Το Σάββατο 6 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε το Poltergeist Festival, το οποίο διοργανώθηκε από τον Μιχάλη Πούγουνα (τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργό των New Zero God) στο club Level 69 (Σολωμού 69, Μοσχάτο). Συμμετείχαν 4 Ελληνικά rock συγκροτήματα, τα 3 από αυτά ανήκουν στο ευρύτερο χώρο του Gothic Rock: οι Cold Remembrance (Gothic Metal), New Zero God (Gothic Rock), Ventirati (Dark Wave, Gothic Rock) και οι ψυχεδελικοί Terrapin.
Στο εν λόγω festival υπήρχε η εξής πρωτοτυπία: η σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών κληρώθηκε την ώρα του soundcheck. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό και πρωτοποριακό και έγινε για να μην παρατηρείται το «νοσηρό» φαινόμενο: να πληροφορούνται οι φίλοι και ακροατές μίας συγκεκριμένης μπάντας την ακριβή ώρα που θα παίξει, να προσέρχονται λίγη ώρα πριν και να αποχωρούν μόλις τελειώνει το συγκρότημα που τους ενδιαφέρει, «ξενερώνοντας» τόσο τα μέλη των υπολοίπων συγκροτημάτων, αλλά και τους εναπομείναντες ακροατές εφόσον η συναυλία τελείται σε σχετικά πιο άδειο χώρο. Μεγάλο πλεονέκτημα ήταν επίσης το πολύ φτηνό εισιτήριο για ένα φεστιβάλ 4 συγκροτημάτων (μόλις 8 ευρώ). Όσον αφορά τον συναυλιακό χώρο έχω παρευρεθεί άλλες 3 φορές. Είναι ένας πολύ φιλικός χώρος, με σεβασμό στον ακροατή (κάτι μεταξύ τυπικού live-άδικου και μπαρ), ωραία διακοσμημένος και σύγχρονα εξοπλισμένος (κυρίως στα ηχοσυστήματα, οπότε ο ήχος ήταν γενικά καθαρός, απίστευτη ηχομόνωση γιατί βρίσκεται εντός κατοικημένης περιοχής και σύστημα εξαερισμού με ευτυχώς δροσερό αέρα).
Επί της ουσίας τώρα. Πληροφορήθηκα ότι οι πόρτες θα άνοιγαν στις 21:00 και η συναυλία θα ξεκινούσε κατά τις 21:30. Όμως λόγω του ποδοσφαιρικού αγώνα άργησα λίγο να ξεκινήσω και έφτασα αγχωμένος περίπου την ώρα της προγραμματισμένης έναρξης. Φτάνοντας όμως στο club συνάντησα παλιούς γνώριμους και ευτυχώς πληροφορήθηκα ότι το πρώτο συγκρότημα θα ξεκινούσε κατά τις 21:50. Κάθε συγκρότημα θα έπαιζε περίπου 10 τραγούδια σε 45’ - 50’ (με ~ 10’ – 15’ διάλειμμα για την προετοιμασία του επόμενου). Ως εκ τούτου το φεστιβάλ θα τελείωνε περίπου στις 2 π.μ., όπερ και εγένετο! Αυτό είναι κάπως αναμενόμενο (ως και θεμιτό) για gothic rock συγκροτήματα, όμως κάπως κουραστικό για το κοινό με αποτέλεσμα το τελευταίο εμφανιζόμενο συγκρότημα να έχει το σχετικά λιγότερο ακροατήριο. Από την άλλη μεριά για αυτό το λόγο το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε ημέρα Σάββατο, στο οποίο δεν υπήρχαν σε κοντινές ημερομηνίες άλλες παρεμφερείς συναυλίες, αλλά με τόσο χαμηλό εισιτήριο δεν τίθεται θέμα προβληματισμού του κοινού τουλάχιστον για οικονομικούς λόγους.
