Το 4ο μέρος του Into Battle Festival άργησε 4 χρόνια μετά το αντίστοιχο 3ο του 2019, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως λέει ο θυμόσοφος λαός. Οι πόλοι έλξης αρκετοί για τους φίλους του παραδοσιακού μεταλλικού ήχου με σταθερές αξίες αλλά και νέες μπάντες στα ντουζένια τους, που μας επισκέφτηκαν πρώτη φορά. Τηρουμένων των αναλογιών και με βάση ότι και ο Σεπτέμβριος, αλλά και ο επερχόμενος Οκτώβριος ήταν γεμάτοι με συναυλίες, η προσέλευση μπορεί να κριθεί από συμπαθητική ως άκρως ικανοποιητική, με τα γνωστά περιθώρια βελτίωσης ή και μη, που μπορεί να υπάρχουν ενδιάμεσα. Αυτό που συγκράτησα ως κύρια εικόνα ήταν ότι ο κόσμος ένιωσε όμορφα και είχε μια αφορμή να αφήνει πίσω τα της μέσης καθημερινότητας του και πιστεύω ότι όσο περνάνε τα χρόνια για όλους μας, αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, να περνάμε πραγματικά καλά χωρίς να το σκεφτόμαστε και να το αναλύουμε πολύ, αλλά και να κρατάμε τις στιγμές αυτές ζωντανές μέσα μας για τα χρόνια που έρχονται, χωρίς να παρελθοντολαγνούμε. Θα χωρίσω το κείμενο ανά ημέρα για το ευκολότερο της ανάγνωσης και ελπίζω να καταφέρετε να φτάσετε μέχρι τέλους, καθώς 10 συγκροτήματα σε 2 μέρες δεν είναι ευκαταφρόνητος αριθμός και οκ, δεν έχετε όλοι ίδιες αντοχές.
ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ, 22/09/2023
MUSTANG
Η καλύτερη δυνατή αρχή για το φεστιβάλ ήταν τα παλικάρια αυτά, που έπαιξαν με απίστευτο αέρα φρεσκάδας και που απέδειξαν ότι το παρθενικό τους πρόσφατα διαθέσιμο ΕΡ “Ready? Action!” έχει δικαίως αποσπάσει πολύ θετικά σχόλια για τον ανεβαστικό του χαρακτήρα. Τα παιδιά κυμαίνονται σε καθαρό hard rock meets traditional metal ύφος και χειροκροτήθηκαν από την αρχή όπως έπρεπε. Παίξανε περίπου μισή ώρα και τα φώτα πέραν του πόσο δεμένοι είναι, έπεσαν στον φοβερό τραγουδιστή ,ο οποίος πέραν του ότι είναι μορφάρα βγαλμένη κατευθείαν από τα ‘70s, έχει και νεανική φωνή που βοηθάει πάρα πολύ το υλικό τους να αποδοθεί καλύτερα.
Δείχνουν ακατέργαστο διαμάντι που αν μελετηθεί σε βάθος μπορεί να αποδειχθεί φλέβα χρυσού και ανυπολόγιστης αξίας. Είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο και αυτό που προσωπικά διακρίνω ως μεγάλο ατού τους, είναι το γεγονός ότι παίζουν και το χαίρονται, ζουν τη στιγμή και ήταν και άριστα προετοιμασμένοι για το φεστιβάλ. Δεν είμαι σε θέση δυστυχώς να γνωρίζω αν πρόσφατα έκαναν κάποιες άλλες συναυλίες, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι αν ποτέ δείτε το όνομα τους σε αφίσα ή δημοσίευση, πρέπει να πάτε να τους δείτε όπως και δήποτε. Αναμένω το πρώτο τους άλμπουμ με αγωνία.
