Ανταπόκριση: KREATOR, Vader, Dagoba @Piraeus 117 Academy, Αθήνα (21/1/2018)

 

Μεγάλη βραδιά αυτή που καλούμαι να περιγράψω, με τον ερχομό δύο εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων στην ιστορία της μεταλλικής Ευρώπης και με τους πρωτοεμφανισθέντες που κλέψανε την παράσταση να δημιουργούν ένα φοβερό πακέτο το οποίο απόλαυσαν σχεδόν 1.500 ζευγάρια μάτια. Οι Kreator είχαν να εμφανιστούν στην Αθήνα (και τη Θεσσαλονίκη) από το Νοέμβρη του '12, οι Vader ακόμα πιό πίσω από το Δεκέμβρη του '11, ενώ οι Dagoba παίξανε για πρώτη φορά (και ας ελπίσουμε όχι τελευταία). Η συγκεκριμένη συναυλία είχε από καιρό σημαδευτεί από πολύ κόσμο για να δώσουν το παρών, έτσι μοιραία είχαμε πάρα πολύ κόσμο, δυστυχώς όμως για κάποιο λόγο κι ενώ οι πόρτες θα άνοιγαν στις 7, μέχρι τις 7 και 20 τουλάχιστον δεν είχαν ανοίξει, με αποτέλεσμα αρκετοί να χάσουν τη μισή αν όχι όλη την -σύντομη- εμφάνιση των Dagoba και γενικά να υπάρχει μία ανεξήγητη κοσμοσυρροή η οποία έφτανε μέχρι την οδό Ευρυσθέως, δηλαδή τον πλαινό δρόμο από το Piraeus Academy. Παρ'όλα αυτά, και τα τρία συγκροτήματα το καθένα με τον τρόπο του, φρόντισαν να αποζημιώσουν το κοινό με εμφανίσεις άξιες των ονομάτων τους και με τον κόσμο σε πάρα πολλά σημεία της συναυλίας να ξεφεύγει σε αντιδράσεις, με την πιτσιρικαρία να δίνει πόνο, πολλά παιδιά εξ'αυτών βλέπανε τα συγκροτήματα αυτά για πρώτη φορά, οπότε ήταν δικαιολογημένοι.

 

Αρχή με τους Μασσαλιώτες Dagoba, ένα εκπληκτικό συγκρότημα το οποίο για άγνωστους λόγους ποτέ δεν έχαιρε της εκτίμησης -ακόμα και της προσοχής- του Ελληνικού κοινού. Με το που μπαίνω μέσα ήδη είχα σχεδόν χάσει το ''I, Reptile'' με το οποίο βγήκαν, η συνέχεια όμως ήταν εντυπωσιακότατη, με το Γαλλικό κουαρτέτο να πιστοποιεί αυτό που είχα βιώσει το 2009 στην πατρίδα τους, ότι επί σκηνής είναι μία καλοκουρδισμένη μηχανή που παράγει απίστευτα επίπεδα ενέργειας και τσιτώνει την αδρεναλίνη του καθενός σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ο Shawter στα φωνητικά δε σταμάτησε να κοπανιέται στριφογυριστά και μπορεί να παίξανε μόλις μισή ώρα, αλλά η αξία της μεγάλης μπάντας φαίνεται όταν κάνεις κοινό που δε σε ξέρει να κοπανιέται και να δημιουργεί κύκλους στα κομμάτια της. Οι μικρότεροι σε ηλικία καραγούσταραν, ενώ και οι μεγαλύτεροι που δεν τους ήξεραν πραγματικά τους βγάλανε το καπέλο, θεωρώ ότι ελάχιστοι δε θα βρήκαν σημείο επαφής κι αυτό λόγω του μοντέρνου τους ήχου. Αυτή ήταν η επίσημη γνωριμία του Ελληνικού κοινού μαζί τους και θεωρώ ότι κέρδισαν πάρα πολλούς οπαδούς στη χώρα. Παίξανε μεταξύ άλλων τα ''The Man You're Not'', το καινούργιο ''Inner Sun'' από το περυσινό άλμπουμ ''Βlack Nova'', τα ''When Winter...'', ''The Sunset Curse'' και ''The White Guy (And The Black Ceremony)''. Μία από τις πλέον πειστικές εμφανίσεις νεοφερμένου συγκροτήματος στη συναυλιακή ιστορία της χώρας, ανεξαρτήτως είδους, καιρός να ψαχτείτε περισσότερο, το αξίζουν στο 100%.

