Διαβάζοντας πρόσφατα ένα βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο ¨Να σου πω μια ιστορία¨ αναθεώρησα για το τι ακριβώς σημαίνει μιζέρια στην κοινωνία μας και μου έδωσε μια ακριβής περιγραφή παράλληλα για το συμβαίνει στην ελληνική σκηνή και όχι μόνο μεταξύ συγκροτημάτων αλλά και οπαδών της metal.
Πριν ξεκινήσω να εξηγώ να αναφέρω ότι ο Bucay , είναι ένας Αργεντινός ψυχολόγος ο οποίος πιστεύει ότι ο άνθρωπος μαθαίνει είτε μέσα από ιστορίες , είτε από μύθους και έτσι μ αυτή τη μέθοδο παραθέτει διάφορες ιστορίες στα βιβλία του όπου ο καθένας μπορεί να αποκτήσει αυτογνωσία και αυτοβοήθεια όπως αναφέρει.
Σε μία ιστορία του λοιπόν με τίτλο ¨διαγωνισμός τραγουδιού ¨ μιλάει για μία κουκουβάγια η οποία μεταφέρει στα υπόλοιπα ζώα του δάσους τις εμπειρίες της από τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους. ‘όπως π.χ. τη συνήθεια να ταξινομούν τους καλλιτέχνες με βάση τη δεξιοτεχνία τους και έτσι λοιπόν αφού τα ζώα εντυπωσιάστηκαν αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα διαγωνισμό τραγουδιού όπου δημοκρατικά όπως και οι άνθρωποι θα είχαν όλοι οι διαγωνιζόμενοι και το δικαίωμα ψήφου και έτσι λοιπόν αφού ανεβήκαν όλα τα ζώα και τραγούδησαν και τελείωσε και η ψηφοφορία η κουκουβάγια άνοιξε την κάλπη όπου θα άνοιγε τις ψήφους , με μεγάλη έκπληξη λοιπόν τα ζώα άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι όλες οι ψήφοι εκτός από δύο ήταν υπέρ του γαιδάρου ο οποίος ανακηρύχτηκε ως η καλύτερη φωνή του δάσους και των περιχώρων.
Στη συνέχεια η κουκουβάγια εξήγησε τι είχε συμβεί, κάθε διαγωνιζόμενος θεωρώντας τον εαυτό του αδιαμφισβήτητο νικητή είχε ψηφίσει τον χειρότερο του διαγωνισμού που δεν θα αποτελούσε απειλή για τη νίκη του, οι δύο ψήφοι που δεν ήταν για το γάιδαρο ήταν η μία η δική του όπου πίστευε ότι δεν έχει τίποτα να χάσει και είχε ψηφίσει με ειλικρίνεια τη γαλιάντρα και η δεύτερη ήταν του ανθρώπου όπου φυσικά είχε ψηφίσει τον εαυτό του… και κλείνει ο συγγραφέας με τα εξής λόγια …
¨ Αυτό σημαίνει μιζέρια στην κοινωνία μας, όταν νιώθουμε τόσο σπουδαίοι και δεν αφήνουμε χώρο για τους άλλους, όταν πιστεύουμε ότι αξίζουμε πολλά και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, όταν φανταζόμαστε πώς είμαστε υπέροχοι και δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση να μείνει απραγματοποίητη η επιθυμία μας, τότε πολύ συχνά η ματαιοδοξία ,η μικροψυχία, η ηλιθιότητα και η ποταπότητα μας κάνουν μίζερους, οχι εγωιστές αλλά μίζερους… ΜΙ ΖΕ ΡΟΥΣ¨
Θα μπορούσα να τελειώσω το άρθρο εδώ μιας και η πλειοψηφία σίγουρα θα έχει ένα παράδειγμα και μία ιστορία να διηγηθεί και έχει πιάσει το νόημα του συγκεκριμένου άρθρου αλλά καλό θα ήταν να το αναπτύξω λίγο ακόμα και να συγκεκριμενοποιήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική σκηνή (συγκροτήματα – οπαδοί).