Το πρώτο εμφανιζόμενο συγκρότημα ήταν οι gothic metalers Cold Remembrance. Ήδη στις μπροστινές θέσεις καθόντουσαν αρκετοί οπαδοί τους (κάνοντας την παρακινδυνευμένη υπόθεση, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, ότι εφόσον τα μέλη των CR ήταν τα ηλιακά νεότερα, άρα και οι οπαδοί είχαν παρεμφερή ηλικία) και το club γενικά είχε μία σχετική πληρότητα (δεδομένου ότι ήταν Σάββατο Ιουλίου στην Αθήνα). Το συγκρότημα ιδρύθηκε περίπου πριν 20 χρόνια (κυκλοφορούσαν και τα σχετικά T-shirts: “20 cold years”) από τον νυν τραγουδιστή Ρωμανό Νικολάου και τον Βαγγέλη V-Angel (κιθάρα) και έκτοτε έχουν γίνει πολλές αλλαγές στην σύνθεση τους, η οποία σταθεροποιήθηκε πριν 10 χρόνια και εκτός του Ρωμανού είναι η ακόλουθη: Αλέξανδρος Φιλιακούδης (κιθάρες/σύνθεση), Χριστόφορος Lawlwess (μπάσο), Ιωάννα Καραβέβα (πλήκτρα) και Φοίβος Ανδριόπουλος (τύμπανα). Εξ αποστάσεως μέλος και ενίοτε συνεργάτης παραμένει ο V-Angel, ο οποίος βρίσκεται μόνιμα στην Αμερική. Επίσης έχουν αρκετά «συναυλιακά χιλιόμετρα» στο «κοντέρ» τους και έχουν παίξει σε συναυλίες με γνωστά ελληνικά συγκροτήματα του χώρου, αλλά και ξένα όπως: Star Industry, The House of the Usher, The Faces of Sarah, Aeon Sable, Dryland και Asphalt Chant. Εκτός από συμμετοχή σε εγχώριες και ξένες συλλογές έχουν 2 πλήρεις κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους: “Visions from a World Apart” (2017) και “Damages” (2023). Κάθε συγκρότημα έχει φυσικά πολλές επιρροές, όμως νομίζω ότι ίσως η μεγαλύτερη επιρροή τους είναι η φιλανδική gothic metal σκηνή (ΗΙΜ, Sentenced, 69 Eyes, κτλ) αλλά και με αρκετά δυναμικά στοιχεία. Ενδεικτικό είναι ότι σε κάποια φάση προς την μέση του σετ ο Ρωμανός έκανε και headbanging.
Ξεκίνησαν με την εισαγωγή του “My Ending the Birth of Despair” και εν συνεχεία με το “Angel”, ενώ το “Skies Remember” ο Ρωμανός το αφιέρωσε στον πρόσφατα τεθνεώτα ξάδελφο του. Το “Manikin” δεν έχει σχέση με το μανεκέν, αλλά με το ανδρείκελο και το αφιέρωσε σε αυτούς που πιστεύουν σε ανδρείκελα. Οι 2 μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους χαρακτηρίζονται ως concept και αναφέρονται στην ηθική κρίση και την απουσία των ανθρωπιστικών αξιών και είναι μέρος μίας τριλογίας. Σχεδόν σε κάθε διάλειμμα μεταξύ των κομματιών ο Ρωμανός εξηγούσε περιληπτικά σε τι αναφέρεται στιχουργικά το επόμενο τραγούδι. Συνολικά έπαιξαν 10 τραγούδια σε ~ 50’ εκ των οποίων 2 διασκευές: “Billet Doux” των The Wounded και το τελευταίο “No One There” των Setenced, καθώς και ένα καινούριο, το “A Puppet's Lament” από το επερχόμενο άλμπουμ. Από τα υπόλοιπα τραγούδια μόνο το “Angel” ήταν από την πρώτη κυκλοφορία και 6 (!) από την τελευταία “Damages”. Γενικά άφησαν καλές εντυπώσεις με την σκηνική τους παρουσία και το κοινό φάνηκε να ανταποκρίνεται στην μουσική τους αν και το είδος δεν ενδείκνυται για ακραίες εκδηλώσεις ενθουσιασμού.
