Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, οι θρυλικοί Uriah Heep θα επέστρεφαν στην Αθήνα για να γιορτάσουν μαζί μας 50 χρόνια ανεξίτιλης πορείας στα rock δρώμενα. Σχηματισμένοι πίσω στο 1969, θα διένυαν διάφορες εποχές και θα γνώριζαν πολυάριθμες αλλαγές στο προσωπικό τους μέσα στα χρόνια, με μοναδική σταθερά τον ακατάβλητο Mick Box. Χαρακτηριστικές στιγμές από το πλούσιο παρελθόν τους, αλλά και ευχές από σημαίνουσες προσωπικότητες της hard rock σκηνής, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας υπό τη μορφή βίντεο, λίγο πριν το συγκρότημα κάνει την εμφάνιση του στη σκηνή με το “Circus”, για το πρώτο από τα δύο σετ, που θα έπαιζαν την Πέμπτη το βράδυ.
Σε αυτό το πρώτο ακουστικό σετ οι Heep μας συστήνονται σε μια lite εκδοχή, με ακουστικά έγχορδα και στήσιμο με τα απολύτως απαραίτητα σε drums και πλήκτρα, όντας καθιστοί στο μπροστινό τμήμα της σκηνής, όσο πιο κοντά γίνεται στον κόσμο, χτίζοντας μια όσο το δυνατόν πιο cozy ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στα κομμάτια ο ηγέτης Mick Box αφηγείται σύντομες ιστορίες σχετικά με τη δημιουργία τους, παραδίδοντας ταχύρρυθμα μαθήματα rock ιστορίας και δίνοντας μας πολύτιμο insight στα άδυτα ενός θρυλικού συγκροτήματος.
Κάπως έτσι μάθαμε ότι το άκρως συναυλιακό “Free Me” γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, ότι το “Come Away Melinda” ήταν σύνθεση που λάτρευαν να παίζουν οι David Byron και Mick Box, ήδη από την εποχή πριν τους Heep ή ότι το “Lady In Black” δε γνώρισε ιδιαίτερη απήχηση όταν πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά έκανε το “μπαμ” μερικά χρόνια αργότερα, όταν άρχισε να παίρνει airplay στη Γερμανία. Σε αυτό το τελευταίο έγινε και ο μεγάλος χαμός για αυτό το πρώτο σετ, με τον Bernie Shaw να δίνει συνεχώς μικρόφωνο στο κοινό κι εκείνο ένθερμα να ανταποκρίνεται. Το τέλος του πενηνταλέπτου βρήκε το συγκρότημα όρθιο να παροτρύνει τον κόσμο να τραγουδήσει ακόμα πιο δυνατά και να αποχωρεί προσωρινά καταχειροκροτούμενο.
Μετά από διάλλειμμα μισής ώρας κι ακόμα ένα retrospective βίντεο, το πέπλο που έκρυβε το πίσω μέρος της σκηνής έπεσε κι αποκάλυψε τη μπάντα σε beast mode, με δυνατές κιθάρες, θηριώδη drums και παραγωγή αντάξια της πενηντάχρονης ιστορίας τους. To “Against The Odds” από το “Sea Of Light” του 1995 έβαλε επιτυχώς τον “ηλεκτρισμό” στο κόλπο, με τη μπάντα να μπαίνει χωρίς ανάσα στο “Hanging Tree”, που με τον πρωτόλειο heavy metal ήχο του άναψε για τα καλά τα αίματα και έστρωσε το δρόμο για τον καταιγισμό του “Traveller In Time”.
