Οι Ιάπωνες Mono δεν είναι ξένοι στο ελληνικό κοινό. Από το 2006 και ύστερα επισκέπτονται ανελλιπώς την χώρα μας, με τη συγκεκριμένη εμφάνιση να είναι η τέταρτη επί αθηναικού εδάφους. Με το πρόσφατο “For My Parents” στις αποσκευές τους, ένα άλμπουμ που παρότι δεν πολυαπασχόλησε το εγχώριο μουσικό τύπο, αποτέλεσε ακόμα μια εξαιρετική προσθήκη στην συνεπέστατη ποιοτικά δισκογραφία τους, έκαναν στάση στον απώτατο ευρωπαικό νότο για δύο εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Η φύση της μουσικής των Mono, αυτού του αποκλειστικά ορχηστρικού, σχεδόν soundtrack-ικού post rock, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα “ζόρικη”. Έχοντας ως δεδομένο ότι δεν υπάρχουν εδώ βαριές κιθάρες να δώσουν εύκολες λύσεις, η εξέλιξη της σύνθεσης γίνεται μια απαιτητική υπόθεση και ο κίνδυνος το ενδιαφέρον του ακροατή να ατονήσει είναι πάντα ορατός. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ζωντανή εμφάνιση.
|
|
 |
Οι Mono ευτυχώς, είναι ευλογημένοι με το ταλέντο όχι απλώς να γράφουν καταπληκτικές μελωδίες, αλλά και να “χτίζουν” μαεστρικά τις συνθέσεις τους, χειρίζοντας άψογα τις δυναμικές, ώστε να τις οδηγήσουν εν τέλει σε οργασμικές κλιμακώσεις.
Αυτό ακριβώς εκτυλίχθηκε εμπρός μας την Παρασκευή, από μια μπάντα που σε κρίσιμες στιγμές δε στάθηκε τίποτα λιγότερο από συγκλονιστική, στην καλύτερη ίσως εμφάνιση τους επί αθηναικού εδάφους. Σε αυτό συνετέλεσε κι ο πολύ καλός ήχος, που δυστυχώς στην Ελλάδα σπανίζει, αλλά και η υποδειγματική συμπεριφορά της πλειοψηφίας του κοινού, το οποίο έδειξε ότι ήξερε τι είχε πάει να παρακολουθήσει και πως να το απολαύσει.
Το setlist, όπως κάθε post rock συγκροτήματος που σέβεται τον εαυτό του, στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στις δύο τελευταίες του κυκλοφορίες, με την εξαίρεση του “Halcyon (Beautiful Days)”, το οποίο έσπασε εμφατικά το μονοπώλιο των πρόσφατων άλμπουμ τους, σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης τους ασυζητητί.
Encore ζητήσαμε, δεν ήρθε, δε χρειαζόταν. Φύγαμε γεμάτοι ως το μεδούλι.
Για το Rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
