Πρώτο τριήμερο Σεπτεμβρίου και η Θεσσαλονίκη ξαναγεμίζει. Για 9η συνεχόμενη χρονιά ο λόγος που γύρισαν τόσοι φοιτητές σίγουρα δεν ήταν η εξεταστική.9ο Streed Mode Festival. Ένας λόγος για να γεμίσει η πόλη από άτομα που αγαπάνε την street τέχνη. Η Θεσσαλονίκη αυτό το τριήμερο θύμιζε τραγούδι από τις Ρόδες γιατί πραγματικά Mcs Bboys και κοινό γκραφιτάδες και Djs κατέκλυσαν το χώρο του FIX, γιατί το αγαπημένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης δεν μπορούσε να μας χωρέσει πια.
Ξεκινάμε λοιπόν την πρώτη μέρα να πάμε στο FIX. Μπαίνεις στην γραμμή 31 και από εκεί καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει. Ο ΟΑΣΘ δεν μερίμνησε για αυτό. Γεμάτο λεωφορείο από παιδιά κάθε ηλικίας, με μπλούζες από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα που θα άκουγαν, με βαμμένα πρόσωπα, με μπύρες που θα χρειαστεί να κατεβάσουν πριν μπουν μέσα ή που περίτεχνα θα προσπαθήσουν να περάσουν από τον έλεγχο. Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις κανέναν για το που πάει. Απλά γελάτε μεταξύ σας όταν στριμώχνεστε ο ένας πάνω στον άλλον γιατί φαντάζεστε τι θα ακολουθήσει στις συναυλίες. Και τότε ακούγεται next stop FIX. Το λεωφορείο δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Όλοι κατεβαίνουμε στο ΦΙΞ, παίρνουμε το πολυπόθητο κόκκινο 3ημερο βραχιολάκι και ξεκινάει το τριήμερο!
V.I.C, Nightstalker, Vodka Juniors, Bad Movies, Iratus, Anima nation, ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ είναι μόνο κάποια από τα ονόματα που θα έπαιζαν εκείνη την μέρα.
Πρώτο πράγμα που βλέπεις μπροστά σου. Μια σειρά από τεχνητούς τοίχους έτοιμοι να γεμίσουν με τα γκράφιτι των καλλιτεχνών. Ο καθένας το δικό του style να δίνει χαρακτήρα στο γραφιτι του. Και εμάς να καθόμαστε να κοιτάμε να δημιουργείται κάτι το οποίο στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει πάρει την ελευθέρια που θα έπρεπε. Αλλά για αυτόν τον λόγο υπάρχει και το StreetMode. Για να προωθεί την κουλτούρα του δρόμου, την κουλτούρα την οποία θα βλέπαμε και στην συνέχεια.
Προχωράς από τα γκράφιτι και μέχρι να φτάσεις στο κεντρικό χώρο έχεις περάσει από μαγαζάκια με άπειρες μπλούζες από τις αγαπημένες σου μπάντες και σειρές,beer pong stand, διάφορα διαφημιστικά stand, χώρο για skateboard,longboard,free running και parkour στα οποία τα παιδιά πραγματικά κάναν απίστευτα κόλπα. Και δεν μιλάμε μόνο για τους έμπειρους αλλά ακόμα και για μικρότερους που έμπαιναν μέσα και σου έβαζαν τα γυαλιά. Ένιωθες ότι έχεις μπει σε ταινία Step Up.
Δίπλα στο χώρο των skate το πρώτο stage το οποίο θα γίνει ένα από τα must του τριημέρου για τα μεταμεσονύχτια jams του και όχι μόνο. To Red Bull stage στο οποίο πήραν θέση διάφορα Dj sets,απίστευτο bonus όταν έχεις μπροστά στα μάτια σου παιδιά να κάνουν τούμπες στον αέρα. Δεν ήθελες και τίποτα άλλο για να σε μαγνητίσει όλο αυτό.