Αλλαγή κλίματος για λίγο με το “Stealin'” και το κοινό να μπαίνει σε ρόλο πρωταγωνιστή, σε μια σύνθεση, που βρίθει από ευκαιρίες για sing alongs. Η μπάντα ξαναπατάει γερά γκάζι με το “Too Scared To Run”, ενώ κατεβάζει ταχύτητα, αλλά όχι νεύρο για το “Rainbow Demon”, με τα επιβλητικά πλήκτρα του Phil Lanzon να δίνουν τον τόνο. Το “What Kind Of God” από το “Wake The Sleeper” του 2008 που ακολούθησε, αποτέλεσε την πιο αδιάφορη στιγμή της συναυλίας, έχοντας μάλιστα την ατυχία να προηγείται της απόλυτης τραγουδάρας “Sunrise”, που έστειλε ρίγη συγκίνησης από άκρη σε άκρη του Fuzz. Έχοντας φτάσει πλέον στην τελική ευθεία οι Heep χρησιμοποιούν ό,τι καλύτερο διαθέτουν στο οπλοστάσιο τους: Το ανεβαστικό “Sweet Lorraine” δημιουργεί party διάθεση, ενώ το μεταλλικό “Free 'n' Easy” φέρνει σε ρόλο πρωταγωνιστή την κιθάρα του Mick Box, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με τον αιώνιο ύμνο “July Morning”, με τις δονήσεις από το intro δια χειρός Phil Lanzon να πλημμυρίζουν την αίθουσα και την ψυχωμένη ερμηνεία του Bernie Shaw, να απογειώνει τη συλλογική μας εμπειρία. Το outro του κομματιού ξεχειλώνει ελαφρώς, με τον Box να κάνει επίδειξη δύναμης στο solo και τους Russell Gilbrook και Dave Rimmer να μπουμπουνάνε αλύπητα για το grand finale.
Αποχώρηση για τα μάτια του κόσμου και ώρα να τιμηθούν ονομαστικά όλοι όσοι πέρασαν από τις τάξεις του συγκροτήματος, μέσα από ένα ακόμα σύντομο βίντεο. Το κοινό ξεσπά σε έντονα χειροκροτήματα και επευφημίες όταν αναφέρονται τα ονόματα των Ken Hensley, Lee Kerslake και John Lawton, αποδεικνύοντας το αλάνθαστο αισθητήριο του κι ακόμα μεγαλύτερα όταν η μπάντα επιστρέφει στη σκηνή. Η υπέρβαρη riff-άρα του “Gypsy” τραντάζει συθέμελα το Fuzz, ενώ η φωνάρα του Bernie Shaw ίσα που ακούγεται από το τραγούδι του κόσμου. Οι Heep ξεσαλώνουν στο instrumental μέρος, το wah wah της κιθάρας του Box αγγίζει επίπεδα Hammett, τα πλήκτρα του Lanzon σκεπάζουν τα πάντα και ο Gilbrook κοπανάει τα δέρματα δίχως αύριο.
Το οριστικό κλείσιμο ήρθε με ένα Fuzz στο πόδι να τραγουδάει με μια φωνή το “Easy Livin'”, απλά ένα από τα κλασικότερα κομμάτια στην ιστορία του rock και τους Uriah Heep να αποχωρούν εν μέσω αποθέωσης και δια στόματος Bernie Shaw να ανανεώνουν το ραντεβού τους για του χρόνου, με νέο άλμπουμ. 50 χρόνια μουσικής ιστορίας πέρασαν πανηγυρικά μπροστά στα μάτια μας σε δυόμιση ώρες και πραγματικά φάνηκε σα να είχαν κυλήσει μόλις δέκα λεπτά κι ούτε second παραπάνω, ενδεικτικό του πόσο καλά μας έκαναν να περάσουμε την περασμένη Πέμπτη. Γιατί στο κάτω κάτω, τι 30, τι 40, τι 50. Το ποιος είσαι και πως κρατιέσαι, στη σκηνή το αποδεικνύεις. Και οι Heep εξακολουθούν να τα καταφέρνουν περίφημα.
Setlist:
Ακουστικό Set
Circus
Tales
Free Me
Come Away Melinda
Confession
Rain
The Wizard / Paradise / Circle Οf Hands
Lady Ιn Black
Ηλεκτρικό Set
Against Τhe Odds
The Hanging Tree
Traveller Ιn Time
Between Two Worlds
Stealin'
Too Scared Τo Run
Rainbow Demon
What Kind Οf God
Sunrise
Sweet Lorraine
Free 'n' Easy
July Morning
Encore:
Gypsy
Easy Livin'
Για το Rockoverdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
