Η ψύχωση (διότι δεν ταιριάζει άλλη λέξη) του Matt Harvey (Exhumed, Gruesome κι άλλοι πόσοι) και του διόσκουρου του Gus Rios (Create A Kill, Gruesome, Kill Division κι άλλοι τόσοι) για τους Death και το μεγαλείο του Chuck Schuldiner δεν έχει μεζούρα. Κι όχι μόνο γιατί έφτιαξαν ως καθαρή tribute μπάντα τους Gruesome, αλλά το πήγαν παραπέρα και έφτιαξαν ένα συγκρότημα ονόματι Living Monstrosity όπου και μαζί με τον James Murphy έπαιζαν όλο το “Spiritual Healing”. Το επόμενο επίπεδο λοιπόν που ήθελαν να φτάσουν ήταν να απευθυνθούν στον Rick Rozz, κιθαρίστα στο “Leprosy” στο πλευρό του Chuck, με το ερώτημα να εγείρεται: «Θα ήθελε άραγε ο κόσμος να ακούσει όλο το “Leprosy” αλλά και κομμάτια από το “Scream Bloody Gore”, το ιερό ντεμπούτο των Death να το συνοδεύουν»; Η απάντηση όπως καταλαβαίνετε προκύπτει νομοτελειακά και το αυτό συνέβη και στη χώρα μας, όπου η ανακοίνωση και μόνο της συναυλίας ξύπνησε θύμησες 35 ετών, όταν το “Leprosy” άλλαζε οριστικά όλο το χάρτη του death metal κι έγινε το όχημα που με τα χιλιόμετρα που διένυσε, άνοιξε το δρόμο για ΟΛΑ τα άλμπουμ που ακολούθησαν κι ακόμα το ακολουθούν μέχρι σήμερα. Με τον αειθαλή Terry Butler στο μπάσο, όλα έγιναν ακόμα ευκολότερα!
Κοινώς 2 μέλη που θήτευσαν δίπλα στον Chuck όταν όλα αυτά συνέβαιναν κι άλλα 2 μέλη τρελοί και παλαβοί για τους Death σαν οπαδοί όπως όλοι μας, ένωσαν τις δυνάμεις τους και υποσχέθηκαν ΟΛΟ το “Leprosy” ΚΑΙ κομμάτια από το “Scream Bloody Gore”. Πόσο καλύτερο να γίνει; Κι όμως έγινε. Κι όχι γιατί κανείς δεν περίμενε το φοβερό της απόδοσης, το συγκινητικό της μάζωξης και το μοναδικό του αποτελέσματος, αλλά ίσως και οι πιο αισιόδοξοι –εμού συμπεριλαμβανομένου- να μην περίμεναν ΤΕΤΟΙΟ συνδυασμό όλων των παραπάνω. Η συναυλία λοιπόν ξεκινάει με μικρή καθυστέρηση στις 21:53. Χωρίς support! Γιατί όπως είπε κι ο Ηλίας που την διοργάνωσε, «ΠΟΙΟΣ θα παίξει πριν ακουστούν ΑΥΤΑ τα τραγούδια»; Και ενώ αγαπάμε όλες τις support μπάντες μας, εδώ είχε δίκιο. Μερικές φορές, δεν θες τίποτα και κανέναν πριν από συγκεκριμένα γεγονότα. Το κουαρτέτο εμφανίζεται στη σκηνή που δεσπόζει το τεράστιο πανό με τη γραμματοσειρά των Death και από την αρχή κιόλας, ξεκινάει μια μεταφορά στο παρελθόν που δεν μπορεί ήδη να την ξεχάσει και το μεγαλύτερο ντουβάρι εκεί έξω… ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΝ, το τρομακτικό εναρκτήριο riff του ομότιτλου κομματιού του “Leprosy” γεμίζει το Κύτταρο και τις καρδιές μας και ο κόσμος ενώ θέλει να κοπανηθεί, προσπαθεί να συνέλθει!