Cold Remembrance setlist
01 My Ending the Birth of Despair
02 Angel
03 The Light
04 Skies Remember
05 Manikin
06 Billet Doux (διασκευή The Wounded)
07 I’ll Lay with You and Watch the Stars
08 Fallen Star
09 A Puppet's Lament (new song)
10 Forever and a Day
11 No One There (διασκευή Setenced)
Σύντομο διάλειμμα και η σκηνή σε περίπου 10’ ετοιμάστηκε για το πιο αναγνωρίσιμο συγκρότημα του φεστιβάλ, τους New Zero God. Για το συγκρότημα αυτό έχω γράψει ένα σύντομο ιστορικό στην ανταπόκριση μου από την πρόσφατη συναυλία τους στην Λαμπηδόνα: https://rockoverdose.gr/new-zero-god-athens-11-05-2024/
Στην παρούσα εμφάνιση τους περιορίστηκαν μόνα στα δικά τους τραγούδια, ούτε καν των Flowers of Romance, καθότι το setlist ήταν περιορισμένο. Έπαιξαν τις καθιερωμένες επιτυχίες τους (και που θα θέλαμε να ακούσουμε). Για άλλη μία φορά έδωσαν ρεσιτάλ! Μάλιστα στο Angeline το κοινό χειροκροτούσε ρυθμικά. Η φωνή του Μιχάλη έχει επανέλθει στα προ της ασθενείας επίπεδα (rebirth!), ενώ όσοι δεν γνώριζαν τις κιθαριστικές επιδόσεις του Παναγιώτη Αρσένη έμειναν με το στόμα ανοικτό (είναι και το υψηλό επίπεδο των συνθέσεων), ενώ και οι υπεύθυνοι του ρυθμού Γιάννης Ψιμόπουλος (drums) και Μιχάλης Σεμερτζόγλου (μπάσο) έδωσαν τον ρυθμό της ηχητικής επίθεσης. Ιδίως ο Γιάννης ξεκίνησε την επίθεση με το καλημέρα εφόσον το πρώτο κομμάτι ήταν το “Dead Inside” με την γνωστή drum-ιστική εισαγωγή, που παίζεται όμως μόνο στα live. Για άλλη μία φορά ήταν άπαικτοι! Όπως ανακοίνωσε ο Μιχάλης αυτή ήταν η τελευταία συναυλία της σεζόν γιατί θα ασχοληθούν με την σύνθεση του νέου τους άλμπουμ.
New Zero God setlist
01 Dead Inside
02 Strangest of Fruits
03 My Reaper
04 Damaged
05 No Cure for Love
06 Hell Bet on Me to Lose
07 Angeline
08 Love Hate Song
09 What'cha Gonna Do?
10 Kiss the Witch
Η ώρα ήδη είχε περάσει (περίπου μεσάνυχτα) και στην σκηνή έκαναν την εμφάνιση τους οι Terrapin, τους οποίους είχα δει άλλη μία φορά ζωντανά στο ίδιο club. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν την μουσική τους ως Rock’n’Roll με πολλές προσμίξεις, όπως folk rock, με στοιχεία progressive, ψυχεδέλειας, folk jazz, dark wave, post punk, αλλά όχι reggae (!?). Το ότι η μουσική τους είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί και η κλασσική ατάκα «καλύτερα να τους ακούσει κάποιος για τους χαρακτηρίσει» στην συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει απόλυτα. Δημιουργήθηκαν το 2013 από 2 πρώην μέλη των ιστορικών No Man’s Land: Βασίλη Αθανασιάδη και Γιώργο Παπαγεωργιάδη και στην σημερινή σύνθεση τους αποτελούνται από τους: Βασίλη Αθανασιάδη (στον δύσκολο ρόλο του κιθαρίστα και τραγουδιστή), James Σταθάτο (μπάσο), Γιώργο Τζίβα (drums) και Αλέξανδρο Μισιρλιάδη (πλήκτρα). Όταν ακούει κάποιος το όνομα τους νομίζει ότι είναι παράφραση της «θεραπείας», όμως terrapin είναι είδος χελώνας που ζει στο γλυκό νερό, σκίτσο της οποίας απεικονίζεται στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ τους: Sanctuary (2017), ενώ το 2ο (Zero Repercussions) κυκλοφόρησε το 2020, ενώ αναμένεται σύντομα και 3ο.
