Πριν από 26 χρόνια ακριβώς οι Life of Agony κάνανε την απόλυτη μετάβαση από μια εξαιρετική Hardcore μπάντα κατευθυνόμενοι στα ύδατα του Αlternative. Το Ugly επηρεασμένο βαθύτατα από τις μουσικές της εποχής, είχε τη στόφα του μεγάλου album, θυμάμαι να μαζευόμαστε παρέες ολόκληρες για να κάνουμε πρώτη ακρόαση και το αποτέλεσμα μας αποζημίωνε. Οι Νέο Υορκέζοι είχαν κρατήσει όλα τα καλά στοιχεία της πρώτης κυκλοφορίας του River Runs Red και από μια cult μπάντα φλερτάρανε για πρώτη φορά με τα ραδιόφωνα. Το Ugly είχε ένα από τα καλύτερα ξεκινήματα δίσκων, την ελεγεία του Seasons με τις τρομερές και εκφραστικές μελωδίες του Keith και μια μπάντα από πίσω με πολύ γεμάτο εναλλακτικό ήχο. Αυτό που ακολουθούσε όμως ήταν ακόμα καλύτερο, o Caputo εξελίσσεται σε ερμηνευτή πρώτης κατηγορίας και I Regret, τρομερές δυναμικές, θεατρικότητα, παιξίματα.
Το Lost at 22 γίνεται από τα αγαπημένα της χρονιάς και της εφηβείας, ενώ το Other side of the river από τα κλασσικά τους. Οι ύμνοι δε σταματούν όμως εδώ ο Caputo σημαδεμένος για μια ζωή από τη σχέση με την εξαρτημένη μητέρα του προσφέρει μια ερμηνεία ζωής, καθηλωτική όσο και οι σχέσεις των γιων με τις μητέρες, όμως εδώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και αυτό το έδειξε και η ιστορία Lets Pretend..
Το ομώνυμο δανείζεται τη θεματολογία του nu metal της εποχής, για αποξένωση και μοναξιά ενώ ο Weiland μαζί με τους Stone Temple Pilots είναι σίγουρα μια από τις επιρροές τους δίσκου. Το Drained έχει τις κιθάρες των Soundgarden, ενώ στο κλείσιμο του ο δίσκος έχει ελαφρώς κατώτερες συνθέσεις άξιες όμως αναφοράς, τα How it would be, Unstable, Damned if I do θα ήταν τα καλύτερα τραγούδια μιας άλλης μπάντας..
Το Ugly έπαιξε αρκετά και είχε όλα τα φόντα να προχωρήσει τη μπάντα στην κατηγορία των μεγάλων, οι Life of Agony ήταν μια περίεργη περίπτωση, αρεστοί σχεδόν σε όλους μας, αγαπητοί πολύ στα μέρη μας αλλά η αγορά της χώρας τους έχω την εντύπωση πως δε τους στήριξε όσο θα έπρεπε. Δεν έχει καμιά σημασία αποτελούν μια cult διαχρονική επιλογή και το Ugly έχει την ικανότητα να ομορφαίνει ένα τόσο βροχερό πρωινό 26 χρόνια μετά, ταξιδεύοντας με σε εκείνη την εποχή παρέα με τα φιλαράκια μου…στις πρώτες ακροάσεις..
