29 χρόνια πριν, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του αιώνα κυκλοφορεί τον απόλυτο δίσκο του, η κληρονομιά είναι τόσο βαριά που καταράστηκε την ίδια την μπάντα η οποία δεν ξεπέρασε την κορυφογραμμή εκείνη ποτέ. Οι Mother Love Bone είχαν διαλυθεί και ο ταλαντούχος Andrew Wood έβρισκε μια θέση στον Όλυμπο, ο Gossard με τον Ament έπαιζαν το τελευταίο τους χαρτί για την επιτυχία και μια μουσική καριέρα. Τα ιστορικά δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία, μπορείτε να τα βρείτε παντού, αυτό που δίνει νόημα είναι η εκρηκτική χημεία που δημιουργήθηκε με έναν άγνωστο υπάλληλο βενζινάδικου από το San Diego που απάντησε σε αγγελία τους στέλνοντας demo με τα τραγούδια του. Εξαιρετικοί μουσικοί ο Mike Mc Reedy και ο David Krusen που μετά τις ηχογραφήσεις άφησε την θέση του σε έναν drummer μοναδικό τον Dave Abbruzzese.
Ο Eddie Vedder και οι στίχοι του διδάσκονται σήμερα στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, δεν ήταν σίγουρα αυτός ο στόχος του, ένας χαμηλού προφίλ άνθρωπος, λάτρης των Ramones και του surf προικισμένος με μια επικών διαστάσεων φωνή, πλέον ένας από τους πιο αντιγραμμένους τραγουδιστές στην ιστορία της κιθαριστικής μουσικής.
Δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο τριπάρισμα του Ten, αρχικά με κούραζε η επανάληψη των videos στο Mtv, αδιαφορούσα, κάποιο καλοκαιρινό βράδυ θυμάμαι, έβαλα την κασέτα να παίζει και τότε κατάλαβα με σβηστά φώτα τι σημαίνει μαγεία. Είχα ανακαλύψει ήδη την παρέα του Cantrell με τον Staley, εδώ τα πράγματα ήταν ελαφρώς διαφορετικά μα εξίσου σαγηνευτικά. Το Once μου έφερνε στο μυαλό μια διαφορετική εποχή, ένα τεράστιο ξέσπασμα συναισθημάτων, απίστευτων στίχων και τρομερών μελωδιών, ένας έφηβος υπνωτισμένος και η νύχτα ήταν ακόμα μεγάλη. Το Even Flow απέκτησε άλλη διάσταση στο σκοτεινό δωμάτιο, δεν είχε καμιά σχέση με τον βομβαρδισμό του Mtv όπως δεν είχε καμιά σχέση και το Alive, με ταξίδεψαν και ονειρεύτηκα. Στο Why Go κατάλαβα πως η μπάντα δεν είναι τυχαία για να έρθει το Black και να δεθώ μια για πάντα. Η απόλυτη μπαλάντα των 90’s, ένας μεγάλος καλλιτέχνης ζωγραφίζει τον έναστρο ουρανό και δημιουργεί δονήσεις σε μια ολόκληρη γενιά. Σε αυτό και μόνο το τραγούδι θα μπορούσε να σταματήσει η καριέρα τους και να πουν εντάξει εμείς το κάναμε, όπως κάνανε ένα ολόκληρο στάδιο στην Αθήνα και σε κάθε πόλη του κόσμου να κλαίει αγκαλιασμένο. Και όμως είχε και άλλο, Jeremy στο πιο τραγουδισμένο ρεφρέν του συγκροτήματος, ο Vedder έχει ψυχή η μπάντα παίζει δαιμονισμένα και το video clip είναι ίσως το καλύτερο τους.
Oceans αγκαλιάζοντας κάποια κύματα που σχηματίστηκαν από το φως στο μικρό δωμάτιο, Porch αγαπημένο στα club της εποχής και μεγάλη στιγμή του ιστορικού unplugged τους. O δίσκος με τρομακτικό βάθος περνά στο Garden οι Pearl Jam αγγίζουν το μεγαλείο των Doors όπως κάνουν και στο Release. O Vedder όσο και να διαφωνούν κάποιοι ήταν για κάποιους άλλους ο Morrison της εποχής, τόσο σε φωνή όσο και σε καλλιτεχνικό εκτόπισμα.
Το πολιτιστικό αυτό μνημείο έκανε πολλούς από εμάς να ασχοληθούμε περισσότερο με την τέχνη, συναισθήματα που δεν μπορείς να εκφράσεις εύκολα και αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής που θα ήταν διαφορετική αν εκείνη την περίοδο της εφηβείας δεν είχα εντρυφήσει σε αυτό το είδος και ύφος μουσικής.
Το Ten είναι δίσκος απόλυτος, δέκα παντού, από την παραγωγή του προσφάτως εκλιπόντα Rick Parashar μέχρι την τελευταία νότα. Είναι η μοναδική συνύπαρξη μελωδίας, συναισθήματος, θεατρικότητας, ατμόσφαιρας, ειλικρίνειας, ταλέντου, πόσο μεγάλο ταλέντο, μα πάνω από όλα μια καρμική καλλιτεχνική συνάντηση. Λανσαρισμένη μέσα από μια σκοτεινή μίξη η οποία όμως φλέρταρε εύκολα με το mainstream. Ευτυχώς σάρωσε τα πάντα και δικαίως πήρε την αναγνώριση που του άρμοζε, ανυπέρβλητο, ακόμα και για τους ίδιους, ατέρμονο όπως ο ουρανός, εκείνης της νύχτας και για πάντα...
https://www.youtube.com/watch?v=OGXWdO4VvQk
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
