Μετά από ένα καλό και ευχάριστο Σαββατόβραδο, το μόνο που μας έμενε για να κλείσει καλά η εβδομάδα ήταν ένα εξίσου καλό live τη Κυριακή. Και τι καλύτερο από τους Opeth, μια αγαπημένη μου progressive - death metal μπάντα από τη Σουηδία που είχα τη καλή τύχη να την ακούσω πριν γίνει πολύ γνωστή στη metal σκηνή ευρύτερα. Οι Opeth έρχονταν εδώ για τη προώθηση του νέου τους album με τίτλο "Heritage", ένα album χαμηλών τόνων γενικά με την απουσία των brutal φωνητικών αλλά με έναν πολύ μπάσο και 70s' ήχο να διαχέεται σε όλα τα κομμάτια μέσα. Ο ηλεκτρικός ήχος που είχαμε συνηθίσει λείπει και έχουν μπει μέσα πιο ακουστικά θέματα με έξυπνες μελωδίες και μια πολύ progressive σειρά από τύμπανα και μπάσο. Ακούστε το αν όχι ήδη και θα καταλάβετε.
9:30 άνοιγαν οι πόρτες καθώς support - band δεν υπήρχε οπότε έφτασα κάπου 10 παρά και ο κόσμος έμπαινε ήδη μέσα. Οι Opeth βγήκαν γύρω στις 10 με τη γνωστή psycho εισαγωγή που έχουν στα live τους τελευταία. Αυτό περνάει κατευθείαν στο πρώτο κομμάτι του live αλλά και του album "Heritage" (αφού το ομώνυμο κομμάτι είναι ουσιαστικά εισαγωγικό και instrumental), το "The Devil's Orchard". Ένα πολύ ωραίο κομμάτι με ωραία φωνητικά και έξυπνα riffs και τύμπανα αφού από πολλούς θεωρείται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Οι Opeth είναι γνωστοί για τις απότομες αλλαγές στο κλίμα των κομματιών τους κι έτσι κι αυτό το κομμάτι κάπου στη μέση του πέφτει σε tempo και διάθεση για να ξανανέβει πάλι προς το τέλος. Αμέσως μετά ακολουθεί το 3ο κομμάτι του "Heritage", το "I Feel The Dark" το οποίο είναι κυρίως ήρεμο με καθαρές κιθάρες και σε κάποια σημεία γίνονται κάποια δυνατά "ξεσπάσματα". Στο τέλος του, ο Mikael Akerfeldt μας χαιρέτησε και με το γνωστό του χιούμορ μας έκανε να γελάσουμε για θέματα από Manowar μέχρι για ένα μαγαζί με ηλεκτρικά όπου δούλευε κάποτε στη Στοκχόλμη. Φανταστικό και έξυπνο χιούμορ απλά! Μετά όμως είπε να μας ρίξει λίγο καθώς παίχτηκε η κομματάρα "Face Of Melinda" από το album "Still Life", ένα πολύ γαλήνιο κομμάτι με μια κορυφαία μπασογραμμή (σαν μπασίστας πρέπει να τα λέω κι αυτά). Στη συνέχεια, ο Mikael μίλησε για τον R.J. Dio και του αφιέρωσε το κομμάτι που θα παιζόταν στη συνέχεια αφού το είχε γράψει λίγο μετά τον θάνατο του. Φυσικά μιλάμε για το "Slither", ένα πολύ "old-school rock" κομμάτι από το "Heritage" που θυμίζει Deep Purple και ήχο Ritchie Blackmore γενικότερα. Μετά ακολούθησε το Credence, ένα όχι και τόσο γνωστό κομμάτι από το "My Arms, Your Hearse" του 1998, πολύ υποτονικό και ήρεμο στη βάση του.
