Μια σπουδαία φωνή, ένας από τους λίγους ροκ τραγουδιστές που κατάφεραν να προσδώσουν τόσο μυστήριο και σκοτεινή ατμόσφαιρα με τις ερμηνείες τους, ο Layne Staley, μας άφησε 22 χρόνια πριν.
Γεννήθηκε στο Kirkland της Washington, στις 22 Αυγούστου του 1967, σύντομα όμως στα οκτώ του χρόνια, ο πατέρας του έφυγε από το σπίτι και η ζωή του έγινε εφιάλτης, όπως δήλωσε στην τελευταία του συνέντευξη, ένας εφιάλτης από τον οποίο δε θα κατάφερνε ν’ απαλλαγεί ποτέ ξανά μέχρι το θάνατό του. Μεγάλωσε έχοντας πολύ καλή σχέση τόσο με τη μητέρα και την αδερφή του, όσο και την ετεροθαλή αδελφή του, αφού η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε.
«Υπήρχαν παντού σκιές γύρω μου. Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα κατά το οποίο ο πατέρας μου είχε πεθάνει, αλλά η οικογένεια μου γνώριζε ότι ήταν κάπου τριγύρω, κάνοντας όλων των ειδών τα ναρκωτικά. Από το τηλεφώνημα αυτό κι έπειτα, αναρωτιόμουν που να βρίσκεται ο μπαμπάς μου. Ένιωθα μεγάλη λύπη για εκείνον και μου έλειπε…»
Στα δώδεκα χρόνια του ξεκίνησε να παίζει ντραμς. Πίστευε ότι είχε το ταλέντο και τη δημιουργικότητα να γίνει ένας ροκ σταρ και πίστευε πως αν γινόταν διάσημος ο πατέρας του θα επέστρεφε. Άρχισε να γράφει τραγούδια και από τις αρχές της εφηβείας του, έπαιζε σε διάφορες μπάντες, ενώ παράλληλα άρχισε να ψάχνει να βρει που ζούσε ο πατέρας του και τι άνθρωπος ήταν, χωρίς να πει λέξη στην οικογένεια του.
«Μου πήρε πολύ καιρό και αυτά που ανακάλυψα με τα χρόνια δεν ήταν θετικά, οπότε άλλαξα γνώμη και δεν ήθελα να τον ξαναδώ».
Έχοντας ξεκινήσει και ο ίδιος να μπλέκει με τη χρήση ουσιών, ενσωματώθηκε το 1984 στη glam rock μπάντα, Sleeze, που τρία χρόνια μετά μετονομάστηκαν σε Alice N' Chains, ένα γκρουπ που «ήταν ντυμένο με ναρκωτικά και έπαιζε speed metal», όπως είχε δηλώσει.
Ήταν σχεδόν 20 ετών και η μουσική είχε γίνει η μοναδική εμμονή του που του έδινε την ώθηση για να ζει. Γνωρίστηκε με τον κιθαρίστα Jerry Cantrell στα Music Bank στούντιο που έκαναν πρόβες και γρήγορα έγιναν καλοί φίλοι. Οι Alice N' Chains σύντομα διαλύθηκαν και ο Staley, εισχώρησε σε μια funk μπάντα που χρειαζόταν επίσης κιθαρίστα, οπότε πρότεινε στο φίλο του να συμμετάσχει. Εκείνος δέχτηκε με την προϋπόθεση να παίξει και ο τραγουδιστής στην δική του μπάντα. Το 1987, το project του Staley έπαψε να υφίσταται και έτσι έγινε μόνιμο μέλος του σχήματος του Cantrell.
Το συγκρότημα τελικά μετονομάστηκε σε Alice in Chains και το καλοκαίρι του 1990, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, με το δεύτερο single του “Man in the box”, σε στίχους του ιδίου, να γίνεται τεράστια επιτυχία.
«Μπορούσα να διοχετεύω το θυμό μου μέσω της μουσική και να βοηθάω και τους άλλους. Ήταν θεραπευτική και αποτελεσματική για εμένα, μέχρι που εκείνος είδε τη φωτογραφία μου σε ένα περιοδικό».
Τη χρονική στιγμή που το συγκρότημα αρχίζει ν’ απογειώνεται ο πατέρας του Staley, αποφασίζει πως θέλει να ξαναγίνει μέρος της ζωής του γιου του. Ο 23χρονος τότε τραγουδιστής, αν και επιφυλακτικός, εξακολουθεί να ελπίζει πως θα ξαναέβλεπε τον πατέρα του, κάτι που έγινε.
«Μου είπε πως ήταν καθαρός από ναρκωτικά εδώ και έξι χρόνια και γω αναρωτιόμουν γιατί δεν είχε επιστρέψει νωρίτερα… Ήμουν πολύ επιφυλακτικός στην αρχή. Ξανάρχισε να κάνει χρήση. Μάλιστα κάναμε μαζί και εγώ βρέθηκα σε άθλια κατάσταση. Προσπαθούσα ν’ αποβάλλω αυτή τη συνήθεια απ’ τη ζωή μου και εδώ έρχεται αυτός και μου ζητάει χρήματα για να αγοράσει ηρωίνη».
Το συγκρότημα συνέχιζε να κυκλοφορεί δουλειές, με τον καλλιτέχνη να γράφει όλο και περισσότερους στίχους με θέμα συνήθως τα ναρκωτικά και την κατάθλιψη και παράλληλα να παλεύει με την εξάρτηση του. Ταυτόχρονα με την επιτυχία του συγκροτήματος, ο Staley κέρδιζε το σεβασμό ως ένας απ’τους σημαντικότερους frontmen στο ροκ.
