Πριν λίγο καιρό ψάχνοντας το συναυλιακό πρόγραμμα της γειτονικής Βουλγαρίας, πέφτω πάνω στους Purpendicular, το προσωπικό σχήμα του Ian Paice, drummer των Deep Purple. Όπως ήταν αναμενόμενο έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες και έτσι το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου ανηφορίσαμε προς το Blagoevgrad.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει τέτοιο σχήμα το οποίο είναι ενεργό εδώ και 15 χρόνια και μάλιστα έχουν κυκλοφορήσει και 3 δίσκους. Η μπάντα αποτελείται από τους Robby Thomas Walsh (φωνητικά – Joe Lynn Turner), Christoph Kogler (πλήκτρα – ex Billy Sheehan), Nick Fyffe (μπάσο – ex Jamiroquai), Herbert Bucher (κιθάρα – ex Tony Carey) και φυσικά τον θρυλικό Ian Paice στα τύμπανα για τον οποίο αν αρχίσουμε να γράφουμε τι έχει κάνει και με ποιους παίξει το κείμενο μάλλον θα ξεπεράσει τις 10000 λέξεις.
Τις ημέρες πριν από τη συναυλία, έκανα κάτι που το αποφεύγω σχεδόν πάντα καθώς θεωρώ ότι χάνεται η μαγεία. Έριξα μια ματιά στο setlist από προηγούμενες συναυλίες και έτσι ήξερα τι θα δω και τι θα ακούσω. Τελικά όμως δεν έπαιξε και μεγάλο ρόλο καθώς από τη μία, την ώρα του live ήδη είχα ξεχάσει ποια κομμάτια θα έπαιζε η μπάντα και από την άλλη όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοια θρυλικά κομμάτια δεν έχει καμία σημασία αν ξέρεις τι ακολουθεί ή όχι.
Ξεκίνημα με το “Highway Star” και στις κερκίδες –και μόνο εκεί, καθώς η συναυλία έγινε σε κλειστό γυμναστήριο / γήπεδο μπάσκετ και δεν μας άφηναν να κατέβουμε στο παρκέ (οι σεκιουριτάδες ήταν ιδιαίτερα πειστικοί) – ξεκίνησε το χτύπημα. Συνέχεια με το “Walking In The Shadows Of The Blues” των Whitesnake και το “Hush” που αν και δεν είναι των Purple, θεωρώ ότι έχουν την πιο γνωστή εκτέλεση του. Κάπου στη μέση του τραγουδιού ακούσαμε και το ρεφρέν από το “Jesus Christ Superstar”. Ακολούθησε το πρώτο από τα 2 κομμάτια της μπάντας που ακούσαμε, το “Human Mechanic” από τον ομώνυμο δίσκο τους που κυκλοφόρησε το 2022.
Ο τραγουδιστής της μπάντας πραγματικά ώρες ώρες θύμιζε απίστευτα πολύ τον Ian Gillan. Τρομερή φωνή, πολύ καλές οι εκτελέσεις των τραγουδιών και πολύ ενέργεια πάνω στη σκηνή. Τις μισές φορές βέβαια ο κόσμος δεν καταλάβαινε τι τους έλεγε αλλά – όπως όταν παρουσίασε τον εαυτό του λέγοντας πως ονομάζεται Robert Plant – αυτό είναι άλλο θέμα.
Το συγκρότημα συνέχισε με κομμάτια από τη δισκογραφία του Paice με τους Purple και τους Snakes, με το “Lazy” και το “Ready An’ Willing” το οποίο αφιέρωσαν στον προσφάτως εκλιπόντα Bernie Marsden. Αμέσως μετά το δεύτερο και τελευταίο κομμάτι από τον πρόσφατο δίσκο της μπάντας, με τίτλο “No One’s Getting Out Alive” για να δώσει πάσα στο ανεπανάληπτο “Ain’t No Love In The Heart Of The City”.
Το συγκρότημα είχε πολύ καλή χημεία και παρότι το όλο στήσιμο της σκηνής στο κέντρο του γυμναστηρίου, χωρίς κόσμο από μπροστά έκανε την κατάσταση αρκετά άχαρη και αμήχανη, τα μέλη φαίνονταν σε αρκετά κέφια και μας χάρισαν ένα ωραιότατο medley με τα “Fever” (Peggy Lee), “Black Night” (Deep Purple), “Sweet Home Chicago” (Robert Johnson) και “Love Me Two Times” (Doors).
Τα επόμενα λεπτά ήταν με διαφορά ότι πιο συγκινητικό ζήσαμε στη συναυλία. Αφού ο Walsh προλόγισε τον Kogler και αφιέρωσε το επόμενο κομμάτι στο μαέστρο Jon Lord, είχαμε την τύχη να ακούσουμε το πανέμορφο “Pictured Within” σε μία instrumental εκδοχή μόνο με πλήκτρα.
Και κάπου εκεί έφτασε η ώρα η μπάντα να ξεσηκώσει τον κόσμο για τα καλά με ένα σερί από θρυλικά κομμάτια. “Perfect Stranger”, “Space Truckin’”, “Smoke On The Water” με το πρώτο του μέρος να παίζεται σε μια πολύ όμορφη bluesy εκδοχή πριν ξαναξεκινήσουν το κομμάτι κανονικά, ενώ για το τέλος μας επιφύλασσαν το “Stormbringer” με τον κόσμο επιτέλους να πηγαίνει μπροστά στη σκηνή μετά από απαίτηση της μπάντας.
Μπορεί η συναυλία μετά βίας να κράτησε μιάμιση ώρα αλλά νομίζω με αυτά που έχει παίξει o 75χρονος Paice, ούτε 4ωρη συναυλία θα έφτανε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως πραγματικά μου κάνει τεράστια εντύπωση που δεν πέρασε αυτό το σχήμα από την Ελλάδα. Δεν γίνεται να παίζει σε μια πόλη 70000 κατοίκων όπως το Blagoevgrad, και πριν από αυτό σε άλλες 2 πόλεις της Βουλγαρίας και να μην περνάει έστω από την Αθήνα. Είναι οικονομικό το και οι μπάντες ζητάνε ποιο πολλά χρήματα στην Ελλάδα; Δεν πέρασε από το ραντάρ των διοργανωτών; Ή μήπως γενικά το θέμα συναυλίες στην Ελλάδα έχει αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Ελπίζω πραγματικά πάντως απλά να έτυχε. Όπως και να έχει εμείς ήμασταν εκεί για να δούμε ένας από τους καλύτερους και επιδραστικότερους drummer όλων των εποχών.
Για το Rockoverdose,
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Comments
