να έλειψε ένα "Vision Thing" αλλά νομίζω πως ήδη ήμασταν χορτάτοι από όλα.
O Eldrich, αν και χαμηλοκουρδισμένος, μπορώ να πω πως σε σχέση με άλλες φορές - είχε μια στοιχειώδη ενέργεια και προσπάθησε με τον τρόπο του κάπως να επικοινωνήσει με το κοινό που βρισκόταν ακόμα και στο πλάι της σκηνής. Χανόταν όμως απ' το προσκήνιο την περισσότερη ώρα - σε σχέση με τους δύο κιθαρίστες που τον πλαισίωναν, οι οποίοι υπήρξαν ίσως παραπάνω posers απ' όσο χρειαζόταν.
Σε γενικές γραμμές πάντως, αυτή η εμφάνιση των Sisters Of Mercy με άφησε εν τέλει ικανοποιημένη, όπως πιστεύω και τους περισσότερους που είτε τους παρακολούθησαν για πρώτη φορά είτε τους έχουν ξαναδεί στο παρελθόν.
H πρώτη δεκαετία ζωής του Death Disco, γιορτάστηκε ιδανικά, με ένα φεστιβάλ αντάξιο της σκηνής που υποστηρίζει το στέκι της Ωγύγου, οι θαμώνες του και όχι μόνο. Ένα φεστιβάλ με βασικό πρωταγωνιστή τη ΜΟΥΣΙΚΗ και όχι το μάρκετινγκ (ως είθισται), ένα εγχείρημα - ρίσκο φτιαγμένο με αγνή αγάπη και όραμα, που ήρθε και έκανε τη διαφορά στη φεστιβαλική πραγματικότητα της χώρας μας, τολμώντας να δώσει μεγαλύτερο βήμα και κυρίως φως σε πιο σκοτεινά πλάσματα και ... ορατότητα σε "φαντάσματα".
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτού του διημέρου, οι οποίοι έχοντας φροντίσει κάθε λεπτομέρεια που μπορούσε να προβλεφθεί, το οργάνωσαν άκρως υποδειγματικά, με μοναδικό αντίπαλο τον ακραίο θερινό καύσωνα. Με μικρά "μερεμέτια" ακόμη, πιστεύουμε και ευχόμαστε το festival να γιγαντωθεί και να γίνει ένας νέος θεσμός στα συναυλιακά (και όχι μόνο) δρώμενα της Ελλάδας καθώς ο κόσμος φάνηκε πως επιθυμεί να το στηρίξει.
Το κοινό του Death Disco Festival "ρούφηξε" κυριολεκτικά κάθε νότα, του διημέρου απ' τις 19:00 το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα, θέλοντας να κρατήσει τη τζούρα αυτή ως δύναμη για τη συνέχεια του δύσκολου όπως φαίνεται καλοκαιριού που απομένει....
Εις το επανιδείν!
Για το RockOverdose,
Βιβή Ζαπαντιώτου (εισαγωγή, Youth Valley, Kalte Nacht, Rue Oberkampf, Σελοφάν, Data Fragments, Mechanimal, Sisters Of Mercy, επίλογος)
Δημήτρης Σούρσος (Ploho, Lebanon Hanover, She Past Away, VNV Nation, Sad Lovers And Giants, Actors, Mechano, She Past Away, Absolute Body Control)
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Comments
