Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Νοεμβρίου 2016
“Ανισότητα”
Πόσες φορές σας έχει τύχει κάποια περίπτωση να πετύχετε ένα άλμπουμ το οποίο αντιλαμβάνεστε πως δυσκολεύεται να κάνει τη διαφορά στο είδος του και παρ'όλα αυτά να κολλάτε μαζί του γνωρίζοντας ότι δεν ξεπερνάει τους προκατόχους του και δε θα κάνει κάποια αισθητή διαφορά, με αποτέλεσμα να απευθύνεται σε περιορισμένα γούστα?
Αυτό συνέβη σε εμένα με το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορούν οι Anciients. Αισθητά βελτιωμένοι σε σχέση με το ντεμπούτο τους, εξακολουθούν να δηλώνουν αρρωστάκια με τους πρώιμους Mastodon και Baroness, όπως και με τους Kylesa, κάτι που αντικατοπτρίζεται στη μουσική τους, στον ήχο τους και στις συνθέσεις τους. Τα τραγούδια είναι πιο σκοτεινά και πιο μακροσκελή από το ντεμπούτο τους, διατηρώντας ωστόσο τα αρχικά τους συστατικά, όπως τις επιρροές που προαναφέρθηκαν καθώς και την περιπλοκότητα των συνθέσεων.
Από την άλλη, αυτή ακριβώς η διαπλάτυνση των συνθέσεων είναι που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα, καθώς με το άλμπουμ να διαρκεί 66 λεπτά συνολικά και με τις περισσότερες συνθέσεις να είναι υπερβολικά μεγάλες σε διάρκεια, είναι προφανές ότι ένα τόσο φιλόδοξο άλμπουμ με πολλές ιδέες και εναλλαγές ρυθμών θα έχει πρόβλημα όταν αυτές δεν κατανέμονται σωστά στις συνθέσεις, με αποτέλεσμα να διακρίνονται στοιχεία όπως υστέρηση ορμής, κενά αέρος και ιδέες μέτριας ποιότητας ανακατεμένα με εξαίσιες και υπέροχες στιγμές, γεγονός που εμποδίζει το δίσκο να απογειωθεί.
Μπορεί λοιπόν όπως προανέφερα να έχω κολλήσει με την εθιστικότητα που διαθέτει ο δίσκος, το γεγονός όμως πως υπάρχουν πολλές σκόρπιες στιγμές που με κάνουν να θέλω να προσπεράσω αυτά τα σημεία, το καθιστούν ένα άλμπουμ που δε θα το πρότεινα με κλειστά τα μάτια, παρ'όλο που είχε όλες τις προοπτικές να εξελιχτεί σε ένα αριστούργημα. Δεν παύει να διαθέτει αριστουργηματικές στιγμές, αλλά αυτές είναι ανακατεμένες με αρκετές πιο μέτριες στιγμές, με αποτέλεσμα να χάνεται η συνοχή στην ακρόαση και να κουράζει τον ακροατή. Οι νοσταλγοί του ήχου θα ενθουσιαστούν σίγουρα με κάποια από τα κομμάτια, αλλά στους υπόλοιπους θα πρότεινα πρωτίστως ορισμένα άλμπουμ που έχουν περισσότερα να πουν, και τα λένε και καλύτερα.
Βαθμολογία: 67/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