Και έρχεται η ώρα που βλέπεις τα open air stages...Ένας απίστευτα μεγάλος χώρος με δύο μεγάλα stages αριστερά και δεξία , το Street stage και το Mode stage αντίστοιχα. Αλλά έχεις και άλλα δύο stage να σε περιμένουν μέσα... Και τότε συνειδητοποιείς ότι ή θα διαμελιστείς ή θα χάσεις σίγουρα κάποια ονόματα που θα παίζουν σε άλλο stage. Αυτά έχει η ζωή των φεστιβάλ. Ξέρεις όμως ότι φέτος τουλάχιστον θα απολαύσεις την μπάντα που θέλεις γιατί η διοργάνωση έλυσε το θέμα του χώρου και για το κοινό και του χρόνου για τους καλλιτέχνες πάνω στην σκηνή με την δημιουργία τόσων stages.
Αφού εγκληματιστήκαμε λίγο με τον χώρο μπήκαμε με μια μπύρα στο χέρι ( όπου γυρνούσες να κοιτάξεις υπήρχε ευτυχώς bar άρα προφανώς ήταν must το να είσαι με μπύρα στο χέρι ) μέσα στο Sailor Jerry Stage στο οποίο γινόταν ο διαγωνισμός από το 1055 Rock. 4 ώρες με το κεφάλι σου να έχει γεμίσει από πορωτικά κομμάτια και από μπάντες τις οποίες μπορεί να μην έχεις ξανακούσει ποτέ. Τα αποτελέσματα σε δικαιώνουν γιατί όντως αυτή την μπάντα είχες σταμπάρει. Νικητές:οι Coretheband από τα Χανιά. Θα τους απολαύσουμε και του χρόνου κανονικά στο πρόγραμμα του steet mode καθώς αυτό ήταν ένα από τα βραβεία του διαγωνισμού. Έχουμε χρόνο να μάθουμε απέξ ω τα κομμάτια τους.
Παίρνουμε μια ανάσα και τρέχουμε να προλάβουμε τους Bad Movies. Την μπάντα θεσμός για την punk rock σκηνή της Θεσσαλονίκης. Παντού τρελαμένο κοινό να κοπανιέται , όπως σε κάθε συναυλία που ακολούθησε βέβαια, και φωνές που ήξερες πια θα είναι η κατάληξη τους στο τέλος του τριημέρου... Κλειστές. Αλλά ήταν η πρώτη μας συναυλία στα έξω stage οπότε απλά δεν σε ένοιαζε. Στο ίδιο stage ήταν που ακολούθησε και η συναυλία των Vodka Juniors, οι οποίοι φέτος για εμένα έκαναν ένα από τα πιο δυνατά live στο street mode. Απίστευτο κοινό, απιστευτη μπάντα, ενέργεια και τρέλα. Για τα πιτ δεν μιλάω καν... Ας μιλήσουν τα παιδιά με τα σπασμένα κινητά και τις μελανιές. Εκεί θα καταλάβετε τι εννοώ.
Και μόλις τελειώνουν οι vodka juniors ήρθε η ώρα για την πρώτη προσπάθεια αλλαγής stage σε ώρα αιχμής γιατί έπαιζαν Nighstalker δίπλα. Πιστεύω το κάναμε επιστήμη τις επόμενες μέρες αυτό με την αλλαγή των stage... Έπρεπε να είσαι όχι πολύ στην άκρη γιατί μετά θα πάλευες να περάσεις μπροστά, όχι πολύ πίσω γιατί θα σε εκτόπιζαν οι μπροστά, όχι πολύ προς το μέρος του επόμενου stage γιατί πως θα ζήσεις την άλλη συναυλία...; ΠΑΝΙΚΟΣ. Την χρυσή τομή δεν την βρήκαμε ποτέ.
Στους Nightstalker βγάλαμε και εμείς την φωνή μας και η μπάντα. Αν και ο ήχος είχε κάποια προβλήματα καταφέραν και βγάλαν ένα πολύ καλό Live με το τρελαμένο τους κοινό να supporτάρει παντού.Το αναμενόμενο... Στο Chirldren of the Sun έγινε πόλεμος.