 

 

Οι μεγάλοι Vader παρελαύνουν για 7η φορά μπροστά στα μάτια μου και ήταν ιδιαίτερα σημαντική αυτή η συναυλία, μιά και γιορτάζουν τα 25 χρόνια κυκλοφορίας του παρθενικού και ακρογωνιαίου λίθου ενός ολόκληρου είδους ντεμπούτου τους ''The Ultimate Incantation'', το οποίο παρουσίασαν ολόκληρο, δε μπορώ να περιγράψω πόσο τυχερή είναι ειδικά η νέα γενιά οπαδών που τους είδε υπό αυτές τις συνθήκες, με μία λέξη πρέπει να αισθάνεστε κωλόφαρδοι. Μπάσιμο λοιπόν όπως αναμενόταν με το ύψιστο ''Dark Age'' και η συνέχεια περιέχει τα εμβληματικά κομμάτια του δίσκου, εκτελεσμένα σε σχεδόν τριπλοτετραπλή ταχύτητα, με έντονο thrash συναίσθημα και την Slayer-ίλα να ζέχνει σε κάθε ριφφ και σολάρισμα. Βγήκαν και μέσα στα δερμάτινα και τα καρφιά σε αρκετά old-school (αλλά όχι γελοία) αμφίεση ο καθένας και όσο νά'ναι, οι παλιοί οπαδοί ξέφυγαν σε κοπάνημα και οι σβέρκοι πήραν φωτιά. ''Vicious Circle'', ''The Crucified Ones'', ''The Final Massacre'', ''Testimony'', ''Chaos'', ''One Step To Salvation'', ''Decapitated Saints'' (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΤΙ ΞΥΛΟ), και ''Breath Of Centuries'', όλα το ένα μετά το άλλο σχεδόν χωρίς ανάσα και με τον Peter σε φωνητικά/κιθάρα να είναι ως γνήσιος αρχηγός ο μπροστάρης της ολικής επίθεσης με φαρμακερά βέλη στη φαρέτρα του καθαρά στοχευμένα στο κοινό που αποθέωνε σε κάθε ευκαιρία.

Όσοι έχουν δεί τους Vader στο παρελθόν ξέρουν τι άτομο είναι ο Peter, δε λέει πολλά επί σκηνής, αλλά τα λίγα που λέει τα εννοεί και η χαρά του ήταν έκδηλη που ξαναήρθαν στην Ελλάδα, την οποία εκτιμούν ιδιαιτέρως. Το μενού όμως περιλάμβανε και έξτρα καλούδια εκτός του προαναφερθέντος δίσκου και για να καταλάβετε πόσο γρήγορα παίζανε, κατάφεραν να παίξουν άλλα 4 κομμάτια σε συνολικά 55' εμφάνισης, με το άλμπουμ από μόνο του να διαρκεί σχεδόν 48'. ''Τriumph Of Death'' από το ''Tibi Et Igni'' για να ''ηρεμήσουν'' (;!) κάπως τα πράγματα, ''Carnal'' (αιώνιο ξέσκισμα χορδών και δερμάτων) από το κορυφαίο ''Black To The Blind'', το νέο άλμπουμ ''The Empire'' εκπροσωπείται με το τελευταίο του κομμάτι ''Send Me Back To Hell'' κι εκεί που νομίζουμε ότι τελείωσαν, πάρε και το ''Cold Demons'' μέσα από το φεστιβάλ Αγίας Ράβδου που ονομάζεται ''Litany'' και με τους πάντες να μην πιστεύουν τι βλέπουν, τον Peter να ουρλιάζει στο τέλος ''FIIIIIIIIREEEEE'' και τους Vader συνολικά να κάνουν άκρως γηπεδική εμφάνιση, αντρίκεια, χωρίς πολλά φρού-φρού και αφήνοντας ακόμα και δύσπιστους ή νέους στη μουσική τους με το στόμα ανοιχτό. Πειθήνιοι και άχαστοι σε νότες, οι Spider και Hal στα έγχορδα μπουστάρανε τον αρχηγό με έξτρα όγκο, ενώ αυτή η παιχτούρα που ακούει στο όνομα James Stewart και που είναι μαζί μόλις 27 χρονών, κατέστρεψε τα τύμπανα με τρόπο που μέχρι κι ο μέγας Doc εκεί ψηλά θα ήταν περήφανος. Συγκινητικά υπέροχοι, αναμένουμε νέα εμφάνιση και σε λιγότερο από 6 και κάτι χρόνια.