.jpg)
.jpg)
Δεν θα μπορούσε να μην παιχτεί κάτι από το "Damnation", την albumara των Opeth που έχει μέσα μόνο μπαλάντες και μελαγχολικά θέματα στη μουσική του. Έτσι, το "To Rid The Disease" ακούστηκε και εγώ προσωπικά το κατευχαριστήθηκα. Μετά από αυτό ο Mikael μας έπαιξε ένα τοπικό τους (Σουηδικό δηλαδή) folk παραδοσιακό κομμάτι και αφού είπε πάλι τα αστεία του που είναι πραγματικά πετυχημένα, οι Opeth έπαιξαν το "Folklore" από το τελευταίο album πάλι, το οποίο για μένα είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι εκεί μέσα. Μετά και από αυτό, ήρθε η ώρα να ακουστεί και κάτι από το "Watershed", το προτελευταίο album τους. Επέλεξαν το "Heir Apparent", ένα κομμάτι με πολλά brutal μέσα και πολύ metal ήχο μέσα,από τα πιο δυνατά του δίσκου γενικά. Μετά από το πρώτο κύμα του metal ήχου λοιπόν, ήρθε η ώρα να παιχτούν τα hits των Opeth, τα "The Grand Conjuration" και "The Drappery Falls". Στο πρώτο εντάξει, το ρεφρέν του βγάζει τόσο headbang που δεν μπορείς να μη χτυπηθείς,γενικά ένα πολύ γνωστό κομμάτι που παίζουν οι Opeth σχεδόν σε κάθε τους live και αρέσει πολύ στον κόσμο. Το "The Drappery Falls" είναι άλλη ιστορία όμως. Ένα πολύ έξυπνο και ωραίο κομμάτι με πολύ ωραίες εναλλαγές από καθαρό σε metal ήχο και από τις ήρεμες καταστάσεις στα headbanging styles. Ένα πολύ καλό κομμάτι που ο κόσμος έχει αγαπήσει και οι Opeth το ερμηνεύουν πάρα πολύ καλά. Κάπου εκεί οι Opeth μας "χαιρέτησαν". Φυσικά και επέστρεψαν για το encore το οποίο ήταν ένα κομμάτι αλλά πιο κομμάτι... Μπορώ να πω ότι είχαμε τη τιμή να ακούσουμε το "Deliverance" από το ομώνυμο album του 2002! Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Opeth που είναι στη βάση του brutal κυρίως με metal riffs και δυνατά ξεσπάσματα και το μοναδικό κλείσιμο του με τις παύσεις στον ήχο και τις εναλλαγές στις άρσεις - θέσεις του ρυθμού. Δεν περίμενα να το ακούσω live αυτό το κομμάτι και ήταν κάτι μοναδικό που παίχτηκε σαν τελευταίο κομμάτι του live. Οι Opeth μαζεύτηκαν όλοι μαζί μετά πάνω στη σκηνή, και ενωμένοι υποκλίθηκαν μπροστά σε όλο το Fuzz και το κόσμο, ευχαριστώντας μας καθώς έβγαιναν. Να πούμε και χρόνια πολλά στον drummer τους, τον Martin "Axe" Axenrot o οποίος είχε γενέθλια την επόμενη μέρα του live (5 Μαρτίου) αλλά όπως και να έχει του τραγουδήσαμε όλοι μαζί το "Happy Birthday" κάπου στα μέσα του live.
.jpg)
.jpg)
Ένα πολύ καλό live στο σύνολο του αφού ακούσαμε κομμάτια των Opeth από όλες σχεδόν τις δισκογραφικές τους δουλειές παιγμένα άψογα από τους ίδιους. Ο ήχος τους ήταν καλός (αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερος), η σκηνική παρουσία άψογη και το setlist καλά διαμορφωμένο. Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα, οι Σουηδοί το απόλαυσαν το ίδιο.
.jpg)
.jpg)
Για το RockOverdose.gr,
Κριθάρης Γιώργος
Φωτογράφιες : John Metalman
Comments
