Θα ξεκινήσω όπως θεωρώ ότι θα έκανε ο καθένας στη θέση μου εκφράζοντας την ειλικρινή μου θλίψη, απορία και θυμό για όσα έγιναν πρόσφατα με το δυστύχημα των δυο τραίνων στα Τέμπη. Δεν το χωράει ο νους το πως φτάσαμε ως εδώ –το οποίο δυστυχώς όχι απλά δεν προκαλεί έκπληξη αλλά πάρα πολλοί το περίμεναν- και μάλιστα όταν όλα οδηγούν σε επιεικώς εγκληματική αμέλεια και με την ιστορία να έχει κενά σε κάθε πτυχή που προσπαθεί να την αναλύσει ο καθένας. Τριήμερο Εθνικό πένθος, παραιτήσεις, δηλώσεις, ερωτηματικά και αγανάκτηση που οδήγησαν και σε μαζώξεις με όχι και πολύ φιλικές διαθέσεις, αλλά ο κόσμος κάπου αρχίζει να χάνει την –αδιανόητη με όσα συμβαίνουν- υπομονή του. Εύχομαι να μην έχουμε συνέχεια σε τέτοιες αποφράδες ημέρες, να μη συνεχίσουμε να ακούμε για «θυσίες» ανθρώπων –λίγη τσίπα δεν έχετε μερικοί;- ώστε να υπάρξουν νέα μέτρα πρόληψης και μεγαλύτερης ασφάλειας και να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα για κάτι που θα έπρεπε να είναι τόσο απλό κομμάτι της καθημερινότητας όπως η μετακίνηση από και προς οποιονδήποτε προορισμό. Δε μπορώ να διανοηθώ τον πόνο που έχουν όλοι οι άνθρωποι που έχασαν οικείους τους μ’αυτό τον τρόπο, θερμά συλλυπητήρια από μένα και σύσσωμη την συντακτική ομάδα του Rock Overdose.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, αποφασίστηκε τελικά ότι οι προγραμματισμένες συναυλίες θα γίνουν κανονικά, έτσι την Παρασκευή που μας πέρασε η συναυλία με κύριο πόλο έλξης τους Νορβηγούς Leprous έγινε κανονικά, μια συναυλία που πέρασε στο τέλος από 40 κύματα στο αν και πως θα γίνει, αν και εφόσον θα αλλάξει ο χώρος λόγω του sold out που πραγματοποιήθηκε και που –θα δείτε στη συνέχεια γιατί- ήμασταν τελικά περισσότερο από τυχεροί που παρακολουθήσαμε, παρότι ο κόσμος πήγε με «κρύα» διάθεση μετά από όσα έγιναν και όσο η συναυλία έφτανε προς το τέλος, έδειχνε να ξεσπάει και να λυτρώνεται, βγάζοντας πολύ καταπιεσμένη ενέργεια. Δεν σκόπευα να πάρω θέση αλλά επειδή είδα, άκουσα και κυρίως διάβασα πάρα πολλά, ούτε ο κόσμος είναι αναίσθητος που πήγε στη συναυλία, ούτε αντίστοιχα όσοι δεν πήγαν ρίχνοντας κατάρες προς μπάντες, διοργανωτές και οπαδούς –με τα πιο “light” από αυτά να είναι ευχές για καλοκαιρινό ζώδιο προς πάσα κατεύθυνση- έχουν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση. Το συμβάν στα Τέμπη δεν είναι για να βγάλουμε να μετρήσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη –τη θλίψη και την οδύνη- αλλά είναι αδιαμφισβήτητο ότι έκανε άπαντες –ακόμα και «ντουβάρια» χωρίς καρδιά- να σφιχτεί το στομάχι τους και να μην έχουν κουράγιο να πούνε κουβέντα.
