Αφιέρωμα: 24 χρόνια από την κυκλοφορία του DEPECHE MODE – “Ultra”

Το Ultra το άκουσα αρχές του 1998 και λίγο μετά την κυκλοφορία του, έως τότε για να πω την αλήθεια δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος οπαδός των Depeche Mode, είχε κυκλοφορήσει ήδη το μνημειώδες Songs of Faith and Devotion που αποτελεί και την κορυφή τους κατ εμέ αλλά παράλληλα ξεκίνησε και την πτώση έως τον παρά λίγο τερματισμό μιας λαμπρής καριέρας. Το Ultra επομένως ήταν ένας δίσκος ο οποίος έπρεπε να βγει για να δοθεί συνέχεια ή να διαλυθεί μια για πάντα το συγκρότημα λόγο των προβλημάτων του Dave Gahan με την ηρωίνη που δημιούργησε προβλήματα και στις σχέσεις τους και οδήγησε στην αποχώρηση του Alan Wilder

Αυτό που κάνει μεγάλο το Ultra είναι πέραν των αναμνήσεων τα υπέροχα τραγούδια, ο Gahan έχοντας χάσει αρκετό από το μέταλλο της φωνής του προχωρά σε μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του, ο Martin Gore έχει πιάσει συνθετικά πλήρως το vibe και ο δίσκος αποτελεί τις εξομολογήσεις ενός κολασμένου και τη διαδρομή από τη λήθη στην κάθαρση. Η εξιλέωση αυτή έρχεται σε κάθε νότα και κάθε δευτερόλεπτο του album, τραγούδια όπως τα Sister of Night, The Love thieves, Home, Free State, Bottom Line είναι απλά υπέροχα και δε γράφονται κάθε μέρα.

Τα επίσης επιτυχημένα singles It's Νο Good, Useless, Barrel of a Gun δίνουν το δικό τους στίγμα και δείχνουν γιατί οι μεγάλες μπάντες δεν είναι τυχαίες..θα μπορούσε να είναι η τελευταία τους κατάθεση και ως τέτοια την βλέπουν γράφοντας πραγματικά μαγικά.

Από το πάτωμα και την απόπειρα αυτοκτονίας έως τη λάμψη του ουρανού και το παλάτι της σοφίας υπάρχει μια μεγάλη απόσταση, σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη και σε αυτές τις αντιθέσεις  δεν αντέχουν όλοι, οι τρομακτικές εμπειρίες κάνουν τρομερούς και αυτούς που τις έχουν και έως τέτοιο κρίνεται και το Ultra – ρομαντικό, βαθύ, σκοτεινό και ποιητικό.