Συναυλιακά κινήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα και παρόλο το προχωρημένο της ώρας, αρκετοί παρέμειναν να τους παρακολουθήσουν. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι ναι μεν η μουσική τους είναι πολύ τεχνική και οι 4 μουσικοί είναι καλά καταρτισμένοι, με πολλές πρόβες για να έχουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα, όμως είναι κάπως νωχελική (τουλάχιστον για όσους έχουν αρκετά metal ακούσματα). Προς το τέλος έπαιξαν τα πιο “ανεβαστικά” κομμάτια τους, ενώ κορυφαία στιγμή αποτέλεσε το προτελευταίο τραγούδι όπου ο Βασίλης προσκάλεσε στην σκηνή τον Μιχάλη Πούγουνα και τραγούδησαν μαζί το “Silent Air” των The Sound. Ο Μιχάλης προλόγισε λίγο το κομμάτι, είπε 2-3 λόγια για τους Sound και αναφέρθηκε στην αυτοκτονία του Adrian Borland που έπασχε από σχιζοφρένεια. Η διασκευή ήταν καταπληκτική, ιδίως στις διφωνίες Μιχάλη – Βασίλη στο ρεφρέν. Τολμώ να πω ότι το απέδωσαν καλύτερα από το πρωτότυπο. Του έδωσαν μία άλλη (ατμοσφαιρικότερη) διάσταση. Αμέσως μετά ακολούθησε άλλη μία διασκευή το “Disney Girl” των Thin White Rope και το σετ των Terrapin έλαβε τέλος. Συνολικά από τα 10 τραγούδια του setlist έπαιξαν 4 από την νέα επερχόμενη κυκλοφορία, 2 από κάθε προηγούμενη και 2 διασκευές.
Terrapin setlist
01 Mind Probe
02 Dancing Mice
03 Sanctuary
04 Dreamtime
05 Metamorphomic
06 The Body
07 The Wind Blows Free
08 Graciously
09 Silent Air (διασκευή The Sound)
10 Disney Girl (διασκευή Thin White Rope)
Η ώρα ήταν ήδη περίπου 1 και έπρεπε να εμφανιστεί στην σκηνή το τελευταίο συγκρότημα, οι Ventirati. Το όνομα τους στα λατινικά σημαίνει «οργισμένοι άνεμοι». Αποτελούνται από τους: Στέφανο Κατηφέογλου (κιθάρα, φωνητικά), Σωτήρη Τάγκαλο (μπάσο), Σπύρο Δρογγίτη (πλήκτρα) ενώ έχουν drum machine. Ιδρύθηκαν το 2000 και μέχρι το 2005 ήταν ενεργοί στην ανεξάρτητη αθηναϊκή σκηνή με live, demo και συμμετοχές σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Όμως το 2005 λόγω υποχρεώσεων όλων των μελών το συγκρότημα αδρανοποιήθηκε (τα μέλη τους έπαιζαν κατά καιρούς σε διάφορα σχήματα) και επανενώθηκαν σταδιακά από το 2019, δουλεύοντας με νέο και παλιό υλικό, ενώ από τις αρχές του 2023 άρχισαν και τις ζωντανές εμφανίσεις. Δισκογραφικά κυκλοφόρησαν το 2002 το πολύ ελπιδοφόρο single με 3 τραγούδια “Darkness” και πρόσφατα ολοκλήρωσαν το πρώτο επίσημο album τους “Victorian” που θα κυκλοφορήσει από την Sleaszy Rider Records και φυσικά έπαιξαν τραγούδια από αυτό. Μουσικά παίζουν ένα ενδιαφέρον μείγμα dark wave, gothic rock, post punk.