Αρχικά ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτή την απαξίωση του να πάς να δεις μία μπάντα όχι γνωστή η οποία με αρκετό κόπο και συνήθως χρήμα παρουσιάζει την δουλεία της σε κάποιο χώρο με όχι απλά φθηνό εισιτήριο, αλλά πολλές φορές και με δωρεάν είσοδο ενώ όσες φορές και αν έρθουν οι MAIDEN και ακόμη και αν το εισιτήριο κάνει 150 ευρώ εσύ θα πάς… δεν είναι κακό να στηρίζεις την σκηνή της πόλης- χώρας σου και για να ξέρεις οι μεγάλες μπάντες έτσι έγιναν μεγάλες και υπάρχουν αρκετά παραδείγματα σε αυτό.
Και αν μη τι άλλο δεν έχει και τόσο συχνά live ώστε να μην προλαβαίνουμε ρε παιδία…
Στην επαρχία βέβαια δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο αλλά εκεί το παράδειγμα του Bucay είναι εντονότερο μίας και όλοι μπορούν να το κάνουν καλύτερα και πολλές φορές δείχνουν την απαξίωση τους και κατά τη διάρκεια του live.
Η ενασχόληση μου με το χώρο της διοργάνωσης στην επαρχία με έμαθε αρκετά πράγματα, όπως ότι όπως είπα παραπάνω όλοι μπορούν να το κάνουν καλύτερα, όλοι ξέρουν ότι βγάζεις τρελά φράγκα από τις συναυλίες (ασχέτως αν μπαίνεις μέσα σχεδόν πάντα και με ποσά που δεν διανοείται το μυαλουδάκι τους) και άλλες πολλές τέτοιες αηδίες όπου δεν θέλω καν να θυμάμαι… και κάθεται ο εκάστοτε διοργανωτής και σκέφτεται και με το δίκιο του εννοείται… τελικά αξίζει τον κόπο?
Και ναι τον αξίζει γιατί πιστεύω ότι πέρα από τους όποιους μίζερους (και δυστυχώς είναι πολλοί) υπάρχουν και άτομα που το βλέπουν ακόμη ρομαντικά όπως και μπάντες , όπως και διοργανωτές και επίσης πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση της απαξίωσης θα αλλάξει και σύντομα μάλιστα και το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας μας είναι να χαλάσει 2-3 ώρες από την έξοδο του και να παρακολουθήσει μία μπάντα που στο κάτω κάτω μπορεί να έχει κάτι να του πεί.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της μιζέριας αυτή του διηγήματος όπου ο καθένας θεωρεί ότι η δική του μπάντα μόνο μπορεί να παίξει και δεν αφήνει χώρο ή και πολλές φορές δεν δίνει την ευκαιρία σε μία άλλη μπάντα να δείξει και αυτή την δουλειά της ξεχνώντας πολλές φορές ότι και αυτούς κάποιος άλλος τους βοήθησε και άντε σε κανένα φεστιβάλ όπου αρχίζουν οι ίντριγκες για το ποίος θα παίξει τελευταίος και ποιος πρώτος, πόση ώρα θα παίξει ο καθένας και άλλα όμορφα.
Αυτό βέβαια για να ξεκαθαρίσουμε δεν σημαίνει ότι ισχύει για όλες τις μπάντες , εννοείται πως όχι, ίσα- ίσα που έχω δει αρκετές μπάντες να είναι παράδειγμα προς μίμηση και καλό θα ήταν να παραδειγματιστούμε ΟΛΟΙ μας, οπαδοί, μουσικοί , διοργανωτές ή δεν ξέρω και γώ τι άλλο που ως κοινό παρονομαστή έχουμε τη μουσική που αγαπάμε και να καταλάβουμε ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν έχουν θέση ανάμεσα μας και πάψουμε να είμαστε μίζεροι…
Κλείνω με ένα στίχο από το Diffidentia των Pain Of Salvation:
“But we can change
We can change...?
I said we can change!
We can change, we can change - still breaching...
We can change, we can change - still breaching...
I hold it
I"m never
Letting go
I settle for rash rather than risk going to slow
I sought it
I killed it
But now I know
I"m left somewhat broken but I won"t let it show
Hear me now! “
Για το RockOverdose.gr,
Χρήστος Κατσιρέας
Comments