DRAGON SKULL
Ας μου το επιτρέψουν τα παιδιά, οι Dragon Skull ακούγονται ηρωικοί πάνω στη σκηνή. Με ξεκάθαρο επικοπολεμικό χαρακτήρα, αλλά χωρίς να είναι τόσο επηρεασμένοι από τους Manowar (όπως μαρτυρούσε το “Fighting The World” μπλουζάκι του ενός κιθαρίστα) αλλά ηχητικά κυρίως από τους Running Wild (ειδικά κάτι riffs τους ήταν καρφί με πολύ όμορφο τρόπο), σκόρπισαν κι αυτοί χαμόγελα στον κόσμο με την απόδοση τους. Πάρα πολύ δεμένο συγκρότημα, η αντίθεση τους σε αυτό το πιο σκληροτράχηλο ύφος σε σχέση με τους Μustang πιο πριν, δημιούργησε ένα πολύ ωραίο αρχικό δίδυμο και ο Άρης στα φωνητικά ηγήθηκε αυτής της πειστικής εμφάνισης.
Εντυπωσίασε μάλιστα με τη βάση του μικροφώνου του που έμοιαζε με τεράστια αλυσίδα, ενώ πέραν του ότι δε φείδονται βαρύτητας, τα κομμάτια τους έχουν τη σωστή διάρκεια για να μην κουράζουν αλλά και να ξεσηκώνουν το κοινό. Ειδικά το “Death Dealer” είναι φοβερό, θεωρώ ότι πρέπει να «χτίσουν» σε αυτή την πιο επιθετική και τραχεία κατεύθυνση και μόνο να δικαιωθούν μπορούν να ονειρεύονται. Στα συν ότι υποστήριξαν το σόου τους με τέρμα RPG-άδικη λογική, ακόμα και το σετ ήταν γραμμένο πάνω σε χαρτί που θύμιζε πάπυρο (ή custom spellbook για μας τους παλιούς). Βγάλτε το δίσκο παίρνοντας κεφάλια.
BLACK SOUL HORDE
Άλλο επίπεδο! Οι Black Soul Horde είναι προσωπική τεράστια αδυναμία και οι τρεις δίσκοι τους μέσα στα χρόνια μου έχουν δώσει κάθε λόγο να το υποστηρίζω όπου σταθώ και βρεθώ. Όταν δε τους βλέπω και ζωντανά, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές ακόμα περισσότερο, καθώς ακούγονται τόσο πολύ ελεύθεροι και ακομπλεξάριστοι, που μόνο να τους θαυμάσεις μπορείς. Ειδικά το back to back των “Land Of Demise” και “Horrors From The Void” μέσα σε ένα χρόνο έθεσε τις βάσεις για να χορτάσουμε υλικό μετά το κενό 7 ετών από το φοβερό ντεμπούτο “Tales Of The Ancient Ones”, που μας είχε εντυπωσιάσει όλους.
Ο Δημήτρης στη φωνή αεικίνητος και πολύ στο πνεύμα του ρόλου του ως τραγουδιστής, έχει άψογο έλεγχο της φωνής του και δε διστάζει να την ανεβάσει ακόμα πιο ψηλά όπου χρειάζεται, οι δυο κιθαρίστες συνεννοούνται με κλειστά μάτια, βέβαια δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τη στιγμή που ο ένας έχει το M των Metallica πάνω στο χέρι του μόνιμα, άρα το παιχνίδι είναι κερδισμένο εξ’αρχής. Δυνατός και ρυθμικότατος ο ντράμερ τους, έδωσε τον τόνο όπου χρειάστηκε να ανέβουν οι ρυθμοί και δεν κατάλαβε κανείς πόσο γρήγορα και όμορφα πέρασε η ώρα με την εμφάνιση τους. Θα ήθελα μια εμφάνιση αποκλειστικά δική τους προσεχώς.
