Όταν ανακοινώθηκαν οι συναυλίες των Death (DTA Tours) στην Ελλάδα όπως ήταν λογικό οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν διχασμένες. Η μία άποψη ήταν ότι επιτέλους κάποιοι θα μπορούσαν να ακούσουν ζωντανά έστω και έτσι κάποια κομμάτια των πρωτοπόρων του είδους. Στον αντίποδα, υπήρχαν αυτοί που έλεγαν ότι Death χωρίς τον Chuck δεν υπάρχουν. Έτσι ακριβώς είναι και νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς. Ούτε καν η ίδια η μπάντα, η οποία από την αρχή δήλωσε ότι οι Death σταμάτησαν να υφίστανται από το 2001 και το θάνατο του Chuck Schuldiner. Θεωρώ όμως ότι αυτοί που δεν πήγαν στις συναυλίες των Death (DTA Tours) για αυτό το λόγο, αδίκησαν τους εαυτούς τους και έχασαν μία σπάνια ευκαιρία να ακούσουν κομμάτια της μπάντας.
Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν πρόλαβα τους Memorain που άνοιγαν τη συναυλία, αλλά από ότι έμαθα πάιξανε αρκετά καλά και σίγουρα παραπάνω ώρα από ότι στην Αθήνα (15 λεπτά παραπάνω)
Αμέσως μετά τη σκυτάλη πήραν οι Obscura, οι οποίοι εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 20:30. Οι Γερμανοί δεν είναι άγνωστοι στο κοινό της Ελλάδας καθώς είχαν εμφανιστεί με τους Cannibal Corpse και τους Dying Fetus πριν κάποια χρόνια. Νομίζω η επιλογή της μπάντας για opening act ήταν πολύ καλή και αυτό φάνηκε και από τον κόσμο που σε στιγμές υπήρξε ενθουσιώδης με την μπάντα. Ο ήχους τους γενικά πολύ καλός όπως και το ίδιο το συγκρότημα που εμφανίστηκε δεμένο, με όρεξη και που ήθελε να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά. Μετά από 40 λεπτά μας καληνύχτισαν για αρχίσουν οι ετοιμασίες για την εμφάνιση των headliners.
Στις 22:00 ακριβώς οι Death (DTA Tours) ανεβαίνουν στη σκηνή χωρίς πολλά πολλά. Από την αρχή φαίνεται ότι το live δεν έχει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Είναι προφανές ότι η μπάντα ήρθε να μας ταρακουνήσει για τα καλά. Είμαι σίγουρος ότι σε πολλούς ξυπνούσαν μνήμες του 1998 όταν οι Death είχαν έρθει στην Ελλάδα. Φαντάζομαι για αυτούς ειδικά αλλά και για τους οπαδούς της μπάντας που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να τους δούνε, η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο.
Το πολύ δύσκολο έργο του ρόλου του Chuck Schuldiner έχει αναλάβει ο Max Phelps. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο νόημα στις συγκρίσεις ούτε και είναι δίκαιο για τον Phelps. Αν εξαιρέσουμε όμως την σκηνική του παρουσία η οποία ήταν σχετικά περιορισμένη, η απόδοση του ήταν πάρα πολύ καλή και γενικά στο σύνολο νομίζω ότι κανένας δεν πρέπει να έφυγε από το Principal στεναχωρημένος. Αλλά ακόμα και για τη σκηνική παρουσία αν το καλοσκεφτεί κάποιος, είναι απολύτως λογικό. Πώς να μην είσαι σφιγμένος όταν τη θέση αυτή είχε κάποτε ο τεράστιος Chuck; Ευτυχώς το βάρος της θέσης του δεν τον λύγισε και μπορέσαμε να τον απολαύσουμε. Πολύ καλός ήταν επίσης και ο έτερος κιθαρίστας Bobby Koelble ο οποίος πραγματικά πρέπει να διασκέδαζε πάρα πολύ και τραγουδούσε συνεχώς με τον κόσμο.
Βέβαια οι κολώνες αυτού του οικοδομήματος που ακούει στο όνομα Death (DTA Tours) δεν είναι άλλοι από τους Steve DiGiorgio και Gene Hoglan. Ότι και να πούμε είναι λίγο. Οι τύποι βγάζανε τα κομμάτια λες και είναι τα πιο εύκολα στον κόσμο χωρίς καν να κοπιάζουν. Τόσο πολύ που καταντούσε εκνευριστικό (με την χιουμοριστική φυσικά έννοια) να τους βλέπεις να παίζουν τόσο άνετοι. Ο DiGiorgio με το άταστο μπάσο του σε κάνει απλά να τον θαυμάζεις, ενώ ο Hoglan σου δίνει την εντύπωση ότι απλά μπορεί να παίξει τα πάντα χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Το συγκρότημα έπαιξε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία των Death και θεωρώ ότι με την πολύ καλή εμφάνιση του δεν άφησε παραπονεμένο κανέναν. Ακόμα και αυτοί που πήγαν απλά για να δουν ότι πιο κοντινό υπάρχει στους Death, είμαι σίγουρος ότι ήταν χαρούμενοι μετά το τέλος του live. Και το πιο σημαντικό; Νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν ήταν απλά χαρούμενοι αλλά συγκινημένοι με αυτό που βίωσαν.
Ίσως ο Chuck από κάπου εκεί ψηλά κοιτάει χαρούμενος βλέποντας τον κόσμο που έβγαινε από το Principal.
Φωτογραφίες: Λάμπρος Φλιούκας
Comments