Οι Νορβηγοί Kalandra άνοιξαν την βραδιά λίγο νωρίτερα από τις 19:45 που ήταν προγραμματισμένο και για τα υπόλοιπα 37’ μας μετέφεραν σε ένα ατμοσφαιρικό folk ταξίδι σε βόρειες περιφέρειες, με την μουσική τους ωστόσο παρά την καταγωγή τους να είναι ζεστή και να τονίζει έντονα και το Post στοιχείο. Οδηγούμενοι από την αύρα και ολόσωστη τονικά φωνή της τραγουδίστριας Katrine Stenbekk, το κουαρτέτο –χωρίς μπασίστα παρακαλώ- είχε πολύ καλό ήχο και κατάφερε να ζεστάνει τον κόσμο, που τους χάρισε ένα ειλικρινές χειροκρότημα από την αρχή, κάτι που απ’ότι φαίνεται τους χαροποίησε ιδιαίτερα. Αν εξαιρέσω στυλιστικές ατέλειες όπως το ότι ο ένας κιθαρίστας είχε το μαλλί πιασμένο κοτσίδα –ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σε συναυλία, άστο κάτω άνθρωπε μου, είσαι και ομορφόπαιδο δυο μέτρα, τι χιπστεριές είναι αυτές;- δεν υπήρξε τίποτα το μεμπτό στην παρουσία τους. Ιδιαίτερη στιγμή το Νορβηγίζον “Virkelighetens Etterkalng” (το οποίο ελπίζω να έχω γράψει σωστά) όπου η Katrine έδειχνε μεγαλύτερη άνεση τραγουδώντας στη γλώσσα της, ενώ έκλεισαν με ένα κομμάτι ονόματι “Brave New World” και αναφερόμενοι στο δυστύχημα των Τεμπών, μας αποχαιρέτησαν ξανά σε χειροκροτήματα. Πολύ ωραία η παρουσία τους, στυλάκι που δεν είναι για όλες τις ώρες αλλά ιδανικό αν θέλετε να συνδυάσετε Myrkur, Wardruna, Sylvaine και άλλα αιθέρια ακούσματα.
Σειρά παίρνουν οι Λονδρέζοι Monuments, μπάντα που είχα καραγουστάρει προ 11ετίας με το κορυφαίο τους ντεμπούτο “Gnosis” –έχουμε και μια ηλικία- και που γενικότερα τα άλμπουμ τους έχουν ελληνικές αναφορές (“The Amanuensis”, “Phronesis”, “In Stasis” τα άλλα τρία που κυκλοφόρησαν έκτοτε). Μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ και άκρως νευρόσπαστη εμφάνιση, με τον νέο τους frontman Andy Cizek να θυμίζει εμφανισιακά τραγουδιστή σε boy band αλλά να ΔΙΝΕΙ πόνο φωνητικά και να είναι πολύ έξω καρδιά στην επικοινωνία του με τον κόσμο. Σχιζοφρενές παίξιμο από τον ντράμερ Mike Malyan που ξαναγύρισε στο συγκρότημα το 2019 μετά τη φυγή του το 2015 (ΕΥΤΥΧΩΣ), ενώ ο νέος μπασίστας Werner Ekelens έκανε φοβερό tapping συνεχώς τονίζοντας τον όγκο. Ψυχή της μπάντας και παιχταράς παραμένει ο «παλιός» κιθαρίστας John Browne, αλλά ο Cizek του κλέβει τη δόξα. Έκανε το κοινό να χοροπηδάει συνεχώς, άλλαζε από μελωδικά σε κάφρικα φωνητικά και τούμπαλιν, δε δίστασε να αφεθεί στο κενό πέφτοντας με την πλάτη και απολαμβάνοντας φοβερό crowdsurfing (λέγοντας μάλιστα «πολύ γλυκό εκ μέρους σας που με πιάσατε») ενώ δεν παρέλειπε να αναφέρει πόσο υπέροχοι ήμασταν σαν κοινό. Αποχαιρέτησαν με αφιέρωση στα θύματα (και όσους επηρεάστηκαν από την απώλεια όπως ανέφεραν) των Τεμπών και υποσχέθηκαν να έρθουν σύντομα. Στις κορυφαίες εμφανίσεις support σχημάτων όλων των εποχών, αδιαπραγμάτευτα!
