“Tigka metal”
Εδώ και αιώνες, ο άνθρωπος μελετά τον τρόπο να κατασκευάσει ένα μηχάνημα, μία συσκευή που να μπορεί να σε μεταφέρει στο χρόνο, σε άλλες εποχές, δίνοντας σου το δικαίωμα να ξαναζήσεις ιστορικές στιγμές και γιατί όχι, να γίνεις κομμάτι τους. Μία τέτοια συσκευή δεν έχει ανακαλυφθεί… Μπαρούφες λέω εγώ. Προσωπικά ξέρω καμία 300αριά άτομα που έχουν τέτοιες. Και έχω αποδείξεις και ονόματα…
Συντονισμένες όλες αυτές οι μηχανές μας έφεραν στην είσοδο στο «Κύτταρο», την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου. Αγνώστου έτους. Σίγουρα όχι του 2013. Κάπου στα ‘80s, εκεί λίγο πριν το ’83. Όλο το σκηνικό σε έβαζε σε αυτή την ατμόσφαιρα. Η αδημονία, η προσμονή, η κάψα να δεις μπάντες που γουστάρεις, οι μπύρες στα πεζοδρόμια, το (πολύ προσιτό) εισιτήριο σε λευκό χαρτί, ο μπαρουτοκαπνισμένος τίγκα χώρος, ο κόσμος, η πώρωση, η συζήτηση με φίλους για μικρούς κρυμμένους θησαυρούς που ο καθένας έχει ανακαλύψει, οι μπάντες που πηγαινοερχόταν στην είσοδο, στα καμαρίνια, στο μπαρ, έτσι απλά, ανθρώπινα. Όλα ήταν εκεί. Σε ένα μικρό σημείο της πόλης, δεν ήταν 2013… Και είχε και μία αφίσα που έγραφε 3 Ελληνικές μπάντες, Released Anger, Convixion, Wrathblade και μία Σουηδική, Enforcer.
Σε αυτό το ταξίδι, μας υποδέχτηκαν πρώτοι οι Released Anger. Και πραγματικά, αντίκρισα πρωτόγνωρο σκηνικό για opening act. Φάνηκε από την αρχή, ότι ο κόσμος είχε έρθει να δει όλες τις μπάντες. Ο χώρος ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος, και από την πρώτη νότα, το moshpit έδινε και έπαιρνε. Οι Released Anger ήταν όνομα και πράγμα. Θυμός, οργή, έκρηξη μέσα από ένα τοξικό μείγμα Kreator και Slayer, ενώ ο ένας Thrash θησαυρός διαδεχόταν τον άλλο: “Faces of Fate”, “Virus”, “Selfish bastard” (τι κομματάρα παναγιά μου…) Ώρες – ώρες ένοιωθα πως κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι Kreator όταν ξεκίνησαν. Όμορφη στιγμή της εμφάνισης τους, ήταν η αφιέρωση του “Police over the world”, στον παλιό τους μπασίστα.
Εν συνεχεία, μας άφησαν σε καλά χέρια, σε αυτά των Convixion, οι οποίοι έδωσαν το σύνθημα: «Ετοιμαστείτε για επικά σκηνικά». Metal the Greek way μέρος δεύτερο λοιπόν. Και από το πρώτο κομμάτι “Drink metal”, μία αίσθηση ανάτασης σε πλημμυρίζει, βλέποντας το φιλαράκια σου και τους οπαδούς γύρω σου, με κάτι χαμογελά μέχρι τα αυτιά να γουστάρουν αυτό που βλέπουν και ακούν. Ήδη μέχρι να φτάσουμε στο τρίτο κομμάτι, "Matter of faith”, το stage – diving έδινε και έπαιρνε, δίνοντας μία ακόμη πιο άγρια ομορφιά στο όλο σκηνικό. Και από εκεί στη ρυθμική εισαγωγή του “Convicted”, ένα μικρό διάλλειμα πριν την καταιγίδα και φυσικά στον απόλυτο heavy metal the greek way ύμνο “Heavy metal re mounia” (sic) που σε κάνει να φωνάξεις με όλο τον αέρα των πνευμόνων σου, απλά «heavy metal αγαπώ», ενώ θαυμάζεις τους fans να γίνονται ένα με το συγκρότημα και τον τραγουδιστή - κιθαρίστα, Νίκο Παπακώστα, να κάνει stage-diving ενώ έπαιζε παρακαλώ!!! Όταν πλέον έφεραν στο στόμα τους, τους στίχους του “I come alive”, απλά ένοιωθες τόσο ζωντανός που βρισκόσουν τη συγκεκριμένη στιγμή, στο συγκεκριμένο σημείο. Φάνηκε για άλλη μία φορά. Οι Convixion όπως πάντα στα live τα δίνουν όλα, ο τραγουδιστής είναι πολύ δυνατός performer και διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά πως είναι πολύ καλύτερο να τους βλέπεις ζωντανά από το να ακούς τους δίσκους τους.
