Η ζωή του Paul Di Anno θα μπορούσε να είναι σενάριο κάποιας ταινίας περιπέτειας, με πολλά σκαμπανεβάσματα από πολλές ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές, που το τέλος της σίγουρα θα μεταδίδει ένα σπουδαίο μήνυμα για τον θεατή.
Ας πάρουμε όμως το σενάριο απ' την αρχή. Ένας ανήσυχος έφηβος, ο Paul Andrews μεγαλώνει στα προάστια του βόρειου Λονδίνου τη δεκαετία του '70, μια περίοδο ιδιαίτερης αναταραχής για τη Βρετανία - όπου οι νέοι προσπαθούσαν να βρουν διέξοδο απ' τα προβλήματά τους μεταξύ άλλων και στη μουσική. Ήταν η εποχή που η punk βρισκόταν στην ακμή της και η rock πειραματιζόταν με τον πιο σκληρό ήχο, η εποχή που γεννήθηκαν δεκάδες συγκροτήματα παντού, και ένα νέο είδος ξεπήδησε απ' το πουθενά το NWOBHM. The rest is history ... volume 1.
O Paul δοκίμασε τις ικανότητές του στο τραγούδι σε διάφορα group, μέχρι που το 1978 έμελλε να βρεθεί στη νεοσύστατη τότε μπάντα του Steve Harris, τους "Iron Maiden". Το 1980, τραγούδησε ως Paul DiAnno στον ομότιτλο πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, ενός από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του είδους ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το "Killers" και το ΕΡ "Maiden Japan", γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, η επιτυχία, η δόξα και το χρήμα χρειάζονται ψυχραιμία και ωριμότητα για να τα διαχειριστεί κάποιος, κι ο ευαίσθητος χαρακτήρας του Paul, σε συνδυασμό με την πλάνη στην οποία μπορεί εύκολα να σε φέρει η ξαφνική επιτυχία, τον οδήγησαν σε καταχρήσεις και αλαζονικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ανταπεξέλθει όπως αρμόζει στις απαιτήσεις του συγκροτήματος, το οποίο είχε δείξει εξ' αρχής πως θα γινόταν πολύ σπουδαίο. Έτσι λοιπόν, μετά από μία σειρά ακυρώσεις σε ζωντανές τους εμφανίσεις εξαιτίας των προβλημάτων που προκαλούσε η ιδιοσυγκρασία του Paul, οι Iron Maiden αναγκάζονται να συνεχίσουν χωρίς εκείνον - αντικαθιστώντας τον με τον φέρελπι Bruce Dickinson. The rest is history ... volume 2.
Ωστόσο, οι ερμηνείες του Paul στους πρώτους δίσκους των Iron Maiden έμειναν στην ιστορία καθώς όχι μόνο σφράγισαν μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όχι μόνο αποτελούν πλέον μνημεία της μουσικής ιστορίας , αλλά πρόκειται για τραγούδια που μπορούν να ακουστούν και να ερμηνευτούν όπως τους αρμόζει, ΜΟΝΟ από τον αυθεντικό τους τραγουδιστή κι αυτό γιατί ΜΟΝΟ εκείνος μπορεί να τους δώσει το απόλυτα νοσταλγικό συναίσθημα της πρώτης φοράς, το γλυκό ρομαντισμό της εφηβείας κι αυτή την ωμή αλητεία και μαγκιά - αν θέλετε - ενός γνήσιου Wrathchild, όπως είναι ο Paul DiAnno.
Στα χρόνια που πέρασαν ο Paul, προσπάθησε να σταθεί στο χώρο με διάφορα projects που δημιούργησε μαζί με διάφορους μουσικούς, όπως τα : Di'Anno (1983–1985), Gogmagog (1985), Battlezone (1985–1989, 1998), Killers (1990–1997, 2001–2003) κ.ά.., μέσω των οποίων ίσως να ήθελε κατά κάποιο τρόπο να αποβάλει από πάνω του το χαρακτηρισμό "ο πρώτος τραγουδιστής των Iron Maiden" - και να δείξει πως μπορεί να ξεχωρίσει και πέρα απ' αυτή την ταμπέλα, που καλώς ή κακώς τον "στοιχειώνει".