 

 

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να βγούν οι Kreator, αλλά την ώρα που ακούγεται η εισαγωγή του ''Mars Mantra'', ο κόσμος αρχίζει να μαζεύει ενέργεια για να την εξαπολύσει στο συγκρότημα, που κάνει την εμφάνιση του και όλοι ξέρουν ότι θα μπεί το ''Phantom Antichrist'' και θα αρχίσει το πάρτυ. Πάρτυ στο οποίο φυσικά απόλυτος πρωταγωνιστής και μόνο που ανοίγει τα χέρια του είναι ο Mille Petrozza, ο σημαντικότερος μουσικός κατ'εμέ που επέδειξε ποτέ η Ευρώπη σε όλο τον μεταλλικό ήχο. Με τη φωνή του παρά κάποια θεματάκια στις ανάσες και κάποια σημεία που αντί να φωνάζει προτιμούσε να απαγγέλει, να σαλπίζει την αρχή του πολέμου και με το νέο ''Hail To The Hordes'' από το περυσινό ''Gods Of Violence'' να καλεί τον κόσμο να συμμετάσχει στο εμβατηριακό του τέμπο. Με το ''Enemy Of God'' το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει, αρχίζουν τα πρώτα moshpit/crowdsurfing και αποδεικνύεται ότι παρ'ότι περνάνε τα χρόνια, κάποια κομμάτια ακόμα κι από μεταγενέστερα άλμπουμ, έχουν αποδειχθεί κλασσικότατα και αναπόσπαστα έξτρα στο πάντα δύσκολο προς επιλογή σετ της μπάντας. Άλλο ένα νέο κομμάτι με το ''Satan Is Real'' (cheesy του κερατά αλλά λειτουργεί τέλεια ζωντανά) και καπάκι το ''Civilization Collapse'' δίνουν έμφαση στην πρόσφατη περίοδο τους, ενώ το ''People Of The Lie'' κυριολεκτικά βάζει φωτιά στο χώρο, σε συνδυασμό με τα υπέροχα φώτα και το όλο σόου επαγγελματικών προδιαγραφών.

 

 

Ο υπογράφων βρέθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου από τη μέση του χώρου στο κάγκελο και τούμπαλιν με συνδυασμό κυκλικών κινήσεων που δε γνώριζε πως διέθετε στο ρεπερτόριο του, αντέχω ακόμα τελικά. Απλά το καλύτερο κομμάτι που γράψανε ποτέ, ενώ στη συνέχεια ο Mille υψώνει τη σημαία που γράφει ''Flag Of Hate'' με το λογότυπο τους και στην έναρξη του κομματιού αυτό που βλέπουν τα μάτια μου μόνο χαρά μπορεί να μου προκαλέσει, καθώς ΟΛΟΣ ο χώρος γίνεται ίσιωμα και ΟΛΟΙ οι οπαδοί βρίσκονται σε στιγμή απόλυτης καύλας, πως το πάθανε, κάνανε σωστό κύκλο και κάνανε και τον Mille να το χαρεί με την ψυχή του, ενώ στη συνέχεια το αιώνιο χιτάκι ''Phobia'' δείχνει γιατί ότι και να παίξουν παραμένει αγαπητό κι επίκαιρο. Διάλειμμα στα παλιότερα με το ομότιτλο κομμάτι του ''Gods Of Violence'' και νέα έκπληξη από τα παλιά, με το ''Total Death'' από το ντεμπούτο ''Endless Pain'', το έχουμε ξανακούσει, αλλά ουδείς περίμενε ότι ενώ πολλά άλμπουμ εκπροσωπήθηκαν με μόλις ένα κομμάτι, το ''Endless Pain'' θα είχε δύο. Ένσταση ότι δεν παίχτηκε το ''Tormentor'' που όπως και νά'χει, πάντα έκλεινε τις συναυλίες τους και είναι must have. Το ''From Flood Into Fire'' είναι το τρίτο και τελευταίο κομμάτι που ακούμε από το ''Phantom Antichrist'', και στη συνέχεια το ''Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)'' εκπροσωπεί το συγκεκριμένο άλμπουμ, με το κεντρικό ριφφάκι να είναι το μακρινό αδερφάκι του ''Blackened'' (ένα είναι το ''Blackened'').