DOMINE
Είμαι βέβαιος ότι όσοι δεν έχετε διαβάσει την ανταπόκριση, έχετε ήδη πληροφορηθεί ότι οι Ιταλοί γείτονες μας ήταν η καλύτερη μπάντα του διήμερου φεστιβάλ. Αυτό πάνω κάτω το υποψιάζονταν οι παλιότεροι, που με είχαν προετοιμάσει κι εμένα ψυχολογικά για την πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία με τους ηγέτες του πιο επικού ήχου. Αυτό όμως που περίμενα πολλαπλασιάστηκε επί αδιευκρίνιστη ποσότητα με αυτό που είδα με το που ξεκίνησαν με το ορμητικό “Thunderstorm” βάζοντας φωτιά μέσα στο Κύτταρο. Υποδοχή εθνικών ηρώων το λιγότερο, με τους ίδιους να ξέρουν πόσο αγαπητοί είναι, αλλά μάλλον να μην περιμένουν τέτοιο ορμητικό κοινό από το πρώτο κομμάτι!
Το “The Mass Of Chaos” που ακολούθησε ήταν το πρώτο τους κομμάτι που άκουσα, πράγμα που ξέρω ότι ισχύει για πάρα πολλούς. Να πω ότι δεν συγκινήθηκα θα είναι ψέματα, αυτό το τρομερό κιθαριστικό του θέμα είναι soft spot δεκαετιών, αλλά οι Ιταλοί δεν αστειεύονται και βγάζουν από το οπλοστάσιο τους θανατηφόρα όπλα (μέχρι και σπαθί εμφανίστηκε στη σκηνή) παίζοντας τα υπερ-έπη “The Aquilonia Suite”, “Dragonlord” (The Grand Master Of The Mightiest Battles”) και “The Eternal Champion (ούτε όταν πήρε μουντιάλ η Ιταλία δεν πρέπει να είδαν τέτοια αποθέωση σαν συγκρότημα) με το κοινό να παραληρεί εκτός ελέγχου και λογικής.
Τα “The Hurricane Master”, “The Ride Of The Valkyries” και “Defenders” ενδιάμεσα και στο τέλος απέδειξαν ποιοι έπρεπε να είναι οι headliners της βραδιάς και ο κόσμος ξέσπασε σε ιαχές από την αρχή μέχρι το τέλος αυτής της συγκλονιστικής εμφάνισης. Αρκετοί είπαν ότι ίσως να ήταν η καλύτερη τους εμφάνιση στη χώρα. Αυτό που με σόκαρε όσο τίποτα ήταν η απόδοση (φτωχός ο όρος, το ξέρω) του Morby στα φωνητικά. Ο άνθρωπος πλησιάζει τα 60 και ακούγεται σαν παιάνας μάχης, πέρναγε η ώρα και ανέβαζε τη φωνή σε μέρη που μόνο οι θεοί έχουν πατήσει. Υποκλίθηκα πραγματικά. Δεν έχω λόγια!
MEDIEVAL STEEL
Headliners της πρώτης ημέρας οι ιστορικότατοι Αμερικάνοι Medieval Steel, οι οποίοι είχαν 10 χρόνια να μας επισκεφτούν και είμαι βέβαιος ότι ένιωσαν καλοδεχούμενοι από την πρώτη στιγμή. Ξεκίνημα με το “War Machine” και είναι εμφανές από την αρχή ότι ο ήχος είναι πολύ καλός και ογκώδης, ο γερόλυκος Bobby Franklin στα φωνητικά σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ ο νέος τους ντράμερ Tyler Hobbs έκανε τη διαφορά με τα νεανικά του χτυπήματα και την ενέργεια του. Συγκινητική η στιγμή που ο Bobby αφιέρωσε το “Kill The Pain” σε έναν φίλο του ονόματι Michael που έχασε τη μάχη με τη ζωή πρόσφατα.