Φτάνει η ώρα λοιπόν για VIC ( Villafers of Ioannina City). Όσοι τους έχετε δει από κόντά φαντάζεστε τι θα ακολουθήσει... Αυτό ακριβώς ακολούθησε. Τα πήραν ζβάρνα όλα και αυτοί και εμείς. Χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Βασικά και κυριολεκτικά επειδή στους VIC μου σπάσαν το ρολόι... Αλλά τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις;
Και κάπως έτσι με πολύ μπύρα, με σβέρκο να πονάει από το headbanging, με σπασμένο ρολόι και ένα ντελίριο ενθουσιασμό από όλα αυτά που είδαμε μόνο την πρώτη μέρα πήγαμε για ύπνο για να είμαστε ετοιμοπόλεμοι για την δεύτερη μέρα.
Και έρχεται με το καλό αυτή η μέρα... Ξυπνάς με τις εξής λέξεις στο κεφάλι σου : RUMJACKS RUMJACKS RUMJACKS! PLANET OF ZEUS. Χωρίς να θέλω να κάνω διακρίσεις.
Παίξαν και πολλά ακόμα αγαπημένα ονόματα όπως Χατζηφραγκέτα, Baildsa, Εισβολέας, Στιχοιμα. Με αντίστοιχα δυνατά live. Όμως το έγινε σε Planet και Rumjacks δεν συγκρίνεται.
Εδώ είναι που έγινες πανικός από τους crowdsurfers, από κόσμο να ανεβαίνει πάνω σε άλλους για να δει , να τραγουδήσει μαζί με τα συγκροτήματα , να ουρλιάξει “ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ”, να ιδρώσει και τέλος να μείνει με την έξαψη της συναυλίας.
Η μία συναυλία καλύτερη από την άλλη. Το γεγονός ότι ήταν στο ίδιο stage έκανε και την όλη υπόθεση πιο ενδιαφέρουσα. Αν είχες κερδίσει με το σπαθί σου μια θέση μπροστά στους Planet όχι δεν θα έκανες το λάθος να φύγεις μετά. Όσο και αν σε τραβούσαν οι The King Blues από την δίπλα σκηνή, όσο και αν γούσταρες να πας μέσα να ακούσεις Ευθύμη και Εισβολέα, ήξερες ότι πρέπει να μείνεις εκεί γιατί σε λίγο θα έβγαιναν οι Rumjacks. Κάτι πρέπει να θυσιάσουμε για να τους δούμε.
Και πραγματικά το αξίζαν. Αγαπάν απίστευτα το ελληνικό κοινό τους και το δείχνουν. Ένα πολύ δυνατό live, μια πολύ καλή μπάντα, και μια ορδή από κόσμο, με πολλούς από αυτόυς με την τραγιάσκα σήμα κατατεθέν των RUMJACKS να τραγουδάν όλοι μαζί την γνωστή ιρλανδική μας παμπ και όχι μονο!
Και μόλις τελείωσαν και οι Rumjacks και σκέφτεσαι ότι λογικά θα τελειώνει και αυτή η μέρα επειδή βλέπεις το open air stage area να αδειάζει βλέπεις κόσμο να μπαίνει μέσα στο Desperados stage. Ακολουθείς το κόσμο και ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα dubstep πάρτυ με τους Asian Dub Foundation και Pony Licks να τα δίνουν όλα. Όταν βρίσκεις τέτοιο περιβάλλον στα πόδια σου ενώ ήδη έχεις παρακολουθήσει τέτοιες συναυλίες δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι ακόμα εκτός από το να κατασκηνώσεις μέσα στο χώρο του FIX γιατί πολύ απλά έχει όλα όσα χρειάζεσαι!
Τελειώνουν τα πάρτυ, μαζεύει ο κόσμος τα πράγματα του και φεύγει ξέροντας ότι αύριο είναι η τελευταία μέρα του Street Mode, η τελευταία μέρα να τα δώσει όλα , η τελευταία μέρα να δει όσα μπορεί να προλάβει το μάτι του σε αυτό το festival.
1000MODS, KOZA MOSTRA, DUBIOZA KOLEKTIV , the Last Drive, Dub Pistols και η ουρά συνεχίζεται.
