Δεύτερη επίσκεψη των Αυστραλών θορυβοποιών Thy Art Is Murder στην Ελλάδα μας, με πρώτη τους στάση τέτοιες περίπου ημέρες πριν 2 χρόνια. Από τότε μεσολάβησε ένα ακόμα φοβερό άλμπουμ, το ''Dear Desolation'' και η μπάντα που στο ''Hate'' φαινόταν ότι πήγαινε να κάνει το μπαμ, κέρδισε τον σεβασμό πάρα πολύ μεγάλης μερίδας κοινού παγκοσμίως και δικαίως θεωρούνται μία από τις καλύτερες σύγχρονες περιπτώσεις εκεί έξω. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι μέσα Ιουλίου δεν είναι και η καταλληλότερη ημερομηνία για διεξαγωγή συναυλίας, αλλά ευτυχώς η πιτσιρικαρία κυρίως τίμησε το γεγονός και περίπου 300 άτομα δώσανε το παρών, με το κοινό μάλιστα να κάνει τους Αυστραλούς να θεωρούν ότι τους έδωσε έξτρα ενέργεια και κίνητρο να κάνουν το κομμάτι τους, όντας πολύ κουρασμένοι από τα συνεχή ταξίδια. Παρ'όλα αυτά και παρά τη ζέστη που υπήρχε (η οποία ευτυχώς ήταν οριακά αντιμετωπίσιμη, το περιμέναμε όλοι πολύ χειρότερα), περάσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο An Club υπέροχα και γεμίσαμε μπαταρίες εν'όψει της νέας συναυλιακής σεζόν. Γενικώς πολύ σωστή διοργάνωση με άμεσες αλλαγές μεταξύ των δικών μας σχημάτων, λίγο στο τέλος πριν την εμφάνιση των ΤΑΙΜ υπήρξε μία συνολικά μισάωρη καθυστέρηση, αλλά ευτυχώς όχι απαγορευτική για να προλάβει ο κόσμος τα ΜΜΜ.
Αρχή με τους φοβερούς και τρομερούς Skybinder, των οποίων την παρουσία είχα απλά ακουστά και δεν είχα έρθει σε επαφή με τη μουσική τους. Στην πρώτη τους συναυλία, με χαρακτηριστική ευκολία αποτέλεσαν την καλύτερη από τις εγχώριες μπάντες μας, είχαν όρεξη και άγνοια κινδύνου, ανέβηκαν στη σκηνή σαν έτοιμοι από πολύ καιρό να αρπάξουν αυτή την τεράστια γι'αυτούς ευκαιρία και τα κατάφεραν πειστικότατα. Άψογη παρουσία γενικότερα, βαριά ριφφ με τα σωστά beatdown σημεία όπου πρέπει -τα οποία γενικότερα από ένα σημείο και μετά κάνανε τεράστιο κακό, αλλά αυτοί τα χρησιμοποιούν σωστά- και έναν τραγουδιστή ευδιάθετο από τη μία αλλά σοβαρότατο από την άλλη, με πηχτή μπάσα φωνή να δίνει πόνο. Τι κι αν ο ήχος στα τύμπανα όφειλε να είναι πιό δυνατός για να δίνει όγκο και βάθος στο ταμπούρο; Δε μάσησαν και τα σπάσανε όλα κι ας παίξανε περίπου 20' με το ζόρι λόγω των ειδικών συνθηκών της βραδιάς. Χειροκροτήθηκαν επάξια από το κοινό το οποίο έδειξε να γνωρίζει το υλικό τους, ή μαζεύτηκαν αρκετοί γνωστοί τους που τους έχουν ξαναδεί, ή απλά κάτι έχασα εγώ στην πορεία και δεν είχα αντιληφθεί πλήρως τι παίζει. Εξαίρετοι από όλες τις απόψεις, συνιστώ όπου τους πετύχετε να τους δείτε χωρίς σκέψη. Τελείως As I Lay Dying φάση, το ακόμα καλύτερο είναι ότι δείχνουν ότι ποτέ δε θα βάλουν καθαρά φωνητικά στη μουσική τους, και πολύ καλά θα κάνουν διότι απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ! 1000 μπράβο!