Γενικότερα υπήρξαν θερμές αντιδράσεις και στους Medieval Steel, όχι βέβαια τόσο θερμές όσο στους Domine κι αυτό είναι αποτέλεσμα ότι μετά την εμφάνιση των Ιταλών αρκετός κόσμος έφυγε από το Κύτταρο. Κατανοώ ότι η ώρα μπορεί να ήταν προχωρημένη, ότι μπορεί να μη γουστάρουν κάποιοι μια μπάντα, αλλά καθίστε λίγο και δείτε ρε παιδιά, ποτέ δεν ξέρετε αν και τι μπορείτε να ανακαλύψετε στην τελική, ακόμα κι από κάτι που φαινομενικά δεν σας ενδιαφέρει. Οι Medieval Steel φυσικά δεν έδειξαν να πτοούνται και αν δεν μέτρησα λάθος, παίξανε 19 ολόκληρα κομμάτια, υπερχορταστική εμφάνιση σε κάθε περίπτωση πέραν πάσας αμφισβήτησης.
Φυσικά η στιγμή της βραδιάς έρχεται πριν το τέλος, όπου πριν παιχτεί το “Gods Of Steel”, ο Γρηγόρης που διοργάνωσε το φεστιβάλ εκ μέρους της Eat Metal Records σόκαρε τον Bobby Franklin με μια τούρτα για τα γενέθλια του, ο οποίος σίγουρα δεν το περίμενε και συγκινήθηκε. Αφού παίξανε το κομμάτι με τα πολλά, ήρθε και το “Medieval Steel” να κλείσει ιδανικά την εμφάνιση και όλη την πρώτη μέρα με όλο το Κύτταρο να τραγουδάει κάθε στίχο και έτσι το κατάλληλο ορεκτικό για τη δεύτερη μέρα είχε ήδη δοθεί. Οι Medieval Steel τίμησαν την ιστορία τους και το Ελληνικό κοινό στο έπακρο.
ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ, 23/09/2023
THELEMITE
Ξεκίνημα στη δεύτερη ημέρα με τους Thelemite, οι οποίοι δε χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβεις ότι βάσει λογότυπου προσκυνάνε τους Savatage, και πολύ καλά κάνουν τα παιδιά μεταξύ μας, για όποιον ισχύει το αντίθετο υπάρχει δεδομένο πρόβλημα. Βγήκαν με ενέργεια και καλό ήχο, παρότι η προσέλευση την ώρα που παίζανε δεν ήταν ανάλογα υψηλή με αυτή της πρώτης ημέρας (και γενικά ίσχυσε για τη δεύτερη μέρα συνολικά). Χωρίς να τους έχω δει ποτέ, αρκετοί μου είπαν ότι αυτό που βλέπαμε είναι τεράστια βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν τους και προφανώς δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω προσωπικά.
Ειδικά από τη στιγμή που το λένε και παραπάνω από ένας. Δεν έχω ιδία εικόνα για να κρίνω παλαιότερες εμφανίσεις τους, σίγουρα υπάρχει όρεξη και φιλότιμο, ενώ στο τέλος πρόσφεραν και δυο διασκευές, το “Sirens” των Savatage (οποία έκπληξις) και το “Thor” των Manowar. Καλοπαιγμένες και οι δυο αν και θα προτιμούσα ο τραγουδιστής να μην έδινε το λόγο στο κρύο κοινό και να το πήγαινε μέχρι τέλους. Διέκρινα μια διαφορά παιξίματος υψηλότερου επιπέδου από τον ντράμερ σε σχέση με τα άλλα μέλη, θεωρώ ότι πρέπει να γίνει δουλειά να δέσουν ακόμα πιο πολύ σαν συγκρότημα χωρίς να είναι κακοί.
*Σέβομαι τις ανάγκες της κάθε μπάντας ειδικότερα σε ότι αφορά το υλικό της, αλλά η επιλογή να βάλουν 20 ευρώ τιμή στα μπλουζάκια τους όταν για όλους πλην Wytch Hazel το ταβάνι ήταν τα 15, θεωρώ ότι ήταν άστοχη. Και πάλι με όλο το σεβασμό.