Κάποια από αυτά τα project είχαν μικρή επιτυχία αλλά τίποτα δε μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα δύο πρώτα Maiden - όπως ήταν φυσικό, και αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο ... "what if...?" της μετά-Maiden πορείας του DiAnno, ο οποίος έχει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική φωνή, τις δυνατότητες της οποίας ξεχώρισε ο Steve Harris και τον επέλεξε για τραγουδιστή του οράματός του. Αναμφισβήτητα ο DiAnno είχε όλο το ταλέντο και τα φόντα για να γίνει σπουδαίος frontman, αλλά με τις επιλογές στον τρόπο ζωής του μετέπειτα όπως ήταν φυσικό και επόμενο το "πακέτο" μετατράπηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που οι περισσότεροι αναγκαστικά σύγκριναν με κάτι άλλο, πιο ... νορμάλ για τα μουσικά πρότυπα και κάπως έτσι χάθηκε απ' το προσκήνιο για αρκετό καιρό και απασχολούσε κυρίως για τις περιπέτειές του - εκτός μουσικής.
Ο αδυσώπητος χρόνος δεν αφήνει κανένα άτρωτο, πόσο μάλλον έναν άνθρωπο με αυτοκαταστροφικές τάσεις που έχει φθαρεί ήδη απ' τις επιλογές του και έχει καταστρέψει την υγεία του σωματική και ψυχική. Σίγουρα η εικόνα του Paul σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του στα πρώτα χρόνια με τους Iron Maiden. Ωστόσο, ο Paul δεν έχασε ποτέ την εσωτερική του δύναμη αλλά και τη δύναμη που αντλεί από τους οπαδούς του, όπως έχει δηλώσει. Αυτό τον έκανε να παλέψει αμέτρητες φορές με τους δαίμονές του και να βγει νικητής σε όλες τις μάχες περνώντας από χίλια κύματα και με πολλούς να τον λοιδορούν ακόμη και μετά από όσα έχει περάσει.
Μπορεί πλέον να είναι αναγκασμένος να εμφανίζεται καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, παρόλα αυτά η πεισματάρα ψυχή του δε το έβαλε ποτέ κάτω και συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπά, να δίνει χαρά στον κόσμο, να ζει για τους οπαδούς του. Άραγε πόσοι εκεί έξω έχουν το κουράγιο ... και τα balls να κάνουν αυτό που καταφέρνει να κάνει ο DiAnno σήμερα; Σίγουρα ελάχιστοι....
Υπάρχει ένας φανατικός πυρήνας ανθρώπων, σε όλο τον κόσμο, που διψά για τις εμφανίσεις του και επιθυμεί να τον ακούει να ερμηνεύει περισσότερο τα τραγούδια των πρώιμων Maiden - τα οποία έχει συνδέσει με τη φωνή και το attitude του. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα, σε όλες τις εμφανίσεις τις οποίες τις τελευταίες δεκαετίες έχει πραγματοποιήσει.
Επειδή λοιπόν λίγες ευκαιρίες θα έχουμε σε αυτή τη σύντομη ζωή να συναντήσουμε και με τον τρόπο μας να δείξουμε το θαυμασμό και την αγάπη μας σε ένα από τα άτομα που μας κράτησαν συντροφιά με τη φωνή τους, σε τραγούδια που αγαπάμε, επιβάλλεται να είμαστε παρόντες κάθε φορά που έχουμε αυτή τη δυνατότητα, γιατί ποτέ δε ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά... και το να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες είναι χειρότερο απ' το να μετανιώσεις για κάτι που έκανες.
"Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies..."
Η ξαφνική είδηση του θανάτου του "δικού μας" Παύλου... το απόγευμα της 21 Οκτώβρη 2024 σόκαρε τους φίλους και θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο.
Μπορεί στη θνητή ζωή του να έζησε ως wrathchild ή prodigal son και να λοιδορήθηκε από πολλούς για τις επιλογές του....ωστόσο αγαπήθηκε από ακόμη περισσότερους ... και κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως η φωνή του θα στοιχειώνει για πάντα τις αναμνήσεις των πρώτων ακουσμάτων μας στο σκληρό ήχο...
Αναπαύσου εν ειρήνη Paul.
Σε ευχαριστούμε.
R.I.P.
Comments