Για τη συνέχεια οι Mask Of Prospero, ένα σχήμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση με το ντεμπούτο τους ''The Observatory'', το οποίο μάλιστα υπέπεσε στην εξουσιοδότηση μου για δισκοκριτική και το έλιωσα στις ακροάσεις. Αυτό το κάτι σαν ατμοσφαιρικό djent που παίζουν είναι πολύ ωραίο στυλάκι και σίγουρα θεωρώ ότι το κάνουν πολύ καλύτερα από τις μπάντες που τους επηρέασαν. Ο ήχος τους είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, αποδίδεται το υλικό τους άψογα και φυσικά τα μάτια πέφτουν στην λεπτοκαμωμένη ντραμερού (ηλίθιος όρος το ξέρω, αλλά τον έχω κατοχυρώσει και τον σπαμάρω όσο μπορώ), η οποία έχει απίστευτη τεχνική και πραγματικά μία μέρα θα φτάσει να είναι σημείο αναφοράς αν συνεχίσει να δουλεύει σκληρά, φοβερά ανοίγματα, άψογη στο ρυθμό, χάρμα οφθαλμών! Τα ριφφ κατεβαίνουν σκληρά και βαρύτατα, ένσταση μόνο στο ότι υπάρχει στατικότητα σχετικά επί σκηνής, με τέτοιους ρυθμούς και τέτοιο ήχο, το κεφάλι ειδικά των έγχορδων παιχτών δεν πρέπει να ανεβαίνει πάνω από τη μέση τους, αν δε χτυπηθείτε με τέτοια μουσική και επί σκηνής ειδικά, δεν ξέρω πότε θα συμβεί (και ναί, ΠΡΕΠΕΙ επί σκηνής να κατεβαίνει κάτω το κεφάλι, πως θα γίνει;)... Όπως και στα φωνητικά που πιστεύω δεν αποτυπώθηκαν όπως στο δίσκο, όπου περνούν στον ακροατή το συναίσθημα του υλικού τους, κάποια μικρά φάλτσα, όχι ότι δεν προσπάθησε ο τραγουδιστής, αλλά η φωνή του είναι πολύ βασικός παράγοντας της μπάντας, κάτι πήγε λάθος, δεν ξέρω τι, άψογη εμφάνιση κατά τ'άλλα με ένσταση στους παράγοντες που ανέφερα, στο μέλλον θα τα βελτιώσουν και θα σκίσουν.
Τελευταίο δικό μας σχήμα οι Fall Of Order οι οποίοι στην αρχή έχουν κι αυτοί κάποια θεματάκια με τον ήχο, πληροφορούμαι ότι κάτι παίχτηκε με τις ρυθμίσεις του ήχου και χάσανε ότι είχαν σώσει από πριν, μανίκι, δεν το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου αυτό. Με όρεξη και πώρωση, ανεβαίνουν και αρχίζουν να προσφέρουν ενέργεια κι αδρεναλίνη στο κοινό, τα ριφφ ωραία αν και όχι πρωτότυπα, υπάρχει όμως διάθεση, υπάρχει βελτίωση στην πορεία της εμφάνισης τους και στο τέλος καταφέρνουν να έχουν μία συνολικά τίμια παρουσία, η οποία με βάση τις συνθήκες, θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη. Πολλά τα περιθώρια βελτίωσης αλλά το στυλάκι τους θέλει αφομοίωση μέσω ακροάσεων, δεν είναι εύκολοι παρά τις απλά δομημένες συνθέσεις τους, όχι ότι παίζουν εύκολα πράγματα φυσικά. Και σ'αυτούς τα τύμπανα δεν είχαν τον ιδανικό ογκώδη ήχο (βασικά μόνο στους ΜΟΡ ήταν όπως έπρεπε), αλλά ο ντράμερ βάρεσε τα πάντα δυνατά και με πρωταρχικό στόχο την πώρωση κι όχι την τεχνική. Ο κιθαρίστικός όγκος όπως έπρεπε κι ας μικροφώνιζαν λίγο στην αρχή, από τη μέση της εμφάνισης τους και μετά κι όταν ξεπεράστηκαν τα προαναφερθέντα θεματάκια, δείξανε ότι με σκληρή δουλειά και προσήλωση μπορούν να κάνουν ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Η ώρα έχει πάει 11μιση, κόσμος μπαινοβγαίνει για να δεί τι γίνεται στον ημιτελικό του Μουντιάλ μεταξύ Κροατίας και Αγγλίας (έρχεται σπίτι...