IDMON AEGIS
Τους έχασα τελευταία στιγμή στη συναυλία των Helstar λόγω κρούσματος κορωνοϊού, αλλά ήρθε η ώρα για την πρώτη μου εμπειρία και μαζί τους. Ένα άκρως ιδιόρρυθμο κράμα παραδοσιακού μετάλλου με αρκετά doom στοιχεία σε σημεία και με φωνητικά τα οποία θέλουν αρκετή υπομονή για να αφομοιωθούν. Πάρα πολύ καλός ο ήχος τους επίσης, όπως γενικά ίσχυσε για όλο το διήμερο στο Κύτταρο. Τα φώτα πέφτουν άμεσα στην λιλιπούτεια –μόλις 17 ετών- ντράμερ τους, η οποία έχει ένα φοβερά ανάλαφρο στυλάκι και το κάνει να μοιάζει τρομερά εύκολο ενώ δεν παίζει κάτι εύκολο πρακτικά, προσωπικά με χαροποίησε πολύ η παρουσία της.
Το συγκρότημα θέλει να κάνει το διαφορετικό και να παίξει με καθαρά δικό του στυλ και αυτό είναι αξιέπαινο σε κάθε περίπτωση. Είναι λίγο δύσκολο το μοτίβο που θέλουν να ακολουθήσουν, αλλά και θαρραλέο ταυτόχρονα. Θεωρώ ότι αν κάποιες ιδέες δέσουν λίγο καλύτερα θα μπορούμε να μιλάμε σε πιο ασφαλή βάση μελλοντικά, μέχρι τότε αν τους δοθούν και περισσότερες ευκαιρίες για συναυλίες θα το βρουν αργά ή γρήγορα και θα παρουσιαστούν ακόμα πιο σίγουροι. Αναμένουμε υλικό όταν το αποφασίσουν για να μπορούμε να κρίνουμε πιο χειροπιαστά όσον αφορά τι θα μπορούμε να περιμένουμε μελλοντικά.
MIRROR
Κυπριακή υπερδύναμη με Μεξικάνο ντράμερ στην κορυφαία εμφάνιση της δεύτερης ημέρας και κατά την προσωπική μου άποψη την κορυφαία του φεστιβάλ μαζί με τους Domine. Mirror να τους πίνεις στο ποτήρι πραγματικά, απίστευτος όγκος, χεβιμεταλλάρα από τις λίγες εκεί έξω αυτή τη στιγμή και με τον Δημήτρη Μαυρομμάτη στη φωνή να ακούγεται λες κι έχει καταπιεί μεγάφωνο, αδιανόητες ερμηνείες και 10 φορές καλύτερες απ’ότι στο δίσκο. Ξεκίνημα με τις δυο πρώτες κομματάρες του τρίτου και καλύτερου μέχρι στιγμής δίσκου τους, “The Day Bastard Leaders Die”, δηλαδή τα “Infernal Deceiver” και “Souls Of Megiddo”, τίμησαν όλη την καριέρα τους δίχως ημίμετρα.
Θα σταθώ πέραν του κιθαριστικού διδύμου που πέταγε riff/solos σαν φωτιές, στο rhythm section της μπάντας, με τον φοβερό Τάσο Δανάζογλου στο μπάσο να μοιάζει σαν άλλος Ian Hill με το ακούραστο headbanging του στη δεξιά γωνία της σκηνής, ενώ ο Hugo Enrique Olvos στα τύμπανα έχει εκτοξεύσει το συγκρότημα, γεννημένος hard hitter και με βάση και το death metal υπόβαθρο του, κάνει τις κομματάρες τους να ακούγονται τρομερά πιο ανεβαστικές. Ο Δημήτρης ευχαρίστησε προσωπικά τον κιθαρίστα τους Κώστα που έχασε πρόσφατα τον πατέρα του (θερμά συλλυπητήρια), αλλά ταξίδεψε κανονικά, ώστε το συγκρότημα να μην ακυρώσει την εμφάνιση.
