Ο ιθύνων νους των Spirit Adrift και ειδικός των riff, Nate Garrett, παρουσιάζει (μέσω του loudersound) τους βαρύτερους ήχους που έχουν "σφυρηλατηθεί" ποτέ στο όνομα του metal!
Γειά χαρά, Nate Garrett από Spirit Adrift εδώ.
Ακούω και γράφω metal για σχεδόν 20 χρόνια τώρα. Το metal έχει να κάνει με το riff και πάντα έψαχνα τα καλύτερα και τα βαρύτερα riff, τόσο ως ακροατής όσο και ως τραγουδοποιός. Αυτά είναι δέκα riffs που έχω ξεχωρίσει ως τα βαρύτερα που έχω ακούσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Νομίζω ότι είναι μια καλή τομή πολλών διαφορετικών τύπων βαρέων riff.
Ρίξτε μια ματιά και προσοχή στο headbanging!
10. Oathbreaker – Glimpse Of The Unseen
Ο κιθαρίστας των Oathbreaker, Lennart Bossu, ο οποίος έγραψε αυτό το riff, γράφει επίσης riffs για τους Amenra. Οπότε, ξεκάθαρα ο τύπος ξέρει τι κάνει. Όταν έκανα περιοδεία με τους Oathbreaker πριν από χρόνια, δεν μπορούσα να βγάλω το κύριο riff που μπαίνει στο 1:12 από το μυαλό μου. Το έμαθα και το έπαιζα στο soundcheck κάθε βράδυ και ο Lennart ήταν αρκετά ευγενικός για να μου δείξει κάθε μικρή λεπτομέρειά του.
9. Neurosis – The Doorway
Είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο riff των Neurosis είναι το βαρύτερο, αλλά το Times Of Grace ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που πραγματικά ερωτεύτηκα, και αυτό με χτυπάει κάθε φορά στο συναίσθημα. Τους είδα να ανοίγουν με αυτό ζωντανά μια φορά και ήταν πραγματικά τρομακτικό.
8. Eyehategod – Blank
Το riff που μπαίνει στο 5:08 είναι απλό αλλά αποτελεσματικό, αηδιαστικό αλλά πιασάρικο και τόσο βαρύ που σου συνθλίβει τη ψυχή. Το sample «suffering from addiction to drugs» προσθέτει μια βαριά ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Είδα τους EHG αμέσως μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Άνοιξαν με αυτό και ολόκληρη η μπροστινή σειρά του πλήθους το ένιωθε στο πετσί της τη στιγμή που αυτό το μέρος άρχισε.
7. Rwake – Leviticus
Πολλά από τα riff σε αυτήν τη λίστα είναι ακόμα πιο βαριά σε σχέση με αυτό, ειδικά με αυτό στο 6:07. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να ακούσετε όλο αυτό το κομμάτι. Αυτό το riff είναι μια επανάληψη της εισαγωγής, αλλά το ταξίδι που σας πηγαίνουν οι Rwake για να φτάσετε εκεί είναι πέρα από τις λέξεις. Πιο πραγματικό δε γίνεται.
6. Power Trip – Waiting Around To Die
Και πάλι, είναι δύσκολο να διαλέξω ένα βαρύτερο riff των Power Trip, αλλά, ίσως, είναι αυτό στο 3:27 για μένα. Μερικά riff με αλλάζουν φυσιολογικά όταν τα ακούω και παράγουν μια ανεξέλεγκτη απελευθέρωση αδρεναλίνης στο σώμα μου. Αυτό είναι ένα από αυτά.
5. Crowbar – High Rate Extinction
Αυτό το riff συνοψίζει τους Crowbar. Σε χτυπά βαριά σα βαριοπούλα, σκληρό και σχεδόν progressive σε φάσεις. Όση και να ‘ναι η αναγνώριση που παίρνει, ο Kirk Windstein εξακολουθεί να είναι ο πιο υποτιμημένος μάστορας των riff κατά τη γνώμη μου.
4. Morbid Angel – Nothing Is Not
Μόλις είκοσι τρία δευτερόλεπτα και ο Trey Azagthoth σερβίρει το βαρύτερο riff σε αυτόν τον κατάλογο τρελών, παράξενα βαριών riff. Αυτό δείχνει το εγγενές groove της Florida που τον χαρακτηρίζει, καθώς και τη σουρεαλιστική, ατονική του προσέγγιση στις αρμονίες κιθάρας. Οι αποκαλυπτικοί στίχοι είναι το τέλειο ταίριασμα σε αυτό το πραγματικά συντριπτικό riff.
3. High On Fire – 10,000 Years
Με τη γυμνασιακή μου μπάντα παίξαμε αυτό το κομμάτι. Είμαι βέβαιος ότι δεν του συμπεριφερθήκαμε όπως του αρμόζει. Ο Matt Pike έχει γράψει τόσα τέλεια riff, που είναι δύσκολο να τα θυμάται κανείς, αλλά το συγκεκριμένο άλλαξε τη ζωή μου σε νεαρή ηλικία και εξακολουθεί να είναι ένα από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών.
2. Cannibal Corpse – Scourge of Iron
Ο μπασίστας, Alex Webster, έγραψε τη μουσική και τους στίχους σε αυτό το κομμάτι. Έχει να κάνει με το να μαστιγώνεσαι αλλεπάλληλα στη κολάση και έτσι ακριβώς ακούγεται. Ο Webster είναι ένας από τους πιο στοχαστικούς, ευφυείς, ευγενικούς ανθρώπους που θα μπορούσατε ποτέ να συναντήσετε. Αλλά έχει γράψει μερική από τα πιο κτηνώδη μουσική που έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Ο τύπος μου.
1. Black Sabbath – Children of the Grave
Όπως είπα νωρίτερα, το γενικότερο πλαίσιο είναι σημαντικό. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο βαρύ είναι το riff στο 2:48 εν καιρώ 2020. Τώρα φανταστείτε να το ακούσετε τη χρονολογία 1971. Ήταν, με ευκολία, το βαρύτερο riff που υπήρχε. Επρεπε να είναι. Αυτό που είναι τρελό είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Tony Iommi το έκανε αυτό, ούτε καν η τελευταία.
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Παπαγιάννης
Comments
