Την Παρασκευή που μας πέρασε κάποια σημεία του κέντρου της Αθήνας μύριζαν Βρετανία. Στα Εξάρχεια και συγκεκριμένα στο An Club οι post-punk γερόλυκοι The Zounds έδιναν το παρών για να θυμίσουν και να τονίσουν για δεύτερη φορά στα μέρη μας γιατί είναι μία από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες μπάντες του είδους. Παρόλα αυτά εγώ βρισκόμουν δύο χιλιόμετρα πιο πέρα, στο σκοτεινό Death Disco του Ψυρρή, όπου οι φρέσκοι post punk/indie/pub rockers Hotel Lux μας έδειξαν έμπρακτα γιατί υπάρχει ένας ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πιάνοντας μια θέση στο μπαρ του άδειου μαγαζιού, κατά τις 21.30 έβλεπα τον κόσμο που καθόταν αρκετή ώρα έξω να εισέρχεται δειλά δειλά στο χώρο καθώς ήταν η ώρα που θα εμφανιζόταν το opening act της βραδιάς, οι νεαροί Royal Arch. Ο χώρος γέμισε (κάτι που με χαροποίησε πολύ για support μπάντα), τα παιδιά ανέβηκαν τη σκηνή και δεν άργησαν να ξεκινήσουν το ατμοσφαιρικό μελαγχολικό ταξίδι τους. Οι συνθέσεις τους έχουν μία indie/shoegaze αισθητική, την οποία δείχνουν ότι θέλουν να εξελίξουν και να εκφράσουν με τον δικό τους τρόπο. Ο ήχος ήταν καθαρός από την αρχή και δεν κατάλαβα να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο θέμα εκτός ίσως από τη φωνή που θα την ήθελα λίγο ακόμα πιο πάνω σε ένταση. Μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά που τους έβλεπα ζωντανά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον καθώς η μουσική τους μου έβγαλε ένα αγνό και γλυκά μελαγχολικό συναίσθημα. Πριν το τελευταίο τους κομμάτι, ο Ηλίας που είναι στα φωνητικά, ζήτησε από τους υπεύθυνους του Death Disco να σβήσουν όλα τα φώτα και από το κοινό να σηκώσει ψηλά τα κινητά με αναμμένο τον φακό. Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να κλείσουν ερμηνεύοντας το αγαπημένο τους κομμάτι με τίτλο Le Nuit, το οποίο μπορώ να πω ότι με άγγιξε. Στο σύνολο η απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική. Αναμένουμε λοιπόν την πρώτη τους ολοκληρωμένη στουντιακή δουλειά και την επόμενη φορά που θα τους δούμε στη σκηνή.
Με τον χώρο ήδη γεμάτο από την ώρα που έπαιζαν οι πιτσιρικάδες, είχε έρθει η στιγμή για τους Βρετανούς Hotel Lux από το Portsmouth να κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή κατά τις 22.30. Με το που ξεκίνησαν με το Point of View έκαναν σαφές πως ήρθαν αποφασισμένοι να κάνουν το ελληνικό κοινό να περάσει μία όμορφη και μεθυσμένη λονδρέζικη νύχτα. Το μαγαζί τηλεμεταφέρθηκε αμέσως από το Ψυρρή στο Soho αφού υπήρχε η αίσθηση ότι βρισκόσουν σε μία pub του Λονδίνου και χαζεύεις μια local μπάντα. Λίγο η προφορά του Duffin, λίγο η indie/britpop χροιά των κομματιών τους σε ταξίδευε σε άλλα μέρη πιο βόρεια. Η μουσική τους είναι μια μίξη post punk της σχολής The Fall και The The με την indie pop κουλτούρα των Art Brut και Felt, και όχι μόνο. Τα spoken words του Duffin συνοδευόντουσαν σε όλη τη διάρκεια του set με μία μπύρα στο χέρι, τόσο που θύμιζε Άγγλο τουρίστα που κάνει περατζάδα στα μαγαζιά του Κάβου της Κέρκυρας και φυσικά δεν μας χάλασε καθόλου. Μουσικά η μπάντα είχε ενδιαφέροντα κιθαριστικά μέρη που με την προσθήκη του βιολιού σε σημεία έκαναν τις συνθέσεις τους ελάχιστα folk. Το μεγαλύτερο μέρος του set τους ήταν από το ντεμπούτο τους ονόματι Hands Across The Creek το οποίο είναι ένα εξαιρετικό ξεκίνημα για την μπάντα. Δεν άφησαν παραπονεμένο και το E.P. τους με τίτλο Barstool Preaching όπου έπαιξαν τρία κομμάτια, τα Tabloid Newspaper, Loneliness of the Stage Performer και το Ballad of You & I. Κάπου πριν τη μέση μας παρουσίασαν και το πιο φρέσκο τραγούδι τους με τίτλο Vice ενώ δύο κομμάτια πριν το encore γύρισαν πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 2017 με το The Last Hangman. Το κοινό έδειξε να γουστάρει πολύ και να μην θέλει να τελειώσει η βραδιά. Αφού μας αποχαιρέτισαν με το χαλαρό Solidarity Song, άνοιξα την πόρτα της εξόδου πιστεύοντας ότι βρίσκομαι κοντά στην Greek Str. όμως γρήγορα επανήλθα στην ελληνική πραγματικότητα.
Συνοψίζοντας, ο νονός της punk είχε δίκιο τελικά που δήλωσε ότι του έκανε αίσθηση αυτή η μπάντα. Οι βρετανοί δείχνουν ότι συνέχεια θα εξελίσσονται μουσικά τιμώντας πάντα με τον δικό τους τρόπο την κληρονομιά που άφησε ο Mark Smith και o Matt Johnson. Μακάρι να μας ξανάρθουν σύντομα.
Setlist
Points of View
Old Timer
Loneliness of the Stage Performer
Vice
Tabloid Newspaper
Strut
Common Sense
Ballad of You & I
Eazy Being Lazy
National Team
The Last Hangman
Eastbound & Down
------
Solidarity Song
Για το Rock Overdose,
Νικόλας Καλογήρου
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Comments