Οι Mirror ακούστηκαν γιγάντιοι στη μια ώρα που έπαιξαν, βαρύτατοι, δεμένοι τόσο πολύ που μοιάζουν αδιάσπαστοι και σε τρομερή φόρμα όσο ποτέ στην καριέρα τους. Θεώρησα ότι το ομότιτλο κομμάτι του τελευταίου τους υπερ-δίσκου θα ήταν το τελευταίο, αλλά μας αποχαιρέτησαν με ένα «χαρούμενο τραγουδάκι» όπως είπε ο Δημήτρης, που δεν ήταν άλλο από μια βαρύτατη διασκευάρα στο “Samarithan” των Candlemass! Απίστευτη εκτέλεση πραγματικά και κατάλληλη πάσα για τους Doomocracy που ακολουθούσαν στη συνέχεια. Oι Mirror είναι έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα με το νέο δίσκο έτοιμο να ηχογραφηθεί και με τις περιγραφές που τον συνοδεύουν να μας προετοιμάζουν για μεγάλο σοκ.
DOOMOCRACY
Όπως και οι Mirror, έτσι και οι Doomocracy πρόσφεραν στη συνέχεια μια αψεγάδιαστη, ορισμό του 10/10 εμφάνιση. Δεν το λέω για να γίνω αρεστός σε καμία περίπτωση, αλλά έπρεπε να βλέπατε με τι αέρα βγήκανε και πόσο πολύ έχουν αλλάξει επίπεδο, ειδικότερα μετά την κυκλοφορία του περσινού τρίτου και καταπληκτικού δίσκου τους “Unorthodox”. Ασήκωτο βάρος σε τέρμα επικό τόνο, όπως πρέπει να είναι το doom που σέβεται τον εαυτό του και με τον Μιχάλη Σταυρακάκη στα φωνητικά να αφήνει κόσμο άφωνο αντίστοιχα. Αξιοθαύμαστη ροή συναυλίας η οποία όχι απλά δεν έκανε κοιλιά, αλλά περνούσε η ώρα και γινόντουσαν ακόμα καλύτεροι.
Το γεγονός ότι μπορούν να συνδυάζουν εύστοχα τους Solitude Aeturnus, τους Candlemass και τις ανατολίτικες κλίμακες που αποθέωσε ο Mike Wead στους Memento Mori είναι τεράστιο όπλο στη φαρέτρα τους. Τα riffs κατέβαιναν λες και γκρεμίζονταν οροσειρές μπροστά τους, ενώ και τα τύμπανα χτυπούσαν τόσο δυνατά λες και άκουγες την καρδιά σου έτοιμη να βγει από το σώμα σου. Τίμησαν και τα τρία άλμπουμ τους επίσης όπως έκαναν οι Mirror, χωρίς να αφήσουν παραπονεμένους παλιούς και νεότερους οπαδούς τους που ήρθαν να τους δουν και σίγουρα ακόμα και ο πιο αισιόδοξος δεν περίμενε τέτοιας ποιότητας εμφάνιση από το Κρητικό συγκρότημα.
Ίσως και οι ίδιοι να μη φανταζόντουσαν πόσο μεγαλοπρεπείς θα ακουστούν, αλλά η δουλειά που κάνανε στον τελευταίο τους δίσκο απέδωσε καρπούς άμεσα, πέραν της δεδομένης αναγνώρισης που το συνόδευσε δικαίως, δείχνουν και οι ίδιοι έτοιμοι να το εκμεταλλευτούν σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Εύχομαι να δίνεται η ευκαιρία να τους βλέπουμε ακόμα συχνότερα, ο κόσμος πρέπει να τους δει στην τωρινή τους φάση, καθώς μοιάζουν άνευ αντιπάλου. Τρομερό το δίδυμο Mirror/Doomocracy στο σύνολο του. Το μόνο που μπορεί να άλλαζα ήταν η σειρά εμφάνισης μόνο και μόνο για να έρθει το up-tempo μοτίβο μετά τις αργές ταχύτητες, αλλά μόνο αυτό. Είπαμε, 10/10!