Πράγματι πολλοί δεν το πιστεύουν, οι κοντινοί μου σε ηλικία ουρλιάζουν τον κάθε στίχο και η απόδοση ήδη είναι πολλά υποσχόμενη. Αρχικά από την πίσω γραμμή, ο Gus Rios χτυπάει άψογα και ΔΥΝΑΤΑ, όλα τα fills/rolls στο σωστό ρυθμό, το τέμπο ΙΔΙΟ με το δίσκο, ούτε ένα κλικ πάνω, ούτε ένα κλικ κάτω. Το μπάσο του Terry Butler σκίζει καρδιές, ασύλληπτος ο όγκος, κιθαριστικά τα riff του Rick Rozz και του Μatt Harvey αποδεικνύουν πόσο αθάνατα υπήρξαν αυτά τα κομμάτια και στα φωνητικά ο Harvey Ι-Δ-Ι-Ο-Σ ο Chuck, με τρομερή δύναμη, με τα τραβήγματα της φωνής, με τις καταλήξεις, να σαλπίζει την λατρευτική τελετή προς τιμήν του νονού του death metal. “Born Dead” στη συνέχεια και πλέον όλοι έχουν καταλάβει βίαια ότι δε ζουν ένα όνειρο κι ΟΝΤΩΣ συμβαίνει αυτό που ακούνε. Η αύρα των Slayer του “Hell Awaits” όσο ελάχιστες στιγμές αποτυπωμένη σε κομμάτι και με τους οπαδούς πλέον να ξεφεύγουν. Δεν κρύβω ότι με τα νεότερα σε ηλικία παιδιά που για πρώτη φορά βρέθηκαν σε Death-related συναυλία και δεν είδαν ούτε τους Death To All το 2016, συγκινήθηκα. Οι αντιδράσεις τους ακούγοντας αυτά τα κομμάτια ήταν πρωτοφανείς ενώ το να βλέπω μικρά παιδιά να κλαίνε με διέλυσε προσωπικά.
Πριν προλάβω να κάνω το νοερό ταξίδι στο χρόνο και να θυμηθώ πως ένιωθα κι εγώ στη θέση τους κάποτε, έρχεται το “Forgotten Past” να μου δώσει το χαστούκι που θα με φέρει πίσω στην πραγματικότητα. Το πάρτυ συνεχίζεται, η απόδοση βελτιώνεται –αν είναι δυνατόν- και απλά ο κόσμος περιμένει να παιχτούν τα κομμάτια με τη σειρά. Αλλά όχι, οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν καθώς ο Harvey μας ρωτάει αν θέλουμε να ακούσουμε κάτι ακόμα παλιότερο, έτσι από το “Scream Bloody Gore”, ακούμε το “Mutilation” όπου το κοινό πλέον ξέφυγε όσο ποτέ, ενώ έχει μεταφέρει και το «πουτάνα όλα» κλίμα επί σκηνής, όπου ο Harvey αναγκάζεται να αλλάξει κιθάρα γιατί άλλαξε τα φώτα της πρώτης, η αλλαγή γίνεται με τον Matt ατσαλάκωτο και τον κόσμο να αρχίζει τα moshpits, ενώ αρχίζουν και τα πρώτα crowdsurfing με τον κόσμο ΕΝ ΕΞΑΛΛΩ που λέει κι ο φίλος μου ο Γρηγόρης. Και για να γίνει η φωτιά μέγιστη πύρινη λαίλαπα, πάρε και το “Baptized In Blood”, όπου θαρρείς ότι οι σκελετοί στο εξώφυλλο του ντεμπούτου των Death κατέβηκαν στο κοινό να το πάρουν μαζί τους στην άλλη πλευρά. Ασταμάτητοι και με εμπειρία δεκαετιών ο καθένας, και οι τέσσερις μουσικοί δίνουν την ψυχή τους 101%!