Οι Leprous εμφανίζονται στις 21:55 και με πρώτο ως είθισται τα τελευταία χρόνια τον φοβερό Καναδό τσελίστα Raph Weinroth-Browne, ο Einar Solberg καπάκι κάνει την εμφάνιση του με χειροκροτήματα αρχίζοντας να τραγουδάει το “Have You Ever?” και σιγά σιγά όλη η μπάντα εμφανίζεται, ο Baard Kolstad στα τύμπανα (με δικό του fan club, υστερία μόλις βγήκε), στη συνέχεια οι κιθαρίστες Robing Ognedal και Tor Oddmund-Surke και στο τέλος ο μπασίστας Simen Daniel Borven. To “Aphelion” για το οποίο περιοδεύουν, ας πούμε ότι σαν δίσκος δεν αντιπροσωπεύει το μεγαλείο τους όσο οι προκάτοχοι του, ενώ το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ξεκινάνε με υποτονικά τραγούδια (π.χ. τα “Boneville” και “Below”) δε βοηθάει ιδιαίτερα στο να ανέβει άμεσα η αδρεναλίνη. Κάτι που ωστόσο άμεσα θα συμβεί με το “The Price” (βγείτε έτσι να μη μείνει τίποτα όρθιο) όπου ο κόσμος ουρλιάζει ξεσπώντας πλέον και επισήμως έχουμε συναυλία. Ω-ω-ω-ωωω-ωωωω όλοι με ένα στόμα, με τις μνήμες του τι συνέβη την τελευταία φορά που το τραγούδησε ο Solberg νωπές (θα γίνει μετά αναφορά) και όλοι μας να κοιτάζουμε το γυάλινο πάλκο στο οποίο ανέβαινε με προσοχή και αγωνία για να μην έχουμε πάλι καμία αναπάντεχη πτώση όπως το 2020.
«Αθήνα είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε εδώ, εύχομαι να ερχόμασταν υπό καλύτερες συνθήκες» μας αναφέρει ο Solberg, το βλέπεις ότι το εννοεί και όλοι δίπλα του χαμηλώνουν το κεφάλι ως ένδειξη σεβασμού. Ακολουθεί μια στιγμή η οποία θεωρώ ότι έχει αποτυπωθεί πλέον πολύ βαθιά στην καρδιά μου ως μια από τις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες μου, καθώς για πρώτη φορά στην καριέρα τους, οι Leprous –θέλοντας να αφιερώσουν το κομμάτι στις ζωές που χάθηκαν- παίζουν το “The Last Milestone” (!!!) με τον Solberg να αναφέρει ότι είναι ένα κατάλληλο κομμάτι για όσους θρηνούν. Συνοδεία με τον Browne, δίνει μια ερμηνεία το λιγότερο σπαρακτική, με τον κόσμο να έχει χαμηλώσει το κεφάλι, ενώ πάρα πολλοί και πολλές δίπλα μου κρατιούνται να μην τα μπήξουν. Μέσα σε πρωτοφανή χειροκροτήματα, η συνέχεια περιλαμβάνει δυο νέα κομμάτια, το παιχνιδιάρικο “On Hold” και τη φοβερή μπαλάντα “Castaway Angels”. Ο ήχος είναι κρύσταλλο, όλοι τους βλέπεις ότι τα δίνουν όλα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην Ελλάδα, με το συναίσθημα ότι για όσα έγιναν, θέλουν να δώσουν λίγη χαρά στον κόσμο. Το “From The Flame” είναι η δεύτερη στιγμή που κάνει τον κόσμο να ζητωκραυγάσει, ενώ το “Alleviate” μπορεί να μην είναι το μοτίβο στο οποίο γουστάρω τα χιτάκια τους, αλλά στον κόσμο είναι πολύ αγαπητό.
