Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΕΕ ΜΟΥ! Ζήσαμε για να δούμε δίσκο των μεγάλων, ασύγκριτων και υπεραγαπημένων Atrophy να κυκλοφορεί 34 χρόνια μετά το συγκλονιστικό “Violent By Nature” και με την μπάντα να έχει διαλύσει άδοξα το 1993. Τα νέα της επανασύνδεσης το 2015 πήγαν να λήξουν άδοξα το 2020, αλλά από την επόμενη χρονιά και μετά, με ένα εντελώς νέο line-up, o Brian Zimmerman κράτησε το όνομα και το συγκρότημα ζωντανά και μας ξεπληρώνει την αναμονή δεκαετιών με ένα δίσκο που έχει έρθει για να μείνει και να δώσει απίστευτα μεγάλη χαρά σε χιλιάδες κόσμο εκεί έξω. Για όσους δεν προλάβατε τους Atrophy λόγω ηλικίας, να πούμε εδώ ότι επρόκειτο για μία από τις καλύτερες μπάντες στην ιστορία του ένδοξου thrash αλλά και του μεταλλικού ήχου συνολικά. Μπάντα που ξεπήδησε στο δεύτερο κύμα του είδους μετά το break που έκανε το 1986, δημιουργήθηκαν την επόμενη χρονιά κυκλοφορώντας το θρυλικό demo “Chemical Dependency” και οι δυο υπερδίσκοι τους “Socialized Hate” (1988) και “Violent By Nature” (1990), τους κατέστησαν ως υπερδύναμη του χώρου, με το απόλυτα προσωπικό τους στυλ, τις φοβερές τους ριφφάρες, τα κορυφαία φωνητικά του Zimmerman και με κάποιους από τους πιο εύστοχους, φλεγματικούς και άμεσους στίχους που είχε ποτέ συγκρότημα ως ατού.
Τα χρόνια πέρασαν, οι Atrophy είχαν το προνόμιο να μην έχουν ξεχαστεί ποτέ και με τον κόσμο να περιμένει στωικά την επιστροφή τους, ενώ ενδιάμεσα και οι νεότερες γενιές κατάφεραν να καταλάβουν γιατί ήταν ξεχωριστοί και σημαντικοί και με το χάσμα των ετών να έχει δημιουργήσει κι άλλους οπαδούς, τα νέα της τελικής ευθείας στην οποία μπήκε ο τρίτος δίσκος μόνο τεράστια χαρά έφεραν. O Zimmerman κατέληξε σε ένα ανανεωμένο Line – up, στις κιθάρες οι Mark Coglan (ρυθμικές) και Nathan Montalvo (lead), στο μπάσο ο Josh Gibbs και στα τύμπανα ο Jonas Schütz που πρόλαβε να αποχωρήσει ενδιάμεσα. Το πρώτο δείγμα που δόθηκε για το δίσκο ήταν το εναρκτήριο “Punishment For All”, το οποίο έκανε άπαντες να σηκώσουν τις γροθιές τους στον αέρα με τον αέρα φρεσκάδας του, θυμίζοντας σε όλους τι εστί Atrophy και κρατώντας όλα τους τα βασικά στοιχεία από το παρελθόν. Φανταστείτε τώρα τον ήχο που είχαν με αρκετά καλύτερη και πιο μοντέρνα παραγωγή (όχι όμως καλογυαλισμένη που να αλλοιώνει τον χαρακτήρα τους) και με το που μπαίνει η φωνή του Zimmerman, ένα χαμόγελο –ή και δάκρυ συγκίνησης- σχηματίζεται στα πρόσωπα που ζούσαν και ανέπνεαν για την επιστροφή της αγαπημένης αυτής μπάντας και για την ποιότητα τους.
Ναι, οι Atrophy όχι απλά επέστρεψαν αλλά το κάνανε με απόλυτη σοβαρότητα, πίστη στις δυνάμεις τους, σεβασμό στην ιστορία τους και δείχνοντας σε όλους ότι έχουν λόγο ύπαρξης ξανά και ήρθαν για να μείνουν. Τρομερός ήχος, αιχμηρές κιθάρες, παντοδύναμα τύμπανα, στιχάρες, τριπλές και κατεβάσματα να αλλάζουν ρυθμούς συνεχώς και με τα κομμάτια όσο περνάει η ώρα να σε κάνουν να είσαι βέβαιος ότι δεν ονειρεύεσαι κι ότι όντως αυτό που ακούς είναι αληθινό. Πέραν του δεύτερου δείγματος με το “Seeds Of Sorrow” που πρίζωσε τον κόσμο ακόμα περισσότερο, κομματάρες όπως τα “High Anxiety”, “Distortion” και “Bleeding Out” στο πρώτο μισό κάνουν τον δίσκο ένα απαραίτητο άκουσμα από την πρώτη ακρόαση και με τον οπαδό να είναι σε απίστευτη εγρήγορση μετά το τέλος κάθε κομματιού για το τι ακολουθεί στο επόμενο. Το thrash στα καλύτερα του όπως το ονειρεύεται ο καθένας μας, με μία μπάντα που όχι απλά το δόξασε όσο λίγοι παλιότερα, αλλά που έβγαλε το νέο της δίσκο όταν ήταν όλοι τους βέβαιοι ότι έπρεπε να βγει και όχι απλά για να βγει. Η ένταση με την οποία παίζουν δείχνει ότι σίγουρα πρέπει να το καταευχαριστήθηκαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων κι ότι έχυσαν κιλά ιδρώτα για το αποτέλεσμα.
