“Η πνευματική κόρη των Alcest”
Η πολυτάλαντη Νορβηγίδα Sylvaine συνεχίζει να εκπλήσσει με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της. Συνεχίζει να δημιουργεί τα πάντα μόνη της, με εξαίρεση αυτή τη φορά τη session συμμετοχή στα drums και στα βιολιά. Και φυσικά, το υπερ-ατού παραμένει η αιθέρια φωνή της.
Αν δεν έχετε ξανακούσει την εν λόγω δεσποινίδα, το δύσκολο δεν είναι να περιγράψει κάποιος την μουσική της. Έχει ως βάση τον shoegaze ήχο όπως τον δίδαξαν οι Alcest, αναμειγμένο με τις ambient φόρμες των Burzum. Το δύσκολο είναι να χωθεί κάποιος με τη μία στο mood της μουσικής, και αυτό γιατί είναι ατμοσφαιρική μέχρι τα μπούνια, αιθέρια και εντελώς αφιλόξενη σε όσους δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτόν τον ήχο. Είναι από τους δίσκους που χρειάζονται συγκεκριμένη διάθεση για να τους πιάσεις και από αυτούς που θέλουν αρκετές ακροάσεις για να αφομοιωθούν.
Η μουσική δομή πάντως είναι τόσο πολύ επηρεασμένη από τους Alcest, που ο ίδιος ο Neige συνεισφέρει στα drums σε πολλά κομμάτια. Η μουσική είναι κυκλοθυμική, με αρκετά ξεσπάσματα και άλλα τόσα ήρεμα ambient μέρη που συνδυάζονται άψογα με την αιθέρια φωνή της πρωταγωνίστριας. Κάθε κομμάτι μπορεί να επιδράσει διαφορετικά στον καθένα από εσάς, δημιουργώντας εικόνες στο μυαλό που συνοδεύουν την ακρόαση. Η ροή του δίσκου επιφανειακά μπορεί να δυσκολέψει αρκετούς στην αρχή, όταν ολοκληρωθεί όμως η αφομοίωση του δίσκου η αίσθηση είναι ότι το άλμπουμ κυλάει σαν νερό.
Υπάρχει ωστόσο ένα σημείο που δεν μου άρεσε στο δίσκο. Τα ουρλιαχτά φωνητικά της, χωρίς να είναι άσχημα ή φάλτσα, είναι παράταιρα όταν υπάρχει αυτό το μεγαλείο στην καθαρή φωνή της. Λειτουργούν καλά στη ροή της σύνθεσης, ωστόσο όταν ακούς μια νεράιδα να προσπαθεί να ακουστεί σαν τέρας, δεν κάθεται και πολύ καλά στο μυαλό. Επίσης, να τονίσω για άλλη μια φορά ότι χρειάζεται η κατάλληλη διάθεση από κάποιον για να ακούσει αυτό το άλμπουμ. Είναι τόσο συναισθηματικά βαθύ και έντονο που αντενδείκνυται για επιφανειακές ακροάσεις δια ροπάλου. Πόσο μάλλον όταν και τα κομμάτια είναι διαφορετικά μεταξύ τους.
Βαθμολογία: 78/100
strong>Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