Άλλωστε ήταν αυτός που επηρέασε αρκετούς τραγουδιστές της alternative metal σκηνής στα τέλη του ’90, όπως ο Scott Stapp των Creed, o Sully Erna των Godsmack κ.α. Το 1994, αφού μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης, άρχισε να δουλεύει πάνω σε ένα project με άλλους μουσικούς της σκηνής του Seattle, όπως ο Mike McCready και ο Barrett Martin. Πήραν το όνομα Mad Season και το Μάρτη του 1995, κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ, που είχε σχετική απήχηση.
Κατά τη διάρκεια της παύσης της μπάντας, ο εθισμός του άρχισε να συζητείται έντονα στα μέσα ενημέρωσης. Οι Alice in Chains, επανασχηματίστηκαν προκειμένου να ηχογραφήσουν την τρίτη ομώνυμη δουλειά τους, που περιείχε τους περισσότερους στίχους που είχε γράψει ποτέ ο Staley για άλμπουμ τους. Για να συνοδεύσουν το άλμπουμ, κυκλοφόρησαν και ένα βίντεο, στο οποίο προσπαθούσαν να διασκεδάσουν τις φήμες σχετικά με τον εθισμό του τραγουδιστή, παρ’ όλα αυτά όμως διαψεύστηκαν, αφού για μια ακόμη φορά, δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τις περιοδείες τους, λόγω αυτής ακριβώς της κατάστασης.
Η τελευταία φορά που τραγούδησε ζωντανά με το γκρουπ, ήταν τον Ιούλιο του 1996, στο Kansas City, στα πλαίσια μια περιοδείας με τους Kiss. Τρεις μήνες μετά, η πρώην αρραβωνιαστικιά του, έχανε τη ζωή της από επιπλοκές, λόγω χρήσης ναρκωτικών, κάτι που τον βύθισε στην κατάθλιψη, ακόμη περισσότερο. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, οι εμφανίσεις του σπάνιζαν όλο και περισσότερο, ενώ και μουσικά έκανε ελάχιστα πράγματα, όπως τα δύο τελευταία τραγούδια που ηχογράφησε με τους Alice in Chains και κάποια φωνητικά, για μια ηχογράφηση του supergroup Class of '99. Είχε κλειστεί στο σπίτι του, αρνούμενος να ανοίξει την πόρτα ή να απαντήσει το τηλέφωνο σε πρώην συνεργάτες ή φίλους του, που ενδιαφέρονταν να δουν την κατάσταση της υγείας του, που πλέον είχε χειροτερέψει δραματικά. Έβλεπε το τέλος του να πλησιάζει, είχε παραιτηθεί όμως από κάθε προσπάθεια να το αποτρέψει. Υπέφερε από πυρετό και ναυτία και οργανισμός του είχε εξασθενήσει εντελώς.
«Πεθαίνω, το ξέρω… Δεν είμαι καλά. Τα ναρκωτικά μου είναι τόσο αναγκαία όσο η ινσουλίνη των διαβητικών για να επιβιώσουν. Δεν κάνω χρήση για να νιώσω καλά όπως ίσως κάποιοι να πιστεύουν. Ξέρω πως ήταν λάθος μου να ξεκινήσω, αλλά είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Ο πόνος είναι ο χειρότερος στον κόσμο και είναι αδύνατο να τον χειριστείς. Ξέρω πως είμαι κοντά στο θάνατο. Έκανα crack και ηρωίνη για χρόνια. Δεν ήθελα ποτέ όμως να τελειώσει η ζωή μου μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως τώρα είναι αργά, δεν έχω ελπίδα», ήταν τα λόγια του στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε, τρεις μήνες πριν έρθει το τέλος του.
Στις 19 Απριλίουτου 2002, ο λογιστής του, ειδοποίησε τη μητέρα του ότι ο λογαριασμός του γιου της ήταν ανέπαφος για δύο εβδομάδες. Εκείνη, που επίσης δεν είχε νέα του, κάλεσε την αστυνομία. Όταν οι αστυνομικοί κλότσησαν την πόρτα για να μπουν στο διαμέρισμά του, τον βρήκαν στον καναπέ, με την τηλεόραση να τρεμοπαίζει, δίπλα σε διάφορα κουτιά με μπογιές και σπρέι στο πάτωμα, δίπλα σε μια μικρή ποσότητα κοκαΐνης.
Σύμφωνα με την έκθεση, το σώμα του 34χρόνου Staley, κείτονταν εκεί για δύο εβδομάδες και ο θάνατος του, είχε επέλθει στις 5 Απριλίου του 2002, μετά την έγχυση ενός μείγματος ηρωίνης και κοκαΐνης, που είναι γνωστό ως “speedball”. Στις 20 Απριλίου, έγινε η κηδεία του, παρουσία εκατοντάδων θαυμαστών του, της οικογένειας και των φίλων του.
Λίγες μέρες αργότερα και οι Alice in Chains ανακοίνωσαν τη διάλυση τους. Για εκείνον, γράφτηκαν τραγούδια από δημοφιλείς μουσικούς καθώς και δύο βιβλία, ενώ ένα δείγμα του πόσο η μνήμη του παραμένει ζωντανή, είναι και το γεγονός πως έξι χρόνια μετά το θάνατο του, οι Metallica, ονόμασαν το άλμπουμ τους “Death magnetic”, εμπνευσμένοι από εκείνον. Και όπως φαίνεται θα μένει για πολλά χρόνια ακόμα, αφού η μαγεία της φωνής του ήταν τέτοια, που δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί.
Comments