Πως αλλιώς να εξηγήσεις την δύναμη κομματιών όπως το “American Dream” για παράδειγμα, κατεβαίνουν τα riff, σκάνε τα τύμπανα, ουρλιάζει ο Zimmerman, όλα μαζί συνδυασμένα λες και δεν υπάρχει αύριο και πρέπει να δοθεί το 101% καθενός έστω για μια τελευταία φορά. Φοβερό το πώς ένα κομμάτι που αρχίζει μαλακά σαν το “Close My Eyes” εξελίσσεται σε μία από τις βαρύτερες στιγμές του δίσκου και πως ξεσπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Οι Coglan/Montalvo έχουν κάνει μια τρομερή δουλειά στις κιθάρες γενικά στο δίσκο, άξια θαυμασμού για την δύναμη που του προσφέρουν, ενώ και το rhythm section των Gibbs/Schütz δεν πάει πίσω δίνοντας περίσσιο όγκο. Ο Zimmerman λίγο πριν κλείσει τα 60 του ακούγεται σαν 20άρης και σαν δάσκαλος που δείχνει σε πολύ νεότερους του το πώς γίνεται σωστά η δουλειά αν ξέρεις τι θες και κυρίως πώς να το πετύχεις και η χημεία που έβγαλαν όλοι στο δίσκο είναι αντικείμενο προς συζήτηση για το μέλλον. Δε χρειάζεται καν να τονίσω ότι η πρώτη σου σκέψη είναι ότι όχι απλά μιλάμε για ιδανική επιστροφή αλλά για έναν από τους κορυφαίους reunion δίσκους της μεταλλικής ιστορίας στο σύνολο της, με τους Atrophy να ξεπηδάνε θριαμβευτές μέσα από κάθε πιθανό σενάριο αμφισβήτησης.
Μπορώ να παρομοιάσω την φρεσκάδα και την ποιότητα του δίσκου με τα 2 τελευταία άλμπουμ των Xentrix, οι οποίοι είναι επίσης παράδειγμα προς μίμηση. Η διαφορά είναι ότι οι Xentrix κράτησαν το βασικό συνθετικό πυρήνα μελών και άλλαξαν τραγουδιστή (με πανεύστοχη επιλογή), ενώ ο Zimmerman έμεινε μόνος του και έπρεπε να βρει μία ολόκληρη μπάντα που θα συνεχίσει αυτή τη βαριά κληρονομιά, άρα είχε ακόμα πιο δύσκολο έργο να φέρει εις πέρας. Το κλείσιμο του δίσκου με τα “The Apostle” και “Five Minutes ‘Til Suicide” καθιστούν το επίτευγμα των Atrophy και ειδικά εν έτει 2024 ως θαύμα! Όχι απλά επέστρεψαν, όχι απλά διατηρούν το όνομα τους στο προσκήνιο με τον καλύτερο τρόπο, αλλά επιβεβαιώνουν ότι η αγάπη που τους είχε ο κόσμος είχε σοβαρό λόγο να υφίσταται. Το “Asylum” είναι ένας φοβερός δίσκος, για τον οποίο η θετική προδιάθεση ήρθε και μόνο από το κορυφαίο εξώφυλλο με τον εμβληματικό κλόουν – μασκότ της μπάντας. Στο άσυλο των Atrophy κανείς δε θέλει να βγει για να βρει την υγεία του, γιατί σου παρέχει ασφάλεια από την κακία του έξω κόσμου, σου δείχνει ότι υπάρχει όμορφη τρέλα όταν χρησιμοποιείται σωστά και σου εγγυάται ότι μέσα του δε θα νιώσεις ποτέ δυστυχία. Γαμημένος θρίαμβος!
Σας ευχαριστούμε τόσο πολύ που επιστρέψατε, δεν έχετε ιδέα πόσο μας λείψατε!
Βαθμολογία: 93/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Massacre Records
Release date: Friday, March 15th 2024
Comments