Θέλω όμως να σταθώ στην επίδειξη αλτρουισμού του τραγουδιστή και γενικότερα του συγκροτήματος. Στο τέλος της εμφάνισης, ενώ ο κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομά τους, τους ζήτησε να φωνάξουν το όνομα της επόμενης μπάντας, Wrathblade. Απλά respect.
Οι Wrathblade ανέλαβαν το δύσκολο ρόλο να «στρώσουν χαλί» για τους Enforcer. Τα κατάφεραν με επιτυχία, με τον επικό τους ήχο και τα καλπάζοντα riffs, θυμίζοντας μας παράλληλα Brocas Helm, Manilla Road και άλλα μαστόρια του ήχου. Τα κομμάτια τους, παρά τη μεγάλη τους διάρκεια, δεν κουράζουν λόγω των πορωτικών riffs. Από την υπέρτατη επικούρα του “Signs of Wrath” με τα πιο heavy φωνητικά να σπέρνουν, στο “Dolorous Shock” με την εκπληκτική riffαρα του, οι Wrathblade σε έκαναν ανά στιγμές να νοιώθεις άτρωτος. Γροθιά στον αέρα και πάμε…
Όλοι μας είχαμε φτιαχτεί άσχημα… Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η συναυλία είχε ένα μοναδικό σκοπό. Να σε φουντώσει και να σε αγριέψει λίγο παραπάνω, για να μην σε πιάσουν αδιάβαστο οι Enforcer. Κατά τη διάρκεια της προσμονής αυτής, το σκηνικό στήθηκε ευλαβικά (με παραφωνία το κρέμασμα του banner με τη μεταλλική σκάλα). Το ίδιο το συγκρότημα κούρδισε τα όργανά του, δεξιά και αριστερά άναψαν μανουάλια, καπνός γέμισε το χώρο. Η ένταση στην ατμόσφαιρα μπορούσε να κοπεί με μαχαίρι. Η στιγμή είχε έρθει και οι Enforcer, για την επόμενη μία ώρα και είκοσι λεπτά έκαναν κατάληψη στη σκηνή και στις καρδιές μας. Η ένταση με την οποία μπήκαν στη σκηνή ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη, μέσα σε καπνούς και φωτιές. Φάνηκε από την πρώτη στιγμή πως η μπάντα δίνει την ίδια σημασία τόσο στο να γράφει κομματάρες όσο και στο όλο στήσιμό της. Πραγματικά, ότι συμβαίνει επί σκηνής είναι απόλυτα μελετημένο: οι κινήσεις, το όργωμα της σκηνής, η ανταπόκριση με τον κόσμο, οι πόζες ακόμη και οι εκφράσεις του προσώπου τους. Αυτό όμως δεν μου έβγαλε σε καμία στιγμή την αίσθηση ότι είναι κατά κάποιο τρόπο στημένοι. Γουστάρουν απόλυτα αυτό που κάνουν, το έχουν για θρησκεία.
Ο Olof Wikstrand, έχοντας πλην των φωνητικών αναλάβει πλέον τον ρόλο και της δεύτερης κιθάρας, αποτελεί πραγματικά ένα φαινόμενο. Η ένταση, η ενέργεια που εκλύει στην ατμόσφαιρα ενώ φτύνει τους στίχους του και όλα αυτά παίζοντας παπάδες, απλά σε καθηλώνει. Επίσης, ο Tobias Lindqvist στο μπάσο είναι μία … απίστευτη κόπια του Harris! Μαλλάκι, στήσιμο, κινήσεις και παιχτούρα βέβαια.