Επιστροφή στο “Leprosy” με στιγμή που θα μείνει στην ιστορία, καθώς το εφιαλτικό “Open Casket” προσφέρει ΤΗΝ στιγμή που ο Gus Rios ΚΑΡΦΩΝΕΙ το σετ του με το σημείο μετά το πρώτο riff (TATA-TA, TATA-TA, TATA-TA, TA-TA-TA-TA-TATA) και τη μπάντα να ξεφεύγει κι αυτή όσο περνάει η ώρα. Το κάνουν να μοιάζει τόσο εύκολο λες και παίζανε τα κομμάτια κάθε μέρα εδώ και 35 χρόνια, αλλά όταν αγαπάς τόσο πολύ αυτό που κάνεις και με δυο εκ των τεσσάρων των συντελεστών του δίσκου δίπλα σου, τίποτα δε γίνεται τυχαία. «Το επόμενο είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια, θέλω να κουνηθείτε στο moshpit” λέει ο Harvey και παίζεται το “Primitive Ways” όπου το κοινό υπακούει, ενώ το κομμάτι που κλείνει κανονικά το “Leprosy” σε πλήρη σήψη ακολουθεί. “Choke On It” με τον Rick Rozz να προσφέρει tapping από άλλη εποχή δίπλα στα αργόσυρτα και σχεδόν πένθιμα riffs. Καμία ξεκούραση για οπαδούς και συγκρότημα όμως, επιστροφή ξανά στο “Scream Bloody Gore” με το “Denial Of Life” (συγνώμη, το “Denial of… LIIIIIIIIIIIIFEEEEEEEEE” ήθελα να πω) όπου ένας ΤΡΟΜΕΡΟΣ Harvey τραβάει το γρύλισμα ΑΚΡΙΒΩΣ όπως έκανε ο Chuck τότε και ρίχνει σαγόνια στο έδαφος. Και τι δεν έχουμε ακούσει τόση ώρα; ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ DEMO!
“Ένα κομμάτι από τις demo μέρες του 1985 που κατέληξε σε ένα άλμπουμ που λέγεται “From Beyond” από μια μπάντα που λέγεται Massacre”! ΕΕΕΕΕ; ΝΑΙ! Το “Corpse Grinder” (ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ!) αφήνει πλέον τον κόσμο επισήμως μαλάκα και η από ώρα χαμένη μπάλα δε βρίσκεται ποτέ. Αυτό σε σχέση με όλα τα κομμάτια των Death παίζεται ακόμα πιο φρενήρες κι έπρεπε να είστε από μια μεριά να δείτε το ζεστό χαμόγελο του Rick Rozz όταν παιζόταν. Όταν ο κόσμος συνέρχεται από το σοκ, ο Harvey απλά αναφέρει «ας δούμε αν γνωρίζετε αυτό» και απλά… ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ διότι παίζουν το κομμάτι το οποίο έδωσε το όνομα του σε αυτή τη σύναξη ηρώων. “Left To Die” λοιπόν και όντως νιώθεις ότι δε θα γυρίσεις ζωντανός όπως λένε οι στίχοι, το μόνο που λείπει για να χαρακτηριστεί ‘80s/’90s το σκηνικό είναι τίποτα πυρσοί σαν αυτούς που άναψαν όταν ήρθαν οι Death to 1998 και για να φύγει ΤΕΛΕΙΩΣ το μυαλό όλων, το κύριο σετ κλείνει όπως μας λένε. Το πώς δε μας λένε και… ΡΟΥΦΑ κι ένα “Zombie Ritual” για να γίνει της ιερόδουλης το κιγκλίδωμα. Όποιος έζησε, τον Chuck είδε κατά τη μεταφορά στο πάνε έλα μεταξύ αληθινού κόσμου και άνω διαζωμάτων!
