Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Η μουσική είναι ένα καθαρά υποκειμενικό θέμα. Κάτι που αρέσει σε μένα δεν αρέσει σε σένα και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού. Εκτός αν είσαι σε ένα bar και τρώγεσαι με τον κολλητό σου. Δεύτερο και εξίσου σημαντικό θέμα. Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις πότε πας σε μία συναυλία καθαρά για μουσικούς/εγκυκλοπαιδικούς λόγους και πότε πας για να περάσεις καλά. Ανέκαθεν άνηκα στη δεύτερη κατηγορία. Όταν πάω σε μια συναυλία, πάω για να δω έναν αγαπημένο καλλιτέχνη, για να ακούσω τραγούδια με τα οποία μπορεί να έχω μεγαλώσει και στην τελική για να περάσω ένα όμορφο βράδυ. Δεν πάω για να δω αν η μπάντα αποδίδει στο απόλυτο, αν ο τραγουδιστής χάσει κάποια νότα (ή και παραπάνω), αν ο drummer έχασε τα μέτρα ή αν ο κιθαρίστας βγάζει το solo όπως το βγάζει στο δίσκο. Έτσι δε περνάς καλά. Πας ψάχνοντας να βρεις ψεγάδια για να βγεις μετά και να λες “α εκείνο το σημείο το έχασε και δε το τραγούδησε καλά” ενώ το μεγαλύτερο σου επίτευγμα είναι η ηχογράφηση ενός demo λίγο πριν τελειώσεις το λύκειο. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλω η μπάντα να παίζει καλά ή ότι δεν έχει σημασία. Όλοι μας έχουμε δει συγκροτήματα που δεν ακούγονται. Αλλά στις συναυλίες πιστεύω ότι πρέπει να πηγαίνουμε για τη συγκίνηση που μας προσφέρουν, για το ρομαντισμό της φάσης και ακόμα και για τη νοσταλγία. Όχι για να εξετάσουμε τους καλλιτέχνες.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο πήγα για μία ακόμα φορά στη συναυλία του Paul Di’Anno. Και αν μπορέσει και έρθει ξανά, πάλι εκεί θα είμαι. Μιλάμε για ένα θρύλο, έναν άνθρωπο που έχει τραγουδήσει σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της ιστορίας και σε 2 από τους σημαντικότερους δίσκους που έχουν γραφτεί. Ότι και να έχει ακολουθήσει από εκεί και πέρα σίγουρα δεν μπορεί να μειώσει την προσφορά του. Και σίγουρα δεν μπορεί να αποτρέψει τον κόσμο από το να πηγαίνει στις συναυλίες του.
Τη συναυλία της Θεσσαλονίκης, όπως και αυτή της Αθήνας, άνοιγαν οι Βραζιλιάνοι Electric Gypsy. Hard rock μπάντα με επιρροές από τη σκηνή του L.A. και ωραίο attitude που ζέστανε το λιγοστό – μέχρι εκείνη την ώρα κοινό – του Principal. Ο frontman της μπάντας δεν είχε κανένα πρόβλημα να ξεσηκώσει τον κόσμο και πριν το τέλος της εμφάνισης τους, υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθουν στην Ελλάδα. Πράγμα που οκ το λένε όλες οι μπάντες αλλά στην περίπτωση τους πραγματικά θα ήθελα να ισχύσει και να μπορέσουμε να τους ξαναδούμε.
Επόμενη μπάντα οι επίσης Βραζιλιάνοι Noturnall με σαφέστατα πιο βαρύ ήχο και με εμφάνιση άκρως επαγγελματική και στόφα μεγάλου συγκροτήματος. Άλλωστε δε θα τους διάλεγε τυχαία ο Di’Anno για να τον πλαισιώσουν σε όλη την περιοδεία του. Με δικό τους υλικό από τους τέσσερις δίσκους τους και μια απρόσμενη διασκευή του “Thunderstruck” κατάφεραν και με το παραπάνω να προετοιμάσουν τον κόσμο για ότι θα ακολουθούσε. Σίγουρα αξίζει να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω μαζί τους.
Και έφτασε η ώρα που περιμέναμε. Σίγουρα δεν υπήρχε το hype και ο κόσμος της περσινής συναυλίας αν και στο τέλος η προσέλευση νομίζω ήταν πολύ παραπάνω από ικανοποιητική. Όπως και όλη η εμφάνιση της μπάντας. Οι Noturnall επέστρεψαν στην σκηνή μαζί με τον κιθαρίστα των Electric Gypsy και από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του “The Ides Of March” λίγο πριν το τέλος του οποίου ο Di’Anno εμφανίζεται στη σκηνή με το αναπηρικό του καροτσάκι (σταυρώνουμε τα δάχτυλα την επόμενη φορά να τον δούμε και πάλι όρθιο). Από τις πρώτες νότες του “Wratchchild”, ο κόσμος ξεκίνησε τα moshpit και τα sing-alongs, που δε σταμάτησαν μέχρι να τελειώσει η συναυλία. Ο Di’Anno εμφανώς κεφάτος παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν, είχε συνεχή επαφή με το κοινό, προσφέροντας στιγμές γέλιου ουκ ολίγες φορές. Μέχρι και τη Νάνα Μούσχουρη ανέφερε!!!
Όπως και στην περσινή εμφάνιση έτσι και φέτος, όταν ο κόσμος φώναζε το όνομα του ένιωθε κάπως αμήχανα και τόνιζε ότι το ροκσταριλίκι δε του άρεσε ποτέ και δεν είναι για αυτόν. Είναι πολύ punk χαρακτήρας για τέτοια πράγματα. Όπως τόνισε απλά θέλει να βγαίνει περιοδείες και να παίζει ανάμεσα σε φίλους και άτομα που νιώθει σαν οικογένεια του.
Και ξέρετε τι; Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που λένε τέτοια πράγματα απλά και μόνο για να τα πουν. Αλλά στην περίπτωση του Di’Anno, πραγματικά το πιστεύω ότι είναι έτσι. Ναι δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Ναι έχει περάσει και περνάει ακόμα πάρα πολλά. Ναι κατά καιρούς έχει πει πολλά και για πολλούς. Πλέον όμως βλέπω έναν άνθρωπο που θέλει πολύ απλά να είναι σε μία σκηνή. Να τραγουδάει – με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο – θρυλικά κομμάτια. Έτσι και αλλιώς έτσι τα μάθαμε, έτσι τα αγαπήσαμε και ναι έτσι πρέπει να ακούγονται. Με τσαμπουκά. Και ο Παυλάρας έχει πολύ από αυτόν και γι’ αυτό τον αγαπάμε και θα είμαστε εκεί κάθε φορά που θα έρχεται!
Να ‘σαι καλά ρε Θηρίο!
Setlist:
Wratchild / Sanctuary / Charlotte The Harlot / Murders In The Rue Morgue / Remember Tomorrow / Genghis Khan / Killers / The Phantom Of The Opera / Purgatory / Transylvania / Running Free / Prowler / Iron Maiden
Για το Rockoverdose.gr
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Μανώλης Βαρούχας – ironmaidenfc.gr
Comments
