Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 ήταν μια περίεργη εποχή για το metal είδος. Στην ίδια περίεργη φάση βρίσκουμε και τους πρωτοπόρους της heavy metal, Iron Maiden. Στον απόηχο ακόμη της τεράστιας επιτυχίας που άφησε πίσω του το “Seventh Son of a Seventh Son”, οι προθέσεις της μπάντας είναι να δημιουργήσει ένα καινούριο άλμπουμ αλλάζοντας μουσικό προσανατολισμό. Με την έναρξη των συζητήσεων ο Adrian Smith ανακοινώνει την απόφαση του να αποχωρήσει μια και όπως έχει πει ο ίδιος, τον έχει κουράσει όλο αυτό και διανύει μια περίοδο της ζωής του που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Στη θέση του, έρχεται ο Janick Gers, γνωστός του Dickinson από τότε που έπαιζε τους Samson και από τη συνεργασία τους για το κομμάτι “Bring your daughter to the slaughter”, ως soundtrack της ταινίας “A nightmare on Elm Street 5: The dream child”. Το νέο δημιούργημα της μπάντας έχει τίλο No prayer for the dying και σηματοδοτεί την επιστροφή των Maiden σε έναν ήχο πιο τραχύ και ευθύ. Το στυλ παιξίματος του Gers, επιθετικότερο συγκριτικά με αυτό του Smith, ταιριάζει στη νέα αυτή ηχητική προσέγγιση, κάνοντας τον ήχο πολύ πιο κοφτό από πριν. Εδώ όμως μάλλον εντοπίζεται και το πρόβλημα του “No Prayer for the dying”. Στην προσπάθεια τους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της έλευσης του Gers και στον δικό του τρόπο παιξίματος, οι Maiden δημιουργούν ένα άλμπουμ με αρκετά αδύναμα κομμάτια και δίνουν την εντύπωση ότι ψάχνουν τα πατήματα τους. Υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το ομώνυμο, το “Tailgunner”, το “Mother Russia” (που σίγουρα κρύβει αρκετό από το χαρακτήρα του Harris μουσικά) ή “Holy Smoke”, (κι ας είναι λίγο ελαφρώς ασυνήθιστο για τα δεδομένα της μπάντας). Αυτές εντούτοις όμως, δεν είναι αρκετές ώστε να αποσοβήσουν τον χαρακτηρισμό «μέτριο» για το εν λόγο άλμπουμ. Πολλοί το έκριναν ως μια κακή επανέκδοση πρώιμης δουλειάς τους ή ως μια σειρά από αρκετά κακά αντίγραφα παλιών επιτυχιών τους.
Γενικά, η όγδοοη δουλειά των Βρετανών, διακατέχεται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και πλέον τα πλήκτρα απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Στιχουργικά πραγματεύεται σύγχρονα κοινωνικά θέματα όπως ο θάνατος, η προσευχή, η θρησκεία και ο πόλεμος. Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό που έγινε αντικείμενο αρνητικών σχολίων, ήταν ο τρόπος ερμηνείας του Dickinson. Τα τραχιά, σκοτεινά φωνητικά του και η απομάκρυνση από το οπερατικό στυλ ερμηνειών του παρελθόντος, ξένισαν πολλούς φαν της μπάντας. Παρά τις αρνητικές κριτικές που έλαβε από τους κριτικούς και αρκετούς οπαδούς, οι πωλήσεις του δίσκου καθώς και η πορεία του στα chart ήταν κινήθηκαν σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα. Μάλιστα το κομμάτι «Bring your daughter… to the slaughter», που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ και το οποίο είχε ψηφιστεί ως το χειρότερο κομμάτι του 1989, ήταν το πρώτο που έπιασε ποτέ την κορυφή των βρετανικών singles chart. Να αναφέρουμε τέλος, ότι το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Derek Riggs και έχει βγει σε δύο εκδόσεις. Η αρχική απεικονίζει τον Eddie να δραπετεύει από τον τάφο του αρπάζοντας το νεκροθάφτη από το λαιμό, όμως ο μάνατζερ του συγκροτήματος, δεν ήταν σύμφωνος και ζήτησε από τον εικονογράφο να αφαιρέσει τη φιγούρα του νεκροθάφτη, κάτι που έγινε στην επανέκδοση του 1998. Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι το “No prayer for the dying”, δεν είναι ένα κακό άλμπουμ.
Είναι όμως πιο αδύναμο διότι στερείται επικών, κλασσικών κομματιών που υπήρχαν άφθονα στις προηγούμενες δουλειές των Maiden γεγονός που αποτελεί τη σοβαρότερη επίπτωση της αποχώρησης του Smith μετά από εννιά χρόνια συνεχούς παρουσίας.
https://www.youtube.com/watch?v=zWXlJJOGL0c
Comments
