Η αλήθεια είναι ότι μας είχαν λείψει αυτές οι βραδιές. Τα τελευταία έντεκα χρόνια η Fabrika μας είχε καλομάθει, καθώς πέρα από τις κυκλοφορίες της, φρόντισε να μας φέρει σε επαφή εκ του σύνεγγυς με νέους καλλιτέχνες που σε μεγάλο ποσοστό κατέληξαν να συγκαταλέγονται στην αφρόκρεμα του σύγχρονου “σκοτεινού” ήχου.
Σε τέτοια περίπτωση έχουν όλα τα φόντα να εξελιχθούν οι The Glass Beads, οι οποίοι φέτος κυκλοφόρησαν (και) τη δεύτερη δουλειά τους “Time To Time” διαμέσου του εκλεκτικού αθηναικού label. Το ουκρανικό ντουέτο των Marina Rublevskaya (φωνή) και Mark Arshynnikov (μπάσο) παρουσίασε τη δική του άποψη πάνω στο cold wave, σε μια σειρά down tempo συνθέσεων με το μπάσο στην πρώτη γραμμή και την αιθέρια φωνή της Marina σε πρίμο πλάνο, αναδεικνύοντας την μελαγχολική ατμόσφαιρα των συνθέσεων τους. Σε καμία περίπτωση μουσική για χορό, σε κάθε περίπτωση ιδανική μουσική για να μας μυήσει σε μια τέτοια βραδιά.
Βραδιά που κορυφώθηκε στην εμφάνιση των Selofan. Οι εγχώριοι darkwave ήρωες απέδειξαν ότι πλέον έχουν κάνει level up στα πάντα. Μακράν η πιο πλούσια εμφάνιση της βραδιάς τόσο σε σκηνική παρουσία και θεατρικότητα, κυρίως όμως μουσικά. Παρά την ποικιλία ηχοχρωμάτων – μεταξύ των οποίων και σαξόφωνο- ο ήχος τους έρεε κρυστάλλινος. Πληθώρα από “ζωντανά” και μη synths βομβάρδιζαν τα αυτιά μας με ξεσηκωτικούς ρυθμούς, η φωνή της Ιωάννας μας πρίζωνε, ενώ η τίγκα στο chorus μπασάρα του Δημήτρη γέμιζε επιβλητικά το χώρο. Έπαιξαν ό,τι θέλαμε να ακούσουμε ( ενδεικτικά: “Vitrioli”, “Στο Σκοτάδι”, “Shadowmen”, “Give Me A Reason”) κι ακόμα περισσότερα, γνωρίζοντας την αποθέωση από ένα κατάμεστο Fuzz.
Ψηλά στάθηκαν και οι Lebanon Hanover, όμως τολμώ να πω δυο κλικ πιο κάτω, σε σχέση με τους Selofan. Λίγο η άποψη τους για τον ήχο, που θεωρώ ότι δεν τους βοήθησε (εντάσεις στο φουλ, με τον ήχο να peak-άρει και ξερή, υπέρ-πρίμα μπότα στα beats), λίγο κάποιες επιλογές τραγουδιών που δεν τους “πήγαν”, μετρίασαν εν μέρει μια κατά τα άλλα άψογη εμφάνιση, που και την ατμόσφαιρα της έβγαλε και τα uptempo χορευτικά σημεία της είχε και τον William Maybelline να ξεφεύγει σε σημεία, σε αντίθεση με τη Larissa Iceglass, που παραμένει η ήρεμη δύναμη του σχήματος.
Το τελευταίο τρίτο της εμφάνισης τους με “Gallowdance”, “Kunst” και “Totally Tot” να βάζουν γκολ στις καθυστερήσεις και τα “The Last Thing” και “Babes Of The 80's” να παίρνουν το ματς στην παράταση ήταν από τα πιο απολαυστικά τελειώματα που έχω ζήσει σε συναυλία και δικαίως εξασφάλισαν στο γερμανοβρετανικό darkwave ντουέτο τις επευφημίες του κοινού.
Ιδανικό κλείσιμο για ακόμα μία βραδιά υπό την αιγίδα της Fabrika, που κατάφερε να συγκεντρώσει στο club της Πειραιώς όχι μόνο τον σκληρό πυρήνα της post punk/darkwave σκηνής, αλλά και αρκετό κόσμο που κινείται στα πέριξ και μυρίστηκε ότι “κάτι καλό συμβαίνει εδώ”, πράγμα που συνιστά τεράστια επιτυχία από μόνο του.
Για το Rockoverdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