Περνάει ελάχιστη ώρα με τον κόσμο να παραμιλάει, «δεν παίξανε το “Pull The Plug” ρε, θα ξαναβγούν» σημειώνουν οι πιο προσεκτικοί, οι υπόλοιποι δεν το έχουν καν πάρει χαμπάρι, οι Left To Die ξαναβγαίνουν και αφού ο Harvey ευχαριστεί προσωπικά τους Rozz/Butler που τους αναφέρει ως λόγο που όλο αυτό συμβαίνει και που είναι τιμή γι’αυτόν και τον Rios να παίζουν δίπλα στους ήρωες τους, λέει το αυτονόητο: «Στο τέλος όλων, όλα γίνονται για τη μνήμη του μεγάλου Chuck Schuldiner και γι’αυτό είμαστε όλοι εδώ» προτρέποντας τον κόσμο να φωνάξει ρυθμικά “CHUCK, CHUCK, CHUCK” όπως και γίνεται και με πολλές αναφορές ενδιάμεσα στο πόσο φοβερό κοινό είναι το Αθηναϊκό. “Pull The Plug” θέλατε, “Pull The Plug” λάβατε, με τον κόσμο να τραγουδάει δίχως αύριο το χαρακτηριστικό σημείο “WHY DON’T YOU…” και εκεί που νομίζουμε ότι όλα τέλειωσαν, ένα χαρακτηριστικό lead έρχεται να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της λογικής. Στο άκουσμα του “Evil Dead” λυγίζουν όλοι, τον υποφαινόμενο τον πιάνουν τα κλάματα σαν μικρό παιδί γιατί απλά εκείνη τη στιγμή κοιτάει ψηλά και σκέφτεται «Γιατί δεν είσαι εδώ τώρα που γίνεται όλο αυτό για πάρτη Σου;» και που του τα σκάνε αναμνήσεις δεκαετιών που αφορούν τον απόλυτο μεταλλικό ήρωα του…
Η συναυλία τελειώνει μετά από 75 χορταστικότατα λεπτά, όπου αυτά τα ΑΘΑΝΑΤΑ κομμάτια έχουν αποδοθεί ονειρικά, με τρομερό δέσιμο μπάντας, λες κι έβλεπες τους αληθινούς Death και το μόνο που έλειπε ήταν ο ιδρυτής τους. Ο κόσμος αποσβολωμένος προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του, οι (αρκετά) μεγαλύτεροι σε ηλικία αγκαλιάζονται μεταξύ τους γιατί έχουν δει μεγάλο μέρος της ζωής τους να περνάει μπροστά από τα μάτια τους και οι μικρότεροι έχουν ΗΔΗ καταλάβει ότι δε θα ξεχάσουν ΠΟΤΕ αυτή τη βραδιά κι ότι γράφτηκε η ιστορία. Θέλω να σημειώσω ιδιαίτερα την ευγένεια όλων, για τον Matt και τον Gus το ήξερα από ιδία εμπειρία παλιότερα με Exhumed/Malevolent Creation αντίστοιχα. O Terry Butler στιβαρός και χαμογελαστός δε χάλασε χατίρι σε κανέναν υπογράφοντας βουνά δίσκων, με τον κόσμο να τον προτρέπει «έλα με τους Obituary» και να του λέει πόσο καταπληκτικό είναι τo “Dying Of Everything”, αλλά ο Rick Rozz πραγματικά σκλάβωσε κόσμο. Ήρεμος, με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, απόλαυσε κάθε στιγμή, αγκάλιαζε μόνος του τους οπαδούς, λέγοντας στον καθένα “God bless you” και απέδειξε ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν υπάρξει ΒΟΥΝΑ εκτίμησης για τον κόσμο αλλά δεν καβαλάνε καλάμι ακόμα και με τέτοια υστεροφημία δεκαετιών και δη 35 ετών!
Κοπανηθήκαμε, κλάψαμε, το ζήσαμε στο φουλ κι ας είναι αυτή η βραδιά ένα έναυσμα να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο και να χαιρόμαστε κάθε στιγμή στην ολότητα της, όπως και να γεμίζουμε τις ζωές μας με πράγματα και στιγμές που θα μείνουν και θα μας δίνουν χαρά!
“What has now been days, it seems like years”…
ΖΕΙΣ!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Ιωάννης Λιβανός
(https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography) & (https://www.facebook.com/lightandmotionphotograph )
Comments
