“Επαναλαμβανόμενη άβυσσος”
Ντεμπούτο για το Καναδέζικο δίδυμο, το οποίο κινείται στα κάπως πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια του black metal. Και μπορεί κάποιος να κάνει ευχάριστους συνειρμούς φέρνοντας στο μυαλό τη χώρα καταγωγής, τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται αριστουργηματικά παρόλο που θα μπορούσαν.
Καταρχήν δεν υπάρχει κανένα καινούργιο στοιχείο ή κάποιος πειραματισμός. Όσοι ασχολείστε με το συγκεκριμένο ήχο θα αναγνωρίσετε αμέσως τα trademark στοιχεία του. Χαοτικά ουρλιαχτά φωνητικά, Burzumικά ambient μέρη, αστρικής νοοτροπίας πλήκτρα και μια υποβόσκουσα Agalloch νοοτροπία στις συνθέσεις. Και εκεί εστιάζεται το πρόβλημα. Εκεί που οι Αμερικάνοι πρωτοπόροι (Rip) είχαν το τέλειο μέτρο και την τέλεια δοσολογία στις συνθέσεις τους, οι Καναδοί που μας αφορούν εδώ δεν έχουν αυτήν την ικανότητα έμφυτη. Οι συνθέσεις πλατειάζουν χωρίς να χρειάζεται, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι επαναλήψεις λαμβάνουν χώρα ασταμάτητα και χωρίς μέτρο και αυτές, δεν δίνουν ευκαιρία στον ακροατή να εστιάσει σε βάθος διότι δεν υπάρχει τέτοιο.
Και είναι κρίμα να συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί ενώ δεν υπάρχουν άσχημα στοιχεία στη μουσική και στον ήχο τους, το στοιχείο αυτό τους αφαιρεί πόντους και τη δυναμική να κάνουν τη διαφορά. Στιγμές υπάρχουν αρκετές στο δίσκο, όμως η συνεχής επαναληψημότητά τους και το γεγονός ότι είναι αρκετά απλές, δημιουργούν μια αρχικά ωραία αίσθηση επιφανειακού ακούσματος, το οποίο όμως δεν διαθέτει βάθος με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει κοντά του τον ακροατή.
Για να κάνουν τη διαφορά στο εγγυές μέλλον, θα πρέπει να μελετήσουν πολύ καλύτερα τους Burzum και τους Agalloch αν θέλουν να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό. Ακόμα και να παραβλέψει κάποιος το γεγονός ότι ο ήχος τους μοιάζει πολύ στους προαναφερθέντες, δεν γίνεται να μη σταθεί στην αδυναμία του συγκροτήματος να χρησιμοποιήσει σωστά την ανακύκλωση ενός θέματος, κάτι που γνωρίζουν τέλεια οι δύο προαναφερθέντες άρχοντες του ήχου.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