Μερικά τραγούδια τους θυμίζουν έντονα το western στυλ των Fields of the Nephilim (π.χ. Darkness, Dead Man), άλλα έχουν επηρεαστεί περισσότερο από Mission, άλλα από Sisters of Mercy, ενώ τα φωνητικά του Στέφανου έχουν την «πρέπουσα» σκοτεινή χροιά στυλ Ian Curtis, David Bowie. Ενώ συνθετικά είναι αξιόλογο συγκρότημα, το οποίο ενδείκνυται για τους οπαδούς των προαναφερθέντων συγκροτημάτων, το γεγονός ότι έπαιξαν μετά την 1 ήταν μεν ενδεδειγμένο για το ιδίωμα που παίζουν, όμως ήταν και μειονέκτημα γιατί μέρος του κοινού ήταν κουρασμένο και αποχώρησε. Σαν να μην έφταναν αυτά τουλάχιστον στα πρώτα 3 τραγούδια είχαν προβληματάκια με τον ήχο γιατί ο Στέφανος έκανε νοήματα στην κονσόλα. Σε εμάς, το κοινό δεν ακουγόταν όμως καμία τραγική παραφωνία ή παράλειψη. Παρόλα αυτά έπαιξαν με κέφι και κέρδισαν το λιγοστό εναπομείναν ακροατήριο. Στο τέλος έπαιξαν και ένα τραγούδι encore (το “Le Revenant”), εκτός λίστας κατόπιν απαίτησης του ηρωικού ακροατηρίου. Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει τα 3 τραγούδια του single και 2 από τα καινούρια στο youtube (Sin City και Le Revenant). Μου προξένησαν πολύ καλή εντύπωση και θα ήθελα να τους δω ζωντανά υπό ευνοϊκότερες για αυτούς συνθήκες.
Ventirati setlist
01 Et in Arcadia Ego
02 Bloody Tricky God
03 Dead Man
04 Myrtale
05 Naked & Savage (διασκευή Mission)
06 Sin City
07 Victorian Night
08 Book of Lies
Encore
09 Le Revenant
Το φεστιβάλ τελείωσε λίγο πριν τις 2:00! Κατά την γνώμη μου ως πρώτο διοργανωθέν ήταν πετυχημένο δεδομένου των συνθηκών (Σάββατο Ιουλίου). Διαφημίστηκε και προωθήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό στο internet (σε μουσικά sites και social media όχι μόνο των συγκροτημάτων). Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ο Μιχάλης Πούγουνας πήρε σύντομες συνεντεύξεις – παρουσιάσεις και τις ανέβασε στο κανάλι του. Πιστεύω πως εάν γινόταν σε άλλη χρονική περίοδο (όχι Ιούλιο) ίσως να είχε περισσότερο κόσμο. Εάν καταστεί θεσμός με την πάροδο του χρόνου η καλή του φήμη θα διαδοθεί και θα έχει σταδιακά περισσότερο κόσμο. Ας μην ξεχνάμε πως κάποια festivals από αυτά που σήμερα θεωρούνται κορυφαία, όταν ξεκίνησαν ήταν σχετικά άσημα και σταδιακά γιγαντώθηκαν.
Για το RockOverdose,
Κείμενο/Φωτογραφίες: Παναγιώτης Παπανδρεόπουλος
Comments