WYTCH HAZEL
Η ώρα του κλεισίματος του φεστιβάλ με τον πλέον ιδανικό τρόπο και με το πλέον ιδανικό συγκρότημα. Vintage αισθητική δοσμένη με τον πλέον πανέμορφο και ρομαντικό τρόπο, οι τέσσερις Εγγλέζοι βγαίνουν ομοιόμορφα ντυμένοι στα ολόλευκα σαν άγγελοι, συμβολίζοντας σίγουρα το φως και την ελπίδα. Ευδιάκριτοι οι μεγάλοι μαύροι σταυροί πάνω στις κιθάρες και το μπάσο από ένα συγκρότημα που δεν κρύβει το αν είναι Χριστιανοί, αλλά δεν είναι εκεί έξω να κηρύξει κανενός είδους Ευαγγέλιο. Αντίθετα έχουν προτιμήσει εδώ και 7 χρόνια να μιλάνε με την υπέροχη μουσική τους και με το ένα άλμπουμ να είναι καλύτερο από το άλλο.
Τονίζω τη στιγμή του ερχομού τους, καθώς πολύ λίγες οι φορές που βλέπουμε ένα συγκρότημα ακριβώς στην κορυφή της καριέρας του, έτσι και οι Wytch Hazel που ειδικά με τα δυο τελευταία τους άλμπουμ, “III: Pentecost” και “IV: Sacrament” έχουν εκτοξεύσει την αξία τους. Το ξεκίνημα με το “The Fire’s Control” είναι μόλις η αρχή από μια χορταστικότατη εμφάνιση με 19 κομμάτια συνολικά (!) με τους Wytch Hazel να έχουν πραγματικά τον ατελείωτο και να προσφέρουν συγκίνηση με την αισθητική τους. Ο Colin Hendra, ηγέτης της μπάντας, δεν παρέλειψε να τονίζει πόσο τιμή τους ήταν να έρθουν για πρώτη φορά στη χώρα μας.
Από την άλλη, δε δίστασε να αναφέρει ότι υπάρχουν και κομμάτια τους που έπρεπε να έχουν αναγνωριστεί περισσότερο, όπως το “Ancient Of Days” που κλείνει το “III: Pentecost”, ενώ το τελείωμα απανωτά με “Wytch Hazel”, “Strong Heart”, “Freedom Battle” και “Surrender” έκλεισε το διήμερο πανέμορφα, ένα φοβερό ταξίδι στο χρόνο που κράτησε 90 λεπτά και που έδειξε γιατί μιλάμε για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων ετών ανεξαρτήτως είδους. Σε συνδυασμό με τις εμφανίσεις των Mirror και Doomocracy είχαμε μια άτυπη Αγία Τριάδα στο τέλος, όπου καλύφθηκε κάθε γούστο και έδειξαν όλοι πόσο όμορφη μπορούν να κάνουν τη βραδιά σου.
Ευχή όλων ανάλογα φεστιβάλ να έχουν συνέχεια και να βλέπουμε μπάντες που μπορούν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Κακά τα ψέματα, ο ανταγωνισμός υπάρχει και όλοι μπαίνουν σε σύγκριση, το ελληνικό κοινό αξίζει ότι καλύτερο μπορεί να δει, αλλά πρέπει με τη σειρά του να στηρίζει τις διοργανώσεις, διότι και οι μικρότερες σε όνομα μπάντες πρέπει να λαμβάνουν υποστήριξη. Οψόμεθα για μελλοντική έκδοση του Into Battle Festival, μέχρι τότε, κρατάμε τις όμορφες στιγμές του διημέρου βαθιά μέσα μας.
Comments
