Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Απριλίου 2017
Παρατηρείται τελευταία μια έντονη προσπάθεια επαναφοράς, στο προσκήνιο, του παλαιακού και παραδοσιακού doom (και όχι μόνο του epic doom), αλλά πέρα από τα σχήματα που κάνουν retro αναζητήσεις με τον πατροπαράδοτο τρόπο, υπάρχει τελευταία μια ραγδαία αύξηση τέτοιων σχημάτων που, όμως, χρησιμοποιούν γυναικεία φωνητικά για να προσδώσουν ένα κάπως πιο 'αιθέριο' αποτέλεσμα σε αυτήν την αισθητική.
Οι Βρετανοί Alunah πάντως είναι από τους πρώτους που το ξεκίνησαν, καθώς έφτασαν αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους, το οποίο μάλιστα συμπίπτει με την επέτειο των 10 χρόνων από τη δημιουργία του πρώτου demo τους. Έκτοτε δεν έχουν αλλάξει και πολλά, με την πορεία που ακολουθούν να είναι σταθερή, και μουσικά, και συνθετικά. Αυτή η ζεστή απλότητα που περιβάλλει τον ήχο, συνδυάζεται με την αιθέρια φωνή της τραγουδίστριας Sophie Day.
Το πρόβλημα όμως που παρουσιάζεται εδώ, είναι πως, σε έναν τέτοιο ήχο που είναι όχι απλά κορεσμένος, αλλά έχει ξεπεράσει τα όρια του υπερπληθυσμού, δεν γίνεται να ξεχωρίσεις αν οι συνθέσεις σου δεν έχουν το κάτι παραπάνω. Αυτό συμβαίνει εδώ πέρα, όχι γιατί οι συνθέσεις είναι άσχημες, αλλά γιατί είναι άνισες. Εκεί δηλαδή που ξεκινάς με ένα κομμάτι που θα ζήλευαν πολλά μεγαθήρια του χώρου, ξαφνικά ακολουθεί μια σύνθεση το λιγότερο αδιάφορη. Και αυτό το μοτίβο, επικρατεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, κάνοντας την ακρόαση κουραστική, με τον ακροατή να δίνει προσπάθεια να μη χάσει τη συγκέντρωσή του στα αδιάφορα κομμάτια, αν δεν τα έχει skip-άρει ήδη.
Κλασική περίπτωση δίσκου που θα μπορούσε να βρίσκεται στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά τελικά χαντακώνεται από το άνισο αποτέλεσμα. Και ειδικά όταν αντιπροσωπεύει έναν ήχο που δεν έχει να προσφέρει κάποια καινοτομία από τη δεκαετία του '70 κιόλας (με ελάχιστες εξαιρέσεις, που όμως είναι σταγόνα στον ωκεανό του υπερπληθυσμού που επικρατεί), είναι ακόμα πιο εύκολο να περάσει αδιάφορα σφυρίζοντας από μπροστά του ο κάθε ακροατής.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
