Μία από τις πιο όμορφες και διάφανες βραδιές των τελευταίων πολλών ετών σήμανε ο ερχομός του Devon Graves στη χώρα μας για ένα ακουστικό σετ, το οποίο όχι απλά θα περιλάμβανε όλο το θρυλικό άλμπουμ “Bleeding” των Psychotic Waltz από το μακρινό 1996, αλλά και υλικό από την υπόλοιπη καριέρα του με τους Deadsoul Tribe, τον προσωπικό του δίσκο “The Strange Mind Of Buddy Lackey” και διασκευές-έκπληξη οι οποίες αποδόθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο Αμερικάνος τραγουδοποιός φρόντισε να ανταποδώσει με το παραπάνω την αγάπη που του έχουμε στην Ελλάδα, την οποία όχι απλά γνωρίζει αλλά και βίωσε μετά το τέλος του σετ, προτρέποντας ο ίδιος μάλιστα το κοινό να μην φύγει αλλά όποιος μπορούσε και ήθελε, να καθόταν να συζητήσει μαζί του και φυσικά προσφέρθηκε να υπογράψει εκατοντάδες αντίτυπα που οι πιστοί οπαδοί του, κυρίως με την καριέρα του στους Psychotic Waltz, είχαν μαζί τους. Έχει μεγάλη σημασία ότι μετά το τέλος του σετ, ο Devon Graves ευχαρίστησε θερμά τον Ηλία Αραβίδη για τη διογράνωση και που τόνισε ότι ήταν δική του ιδέα να παιχτεί όλο το “Bleeding”, αναφέροντας ότι έκανε φοβερή δουλειά παρότι του αρέσει να μένει στη σκιά και να δίνει χώρο στον καλλιτέχνη στο τέλος.
Η συναυλία ξεκινάει ελάχιστα μετά τις 21:30 και το “Faded” την ανοίγει όπως ανοίγει αντίστοιχα και το “Bleeding”. Πρώτο πανεύκολο συμπέρασμα, ότι η φωνή του Devon είναι σε θηριώδη κατάσταση και σίγουρα οπτικά και σαν φρεσκάδα, δε θυμίζει σε τίποτα άνθρωπο 57 ετών αλλά δείχνει τρομερά νεότερος. Ο τρόπος με τον οποίο τραγουδούσε μακριά από το μικρόφωνο και παρ’όλα αυτά ακουγόταν καμπάνα ήταν θαυμαστός και παρότι ο ίδιος δήλωνε στην αρχή ότι είχε τρακ και νευρικότητα, κανείς στο κοινό των 200 ατόμων μέσα στο Κύτταρο δεν τον πολυπίστεψε. Όλος ο δίσκος μέχρι ενός σημείου αποδίδεται με ακριβή σειρά. Το ψυχεδελικό “Locust”, το κατά τ’αλλα βαρύτατο “Morbid” πιο απογυμνωμένο από ποτέ και με ενδιάμεσο το πέρασμα στο “My Beloved” των Deadsoul Tribe (!!!), το ομότιτλο “Bleeding” και το “Need” που αφιέρωσε στην Μεξικάνα φίλη του Rosy Sanchez η οποία είναι μεγάλη οπαδός του και προωθεί τη δουλειά του, ενώ ο τρόπος με τον οποίο ανέβασε τη φωνή του στο “Drift”, που άλλαξε πλήρως την ενορχήστρωση του “Northern Lights” και του “Sleep” μας άφησε άναυδους. Πηδάει δύο τραγούδια και παίζει το “Freedom?”, διότι λέει ότι υπάρχει άλλο ένα κομμάτι που είναι το αγαπημένο του και θέλει να το παίξει τελευταίο από όλα.
Πριν από αυτό όμως, απολογείται για το ότι «υπάρχει άλλο ένα κομμάτι που δεν έχω καταφέρει να σκεφτώ σωστή ακουστική προσέγγιση γι’αυτό θα σας παίξω μόνο ένα μέρος του», εννοώντας το “Skeleton”, το οποίο για να λέμε την αλήθεια, μια χαρά το έπαιξε και δεν ξέρω τι εννοούσε. Κλείνει λοιπόν την ενότητα του “Bleeding” με το “My Grave” στο τέλος του οποίου καταχειροκροτείται, και έτσι περνάμε στο δεύτερο κομμάτι της συναυλίας, όπου κάνει την μεγάλη έκπληξη και ανοίγει αυτή την ενότητα με τον πλέον αξέχαστο τρόπο. Στη σκηνή καλωσορίζει την απαστράπτουσα Μαντώ (μία είναι η Μαντώ, μη ρωτήσετε ποια Μαντώ), με την οποία έχει συνεργαστεί και ως παραγωγός και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αναγνώριση και παίζουν μια ΦΟΒΕΡΗ διασκευή του “Space Oddity” του μέγα David Bowie. Είναι εκπληκτικό το πώς ανατρίχιασαν όλοι με το που ξεστόμισαν το “Ground control to major Tom…” στην πρώτη στροφή, ένα από τα θρυλικότερα κομμάτια όλων των εποχών που πέρυσι έκλεισε μισό αιώνα ζωής και που ο καθένας τους άφησε χώρο στον άλλο ιδανικά. Για την Μαντώ θεωρώ όλοι μας ανεξαρτήτως προτιμήσεων είμαστε μικροί να μιλήσουμε, η φωνή της είναι ακόμα δείγμα μελέτης και ο τρόπος με τον οποίο το κάνει να φαίνεται πανεύκολο, μοναδικός!