«Ως τώρα διαλέξαμε εμείς το σετ, τώρα είναι η σειρά σας» λέει ο Solberg. O κόσμος ήδη αρχίζει να φωνάζει επιλογές, «δε με αφήσατε καν να πω πως θα γίνει» λέει γελώντας ο ψηλός τραγουδιστής, ο οποίος καταφέρνει μετά από κραυγές διάφορων κομματιών που τον κάνουν να γελάσει να δώσει τις εξής επιλογές: To “Acquired Taste”, το “Salt” (έπρεπε γαμώτο), το “I Lose Hope” (το οποίο ευθέως χαρακτήρισε «ένα ποπ κολλητικό κομμάτι»), το “Running Low” και –μέγα λάθος του- είπε «και σκέφτομαι να βάλω και στο παιχνίδι ειδικά σήμερα το “Forced Entry”. Με κραυγές να συνοδεύουν τα δυο τελευταία κομμάτια, και με τον Solberg ξεκάθαρα να προτιμάει ο κόσμος να προτιμήσει το “Running Low” για να προστατεύσει τη φωνή του –θα δείτε ξανά κάτω γιατί- αμφιταλαντεύεται, καθώς η αρένα επιλέγει “Forced Entry”, ενώ το πάνω διάζωμα “Running Low”. Δε μπορεί να αποφασίσει, παίρνει ένα μπουκάλι νερό και το τσαλακώνει και το πετάει προς το κοινό, λέγοντας ότι όποιος το πιάσει, θα διαλέξει ανάμεσα στα δυο. Το παιδί που το πιάνει διαλέγει “Forced Entry” (ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΓΚΑΣ ΕΙΣΑΙ) και ο Solberg «σφίγγει» λέγοντας «Μπράβο Αθήνα, έχασα τόσο χρόνο να διαλέξουμε και θα με κάνετε να τραγουδήσω ένα κομμάτι 11μιση λεπτών».
Φυσικά ο κόσμος τρελαίνεται με το που το παίζουν, ενώ γύρω μου βλέπω και τους πιο ήρεμους να κοπανιούνται στο ρυθμό. ΑΥΤΟΙ είναι οι Leprous που αγαπήσαμε, ενώ όπως πάντα λέω, «όταν τους βλέπεις να χτυπιούνται σαν τα κατσίκια, σημαίνει ότι η συναυλία πάει ΚΑΛΑ»! Διάλειμμα στα υψηλά και πολύ προοδευτικά τέμπο με το “Out Of Here”, κι από κει και έπειτα ως το τέλος, η συναυλία αποκτάει χαρακτήρα επικών διαστάσεων. Οι Leprous ξέροντας ότι το “Slave” είναι άκρως αγαπητό στους Έλληνες (την προηγούμενη φορά έχοντας τελειώσει, ξαναβγήκαν και το έπαιξαν, οπότε το πρόλαβαν πριν γίνει αυτή τη φορά), με τον κόσμο να τραγουδάει κάθε στίχο, ενώ καπάκι ακολουθεί η ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ του “Distant Bells” που χτίζεται μαεστρικά και σταδιακά μέχρι την κορύφωση στο τέλος. Ω-ω-ωωω-ω-ωωω-ω-ω-ωω, σε κάθε άκρη του Gagarin, με το “Below” να εκτοξεύει το συναίσθημα στα ύψη και να αποτελεί Κάθαρση για πολύ κόσμο. Κάποιοι πλέον δε συγκρατούν τα δάκρυα τους και μόλις τελειώνει ηρεμούν λίγο, για να αναφέρει ο Solberg ότι το επόμενο κομμάτι φτιάχτηκε και με τη βοήθεια των οπαδών που παρακολούθησαν για μια εβδομάδα live stream και συμμετείχαν στη σύνθεση του “Nighttime Disguise”. To κομμάτι κλείνει το κύριο μέρος της συναυλίας, με το συγκρότημα να επιστρέφει σε επευφημίες.