Με χαρακτηριστική ευκολία λοιπόν, οι Enforcer σε έπιασαν από τα μαλλιά και άρχισαν να κοπανάνε το κεφάλι σου στο τοίχο. Χωρίς έλεος. Προσέξτε σερί κομματιών: Mesmerized by fire, Katana, On the Loose, Crystal Suite, Scream of the Savage, Midnight Vice. Που να πάρεις ανάσα. Και εκεί βέβαια ήρθε και το απόλυτο κομμάτι “Take me out of this nightmare”, που τραγουδήθηκε από όλους και το οποίο αποτελεί χαλαρά το κομμάτι του 2013 μέχρι τώρα. Και φυσικά δεν σταμάτησαν εκεί. Προσωπικά θεωρώ μεγάλη μαγκιά τους που δεν δίστασαν να παίξουν και τα πιο μεγάλα και απαιτητικά κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Με το encore, ήρθαν απλά να μας αποτελειώσουν, κλείνοντας το βράδυ με το “Evil Attacker”.
Στο τέλος ένοιωθες λες και έχεις φάει ξύλο, από την ένταση όλης της βραδιάς. Όσοι είδαν τους Enforcer και στο παρελθόν επί ελληνικού εδάφους, είχαν να λένε πως και αυτή η εμφάνιση δεν στερήθηκε τεστοστερόνης και δύναμης ενώ ήταν ακόμη καλύτεροι πλέον, με την εμπειρία που έχουν αποκτήσει να φαίνεται ειδικά στο κοντρόλ της φωνής και της ανάσας του Olof.
Φυσικά, υπήρξαν και μερικά θεματάκια. Και δεν θα αναφερθώ στο γραφικό σκηνικό με την μεταλλική σκάλα για να στήσουμε το banner. Γιατί μέσα στη γραφικότητά του, ήταν μία ευχάριστη νότα που σου έβγαζε κάτι αυθεντικό και στην τελική δεν σε ενόχλησε. Ένα λοιπόν θεματάκι ήταν σίγουρα ο ήχος ο οποίος χαλούσε ανά διαστήματα. Αυτό έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό, κατά την εμφάνιση των Enforcer, όπου στην αρχή ο ήχος ήταν δεν ήταν τόσο καλός, μετά κάπως έφτιαξε, μετά ξαναχάλασε κτλ. Μερικές φορές η φωνή του Olof ήταν πολύ μπροστά, άλλες φορές δεν ακουγόταν καθόλου, άλλες υπήρχε πολύ μπούκωμα…
Επίσης το stage- diving. Και να μην παρεξηγηθώ, σίγουρα είναι ένας έντονος τρόπος να εκφράσει κάποιος το πόσο γουστάρει τη μπάντα και πραγματικά το ευχαριστιέσαι να βλέπεις τέτοια πώρωση. Από την άλλη όμως, και ειδικά κατά την εμφάνιση των Enforcer, το σκηνικό ξέφυγε. Υπήρχαν περιπτώσεις που επί σκηνής ήταν 2 και 3 άτομα, άλλος έτρεχε από εδώ, άλλος από εκεί, κάποιοι έπεφταν πάνω στο συγκρότημα, άλλοι άρπαζαν το μικρόφωνο και φυσικά το αποκορύφωμα όταν ένας οπαδός έσκασε πάνω στον Olof, όπου πλέον ο εκνευρισμός του έγινε φανερός. Και το ξαναλέω, τίποτα κακό στο να το κάνεις, εφόσον και το συγκρότημα γουστάρει, αλλά το να βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους να ανεβοκατεβαίνουν, λες και είναι παιδάκια και πάνε για βουτιές στην πισίνα, μου έκατσε κάπως. Και σαφώς, από ένα σημείο και μετά, δείχνει και έλλειψη σεβασμού στην μπάντα, τη στιγμή που ο άλλος τραγουδάει, παίζει, κάνει ένα stage-show και εσύ πας και του αρπάζεις το μικρόφωνο.
