Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Μαΐου 2017
Συνήθως, όταν συζητάμε για τον progressive rock/metal ήχο, το μυαλό πάει σε τεχνικές και πολύπλοκες συνθέσεις, οι οποίες θέλουν χρόνο για να αφομοιωθούν πλήρως και ενδελεχώς. Ακόμα και τα σχήματα που δεν χρησιμοποιούν τόσο πολύ την τεχνικότητα και την πολυπλοκότητα, δεν διαθέτουν ευθύτητα και αμεσότητα. Γι αυτό, εντυπωσιάστηκα με την προσέγγιση των Αμερικανών Artificial Language στο ντεμπούτο τους, καθώς καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι και τεχνικό, και εξαιρετικά ευθύ.
Και όχι μόνο είναι τόσο ευθύ που μπορεί να πιάσει και έναν όχι τόσο τακτικό fan του progressive από τα μούτρα, αλλά υπάρχουν και σημεία που μπορούν να καρφωθούν κατευθείαν στο μυαλό του ακροατή. Προσθέστε και το γεγονός πως οι συνθέσεις, με εξαίρεση την τελευταία του δίσκου, κυμαίνονται από τρία έως τέσσερα λεπτά, με αποτέλεσμα όλος ο δίσκος να μην ξεπερνάει τα σαράντα λεπτά. Και σε αυτήν την περίπτωση, ο μινιμαλισμός φέρνει αποτέλεσμα, καθώς δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή περισσευούμενο εδώ πέρα.
Ανάμεσα στα πολλά θετικά σημεία του δίσκου, αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο θετικό, καθώς ναι μεν οι συνθέσεις χτυπάνε απευθείας στο ψαχνό, αλλά διαθέτουν και την απαραίτητη τεχνικότητα, και το σωστό βάθος, αλλά και την απαραίτητη λυρικότητα ώστε να δράσουν απόλυτα στοχευμένα και ουσιαστικά. Και, όπως προαναφέραμε, δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ πέρα. Ακόμα και τα instrumental σημεία που υπάρχουν, λειτουργούν απόλυτα 'to the point', στοχευμένα δηλαδή.
Το μεγαλύτερο συν είναι πως δεν προσπαθούν να αντιγράψουν συνειδητά κάποιο σχήμα ή κάποια μορφή αντιπροσωπευτική του είδους, αλλά προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι αρκετά προσωπικό, όσο γίνεται. Μεγάλο προσόν αυτό για ντεμπούτο, και μάλιστα σε έναν ήχο όπως το progressive, πλούσιο σε ξεδιάντροπες αντιγραφές. Αφεθείτε λοιπόν σε έναν ήχο ειλικρινέστατο και εξόχως απολαυστικό. Ελπίζω μόνο να μην επαναπαυθούν σε αυτό το απίστευτα υποσχόμενο ντεμπούτο.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