Το “The Sky Is Red” έχει καθιερωθεί πλέον ως το τέλος των συναυλιών τους (λίγο ακόμα και θα είχαμε πάλι επιστροφή επί σκηνής, αλλά αιφνίδια μπήκε μουσική και μας το κόψανε ξέροντας τι τους περίμενε). Η μπάντα σε πρωτοφανή οργασμό απόδοσης, πώρωσης και κατάθεσης ψυχής για το κοινό, δείχνει ότι έχει περάσει στο επόμενο επίπεδο. Ναι κυρίες και κύριοι, θέλοντας και μη, πρέπει να το παραδεχτούμε, οι Leprous είναι επίσημα ΜΕΓΑΛΗ μπάντα. Όχι απλά επειδή καταφέρνουν να έρχονται συνέχεια και να αυξάνουν το κοινό τους, αλλά γιατί ζωντανά παίζουν τόσο καλύτερα από κάθε προηγούμενη φορά και αυτή τη φορά παρά 5’ φτάσανε τις 2 ώρες. Πέρασαν 8 χρόνια από την εποχή του κορυφαίου δίσκου τους (“The Congregation”) και τη συναυλία στο An Club, οι καταστάσεις αυτές –μεταλλικές και club-ίσιες- ανήκουν στο παρελθόν, η μουσική τους έχει μαλακώσει παραμένοντας επίκαιρη, οι χώροι που εμφανίζονται μεγαλώνουν, η αγάπη του κοινού καλά κρατεί και στο τέλος αφιερώνουν κι αυτοί την εμφάνιση τους στο συμβάν των Τεμπών ευχόμενοι την επόμενη φορά που θα έρθουν να είναι ο κόσμος πιο χαρούμενος. Μια απίστευτη εμφάνιση που οι Έλληνες αποδείχθηκαν έξτρα τυχεροί που παρακολούθησαν για ένα πολύ βασικό λόγο τον οποίο σας έχω προϊδεάσει ήδη άνωθεν.
Μετά και την συναυλία της Αθήνας, ο Einar Solberg με ανακοίνωση του τόνισε ότι ύστερα από 40 συνεχείς συναυλίες, η φωνή του πλέον έχει φθαρεί (μας το πέταξε το υπονοούμενο 1-2 φορές αλλά στην απόδοση του δε φάνηκε καν). Έτσι μετά τις ημερομηνίες στην Αθήνα, τη θέση του στα φωνητικά θα αναλάβει ο ντράμερ Baard Kolstad (!!!!), ενώ τη θέση του Baard στα τύμπανα θα πάρει ο Mike Malyan των Monuments (έδινα νεφρό να δω συναυλία να παίζουν και ο Baard και ο Mike ΜΑΖΙ). Αυτό δείχνει ότι ιδιαίτερα ο αγαπητός frontman έδωσε ΤΑ ΠΑΝΤΑ για τον κόσμο σε σημείο που όχι απλά δεν προφύλαξε την φωνή του (καμπάνα πάντως, τον ματιάξαμε όλοι σε φάση «τι κάνει, πως τα βγάζει;» κτλ), αλλά αντίθετα της έκανε ζημιά. Στα αξιοσημείωτα το γεγονός ότι πριν βάλει το κοινό να διαλέξει κομμάτι, ανεβαίνοντας στο γυάλινο πάλκο μας είπε «ξέρετε, μετά την τελευταία φορά λίγο φοβάμαι να ανεβαίνω εδώ, ήσασταν εδώ την τελευταία φορά;» με το κοινό να απαντάει καταφατικά και τον ίδιο να ξαναρωτάει «θυμάστε τι έγινε ε;» και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα με τον ίδιο να γελάει και να λέει «πολύ καλή μνήμη έχετε δυστυχώς» (κι εσείς χειροκροτάτε που σκοτώθηκε ο άνθρωπος πριν 3 χρόνια, αλλά αυτοί είστε).
*Πριν ξεκινήσει η εμφάνιση των Leprous τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή μετά από προτροπή των διοργανωτών και σε συνεννόηση με όλες τις μπάντες, ενώ τονίστηκε να μην καπνίζει ο κόσμος.
Ο κόσμος συνδύασε την έξοδο με χαμόγελα αλλά και προβληματισμό που χάρηκαν την εμφάνιση ύστερα από όλα όσα είχαν γίνει πριν, έτσι η χαρά μετριάστηκε κατά πολύ. Πάρα πολλοί πάντως τόνιζαν ότι το χρειαζόντουσαν όσο τίποτα και με τον τρόπο τους έβγαλαν πολλή αρνητική ενέργεια από πάνω τους.
Ευχή ΟΛΩΝ ΜΑΣ –θέλω να πιστεύω- να μην γεμίζει η καθημερινότητα μας με τόσο άσχημες ειδήσεις και οι συναυλίες να αποτελούν αποκλειστικά και μόνο λόγω γιορτής κι όχι μέσο αποσυμπίεσης μιας ζοφερής καθημερινότητας.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