Όπως και να έχει, αυτά είναι πταίσματα μπροστά στο τι έγινε πραγματικά στο live αυτό. Μπροστά στην αγνή διασκέδαση που πρόσφεραν όλες οι μπάντες. Μπροστά στην πώρωση αλλά και τον επαγγελματισμό ταυτόχρονα που έδειξαν οι ελληνικές μπάντες, συμπεριφερόμενες σαν μία οικογένεια, χωρίς εγωισμούς και μικροπρέπειες.
Οι Enforcer από την άλλη, για μένα, εάν συνεχίσουν να κάνουν αυτό που γουστάρουν, θα γίνουν αρκετά μεγάλη μπάντα μία μέρα. Πολύ μεγαλύτερη από αυτό που είναι σήμερα. Και όλοι εμείς θα έχουμε την τύχη να τους έχουμε δει σχεδόν στα ξεκινήματά τους. Ίσως κάποια μέρα γεμίζουν στάδια και θα είναι δύσκολο να πλησιάσεις τη σκηνή στα 50 μέτρα. Ίσως κάποια μέρα να λέμε και εμείς στους νεότερους, ότι ήμασταν εκεί, με τους Enforcer αλλά και με τους Released Anger, Convixion, Wrathblabe, εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου, αγνώστου έτους και σίγουρα όχι του 2013. Ίσως του 1980, ίσως του 2020. Ποιος ξέρει; Και τι σημασία έχει τελικά; Heavy metal is forever.
Μετά το πέρας της συναυλίας, είχα την τύχη να επικοινωνήσω διαδικτυακά με τις μπάντες του live. Τα σχόλια που έκαναν γι’ αυτό, ήταν ενδεικτικά της κατάστασης που επικράτησε:
Released Anger: “Περάσαμε πάρα πολύ καλά και με τις υπόλοιπες αδερφικές μπάντες (Convixion, Wrathblade) αλλά και με τους Enforcer, με τους οποίους είχαμε περιοδεύσει μαζί, την προηγούμενη φορά που είχαν έρθει. Για τον κόσμο δεν έχουμε λόγια και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας τίμησαν με την παρουσία τους και παρευρέθησαν στο live από νωρίς. Ελπίζουμε να περάσανε καλά γιατί εμείς σίγουρα περάσαμε υπέροχα. Ο Γρηγόρης έκανε πάλι το θαύμα του και μακάρι να βρεθούν και άλλοι μιμητές γιατί τους έχει ανάγκη η ελληνική σκηνή!”
Wrathblade: “Περάσαμε απίστευτα, και πάνω στη σκηνή αλλά και με τις υπόλοιπες μπάντες αφού ήταν μία και μία όλες. Επίσης τα σπάσαμε με την παρουσία του κόσμου, γεμάτο μαγαζί, full ενέργεια, τι άλλο να ζητήσουμε... Συνολικά πολύ γεμάτο live!”
Για το RockOverdose.gr: Κλεάνθης Παπαγιαννόπουλος
Με την πολύτιμη βοήθεια των Αναστάσιου Φιλντίση και Γιάννη Ορλώφ
Φωτογραφίες: Λαμπρινή Γκούμα
Πλήρες Setlist
Released Anger
1)Faces Of Fate
2)Virus
3)Problems Remain
4)Wasted
5)Fake Existence
6)Selfish Bastard
7)Parasite
8)Police Over The World
Convixion
1)Drink Metal
2)Avenger
3)Matter of faith
4)Made of steel
5)Convicted
6)Night's mare
7)Black magic night
8)Heavy metal re mounia
9)I come alive
Wrathblade
1) Met in Hades
2) God Defying Typhoeus
3) Flee to freedom
4) Signs of Wrath
5) For you
6) Vaunted Pride
7) Dolorous Shock
Enforcer
5)Katana
10)Take Me Out Of This Nightmare
12)Silent Hour / The Conjugation
13)Satan
Encore:
14)Black Angel
Comments