 

 

Στην εισαγωγή του ''The Patriarch'' όλοι φωνάζουν δίπλα μου, ξέρουν ότι έρχεται το κομμάτι που ανέστησε την καριέρα τους στην αυγή της προηγούμενης δεκαετίας, το ''Violent Revolution'' από τον ομότιτλο και καλύτερο δίσκο των τελευταίων τριών σχεδόν δεκαετιών της ιστορίας τους. Συγκίνηση, ομαδικό τραγούδι από όλους τους οπαδούς και μαγικές εικόνες με μικρότερους να κλαίνε και μεγαλύτερους να κουνάνε το κεφάλι σε φάση ''αυτά είναι ρε πούστη''. Το νέο ''Totalitarian Terror'' απλά κλείνει την άτυπη κύρια ενότητα του σόου, ενώ όταν ξαναβγαίνουν το επίσης νέο ''Fallen Brother'' αφιερώνεται από τον Mille στον πρόσφατα χαμένο Fast Eddie Clarke και όλους τους Motorhead, όπως και στον καλό του φίλο Martic Eric Ain των Celtic Frost. Ακολουθεί η κλασσική ιστορία με το πως γύρισαν το κλιπ για το ''Betrayer'' το '89 στην 1η τους επίσκεψη στην Αθήνα και το πόσο δεμένοι είναι με την Ελλάδα (την οποία όπως πάντα ο Mille αποκάλεσε δεύτερο σπίτι των Kreator) και φυσικά στο έμπα του κομματιού νέες σκηνές αλλοφροσύνης από το κοινό που περίμενε με όση ενέργεια είχε απομείνει για να τα δώσει όλα. Όλα; Σχεδόν, διότι το τέλος αυτή τη φορά περιείχε ''Pleasure To Kill'' το οποίο με περίσσεια μανία και ''κακία'' φτύνει ο Mille σε κάθε στίχο με το μέρος να γίνεται υποψήφιο για ανακαίνιση από όσα έλαβαν χώρο κατά την απόδοση του κομματιού.

 

 

Το κοινό φρόντισε να ανταμείψει τους Kreator με δυνατό παρατεταμένο χειροκρότημα και οι Γερμανοί μετά από 95' και 17 συνολικά κομμάτια αποχαιρέτησαν υποσχόμενοι ότι θα ξαναεπιστρέψουν. Ήταν η 9η φορά που τους είδα, και έχω να πω ότι έχω δεί μία-δύο παρόμοιες εμφανίσεις, μία-δύο χειρότερες και τις υπόλοιπες να είναι καλύτεροι απ'ότι φέτος, αυτό όμως που κάνουν ακόμα και σε μία βραδιά του 7-8 για τα δικά τους δεδομένα, άλλη δεν θα τα ονειρευόντουσαν ποτέ, ενώ ο Mille (αυτός μωρέ, ο βίγκαν που βάφει το μαλλί και δεν πίνει μπύρα παρότι Γερμαναράς,ο φλώρος και τα σχετικά) αποδεικνύεται ότι έχει το εκτόπισμα να φέρνει συνεχώς νέους οπαδούς στη μουσική μας, γι'αυτό και οι Kreator συνεχίζουν και ''ενοχλούν'' πολλούς εκεί έξω, δε βαριέσαι, γούστα είναι αυτά (ΝΟΤ!)... Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στο παίξιμο του Ventor ο οποίος είναι σε εκπληκτική φόρμα και κάθε φορά ακούγεται καλύτερος, ο Sami Υli-Sirnio χαμογελαστός και άχαστος σε σόλο είναι αξιομνημόνευτη μονάδα και λίγοι έχουν πάρει χαμπάρι ότι συμπληρώνει σχεδόν δύο δεκαετίες στη μπάντα, ενώ ο Christian Giesler παρ'ότι δε μπορεί να κοπανηθεί σχεδόν σαν να κάθεται όπως έκανε παλιά, εντούτοις δεν άφησε σβέρκο όρθιο και ο τρόπος που χτυπούσε το μπάσο του προς το τέλος του σόου κραδαίνοντας το προς το κοινό έδειξε ψυχή και πώρωση μαζί. Μαγική βραδιά με νικήτές από άποψη ενεργητικότητας τους Dagoba και από άποψη πώρωσης τους Vader, οι Kreator άκρως επαγγελματικοί αλλά την επόμενη φορά θα είναι ακόμα καλύτεροι. Ωραία μας μπήκε η χρονιά, μακάρι να συνεχίσει έτσι μέχρι τέλους στο συναυλιακό μέτωπο. Υπομονή και έρχονται πολλά καλούδια.

 

Υ.Γ. : Θοδωρή, κουράγιο, θα καμαρώνει από'κεί ψηλά!

 

Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας

Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος - Γιάννης Λιβανός

 

Comments