Αφού παίζεται το τραγούδι και αγκαλιάζονται πριν η Μαντώ αφήσει τη σκηνή, συνεχίζεται το σετ με τα “Cry For Tomorrow” και “Regret” των Deadsoul Tribe, το “Windsong” από το προσωπικό του άλμπουμ (έκπληξη μεγάλη και πανέμορφη) και στη συνέχεια ακολουθεί «το κομμάτι που όλοι μας ζητούσαν για χρόνια αλλά ο Norm Leggio αρνούταν να παίξει επειδή ήταν πολύ μαλακό στα τύμπανα». Το “Hanging On A String” παίχτηκε σε μια απίστευτα συναισθηματική εκτέλεση που έκανε και τους ψυχραιμότερους να δακρύσουν, ενώ στη συνέχεια ήρθε η ώρα να μας αναφέρει πόσο ράγισε η καρδιά του με την απόφαση των Psychotic Waltz να μην περιοδεύσουν ξανά, σεβόμενοι την κατάσταση υγείας του κιθαρίστα Brian McAlpin η οποία έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια. Δήλωσε περήφανος για το τελευταίο τους άλμπουμ “The God-Shaped Void”, το οποίο είχε την ατυχία ένα μήνα μετά να βλέπει τον κορωνοϊό να στερεί σχέδια για περιοδεία και όπως είπε, ήξερε ότι έπρεπε να γράψει αυτό το «ένα» κομμάτι που έγραφε σε κάθε δίσκο τους, που μας έπαιξε ευθύς αμέσως, με το Ελληνικό κοινό να ακούει για πρώτη φορά το “Demystified” και να σκίζεται η καρδιά που δε μπορούμε να ξαναδούμε αυτή την τεράστια μπάντα που αγάπησε το είναι μας όσο λίγες.
Η συνέχεια έχει κι άλλες εκπλήξεις από πλευράς Deadsoul Tribe, με τα “Black Smoke And Mirrors” και “Some Sane Advice” (αν δεν παράκουσα), ενώ στη συνέχεια θέλησε να αφιερώσει ένα κομμάτι στη μνήμη του John Lennon, ο οποίος θα είχε γενέθλια αν ζούσε στις 9 Οκτωβρίου. Έτσι έπαιξε τρομερά το “Imagine” –το οποίο να τονίσω ότι έχει ψηφιστεί ως το κορυφαίο τραγούδι όλων των εποχών και όταν μιλάει ο κόσμος, δε μιλάμε ότι κι αν ακούμε, διαφορετικό και μη- και στη συνέχεια, αφού μας είπε ότι ο Dan Rock των Psychotic Waltz ήταν μεγάλος οπαδός των The Beatles και επειδή αγαπάει πολύ και τον Paul McCartney, έπαιξε καπάκι και το “Let It Be”, μεταφέροντας μας σε αγνές εποχές λίγο πριν η συναυλία λάβει τέλος. Για το κομμάτι που θα τέλειωνε τη συναυλία και όλοι ξέραμε βαθιά μέσα μας ποιο θα ήταν, αρκέστηκε να πει ότι το έγραψε σε καιρό ειρήνης παρότι είναι ένας μέγας αντιπολεμικός ύμνος και όταν τον ρωτούσαν «Αφού δεν έχουμε πόλεμο, γιατί γράφεις αντιπολεμικά κομμάτια;» απαντούσε απλά «Σε περίπτωση που υπάρξει ξανά». Το “I Remember” περιττό να πω ότι τραγουδήθηκε από κάθε ψυχή μέσα στο Κύτταρο με ιδιαίτερη θέρμη και με τον κόσμο σε πλήρη έκσταση συναισθημάτων.
Θεωρώ σωστό να αναφέρω το χιούμορ με τον οποίο αντιμετώπισε το γεγονός ότι δεν είχε Jagermeister διαθέσιμο το μπαρ ή πως νόμιζε ότι έριξε ποτό πάνω στον ενισχυτή αλλά αφού είναι Peavy δεν σκοτίστηκε και κανείς, ενώ κατά τη διάρκεια των κομματιών του “Bleeding” μας ανέφερε συνεχώς ότι μόλις «ζεσταθεί» η φωνή του θα είναι όλα πολύ καλύτερα, χωρίς κανείς από το κοινό να δώσει σημασία, καθώς την έχει διατηρήσει σε φοβερή κατάσταση. Κρίνω σκόπιμο να πω ότι ειδικά τα κομμάτια των Psychotic Waltz με την ιδιαίτερη «μαγεία» που και ο ίδιος ανέφερε, είναι κάτι που είναι εξ ορισμού δύσκολο να παιχτούν στην κανονική τους μορφή, πόσο μάλλον ακουστικά. Κι όμως με την παρουσία του γέμισε τη σκηνή, ενώ το κοινό γούσταρε ακόμα και κάποια μικρά σαρδάμ που έκανε και που άμεσα σκόπευε να διορθώσει παίζοντας ξανά το ίδιο σημείο για να αποδώσει κάθε κομμάτι ιδανικά. Στο τέλος αυτό που μέτρησε ήταν ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε την ψυχή του σε όλους μας, που ακόμα κι έτσι ακούσαμε ολόκληρο ένα από τα κορυφαία άλμπουμ που έχουμε ακούσει στη ζωή μας και που μετά από 11μιση χρόνια, τον ξαναείδαμε στη χώρα μας, με τον ίδιο να δεσμεύεται ότι θα ξανάρθει.
Υ.Γ.: Ο καθένας κάνει ή δεν κάνει ότι κρίνει σωστό για τον εαυτό του. Είτε συμφωνεί ή διαφωνεί οποιοσδήποτε άλλος, οφείλει να το σεβαστεί. Ειδικά αν οι απόψεις και πράξεις αυτού που τις εκφράζει, δεν τον βλάπτουν και δη σκοπίμως.
Are you free?
Can you see?
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography / Light & Motion Photography
Comments
