Τον Δεκέμβρη του 1943 γεννιέται η χαρισματικότερη κατά την άποψή μου ροκ περσόνα της ιστορίας, ένας άνθρωπος που ιδρύει την έννοια του frontman. Ζει όσο λίγοι την υπερβολή του ροκ παραμυθιού, δηλητηριάζεται από το ίδιο του το ταλέντο και την εμμονή με την άλλη πλευρά. Ποιητής κατά βάση αρνείται την εικόνα του όμορφου αστέρα που επέβαλλαν οι εταιρείες και ζει μια παρακμιακή ζωή χαμένη στις σκιές και τις ουσίες.
Έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή τις προθέσεις του, βάζει τη θεατρικότητα και την τελετουργία μέσα στις συναυλίες, είναι ιδιαίτερος. Πολλές φορές αναλογιζόμενος το μεγάλο έργο των Doors σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, βλέπω το μάταιο της επιλογής του, είχε να δώσει πάρα πολλά…
Ήταν όμως ένας ατόφιος καλλιτέχνης, η ακεραιότητα ήταν κάτι που με γοήτευε πάντα, η γνωριμία μαζί του καταλυτική, θα αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μου, μια μεγάλη πατριαρχική φιγούρα, η γενιά μου θα μαγευτεί μέσω της επικής μυθοπλασίας του Oliver Stone.
Ωριμάζοντας καταλαβαίνω πως αυτές οι μορφές δεν έχουν πολύ ζωή, βιάζονται να τα κάνουν όλα, γοητεύονται από την ιδέα του όμορφου νεκρού νέου, που έζησε γρήγορα και έντονα, απλοί κανόνες φυσικής και ενέργειας, όταν τα δώσω όλα τελειώνω, τα παραδείγματα άπειρα, όπως ακριβώς το άναμμα και η φλόγα του σπίρτου…
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω τις επιλογές του, τον έχει κρίνει ήδη η ιστορία του Δυτικού πολιτισμού που εκμεταλλεύεται τον θάνατό του ακόμα, ήταν άραγε ευτυχισμένος, η απάντηση πολύ εύκολη, όχι…
Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιον δίσκο των Doors ως αγαπημένο μου, ούτε κάποιο τραγούδι είναι όλα τους ιδιαίτερα, μου θυμίζουν τα χρώματα του απογεύματος και τα πλάσματα της νύχτας, ένα μεγάλο ταξίδι, μια μάχη του ήλιου με τα άστρα και το φεγγάρι, της λογικής με τις κραυγές του υποσυνείδητου, δυστυχώς στην περίπτωσή του κέρδισε το σκοτάδι…
Έρως και θάνατος δεν του έφτασε ποτέ το όμορφο ήθελε να πιάσει το υπέροχο και το σπουδαίο, το κατάφερε όπως και όλοι οι μεγάλοι τραγικοί, για αυτούς η ζωή είναι απλά ένα ποίημα..
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