Η συναυλία των 1000mods ήταν ενδεικτική του τη επιρροή ασκεί η μπάντα στο κοινό της. Πλήθος κόσμου κάθε στιγμή που έβρισκε την ευκαιρία τσίριζε το γνωστό “Χιλιομόδι”. Τα φώτα να έχουν συγχρονιστεί με τον ήχο της μπάντας και όλη αυτή η κατάσταση να δημιουργεί το πλέον ιδανικό περιβάλλον για να τους απολαύσεις. Σε κάθε κομμάτι γινόταν πανικός από τα moshpit που πλεον ειχαν εξαπλωθει σε όλο τον χώρο, απο παρα πολλους φαν απλα να έχουν χαθεί μέσα στο κομμάτι ο καθένας μόνος του και απλά να το ζουν μαζί με το συγκρότημα... Ο ορισμός συναυλίας μια stoner μπάντας. Παραμείναν για ακόμα μια φορά στην κορυφή των lives , τα οποία lives τους ήταν , είναι και θα είναι από αυτά που σου αποτυπώνονται στον εγκέφαλο.
Και ακολουθεί μετά πάρτυ Βαλκανίων με τους Dubioza Kolektiv να έχουν τον ρόλο του ψυχαγωγού. Ήξερες δεν ήξερες τα τραγούδια το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι τύποι σίγουρα θα σε ψυχαναγκάζαν να σηκωθείς και να χορέψεις. Ακόμα και αν έφτανες εκείνη την στιγμή στον χώρο δεν ήθελες και πολύ ώρα να εγκληματιστείς με τους γύρω σου. Απλά έπιανες το χέρι κάποιου και άρχιζες να χορεύεις στους ρυθμούς των τραγουδιών και να φωνάζεις τους στίχους ακόμα και μετά ακαταλαβίστικα αγγλικά σου. Τα Βαλκάνια μας σίγουρα κουβαλάν πολύ τρέλα κάτι που μας απέδειξαν με το παραπάνω οι φίλοι Dubioza. Αληθινή εκτόνωση ενέργειας.
Και ενώ έχεις χτυπηθεί, έχεις ιδρώσει μέχρι τελικής πτώσης δεν μπορείς να σηκωθείς να φύγεις γιατί είναι η τελευταίες σου ώρες εκεί! Πίνεις ότι βρεις μπροστά σου για να μην αφυδατωθείς, λέμε τώρα, και οδεύεις προς το Desperados όπου παίζουν οι SKG's Dub Alliance. Πόσα πάρτυ να αντέξει ένας άνθρωπος... Αλλά είσαι υποχρεωμένος από τον ίδιο σου τον εαυτό να μείνεις εκεί να χτυπηθείς. Και εκεί που έχεις χωθεί μέσα στον κόσμο και χορεύεις και ξεβιδώνεσαι έρχεται ένας φίλος σου σε τραβάει από το χέρι και λέει “ Ελάτε έξω έχουν jam οι City of the Sun”. Και επειδή εσύ τους είχες δει εχθές στο live και τους αγάπησες ξέρεις ότι απλά πρέπει να πας.
Και χωρίς να το καταλάβεις ένα από τα highlights του τριημέρου και τελευταία του στιγμή γίνεται το jam των City of the Sun. Με τα παιδια να δίνουν ρεσιτάλ με τις κιθάρες τους, με όλο τον κόσμο τριγύρω να κάθεται κάτω και να έχει μαγνητιστεί πάνω τους , με σκηνικό να θυμίζει φωτία και κιθάρες σε παραλία και εσένα να κοιτάς ξαπλωμένος τα αστέρια. Είναι ρομαντική και η street κουλτούρα τελικά.
Και έτσι έρχεται η ώρα που φεύγεις και αυτό το κόκκινο βραχιολάκι δεν σου χρείαζεται πια. Κρίμα γιατί είχε πλάκα. Κυκλοφορούσες στην Θεσσαλονίκη και ήξερες ότι όποιος το φοράει είναι μαζί μας στο τριήμερο αυτό πάρτυ. Δεν έβγαινες από το κλίμα ακόμα και όταν προχωρούσες στην πόλη. Παντού υπήρχε ένα τέτοιο βραχιολάκι. Αλλά είναι στενά τα άτιμα... Μέχρι του χρόνου ελπίζω να έχει βγει. Η φωνή μου πάντως σίγουρα βγήκε στο τέλος.
Για το Rock Overdose,
Σταυρούλα Βαγενά
Comments
