Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2017
Είναι μεγάλη πρόκληση για οποιονδήποτε μουσικό να προσπαθεί να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που να έχει ταυτόχρονα και ένα πολύ δυνατό θεματικό concept, και σινεματική μουσική, προσαρμοσμένη στο ύφος της, για να προσπαθήσει να δημιουργήσει ροή soundtrack στον ήχο και στη μορφή του. Είτε αυτό επιτυγχάνεται με τη μορφή αφηγήσεων, είτε με post-rock ή ambient ηχοτοπία, θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να διατηρείται μια σταθερή συνοχή στη ροή του ακούσματος.
Οι Αυστραλοί Anubis ήδη το έχουν πετύχει στα παλαιότερα άλμπουμ τους (δεν το δοκίμασαν σε όλα), με αποτέλεσμα να έχουν ήδη μια κάποια εμπειρία σε αυτό το πείραμα, το οποίο έχει ήδη μεγάλο βαθμό επιτυχίας στο παρελθόν. Έτσι κι αλλιώς, το neo-prog τους προσφέρεται για τέτοιου είδους πειραματισμούς και αναζητήσεις, με δεδομένο πως η μουσική του βάση είναι αρκετά πιο soft σε σχέση με άλλα παρόμοια μουσικά σχήματα του είδους.
Η αλήθεια είναι πως ένα τόσο απαιτητικό άλμπουμ είναι αδύνατον να είναι τέλειο σε κάθε πτυχή και ανάσα του, όσο ταλαντούχος και να είσαι. Και προφανώς μιλάμε καθαρά για ατελείς λεπτομέρειες εδώ, και όχι για τρανταχτά λάθη. Και το πιο αστείο είναι πως αυτές οι λεπτομέρειες δεν αφορούν τη συνοχή του δίσκου ή τη δύσκολη μουσική σύνδεση που επιχειρήθηκε. Πρόκειται για πιο πεζά και απλά πράγματα, όπως ας πούμε, ειδικότερα στο πρώτο μισό του δίσκου, τα ρεφραίν είναι τόσο δυνατά, με όλο το βάρος να έχει δοθεί πάνω τους, που τα κουπλέ δείχνουν από αδιάφορα μέχρι flat.
Ακόμα και αυτά τα μικροπταίσματα όμως, δίνουν μια γοητεία στο όλο concept, η ιδιαιτερότητα του οποίου καθιστά δύσκολη την αφομοίωση ενός τέτοιου μουσικού εγχειρήματος, με το πλούσιο περιεχόμενό του να μην είναι και τόσο προσβάσιμο, ακόμα και σε ακροατές που ασχολούνται χρόνια. Κι ας μην υπάρχουν πολύπλοκες και τεχνικές συνθέσεις που χρειάζονται ανάλυση. Απλά είναι τέτοιο το μουσικό ύφος που δυσκολεύει και δεν κάνει τόσο προσβάσιμη την ακρόαση.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