ΝΟΤ!) και το κουιντέτο κάνει μπάσιμο με το ομότιτλο κομμάτι του περυσινού ''Dear Desolation'', o CJ McMahon ξερνάει τα έντερα του εξ'αρχής και είναι η ατραξιόν του σχήματος, ''Puppet Master'' και τα μυαλά στο μπλέντερ, άψογος ήχος, άψογη απόδοση, φοβερή επιλογή κομματιών που καλύπτει κυρίως τα τρία τελευταία άλμπουμ τους (''Hate'', ''Holy War'', ''Dear Desolation''), με το ντεμπούτο ''The Adversary'' να αγνοείται πλήρως δυστυχώς. Ακόμα κι έτσι ακούμε ύμνους απανωτούς, θες ''Holy War'', θες ''Coffin Dragger'', θες ''The Purest Strain Of Hate'' (της ιερόδουλης το κιγκλίδωμα, τραγουδάνε μέχρι και οι κολώνες), θες μέχρι και (άκυρη αλλά ευπρόσδεκτη) διασκευή στο ''Du Hast'' των Rammstein (με πολύ beatdown), όλα μέσα, η απόδοση τους όσο περνάει η ώρα γίνεται συγκλονιστικότερη, πως να μη θαυμάσεις τον λεπτοκαμωμένο κοντό ντράμερ Lee Stanton ο οποίος διαλύει το σετ του; (και με δυσπλασία στο μικρό δάχτυλο του χεριού του παρακαλώ, σεβασμός)... Πως να μη γουστάρεις τις ριφφάρες του Sean Delander και τις πανεύστοχες σολάρες του Andy Marsh, ο μπασίστας Kevin Butler κρατάει τα μπόσικα και οι Αυστραλοί ιδρώνουν τη φανέλα μέχρι τέλους.
Στη μία ώρα που θα παίξουν, θα έχουμε στιγμές γέλιου, ο McMahon κλέβει την παράσταση με αποτέλεσμα να ακούει εν χορώ το ''Είναι τρελός ο Αυστραλός'' απαντώντας ''δε μας ξέρετε αλλά έχετε απόλυτο δίκιο, δε μπορούμε καν να μιλήσουμε Αγγλικά και όλοι μας έχουμε μικρά κ@υλι@, αλλά είμαστε όντως τρελοί''. Ακολουθούν σπαρταριστά ενσταντανέ τύπου ''θέλω να μου φέρει κάποιος ένα πιάτο, είμαι στην Ελλάδα, πρέπει να σπάσω ένα πιάτο, αλλιώς θα το κάνω στο αεροδρόμιο πριν φύγουμε'', κάθε φορά που καφριλιάζει στα κομμάτια πετάει κι ένα ''ΩΠΑ'', και παρ'όλα αυτά τονίζει ότι είμαστε τρελλό κοινό που τους έδιωξε την κούραση και κάναμε τη βραδιά τους να αξίζει. Όποιος ήθελε να βγεί έξω και να περάσει καλά ευρισκόμενος στη συναυλία αυτή, θεωρώ αδύνατο να μην συνέβη, το πακέτο χορταστικότατο, οι αποδόσεις από φοβερές ως σούπερ ντούπερ, συνέπεια στο πρόγραμμα (τα μικροπροβληματάκια είναι μέρος της διοργάνωσης, πάντα γίνεται κάτι τις περισσότερες φορές, πέρασε αναίμακτα), οι ΤΑΙΜ φρενήρεις και καλύτεροι απ'ότι στους δίσκους, δε νομίζω να μπορούσε κανείς άλλος να ζητήσει οτιδήποτε. Οκ σίγουρα λίγο παραπάνω από 60' προφανώς, θέλω να πιστεύω ότι στον επόμενο δίσκο που τους βλέπω να μας ξανάρχονται, θα μας χαρίσουν κάτι παραπάνω. Δε μπορώ να κάνω συγκρίσεις με την 1η φορά μιά και δυστυχώς δεν ήμουν, αλλά πολλοί είπαν ότι αυτή τη φορά ήταν πολύ καλύτεροι και σ'αυτό συνέβαλε ο McMahon που δεν ήταν εδώ το 2016. Άρα ήμουν διπλά τυχερός. Επόμενη στάση: Goatwhore την 1η του Αυγούστου, μην το χάσει κανείς!
Υ.Γ.: Μεγάλοι Κροάτες, ο πιό δίκαιος τελικός σε ένα κυκλοθυμικό Μουντιάλ!
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
